Ανασκόπηση 2020: Jazz

Το είδος που φέρνει ακόμα νέες ιδέες και ήχους στον πλανήτη μουσική!

Συνεχίζουμε όπως και πέρυσι με μια jazz ανασκόπηση για το τι ακούστηκε και κυκλοφόρησε τη δύσκολη/άρρωστη τούτη χρονιά στον χώρο.

Ειδική αναφορά θα γίνει στον Dave Brubeck. Ναι μιλάμε για τον πιανίστα που έγραψε, έπαιξε και δημιούργησε το άπιαστο "Time Out". Τον δίσκο που έχει το "Take Five" ντε! Φέτος η Verve κυκλοφόρησε τον δίσκο "Lullabies" που περιέχει παλιές και γνωστές μελωδίες σαν νανουρίσματα!

Άλλη μία τιμητική αναφορά θα κάνουμε για άλλο ένα ας πούμε, ξεχασμένο άλμπουμ, που βγήκε από τα συρτάρια της blue note για να επαναφέρει τους Art Blakey & The Jazz Messengers. Το "Just Coolin'" δεν έχει τίποτα καινούργιο καθώς οι συνθέσεις είχαν τυπωθεί στις δύο κυκλοφορίες των "At Τhe Jazz Corner Οf Τhe World" live ηχογραφήσεων. Ιστορικές συνθέσεις, που ακολούθησαν το "Moanin'" , με απίθανη cool jazz σε όλο της το μεγαλείο του τότε.. Μην ξεχνάμε, ήταν 1959!

Αν ψαχτείτε λίγο παραπάνω, αυτές τις μέρες κυκλοφόρησε άλλη μία ας πούμε (πάλι) χαμένη συλλογή/κυκλοφορία ενός τεράστιου. Ο Sonny Rollins είναι ανάμεσα στους βασιλιάδες της Jazz. Ψάξτε το "Rollins In Holland" γιατί περιέχει μερικές εκπληκτικές συνθέσεις (κάποιες και του Miles Davis).

Αν πρέπει να μιλήσουμε για μία και μόνο μία επανέκδοση, η πρόταση είναι εύκολη. Βρείτε το "Giant Steps" του John Coltrane στη 60th Anniversary Deluxe Edition του! Περιέχει σπάνιο υλικό και πολλές εναλλακτικές ή άστοχες ή ακόμα και λάθος εκτελέσεις πολλών συνθέσεων.

Οι λίστες που ακολουθούν έχουν αναφορές σε παραδοσιακές jazz μουσικές, πιο πνευματικές και σίγουρα προχωρημένες. Θα αναφερθούμε σε εντελώς πειραγμένες, μπλεγμένες με διάφορα είδη και μοντέρνες. Φυσικά δεν λείπουν πειραματικές και αυτοσχεδιαστικές (έως ακραίες). Αυτό το «τι πραγματικά είναι» που ψάχνουμε, προκύπτει από την τρομακτική εξέλιξη αυτής της μουσικής και την εκ φύσεως τάση της να είναι πειραματική και πάντα ανοικτή σε παντρέματα με ότι σύγχρονο κυκλοφορεί. Το σίγουρο και ευχάριστο είναι ότι παρακάτω υπάρχουν απίστευτοι δίσκοι που δείχνουν, εξηγούν και αποδεικνύουν ότι τα jazz ιδιώματα ακόμα και στις μέρες μας είναι από τις ελάχιστες μουσικές που βρίσκουν διέξοδο και τρόπο να εξελιχθούν και να ακουστούν μοντέρνες και διαφορετικές.

Rocking.gr Jazz2020 Spotify List

Θλιβερά
Ένα μεγάλο αντίο σε τεράστιους καλλιτέχνες της jazz

McCoy Tyner

Ο θάνατος στα 81 του εμβληματικού πιανίστα ήταν από τα πιο άσχημα νέα της χρονιάς. Ευτυχώς δίσκοί σαν τον "The Real McCoy" έχουν μείνει στην αιωνιότητα. Είχε παίξει με τον John Coltrane, τον Sonny Rollins και τον Stanley Clarke. O Flea, μπασίστας των Red Hot Chili Peppers, δήλωσε πως ο Tyler ήταν ένας θαυμάσιος πιανίστας, ενώ ο folk μουσικός Charles Johnson τον χαρακτήρισε ως «μια απίστευτη δύναμη της φύσης και έναν εξαίρετο άνθρωπο». Τεράστια απώλεια.

Tony Allen

«Έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 79 ετών από ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής ο σπουδαίος αυτός Νιγηριανός ντράμερ. Εγραψε ιστορία μαζί με τον Fela Kuti τη δεκαετία του '60 και του '70, δημιουργώντας το περίφημο afrobeat. Παρακάτω θα διαπιστώσετε πολλές αναφορές στο όνομα του με κυκλοφορίες και συνεργασίες. Δεν θα μας αφήσει ποτέ, γιατί το όνομα του έχει γραφτεί στην ιστορία της μουσικής. Στις σελίδες του Rocking μπορείτε να βρείτε ανταποκρίσεις από το 2008 στο Fuzz και το 2015, στα πλαίσια του Plissken Festival.

Jimmy Heath

Πέθανε δυστυχώς και ο επιδραστικός σαξοφωνίστας και συνθέτης της jazz. ‘Ήταν 93 ετών. Ο Heath συνέθεσε πάνω από 125 κομμάτια κατά τη διάρκεια μιας καριέρας 70 ετών. Πολλές συνθέσεις του έγιναν standards από καλλιτέχνες όπως οι Cannonball Adderley, Chet Baker, Miles Davis, Ray Charles και Dizzy Gillespie. Στον Heath πιστώνεται η μετάβαση της bebop της δεκαετίας του ’40 στους κόλπους των big bands αλλά και η διατήρηση του ύφους, δεκαετίες μετά από την εποχή της δόξας του. Ακούστε και το φετινό "Love Letter".

Jimmy Cobb

«Έφυγε» από τον κόσμο αυτός ο μεγάλος ντράμερ της jazz, μετά από μάχη με τον καρκίνο. Ήταν 91 ετών. Γεννήθηκε στην Washington, D.C το 1929. Σε ηλικία μόλις 30 χρονών συμμετείχε στις ηχογραφήσεις της πλέον αναγνωρισμένης δουλειάς του, "Kind Οf Blue", στο πλευρό του Miles Davis. Έπαιξε ντραμς και σε μεταγενέστερους δίσκους του Miles και συνέχισε να δουλεύει με τους συνοδοιπόρους του στο "Kind Οf Blue", Wynton Kelly και Paul Chambers. Το 1983 κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ με τίτλο "So Nobody Else Can Hear". Ο Cobb συνεργάστηκε επίσης με τους John Coltrane, Wayne Shorter και Cannonball Adderley.

Lee Konitz

Την τελευταία του πνοή άφησε ο φανταστικός αυτός σαξοφωνίστας μετά από επιπλοκές που προκάλεσε στην υγεία του η προσβολή του από τον Covid-19. Ήταν 93 ετών. Ο Konitz γεννήθηκε στο Chicago και ξεκίνησε να παίζει πιάνο από εφηβική ηλικία. Εκτός από τα σόλο άλμπουμ που κυκλοφόρησε στην 70χρονη καριέρα του, συνεργάστηκε με μουσικούς όπως οι Bill Evans, Anthony Braxton, Charles Mingus, Max Roach και Bill Frisell. Ήταν ανάμεσα στους εννέα μουσικούς που το 1949 και το 1950 συμμετείχαν στα περίφημα sessions του Miles Davis, τα οποία κατέληξαν, το 1957, στο εμβληματικό "Birth Οf Τhe Cool".

Δεν ξεχνάμε επίσης: «Έφυγε» από τη ζωή δυστυχώς και ο πιανίστας, δάσκαλος και συνθέτης της jazz, Ellis Marsalis.

Τα κορυφαία!
Οι καλύτεροι jazz δίσκοι της χρονιάς

Jeff Parker

Ο κιθαρίστας των Tortoise και περιζήτητος session-άς κρατάει από το συγκρότημά του τα δομικά στοιχεία τους, τις ηλεκτρονικές επιρροές, τα prog μπολιάσματα, τις experimental δόσεις, αλλά ταυτόχρονα ενισχύει σε μεγάλο βαθμό το jazz κομμάτι καθώς και συνολικά την επιρροή της λεγόμενης μαύρης μουσικής, παλιότερης ή πιο σύγχρονης. Κάθε σύνθεση στο "Suite For Max Brown" διατηρεί μία συνέχεια στο ύφος του δίσκου, όμως τολμάει και να δοκιμάσει κάτι το διαφορετικό δημιουργώντας εν τέλει έναν δίσκο με συνοχή αλλά και ποικιλία. Ο Parker κυκλοφορεί solo δίσκους από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, αλλά είναι αυτός που πιθανότατα τον φέρνει στην αφρόκρεμα της σύγχρονης jazz σκηνής.

Irreversible Entanglements

Ο συνδυασμός ποίησης και jazz δεν είναι κάποια καινοτομία, ειδικά όταν τεθεί στο πλαίσο των beat ποιητών/performer των '60s. Ακόμα λιγότερο είναι καινοτομία η ενσωμάτωση στίχων διαμαρτυρίας, ένα εξεγερτικό μήνυμα και η προσπάθεια αφύπνισης, ειδικά της μαύρης κοινότητας.. Όταν όμως αυτά συμβαίνουν τόσο καλά όσο τα κάνουν οι Irreversible Entanglements, είναι δύσκολο να μην τα θαυμάσεις. Ταυτόχρονα είναι δύσκολο να τα τοποθετήσεις χρονικά. Έρχονται άραγε από το παρελθόν ή από το μέλλον; Σε κάθε περίπτωση το "Who Sent You" είναι ένας δίσκος που σε κερδίζει όχι με τη μουσικότητά του όσο με τον ρυθμό του, είτε αυτός προέρχεται από τα όργανα είτε από τη φωνή. Σε κερδίζει όμως, σε κάθε περίπτωση.

The Sorcerers

Το "In Search Of The Lost City Of The Monkey God" στηρίζεται σε ένα βαρύτονο σαξόφωνο που αφήνει έναν βαρύ, αλλά αρκετά ατμοσφαιρικό ήχο ή βόμβο στο αποτέλεσμα. Πνευστά που δένουν όμορφα με τα έγχορδα και ακολουθούν κατά πόδας τα κρουστά. Το μπάσο φυσικά κεντρικός ήρωας και πρώτος στον ρυθμό. Η βάση του άλμπουμ. Ο ρυθμός που όλοι ακολουθούν. Νωχελικοί μαγικοί έτοιμοι να σε μαγέψουν και να σε ταξιδέψουν. Αφρικανικό tribal ηχητικό στιλ που τριγυρίζει την Αιθιοπία. Έξυπνες ιδέες, μοντέρνες σφήνες και αυτοσχεδιασμός, που καταλήγουν σε υπερβατική και χαοτική jazz.

Moses Boyd

Ο Moses Boyd στα κρουστά πριν δυο τρία χρόνια μαζί με τον σαξοφωνίστα Binker Golding είχαν κυκλοφορήσει μια εξαιρετική jazz δημιουργία, το "Journey Τo Τhe Mountain Οf Forever". Φέτος στο πνευστό είναι η φανταστική Nubya Nyasha Garcia και μαζί φτιάχνουν ενα τρομακτικό δίσκο με όνομα "Dark Matter" που μπλέκει τα μπάντα τόσο όμορφα που δεν το πιστέυεις. Αποκαλυπτικά μοντέρνο και φρέσκο. Εξαιρετικό παίξιμο, μπλέξιμο, δέσιμο, ταιριασμα σε διαφορετικά είδη και φωνές. Μακράν το καλύτερο μοντέρνο, nu, προοδευτικό δημιουργημα, συγχρονης jazz. Ιδιαίτερες συνθέσεις, απίθανες ιδέες και φρέσκο στιλ από αυτά που ψάχνεις και δεν βρίσκεις καθόλου έυκολα.

Shabaka Αnd Τhe Ancestors

Φευγάτος και μοντέρνος ο "We Are Sent Here Βy History". Ο Βρετανός (από τα Barbados) σαξοφωνίστας Shabaka Hutchings με μια παρέα από τη Νότια Αφρική (The Ancestors) παρουσιάζουν άλλο ένα τρελό, λίγο πειραγμένο, θεόμουρλο και σίγουρα αφρικάνικο, αλλά πνευματικό και υπερμοντέρνο jazz παραλήρημα που φέτος δεν θα βρεις όμοιο του πουθενά. Afro-Jazz στα πιο καλά της. Μυρίζει ακόμα και λίγο reggae. Βιρτουόζικο, παράξενο, αλλά όχι δύσκολο. Εξελιγμένο, αλλά όχι γεμάτο τσάμπα ψέματα και δηθενιές. Δεν έχει τίποτα περιττό. Ψαγμένο, αλλά έντονα σκεπτόμενο. Μια σίγουρα παράξενη κυκλοφορία που αν είχαμε βάθρο θα πλησίαζε την κορυφή όλης της σκηνής φέτος.

Παραδοσιακά
Ενσωμάτωση πολλών ιδεών από σύγχρονες jazz σκηνές με ρίζες στη hard bop και τη modal jazz με αποτέλεσμα post-bop ομορφιές

Henri Texier

Ο Texier έχει δύο μειονεκτήματα που του έχουν στερήσει πιθανώς μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα, Το ένα ότι είναι Γάλλος και όχι Αμερικανός ώστε να έχει παίξει δίπλα στους μεγάλους και να γίνει γνωστός. Το άλλο ότι ξεκίνησε να δισκογραφεί στα μέσα της δεκαετίας του '70 οπότε έχει χάσει τη χρυσή εποχή της jazz. Παρόλα αυτά, ο σεβασμός που ήδη υπήρχε στο πρόσωπό του από τους γνωρίζοντες, μεταφέρεται και σε νέους ακροατές, ειδικά τα τελευταία χρόνια με την επανακυκλοφορία του ντεμπούτου του, "Amir", και καταπληκτικούς δίσκους όπως ο φετινός. Μπασίστας ο ίδιος, αφήνει σίγουρα πολύ χρόνο στους σολίστες του να βγούνε μπροστά, αλλά παραμένει κεντρική φιγούρα στο δίσκο. Το "Chance" είναι η μελωδική και εκφραστική post-bop στα καλύτερά της.

Daniel Toledo Quartet

O μπασίστας Daniel Toledo από τον Ισημερινό συνεργάζεται με μια παρέα από Πολωνούς. Τον Kuba Więcek στο σαξόφωνο), τον Piotr "Pianohooligan" Orzechowski στο πιάνο φυσικά και τον Michał Miśkiewicz στα τύμπανα. Αυτός είναι ο τρίτος ολοκληρωμένος δίσκος αυτής της σύνθεσης/μπάντας. Ο "Fletch" είναι γεμάτος υπέροχες ιδέες και υπέροχες μουσικές παραστάσεις. Ο ήχος είναι αποτέλεσμα πολλών επιρροών, εμπνεύσεων και πολιτισμών, όμως κρατάει κάτι το παραδοσιακό από την παλιά jazz. Κάθε ένας μουσικός μπορεί να φανεί μέσα από το σύνολο γιατί υπάρχουν δομημένα μέρη και κρυμμένα σόλο που φωτίζουν τα πλεονεκτήματα τους. Αυτή η τετράδα δημιουργεί μια μοντέρνα πιανιστική jazz που γεμίζει με φρέσκο και κάποιες φορές θορυβώδες σαξόφωνο. Θα βρείτε απίθανους ρυθμούς από μπάσο και κρουστά. Πανέμορφο αποτέλεσμα, δυνατή jazz, ζωηρό μέλλον.

Joel Ross

Αυτός ο πιτσιρικάς με το vibraphone του, παίζει στο "Who Are You?" με τις μπαγκέτες του αρκετά φευγάτα και παράξενα έως και άρρυθμα. Άλλοι θα το έλεγαν εξαιρετικά. Φυσικά και έχει συνοδεία στο άλτο σαξόφωνο τον τρομερό Immanuel Wilkins. Επιπλέον ακούμε πιάνο, τύμπανα και φυσικά βαρύ μπάσο από τη Γιαπωνέζα Kanoa Mendenhall. Το συν ή καλύτερο χαρακτηριστικό του ήχου του και αυτό που τον κάνει μοναδικό μάλλον, είναι η ισορροπία (ή μη) μελωδίας και αρμονίας πίσω από παρανοϊκούς ρυθμούς. Μια έτσι, μια αλλιώς. Όμως με μια έντονη δόση παράδοσης και μια ηρεμία που το κάνει εύκολο. Δεν είναι εύκολο να βρεις άλλο παρόμοιο στον χώρο. Οι ήχοι μοναδικοί.

