James @ Θέατρο Λυκαβηττού, 05/09/24

Το να ξαναπούμε για την ιδιαίτερη σχέση των James με την Ελλάδα θα μας κάνει ίσως και λίγο γραφικούς. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι υπάρχουν κάποιοι λόγοι για τους οποίους οι συγκεκριμένοι εκπρόσωποι του Manchester έχουν τρομερό έρεισμα εδώ και έχουμε την τύχη να μπορούμε να τους απολαμβάνουμε αρκετά τακτικά. Χαρακτηριστικό αυτής της αμφίδρομης σχέσης είναι ότι σύντομα πρόκειται να κυκλοφορήσει επίσημα η περσινή τους συναυλία από το Ηρώδειο (είχαμε πάει μόνο Θεσσαλονίκη εμείς), της οποίας το editing μόλις τελείωσαν.

Έχοντας δει το setlist από τη συναυλία που έγινε δύο μέρες πριν στο Θέατρο Γης, η λογική με βάση την οποία παίζουν τα περισσότερα συγκροτήματα σήμερα έλεγε ότι θα παρακολουθούσαμε και στην Αθήνα κάτι πάρα πολύ παρεμφερές. Η έκπληξή μας ξεκίνησε από τις πρώτες κιόλας νότες που ακούσαμε λίγα λεπτά πριν από την προγραμματισμένη ώρα έναρξης, καθώς αναγνωρίσαμε αμέσως το μοναδικό "Johnny Yen" από το ντεμπούτο των James, το οποίο απολαύσαμε σε μια εκτεταμένη έκδοση. Στο τέλος του κομματιού ενεργοποιήθηκε και μια τεράστια οθόνη που υπήρχε στο πίσω μέρος της σκηνής και άρχισε να δείχνει σκηνές από τη συναυλία, όπως τις τραβούσαν κάμερες που βρισκόντουσαν διάσπαρτες στον χώρο. Παραγωγάρα - έζησε μεγαλεία ο Λυκαβηττός!

Δεύτερο hit στο καπάκι ήταν το "Waltzing Along", στο οποίο βγήκαν στη σκηνή η Chloe Alper και η και η Debbie Knox-Hewson, οι δύο κυρίες που αποτελούν τις νεότερες προσθήκες στο εννιαμελές, πλέον, lineup του γκρουπ. Παρεμπιπτόντως, οι επτά άνδρες του συγκροτήματος βρίσκονται σε αυτό από τις δεκαετίες του '80 και του '90. Η Debbie μάλιστα έλαβε θέση πίσω από ένα δεύτερο drumkit, το οποίο και έπαιξε για μεγάλο μέρος της βραδιάς συνοδεύοντας τον παικταρά David Baynton-Power. Το "Life's A Fucking Miracle" ο Booth το προλόγισε λέγοντας ότι είναι από έναν δίσκο που έφτασε στο νο.1 των βρετανικών charts, αλλά πιθανότατα δεν το γνωρίζουμε καθώς ήταν σίγουρος ότι δεν έχει ακουστεί ποτέ στο ελληνικό ραδιόφωνο. Δε νομίζω να είχε και πολύ άδικο...

Πριν από το "Say Something", ο Booth μας θύμισε την πρώτη φορά που οι James έπαιξαν στον Λυκαβηττό, λέγοντας πόσο έχει αλλάξει ο χώρος από τότε, παραμένοντας όμως πολύ όμορφος. Αν δε με απατά η μνήμη μου, αναφέρθηκε στην πρώτη συναυλία της μπάντας στη χώρα μας το 2001, όπου είχαν παίξει με support τους Morcheeba. Το "Out To Get You" τελείωσε μέσα σε ένα διονυσιακό ντελίριο που έφερε στο μυαλό μας τους Waterboys, ενώ το "Jam J" ήταν ένα δείγμα γραφής για το πόσο σπουδαίος drummer είναι ο Baynton-Power, ο οποίος έβγαλε μόνος του το κομμάτι με μαγευτικούς ρυθμούς.

Μπορεί δυο μέρες πριν να μην παίχτηκε στη Θεσσαλονίκη, αλλά ευτυχώς εμείς στην Αθήνα είχαμε την τύχη να απολαύσουμε τον επικό καλπασμό του "Born Of Frustration". Ο Tim κάπου εκεί ξεκίνησε να περιοδεύει στις εξέδρες του Θεάτρου του Λυκαβηττού ξεκινώντας πάνω από το μπαρ και φτάνοντας περίπου πίσω από την κονσόλα στο τέλος του κομματιού. Οι υπόλοιποι οκτώ έδιναν τον καλύτερό τους εαυτό στη σκηνή, αλλά δυστυχώς γι' αυτούς σχεδόν όλοι τους είχαμε γυρίσει την πλάτη και ακολουθούσαμε τον Booth στις κερκίδες. Κακά τα ψέμματα, ο μαγνητισμός ενός σπουδαίου frontman δεν ξεπερνιέται εύκολα κι ο Booth είναι σπουδαίος frontman.

