3rd Music Highway Festival: Beggar's Blues Diary, Mr. Highway Band, Empty Frame, Rollin' Dice @ Κύτταρο Club, 29/03/14

Το Music Highway Festival προέκυψε πριν από δύο περίπου χρόνια ύστερα από την πρωτοβουλία των Mr. Highway Band, μίας αγγλόφωνης rock μπάντας που μετρούσε τότε μόλις μερικούς μήνες ζωής και δεν είχε φυσικά να παρουσιάσει ακόμη κάποια δισκογραφική δουλειά. Όπως μας εξήγησε ο Γιάννης Αφέντρας (Mr. Highway), την πρωτοβουλία αυτή γέννησε η ανάγκη και η επιθυμία των μελών του συγκροτήματος να γνωρίσουν άλλες μπάντες και μουσικούς δημιουργώντας σχέσεις μαζί τους, καθώς και να μοιραστούν τις απόψεις τους πάνω στην διοργάνωση και τα θέματα κοινού ενδιαφέροντος, συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο στην δημιουργία μιας εγχώριας αγγλόφωνης rock σκηνής.

Αρωγός σε αυτή τη προσπάθεια υπήρξε εξαρχής το Κύτταρο που στέγασε το φεστιβάλ και βοήθησε στο στήσιμο του, ενώ η διοργάνωση ανήκει στην μπάντα και την δημιουργική ομάδα των Creatures. Η τρίτη ετήσια εκδοχή του Music Highway Festival πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σάββατο και πάλι στο Κύτταρο, περιλαμβάνοντας αυτή τη φορά εκτός από τους Mr. Highway Band, τους Rollin' Dice, τους Empty Frame και τους Beggar's Blues Diary. Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι το 2012 είχαν συμμετάσχει οι V.I.C (Villagers Of Ioannina City), Mr. Highway Band, The Big Nose Attack και Effigy, και πέρυσι εμφανίστηκαν οι The Bullets, Mr. Highway Band, The Rosewood Brothers και Daddy's Work Blues Band.

Πρώτοι στη σκηνή ανέβηκαν λίγο πριν τις 21:30 οι Rollin' Dice, μία classic / blues rock μπάντα με αρκετά χαμηλό μέσο όρο ηλικίας που διέθετε κοπέλα στα τύμπανα, κιμπορντίστα, μπασίστα, ρυθμικό κιθαρίστα και αριστερόχειρα lead κιθαρίστα / τραγουδιστή. Παρότι τα υπόλοιπα μέλη κάλυπταν σαφέστατα τις βασικές απαιτήσεις των οργάνων τους, ο frontman του σχήματος ξεχώριζε χαρακτηριστικά, όχι μόνο λόγω της θέσης του, αλλά κυρίως για την πολύ δυνατή φωνή του και το εξαιρετικό παίξιμό του. Είτε διακατέχονταν από μια περισσότερο blues / jam διάθεση, είτε διέθεταν περισσότερο hard blues προσανατολισμό, οι Rollin' Dice άφησαν συνολικά αρκετά καλές εντυπώσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι δεν πρέπει ακόμη να δουλέψουν ακομη αρκετά όσον αφορά τη συνοχή τους και το ήχο τους.

Έχοντας ηθελημένα αποφύγει να ενημερωθώ εκτενώς για το ύφος και τα χαρακτηριστικά των δύο πρώτων συγκροτημάτων, περίμενα με μεγάλη περιέργεια να δω με ποιον τρόπο οι πολύπλοκες και πειραματικές ή ατμοσφαιρικές και ταξιδιάρικες συνθέσεις των Empty Frame θα αποδίδονταν επί σκηνής. Από τις πρώτες νότες ακόμη αντιλήφθηκα ότι πρόκειται για μία άκρως επαγγελματική μπάντα, με τα δύο πρώτα κομμάτια του set από τον επερχόμενο, δεύτερο δίσκο ειδικά να μου αφήνουν πραγματικά άριστες εντυπώσεις. Παρότι απουσίαζε ο βιολιστής τους, ο εξαιρετικός ήχος, οι άψογες εκτελέσεις, το χρώμα που έδινε το τσέλο, οι εντάσεις, οι μελωδίες και τα διπλά ή τριπλά φωνητικά από τον μπασίστα, την τσελίστρια και τον ακουστικό κιθαρίστα / πιανίστα συνετέλεσαν σε ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα.

Όσον αφορά το μουσικό ύφος που υπηρετούν, θα μπορούσε να πει κανείς ότι κινούνται στον alternative / indie rock χώρο, με τη συγκεκριμένη περιγραφή πάντως να φαίνεται αρκετά περιοριστική. Με επιρροές από όλες τις περιόδους κάθε έντεχνης μορφής της rock μουσικής και έμφαση στις μελωδίες και την ατμόσφαιρα χωρίς να λείπει βέβαια η δύναμη, επιτυγχάνεται ένα τελικό αποτέλεσμα που δεν μπορεί να οριοθετηθεί υφολογικά. Μέχρι να κυκλοφορήσει ο νέος δίσκος (αν δεν κάνω λάθος η παρουσίαση θα λάβει χώρα στις 9 Μαΐου στο Τριανόν), αξίζει τουλάχιστον να επισκεφτείτε την επίσημη ιστοσελίδα των Empty Frame και να ακούσετε την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά, "They Think We Are Eskimos".

Μετά από το 40λεπτο set των δέκα τραγουδιών που παρουσίασαν οι Empty Frame, σειρά είχαν οι co-headliners και συνδιοργανωτές του festival, Mr. Highway Band με το λιγότερο country, περισσότερο blues και σε αρκετά σημεία είναι punk είτε hard rock ύφος τους.



Με την εμπειρία που έχουν αποκτήσει από τις πολλές ζωντανές εμφανίσεις να αποτυπώνεται στην άνεσή τους επί σκηνής και στο παίξιμό τους, ξεκίνησαν δυναμικά με μερικά από τα πιο σκληρά κομμάτια τους και την άψογη διασκευή στο "Space Lord" των Monster Magnet. Κάπου εκεί εμφανίστηκε ένας τρελός τύπος που υποτίθεται πως θα παρουσίαζε το festival, για ένα ολιγόλεπτο stand-up comedy που απόλαυσε, κρίνοντας από τις αντιδράσεις, το σχεδόν γεμάτο Κύτταρο.



Μετά από το πολύ δυνατό δίδυμο των "No One Can Bring Me Down" και "I'm Gonna Give You Love" από τον πρώτο δίσκο, "Is That Myself", το βάρος δόθηκε στα τραγούδια του επίσης εξαιρετικού δεύτερου δίσκου "Story Of My Life", για να οδηγηθούμε μετά από σχεδόν μία ώρα στο κλείσιμο με μια σειρά διασκευών. Το αγαπημένο "The Regulator" των Clutch προκάλεσε θερμές αντιδράσεις, για να ακολουθήσει ένα medley από τα "California Sun", "I Wanna Be Sedated" και "Blitzkrieg Bop" των Ramones, που αποδόθηκαν με την «ατεχνιά» που τους αρμόζει.



Τον επίλογο στο set έβαλε το "Children Of The Sun" των Nightstalker, κομμάτι που παρότι κυκλοφόρησε πριν από δύο χρόνια έχει τη δική του ιστορία και τείνει να γίνει αγαπημένο του κοινού.

Setlist: Overdose / Cities Walk On Fire / Space Lord (Monster Magnet) / Burn Your Bridges / No One Can Bring Me Down / I'm Gonna Give You Love / Burning Desire / Story Of My Life / Walking / Revolution / Devil's Road / The Regulator (Clutch) / The River And The Town / Ramones Medley (California Sun / I Wanna Be Sedated / Blitzkrieg Bop) / Children Of The Sun (Nightstalker).

Τελευταίοι στη σκηνή του Κυττάρου εμφανίστηκαν οι Beggar's Blues Diary, μπάντα που έχει γράψει άπειρα χιλιόμετρα περιοδεύοντας ασταμάτητα τα τελευταία χρόνια και έχει κατακτήσει επάξια μέσα από τα live και τη δισκογραφία μια θέση στην ελίτ του σκληρού rock στη χώρα μας. Με πάρα πολύ δυνατό ήχο (μάλλον πιο δυνατό απ' ότι θα έπρεπε), απίθανο δέσιμο που θύμιζε μπάντα του εξωτερικού, και ύφος που έφερνε στο μυαλό άλλοτε ZZ Top και άλλοτε Motörhead, το επί της ουσίας τρίο (με την πρσθήκη hammond σε κάποια κομμάτια) των Beggar's παρουσίασε κομμάτια από τα τρία πλέον άλμπουμ που διαθέτει, καθώς και διασκευές κλασικών rock κομματτιών από Tom Petty, T. Rex και Rolling Stones. Σε μια πραγματικά εκρηκρική εμφάνιση που διήρκεσε περίπου 75 λεπτά, ξεχώρισα το ιδιαίτερο "Lunatic" μέσα από το "Desperate Rock 'N' Roll" που μόλις κυκλοφόρησε και μπορείτε να ακούσετε εδώ.

Λίγο πριν τις δύο τα ξημερώματα, το τρίτο Music Highway Festival έφτασε στο τέλος του, με τον κόσμο που βρέθηκε στο Κύτταρο να έχει απολαύσει τέσσερις, τουλάχιστον αξιόλογες, αγγλόφωνες rock μπάντες. Εκτός από το αμιγώς καλλιτεχνικό μέρος, στα θετικά συγκαταλέγεται η πολύ καλή διοργάνωση, από την άποψη ότι ο ήχος ήταν καθ' όλη τη διάρκεια πολύ καλός και τα κενά διαστήματα ήταν το πολύ δέκα λεπτά, ενώ μοναδικό αρνητικό ήταν η «αραίωση» του κοινού πριν από την ολοκλήρωση της βραδιάς.  Σε κάθε περίπτωση, αυτό που μετράει περισσότερο είναι ότι κόσμος άκουσε για πρώτη φορά μπάντες που προηγουμένως δεν γνώριζε και πως το πετυχημένο από άποψη ανταπόκρισης εγχείρημα έχει κάθε λόγο να επαναληφθεί και την επόμενη χρονιά.

Φωτογραφίες: Μάριος Κουρουνιώτης