Redman, Mehldau, McBride, Blade

Οι κύριοι Joshua Redman στο σαξόφωνο, Brad Mehldau στο πιάνο, Christian McBride στο μπάσο και Brian Blade στα τύμπανα φτιάχνουν ένα δίσκο μαζί και χώριστα. Είναι και τα τέσσερα ονόματα στον τίτλο καθώς ο καθένας τους έχει γράψει και συνθέσει τουλάχιστον ένα κομμάτι αυτού του δίσκου. Ο πολύς κύριος Redmann τρία. Έχουν αξιοσημείωτη καριέρα έκαστος και αν το ψάξετε θα δείτε για τι θαυμάσιους μουσικούς μιλάμε. Μοιράζονται πέρα δώθε σε πολλές διαφορετικές μπάντες και φτιάχνουν μουσικές αρκετά χρόνια τώρα. Αυτός ο δίσκος πηγαινοέρχεται μεταξύ πολύ παλιομοδίτικου hard bop και πολύ προχωρημένου avant-garde, χωρίς τελικά να είναι τίποτα από αυτά. Το "RoundAgain" είναι μια σύγχρονη φρέσκια jazz που ακούγεται εύκολα, δεν έχει έντονες στιγμές, αλλά αφήνει όμορφη γεύση στο τέλος.

Matthew Tavares & Leland Whitty

Μπορεί το 2020 να μη μας έφερε νέο δίσκο των BadBadNotGood, μπορεί μάλιστα αυτό να το περιμένουμε από το 2016, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι τα μέλη τους έχουν μείνει ανενεργά. O Tavares (που επισήμως έχει αποχωρήσει από το συγκρότημα) και ο Whitty σε πλήκτρα και σαξόφωνο αντίστοιχα, έδωσαν τη μάλλον πιο ενδιαφέρουσα συνεργασία/spin-off. Μικρή είναι η συνάφεια ανάμεσα στο περιεχόμενο του "Visions" με ότι είχαν παρουσιάσει στο μητρικό συγκρότημα. Οι ρυθμοί είναι σαφώς χαμηλότεροι και κυρίως τα πιο μοντέρνα στοιχεία έχουν περιοριστεί αισθητά ενισχύοντας την πιο παραδοσιακή πλευρά τους όπως αυτή εκφράζεται μέσα από spiritual, modal και ECM ατμόσφαιρας ήχους. Αν για κάθε δίσκο των BadBadNotGood που χάνουμε γεννιέται ένα τόσο ενδιαφέρον project, χαλάλι.

Check Also: Jazz Sabbath - "Jazz Sabbath", Kenny Barron + Dave Holland Trio Featuring Johnathan Blake - "Without Deception", Immanuel Wilkins - "Omega"

Πνευματικά και φευγάτα
Jazz μειγμάτα ethnic, θρησκευτικής, παραδοσιακής και εκστατικά υπερβατικής μουσικής με ριζοσπαστικό στιλ για ένα spiritual αποτέλεσμα

Nubya Garcia

H κυρία είναι έτοιμη να σε αφήσει άφωνο με το σαξόφωνο της. Είναι απίθανη. Η σκηνή του Λονδίνου την έχει ανάγκη και η ίδια την τιμά αφάνταστα. Είναι ταυτόχρονα παραδοσιακή και πολύ περισσότερο μοντέρνη από διάφορους τυχάρπαστους. Κρατάει αφρικανικούς ρυθμούς στην κατα τ' άλλα spiritual και fusion jazz της. Ψάξτε και τις μπάντες της Maisha και Nérija. Όπου την είχαμε ακούσει παλιότερα σαν συνεργαζόμενο μέλος δεν το πιστεύαμε. Εδώ σαν οδηγός και συνθέτης μας αφήνει εντελώς χαζούς και με το στόμα ανοιχτό. Ο τόνος της στο σαξόφωνο είναι απλά απίθανος. Ακούστε το "Source" άμεσα. Είναι απίθανος δίσκος. Θα λέμε νέα jazz σκηνή της Βρετανίας και πολύ σύντομα όλοι θα δείχνουμε αυτή!

Sun Ra Arkestra

Είναι ο Marshall Allen και λοιποί μουσικοί που έπαιζαν με τον Sun Ra πριν το θάνατο του. Μιλάμε για μουσικούς που έπαιζαν μαζί του μπορεί και πριν πενήντα χρόνια. Στο "Swirling" γυρνάνε τον χρόνο πίσω κρατώντας όλα τα πνευματικά στοιχεία του ηγέτη τους, δημιουργώντας απίθανα προχωρημένες καταστάσεις και φτιάχνοντας παραδοσιακή jazz στην ανάμνηση του Sonny. To εκπληκτικό είναι ότι κρατάνε αυτές τις φουτουριστικές ατμόσφαιρες τις οποίες είχε έρθει να μας διδάξει αυτός. Τον τιμούν εξαιρετικά. Τον φέρνουν στα αυτιά μας. Θυμίζουν όλη την πορεία του. Έχουν προσέξει την κάθε λεπτομέρεια.

Moor Mother

Είναι σχετικά δύσκολο άκουσμα. Είναι σίγουρα φευγάτη, άμορφη jazz. Έχει λόγια, ποίηση και μια δόση παράνοιας στα τραγούδια με όμορφες σκέψεις, πολιτικές απόψεις και λυρισμό. Ποίηση. Ομιλία. Ξέσπασμα. Άποψη. Παραμένει αρκετά πνευματικό και κάπως ανεβαστικό. Το "Circuit City" δεν είναι ο δίσκος που θα ακουστεί παντού και πάντα. Είναι ακραία πειραματικό χωρις να σε απωθεί, αλλά αν θες να δοκιμάσεις θα το ανακηρύξεις άνετα τον καλύτερο και πιο ελπιδοφόρο φετινό υπερπειραματικό και θορυβώδη jazz δίσκο. Η Camae Ayewa ή Moor Mother τα χώνει για τα καλά. Τα ηλεκτρονικά στοιχεία δένουν με τρομπέτες, τύμπανα και σαξόφωνα και κάνουν τη φάση ασύλληπτη.