Ύστερα από ένα λογύδριο σχετικά με τα κινητά, δηλώνοντας πρώτος απ' όλους ο ίδιος θύμα τους, ακούσαμε το "Mobile God", με το οποίο ο Booth ολοκλήρωσε τη βόλτα του στην άλλη άκρη της εξέδρας και επέστρεψε στη σκηνή. Στο "Come Home" χορέψαμε όλοι, αλλά περισσότερο απ' όλους ο χορευταράς Tim και η Debbie, η οποία τον συνόδευσε παίζοντας ντέφι. Αμέσως μετά επέστρεψε στα τύμπανά της και στο τέλος του "Beatiful Beaches" μας έδωσε ένα άτυπο drum duel με τον Baynton-Power. Το μαγικό "Sometimes" έκλεισε το κανονικό set και μας έκανε να ξεκινήσουμε τις φωνές για να πάρουμε λίγο ακόμα.

Τελικά το λίγο, έγινε πολύ! Οι James στο encore μας έδωσαν πρώτα και λίγο αναμενόμενα το "Way Over Your Head", για να ακολουθήσει μια πολύ ωραία, εκτεταμένη εκτέλεση του "Sound" στην οποία ο Andy Diagram βρέθηκε να παίζει την τρομπέτα του πάνω στα σκαλάκια της κερκίδας και ο Tim Booth σέρφαρε πάνω στα χέρια μας. Μπορεί μέχρι τότε να μην είχαμε συμφωνήσει απολύτως με τα λόγια του Tim ότι οι James τζαμάρουν πάρα πολύ στις συναυλίες και γι' αυτό πολλές φορές δεν μπορούν να υπολογίσουν σωστά τους χρόνους τους, αλλά στο συγκεκριμένο κατάλαβε μέχρι και η τελευταία καρέκλα του Λυκαβηττού τι θα πει τζαμάρισμα.

Κάπου εκεί ξεκινήσανε οι εκπλήξεις. Ο Tim είπε στη μπάντα "let's do Senorita", αναφέροντας μάλιστα ότι δεν το παίζουν αλλού εκτός από την Ελλάδα. Το συγκεκριμένο ήταν εκτός setlist και θα ήταν κρίμα να και μην το έπαιζαν, γιατί το υποδεχτήκαμε με μεγάλο ενθουσιασμό. Το αυτονόητα τελευταίο κομμάτι "Getting Away With It (All Messed Up)", δηλαδή το με διαφορά μεγαλύτερό τους hit, αποδείχτηκε τελικά ότι δεν ήταν και τόσο αυτονόητα τελευταίο.

Συγκινημένοι πιθανότατα από το χειροκρότημα και τις ιαχές μας, οι James μας έδωσαν και δεύτερο κομμάτι εκτός setlist κι αυτό ήταν το σπουδαίο "Laid". Η ιδέα του Booth να καλέσει καμιά δεκαριά άτομα να ανεβούνε στη σκηνή κόντεψε να εξελιχθεί σε φιάσκο όταν οι άνθρωποι είχαν γίνει περίπου τριάντα και εξακολουθούσαν να ανεβαίνουν. Χρειάστηκε ο Booth να σταματήσει το κομμάτι και να ζητήσει από την ασφάλεια του χώρου να διακόψει τη ροή του κόσμου στη σκηνή, γιατί σε λίγο δε θα χωρούσε ούτε η ίδια η μπάντα. Όσοι τυχεροί τα κατάφεραν, ξεβιδώθηκαν στον χορό σε ένα πολύ ωραίο φινάλε.

Το θέατρο του Λυκαβηττού γέμισε για να απολαύσει και να στηρίξει μια μπάντα που έχει διαχρονικά καλή σχέση με το κοινό της χώρας μας. Αυτό που οι James μας ανταπέδωσαν με τη σχεδόν σταθερή επί 40 χρόνια σύνθεσή τους ήταν άλλη μια μεστή εμφάνιση, με αρκετά κομμάτια από τον αξιόλογο φετινό τους δίσκο "Yummy" και με αρκετά από τα παλιά, αγαπημένα και γνωστά τους hits. Η όρεξη και το κέφι άγγιξαν και πάλι υψηλά επίπεδα, η απόδοση και η παραγωγή παρομοίως, ενώ μας έπαιξαν και παραπάνω από το προγραμματισμένο, βάζοντας λίγο αλατοπίπερο στη συναυλία. Ε, πώς να μην τους αγαπάμε λοιπόν;

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος