Acid Mothers Temple & The Melting Paraiso U.F.O., Chickn @ Fuzz, 23/09/17

Μια οργασμική παράνοια. Ένα καταιγιστικό live-εμπειρία. Είτε την ενστερνίζεσαι, είτε όχι, τέτοιο πράγμα σπάνια βιώνουμε στη χώρα μας

Από τον Μάνο Πατεράκη, 25/09/2017 @ 11:06

Το Σάββατο που μας πέρασε, το talk of the town ήταν η sold-out συναυλία του Nicolas Jaar. Ωστόσο, πριν από αυτήν, λίγο παραδίπλα της, στον γνώριμο χώρο του Fuzz, επρόκειτο να λάβει χώρα μία από τις συναυλίες-εκπλήξεις της φετινής χρονιάς. Ποιός να περίμενε ότι θα βλέπαμε μπροστά μας την υπόγεια ιαπωνική κολεκτίβα με το cult following, τους πέντε δίσκους το χρόνο και τις είκοσι αλλαγές ονόματος/υπόστασης. Και τι κοινό να έχουν πια στην Ελλάδα, δώδεκα χρόνια μετά την εμφάνισή τους στο BIOS, αυτήν με την μπλούζα Στέλιου Γιαννακόπουλου που σχεδόν ειρωνικά κοτσάραμε στον τίτλο για να ασχοληθεί ακόμα περισσότερος κόσμος τους; Το Fuzz δεν γέμισε, όπως ήταν αναμενόμενο, αλλά δεν ήταν και άδειο. Όσοι, δε, προτιμήσαμε να επενδύσουμε τη βραδιά μας εκεί, είδαμε κάτι μοναδικό, ιδιαίτερο και σε στιγμές εξωγήινο.

Οι Chickn προέρχονται από τα σπλάχνα της συνομοταξίας της ανθίζουσας ελληνικής ψυχεδελικής σκηνής και αποτελούν, μάλιστα, ένα από τα πιο φερέλπιδα χαρτιά της. Με το μόλις μισής ώρας set τους δεν μπορούμε να έχουμε σφαιρική άποψη για την τωρινή τους κατάσταση, ένα χρόνο μετά το περσινό τους ντεμπούτο. Ωστόσο, μπορούμε με ασφάλεια να παραδεχτούμε ότι οι τζαμαριστές παραλλαγές των στούντιο συνθέσεών τους, που ξεκινούν από γήινους Barrett-ικούς Floyd και καταλήγουν σε Doors, μας άφησαν όλους ικανοποιημένους.

Chickn

Τόσο εκτελεστικά, όσο και με το χίπικο ροκσταριλίκι της σκηνικής τους παρουσίας, εξέπεμπαν έναν αέρα που μας γέμιζε σιγουριά και επαγγελματισμό. Οι δε μουσικές τους, ακόμα και αν δεν περικλείουν κάποια ευκολομνημόνευτα σημεία που θα τους προσέδιδαν περισσότερη ταυτότητα, για χάρη της ψυχεδελικής τους πλευράς, ήταν δεμένες και με άποψη που άφηνε χαμόγελο ικανοποίησης. Άνετα θα περνούσαμε ακόμα πιο ωραία αν τους ακούγαμε σε διπλάσιο σετ...

Chickn

...Μα ανυπομονούσαμε, βλέπετε, για το τριπάρισμα της κολλεκτίβας των Acid Mothers Temple. «Επιτέλους, οι Acid Mothers Temple επέστρεψαν στην Αθήνα» είπε όταν ανέβηκαν στη σκηνή ο Kawabata Makoto, ο άνθρωπος πίσω από το σχεδόν παρανοϊκό αυτό πρότζεκτ. Και ξεκίνησαν απότομα, με βαρύ ήχο, δίχως το one two three των drums, δίχως κάποια εισαγωγή. Ανηλεές σολάρισμα από τον Makoto από το πρώτο δευτερόλεπτο, συνοδευόμενο από έναν ασταμάτητο καταιγισμό στα τύμπανα του Satoshima Nani.