Alan Braufman

Έχει μόλις έναν δίσκο πίσω στο μακρινό 1975. Δεν έκανε τίποτα δισκογραφικά από εκεί και πέρα. Τη μουσική δεν την άφησε ποτέ όμως. Τελικά αξιώθηκε να φέρει στο φως το "The Fire Still Burns" και να παρουσιάσει, παρά την ηλικία του ένα εξαιρετικό δείγμα ελεύθερης και προχωρημένης jazz δίχως στεγανά. Το πνεύμα είναι ψηλά. Οι σκέψεις πολύ φευγάτες. Η μουσική υπερβολικά δύσκολη. Ίσως το πιο δύσκολο άκουσμα όλης της ανασκόπησης (ακόμα και από τα avant-garde) που δείχνει όμως το ταλέντο και τη δύναμη ενός καλλιτέχνη που είχε κρυφτεί καλά για πολλά χρόνια.

Kahil El'Zabar

Πιθανά τα καλύτερα αμιγώς spiritual jazz της ανασκόπησης. Οι δύο δίσκοι που μας χάρισε ο Kahil, "Spirit Groove" και "America Τhe Beautiful" αφήνουν εξαιρετική μυρωδιά. Διαφέρουν πάρα πολύ μεταξύ τους, αλλά έχουν ίδια στοιχεία στην ατμόσφαιρα, παρά στον ήχο. Και στα δύο δένει υπέροχα το παρελθόν με το παρόν και καταφέρνει να σε αφήσει με μια αίσθηση ελπίδας σε ένα κόσμο που ειλικρινά δεν φαίνεται να έχει, καμία. Το τρομερό είναι ότι μέσα στους δίσκους του θα ακούσεις και τους Corey Wilkes, David Murray και Tomeka Reid!

Check Also: Matthew Halsall - "Salute To The Sun", Wildflower - "Wildflower Season 2", Asher Gamedze - "Dialectic Soul"

Αφρικανικά και όχι μόνο
To αποτέλεσμα από τη μίξη κρουστών, φωνών και ρυθμών με afro, arabic ή ethio στιλ

Idris Ackamoor & The Pyramids

Ας την πούμε φευγάτη και υπερπροχωρημένη αφρικάνική πνευματική μουσική, με συνδυασμούς από ότι μπορεί να χωρέσει το μυαλό και η ακοή σας και ένα funky στοιχείο που δεν θα το ακούσεις πουθενά αλλού. Το "Shaman!" είναι πραγματικά ευχάριστο, χαρούμενο, ποιητικό και ταξιδιάρικο. Άκου το "King Of Kings" του 1974 για να καταλάβεις με ποιους έχεις να κάνεις. Όμορφες ευλογίες, πλούσια και γεμάτα όργανα, έντονοι ήχοι, προσωπική ατμόσφαιρα και χαρακτήρας στον ρυθμό και την ενορχήστρωση. Τολμώ να πω ότι είναι ένα από τα καλύτερα έργα τους. Από τα λίγα που σε κάνουν να κλείσεις τα μάτια και να σκεφτείς ότι ακούς κάτι φανταστικό και καινοτόμο.

Keleketla!

Αυτός ο συνεργατικός δίσκος βγάζει μια απίστευτη χορευτική διάθεση. Αυτή η μίξη Disco, Hip Hop και Afrobeat είναι φανταστική. Θα ακολουθήσουν μερικά ονόματα κάποιων που συνεργάστηκαν εδώ. Ίσως δε χρειαστεί τίποτα άλλο. Tony Allen, Afla Sackey, Al Riley, Tamar Osborn, Yugen Blakrok, Soundz of the South, Thabang Tabane, Gally Ngoveni, Shabaka Hutchings, Sibusile Xaba, Coldcut, Martin Perna, Antibalas, Dele Sosimi, Tenderlonious, Joe Armon-Jones, Collocutor. Ο δίσκος "Keleketla!" είναι φανταστικός, ειναι παγκόσμιος, έχει Αφρική, έχει Λονδίνο, έχει παρόν, παρελθόν και πολύ μέλλον. Είναι ότι πιο προχωρημένο έχει βγει στον χώρο, γενικότερα. Είναι πάντα υπέροχο να ακούς ταλαντούχους ανθρώπους να φτιάχνουν μουσική που ακούγεται σαν να διασκεδάζουν οι ίδιοι (φτιάχνοντας τη). Μια ασυνήθιστη και απροσδόκητη απόλαυση.

Tony Allen & Hugh Masekela

Μία από τις μεγάλες απώλειες της χρονιάς στην jazz και όχι μόνο ήταν ο θάνατος του Tony Allen, drummer του μεγάλου Fela Kuti και εν πολλοίς (συν)υπεύθυνος για όλο το groove του afrobeat ήχου. Φρόντισε όμως να φύγει με πάταγο αφού η συνεργασία του με τον, ήδη μακαρίτη από το 2018, εξίσου μεγάλο θρύλο της αφρικανικής jazz σκηνής Hugh Masekela είναι απολαυστική. Η μουσική προέρχεται από το 2010 και την πρώτη συνάντηση σε στούντιο των δύο αυτών σημαντικών μορφών της Μητέρας Αφρικής και το "Rejoice" μπορεί να μην περιέχει εκπλήξεις ως προς το τι αναμένει ο ακροατής που είναι έστω και στο ελάχιστο εξοικειωμένος με την afro-jazz, είναι όμως πέρα από φυσιολογικές προσδοκίες καλή, ειδικά αναλογικά με την ηλικία και το πλούσιο παρελθόν των δημιουργών της.

Magic Spirit Quartet

Είναι μια συνεργασία των Majid Bekkas, Goran Kajfeš, Jesper Nordenström και Stefan Pasborg. Το "Magic Spirit Quartet" είναι μια δημιουργία με κυρίως παραδοσιακές βορειοαφρικανικές μουσικές με τραγούδια και όργανα των Gnawa. Αραβικά λοιπόν τραγούδια, ethnic μουσικές πάνω από jazz fusion ιδέες. Ο ήχος είναι όσο μοναδικός μπορείς να φανταστείς. Δεν υπάρχει το δέσιμο που έχει γίνει εδώ. Πνευστά, πλήκτρα, έγχορδα και φωνές σε ταξιδεύουν στη Σαχάρα. Από τη world music περνάς σε ένα afrobeat φρέσκο και από τη reggae ξαναέρχεσαι σε μια πνευματική afro-jazz δίχως προηγούμενο. Αξίζει της προσοχής μας. Ας αρκεστούμε στο ότι πρόκειται για πάρα πολύ καλή μουσική.

Mulatu Astatke & Black Jesus Experience

Στο "To Know Without Knowing" ο Αιθίοπας μουσικός Mulatu Astatke ο οποίος έχει περάσει και από τη χώρα μας κάμποσες φορές, δημιουργεί έναν συνεργατικό δίσκο με τους οκτώ Black Jesus Experience. Σε μια προσπάθεια διαχωρισμού του ήχου της κυκλοφορίας σε μέρη και είδη, θα τα έβγαιναν ως μπόλικο ethio-jazz, παράξενη και αρκετή rap, πειραματικό και φανερό funk και μια ιδέα από soul μέσα από ένα ξεκάθαρο ethnic πρίσμα. Πρόκειται για απλώς ένα όμορφα παιγμένο, όμορφα συντονισμένο και ενορχηστρωμένο δημιουργημα από το πάνω ράφι. Είναι φυσικά γεμάτος υπέροχες συνθέσεις, σκληρές ιδέες και υπερμοντέρνη διάθεση για μουσικό, πολιτιστικό και καλλιτεχνικό μίγμα!

Check Also: Spaza - "Uprize!", Aly Keïta, Jan Galega Brönnimann & Lucas Niggli - "Kalan Teban", Hailu Mergia - "Yene Mircha", Luedji Luna - "Bom Mesmo é Estar Debaixo D'água"

Πρωτοποριακά, καινοτόμα και τολμηρά
Avant-garde με πειραματικό και ελεύθερο χαρακτήρα και μια επαναστατική λογική εξέλιξης και ανορθόδοξης πορείας

Ambrose Akinmusire

H τολμηρή post-bop τούτου του τρομπετίστα είναι αρκετά ευκολοάκουστη, χωρίς να χάνει όμως τα νέα, φρέσκα, πειραματικά και μοντέρνα στοιχεία. Είναι γλυκιά και αν χρειαστεί σκληραίνει. Είναι ήρεμη και αν θελήσει ξεσπά. Δεν έχει διαφημιστεί όσο πρέπει αλλά αυτό το κουαρτέτο έχει φτιάξει έναν από τους καλύτερους jazz δίσκους του σήμερα. Στα πιο αργά κομμάτια θυμάσαι λίγο τον Miles Davis της δεκαετίας του '60. Στα υπόλοιπα νιώθεις ότι οι δικές τους προχωρημένες ιδέες έχουν κάτι διαφορετικό από το απλό μπλέξιμο ή τον τιποτένιο, απλά για να γίνει αυτοσχεδιασμό των περισσότερων. Υπάρχουν συνθέσεις στο "On The Tender Spot Of Every Calloused Moment" πραγματικά απολαυστικές. Ακούγονται απλές, αλλά κρύβουν μέσα τους ένα μεγαλείο που δυσκολεύεσαι να ερμηνεύσεις και να πολυκαταλάβεις.

Chicago Underground Quartet

O Jeff Parker ήταν πολύ δημιουργικός φέτος αφού πέραν του καταπληκτικού προσωπικού δίσκου που αναφέραμε προηγουμένως συμμετέχει επίσης, σε πιο συνεργατικό ρόλο, ίσος ανάμεσα σε ίσους (Chad Taylor, Josh Hohnson, Rob Mazurek), στους Chicago Underground Quartet. Τo "Good Days" τυπικά είναι ο δεύτερος δίσκος του project αν και μετά από 20 σχεδόν χρόνια δισκογραφικής απουσίας μοιάζει σαν ξεκίνημα από την αρχή. Περιέργως ή μη όμως, δε δυσκολεύονται καθόλου να βρουν τα πατήματά τους εξαιρετικά γρήγορα και μάλιστα σε ένα υποείδος της jazz που απαιτεί ταυτόχρονα δημιουργικό προσωπικό παίξιμο αλλά και ενστικτώδη αίσθηση του συνόλου.

Neptunian Maximalism

Αυτό τον δίσκο θα μπορούσες να τον βρεις σε λίστες με metal μουσικές, εξίσου με λίστες της jazz. Το "Eons" έχει και τα δύο, αλλά με έναν μαγικό τρόπο δεν νιώθεις ότι συνυπάρχουν ή καλύτερα ότι συμπίπτουν και εμποδίζονται. Είναι μια αρμονική παράλληλη πορεία που τέμνεται σε μερικές φάσεις και παρουσιάζει κάτι τρομακτικά ωραίο. Οι ψυχεδελικοί drone βόμβοι βαδίζουν πλάι στα πνευστά και αντιδρούν σε κάθε θόρυβο από τα κρουστά. Φωνές, μπάσο, κιθάρα, σαξόφωνο, τύμπανα, κρουστά, σιτάρ, φλάουτο και τρομπέτα σε γλυκό και μετριασμένο πανικό. Είναι προχωρημένο. Μπορεί να περιέχει στιγμές και επιρροές από δέκα με δεκαπέντε διαφορετικά είδη, αλλά τα μετατρέπει όλα σε avant-garde!