Acid Mothers Temple

Στο πρώτο δεκάλεπτο, λόγω ήχου, δεν είχαμε καταλάβει ότι οι δυο τους συνεπικουρούνταν από τις εξωγήινες μπασογραμμές του S/T. Μετά, όταν ο ήχος έφτιαξε και έφτασε να γίνει εξαιρετικός (τουλάχιστον μπροστά που ήμασταν εμείς), ήταν όλα ξεκάθαρα. Το κοινό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί νωχελικό, μα θα προτιμήσουμε να πιστέψουμε πως είχε εκστασιαστεί από το live-εμπειρία που εκτυλίσσονταν, ώστε οι νευρώνες δεν μπορούσαν να δώσουν εντολή για άλλες, περιττές ενέργειες. Διότι, ήταν σαφές πως αυτό που είχαμε μπροστά μας ήταν συναυλιακή εμπειρία, όμοια της οποίας σπάνια βιώνουμε στη χώρα μας, είτε σε ενθουσιάζει, είτε όχι. Μιλάμε για κάτι τόσο συνειδητά διαφορετικό που μας κάνει να θαυμάζουμε τον μαέστρο Makoto που το επινόησε, το έστησε και το μετέφερε δέκα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ιαπωνία. (άλλωστε εξαρχής οι Acid Mothers Temple έκαναν μεγαλύτερη επιτυχία στο εξωτερικό παρά στη χώρα τους).

Acid Mothers Temple

Εν μέσω της αδιανόητης ενέργειας όλων των μελών, στεκόταν σε όλη τη συναυλία ευθύς μπροστά μας αγέρωχος ο Higashi Hiroshi, με το άσπρο μαλλί και το άσπρο μούσι του να ανεμίζουν, βγαλμένος από ταινία του Kurosawa, να παίζει τα πλήκτρα του, τη φυσαρμόνικα και το theremin με απίστευτο coolness, εντελώς ατάραχος. Και από πίσω του ο πανικός, ειδικά από τον Satoshima Nani που κατέθεσε την ψυχή του στο drumkit ενώ όλοι απορούσαμε για πόση ώρα θα μπορουσε να συνεχίσει να κάνει αυτά που κάνει. Ειδικά στο οργασμικό τελείωμα που κράτησε πάνω από δεκαπέντε λεπτά, ήμασταν όλοι σίγουροι πως δεν θα υπήρχε encore. Τα είχαν δώσει όλα, είχαμε απορροφήσει την τελευταία ρανίδα της ενέργειάς τους.

Acid Mothers Temple

Μουσικά, οι Acid Mothers Temple μας παρουσιάστηκαν πολύ πιο βαριοί από τις στούντιο συνθέσεις τους. Και μάλλον καλύτερα, διότι αν μας έριχναν στα βαθιά με τα space/ambient χασίματα και τις ψαλμωδίες τους ενδεχομένως να μην κρατούσαν όλο το κοινό. Όχι ότι δεν μιλούσαμε για ταξίδι και πάλι, μα μέσα στις ξεχειλωμένες στιγμές παράνοιας έβρισκες κάθε δέκα λεπτά ένα riff που κάτι σου θύμιζε από τις μεγάλες μπάντες των '70s (ακούσαμε όντως ξεχειλωμένη krautrock διασκευή σε Black Sabbath ή απλά έμοιαζε;), για να ξαναχαθείς αμέσως μετά στον πανζουρλισμό που δεν θυμίζει τίποτε άλλο.

Acid Mothers Temple

Για το τέλος, δεν γίνεται να μην σχολιάσουμε την εκκεντρική εμφάνιση του δεύτερου κιθαρίστα, Tabata Mitsuru, ο οποίος ντυμένος γυναίκα πεζοδρομίου σε όλο το live και με τρομακτικά παγερό πρόσωπο, δεν δίστασε να κάνει στριπτίζ μπροστά μας και να μας φανερώσει απροκάλυπτα τα... οπίσθιά του. (εδώ τον βλέπετε να χορεύει σε μια άλλη στιγμή της βραδιάς). 

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής

  • SHARE
  • TWEET