The Necks

Η σκοτεινή jazz του "Three" είναι μοναδική. Ο δίσκος κατέχει έναν ήρεμο μινιμαλισμό ο οποίος ξεγυμνώνεται από τους πειραματισμούς και τα ξεσπάσματα των εμπνεύσεων. Είναι πολύ. Είναι άρρωστο. Είναι επίμονο. Είναι δημιουργικό. Η πρώτη σύνθεση εκπληκτική. Με εκρήξεις και φανταστική πλοκή. Αν και γεμάτο επαναλήψεις, δεν καταντά βαρετό. Το δεύτερο κομμάτι απαλό, ήρεμο και αρκετά ομιχλώδες. Κατά βάθος, θέλει και γίνεται αγχωτικό. Το τελευταίο, κορυφαίο. Η τριάδα στο πιάνο, τα τύμπανα και το μπάσο κάνουν μάθημα ιδανικής συνύπαρξης. Φανταστικό δέσιμο. Όμορφο αποτέλεσμα.

The End

Κι αυτό εδώ θα μπορούσες να το κατατάξεις σε prog ανασκοπήσεις και λίστες. Το "Allt Är Intet" είναι jazz όπου θέλει, ψυχεδελικό όπου μπορεί και avant-prog όπου γουστάρει. Αντιγράφωντας λόγια του φίλου Καλαμούτσου: πέρα από το αν η μουσική τους δανείζεται από την jazz, το psych, το metal ή το noise, το σημαντικό είναι ότι πάει κατευθείαν στα σωθικά. Το "Allt Är Intet" είναι ένα άλμπουμ που απευθύνεται εκεί (στο σώμα) και σε κάνει να νιώθεις κάτι άγνωστο: την ανάγκη για έναν ξεσηκωμό, για δράση ή για κάθαρση. Οι μουσικές τους είναι εξαιρετικές και το τι μπορούν να κάνουν στο μυαλό και τη φαντασία του κάθε ακροατή, φυσικά και δεν μπορεί να περιγραφεί.

Check Also: Okuden - "Every Dog...", Fire! Orchestra - "Actions", Web Web - "Worshippers"

Ενσωμάτωση διαφορετικών ιδεών
Fusion ύφος με ιδέες από rock, ethnic, soul, trip hop, rap, funk μέχρι φρέσκους πειραματισμούς

Tigran Hamasyan

Μέσα σε σχεδόν μία δεκαετία ενεργής solo δισκογραφίας ο Αρμένιος πιανίστας έχει καταφέρει να καθιερωθεί ως ένα όνομα που πρέπει πάντα να τσεκάρεις κάθε νέα κυκλοφορία του, μία σημαντική ποιοτική σταθερά και μία ιδιαίτερη φωνή στον κόσμο της jazz. Φέτος ξεπερνάει τον εαυτό του με το "The Call Within" που παρότι δεν του λείπει το υψηλής τεχνικής παίξιμο, σε κερδίζει κυρίως για το πόσο προσβάσιμο είναι, τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιεί τα διαφόρων ειδών πλήκτρα που κυριαρχούν και πώς εναλλάσσεται από σύγχρονους σε πιο παραδοσιακούς ήχους ενώ φυσικά δεν ξεχνά και την καταγωγή του με το ανατολίτικο στοιχείο να υπάρχει πάντα σε δεύτερο επίπεδο χωρίς να κουράζει ή να γίνεται στοιχείο τουριστικού εντυπωσιασμού. Αξιοθαύμαστος δίσκος.

Mammal Hands

Στο μοντέρνο fusion του "Captured Spirits" βρίσκουμε ένα απαλά μεθυστικό μείγμα από γοητευτικό έως και πιασάρικο πιάνο και πολύ πολύ ζεστό σαξόφωνο. Όχι δεν είναι τόσο εύπεπτο. Έχει τις στιγμές του. Ακούς βιρτουόζικα περάσματα. Υπάρχουν σημεία που ανατριχιάζεις. Οι ανοιχτόμυαλοι θαυμαστές της σύγχρονης τζαζ ή ακόμα και του trip hop θα βρουν κάτι (βασικά πάρα πολλά) σε αυτό το δίσκο για να αγαπήσουν. Δεν κατατάσσεται εύκολα σε καμία κατηγορία. Έχει λίγο απ’ όλα και τίποτα από το καθένα. Είναι ένα ποιοτικό, ατμοσφαιρικό και χαλαρό δείγμα μοντέρνας και ρυθμικής jazz που θα αγαπήσουν πολλοί αν αποφασίσουν να το ανακαλύψουν.

GoGo Penguin

Το βρετανικό τρίο και φέτος παραμένει πιστό στο ιδιαίτερο τρόπο του χωρίς να είναι προβλέψιμο και χωρίς να πατά σε πεπατημένη. Με πιάνο, (διπλό) μπάσο και τύμπανα δημιουργούν εκπληκτικούς ήχους και ρυθμούς. Το "GoGo Penguin" είναι χτισμένο σε συγχρονισμένα πεντατονικά περάσματα και σύνθετους ρυθμούς. Η ομορφιά της μουσικής τους είναι ότι εντοπίζει και παρουσιάζει ισορροπία μεταξύ ήσυχων, στοχαστικών και ταραγμένων μερών. Η ενσωμάτωση μια εύκολης jazz πάνω στο μοντέρνο nu-jazz χαρακτήρα γεμάτο πειραματισμούς, τους κάνει μια από τις καλύτερες και πιο προσιτές σύγχρονες μπάντες του χώρου.

Hedvig Mollestad

Μέλος της μεγάλης σχολής της Rune Grammofon, η Hedvig Mollestad θα μπορούσε εξίσου άνετα να βρίσκεται στην prog, τη hard rock ή την post-rock ανασκόπηση αφού η μουσική της έχει όλα αυτά τα στοιχεία. Θα έλεγε μάλιστα κανείς ότι είναι η τρομπέτα που σχεδόν αποκλειστικά δίνει τον jazz χαρακτήρα του δίσκου, με τα πλήκτρα να ακολουθούν από κάποια απόσταση, αφού η κιθάρα πέραν ορισμένων σόλο (συμπεριλαμβανομένων αυτών που δεν Gilmour-ίζουν) shred-άρει αρκετά, riff-άρει ακόρεστα και δίνει κάμποση σκληρότητα στον δίσκο. Όμως το αποτέλεσμα στο "Ekhidna" είναι μαγευτικό. Μουσική γεμάτη φαντασία και τεχνική, πολύ προσβάσιμη και σε κοινό που δεν έχει μεγάλη επαφή με την jazz και Ευαγγέλιο για τους απανταχού κιθαρίστες.

Shubh Saran

Το "Becoming" είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ΕΡ (διάρκειας 25 λεπτών όμως, σχεδόν mini άλμπουμ) το οποίο δίνει μία ευκαιρία να ακουστεί ένας ανερχόμενος jazz κιθαρίστας. Ευτυχώς πιθανές προκαταλήψεις στο συνδυασμό των λέξεων κιθαρίστας και jazz fusion που μπορεί να οδηγούν σε βαρετούς παρλαπίπες μουσικούς, διαλύονται στην πρώτη ακρόαση αφού ο Saran είναι συνθέτης πάνω από όλα και πέρα από τις μελωδίες που γράφει και τις δυναμικές που χρησιμοποιεί ξέρει να ντύνει τις συνθέσεις του με πλούσιες ενορχηστρώσεις, άλλοτε πιο παραδοσιακές άλλοτε πιο μοντέρνες, και εμφανείς σε σημεία επιρροές από την Ινδική καταγωγή του.

Check Also: Greg Foat - "Symphonie Pacifique", Takuya Kuroda [黒田卓也 ] - "Fly Moon Die Soon", EABS - "Discipline Of Sun Ra", Carla Bley / Andy Sheppard / Steve Swallow - "Life Goes On"

Μοντέρνα και εξελιγμένα
Σύγχρονες εκδόσεις jazz με μοντέρνα, ηλεκτρονικά, hip hop και εξελιγμένα underground ακούσματα

Dinner Party

Σε αυτή εδώ την υπέροχη δημιουργία θα βρείτε μοντέρνα και αρκετά εύπεπτη soul. Στιγμές από φρέσκια jazz. Ρυθμοί από παλιομοδίτικο, ραδιοφωνικό και αργόσυρτο hip hop. Μια μικρή δόση από R&B του νότου. Οι τεράστιοι Terrace Martin, Robert Glasper, Kamasi Washington και 9th Wonder συνεργάζονται και σου παίρνουν τα μυαλά. Φωνές από Phoelix. Χρειάζεται να γραφτεί κάτι επιπλέον; Μάλλον όχι. Είναι απλά και ξεκάθαρα ένας υπέροχος δίσκος για όλες τις ώρες. Δεν τον λες και δύσκολο άκουσμα. Ισα ίσα, που είναι πανεύκολο. Καφέ, βόλτα, χαλάρωση, ταξίδι, σπίτι, bar. Τελικά στο μέλλον θα λέμε ότι αυτό ήταν μια προσπάθεια που θα μπορούσε να εξηγεί τι θα λέμε από εδώ και πέρα Neo-Soul!!

Archie Shepp, Raw Poetic & Damu Τhe Fudgemunk

Αρκετά προοδευτική και προχωρημένη jazz γεμάτη rap-άρισμα και μπλεξίματα όμορφων ιδεών. Στο "Ocean Bridges" συνυπάρχουν ένας σαξοφωνίστας, ένας ράπερ και ένας Dj. Ευτυχώς αυτό εδώ δεν είναι άλλο ένα «η hip hop συναντά την jazz» άλμπουμ της σειράς μόνο και μόνο επειδή έγινε μόδα και πουλάει στο Ηνωμένο Βασίλειο. O ρυθμός, η φάση, το groove ρε παιδί μου αυτού του δίσκου είναι εξαιρετικό. Έχει κάτι που σε ευχαριστεί και δεν μπορείς να καταλάβεις τι ακριβώς. Άσε το να αιωρείται. Δεν είναι hip hop, είναι περισσότερο ένας jazz δίσκος που έχει λάβει μοντερνιές όσο και όπου χρειάζεται. Κάντε τις πράξεις, fusion = avant-garde jazz + jazz-rap, δεν βγαίνουν. Είναι υπερβατικά μη μαθηματικό. Είναι απίθανα πειραματικό.

Butcher Brown

Η μίξη, οι επιρροές, οι ιδέες και οι μουσικές που έχουν μπολιαστεί στο "#KingButch" είναι jazz, funk, southern rock και hip hop. Ναι είναι από τα πιο πρωτότυπα φετινά δισκάκια. Δεν έχει αυτό που λέμε αυθεντικότητα, αλλά δεν μπορείτε να φανταστείτε τι κέφι κρύβει. Αυτή η κυκλοφορία είναι πιο rap από τις περισσότερες της λίστας, αλλά ταυτόχρονα κρύβει και ένα ψυχεδελορόκ ύφος που το κάνει μοναδικό. Απίθανος συνδυασμός. Το έργο είναι ένα σχολαστικά αναμεμιγμένο, ενεργητικά εκτεθειμένο και ρευστό πακέτο υβριδίων jazz-rap-funk! Οι αλλαγές μεταξύ των συνθέσεων, αλλά ακόμα και μέσα σε κάθε μία από αυτές είναι αξιοθαύμαστες. Έχει τζαμαριστό στιλάκι και μια χορευτική χαρά. Τολμήστε το, είναι διαφορετικό.

The Gaslamp Killer

Το "Heart Math" είναι ξεκάθαρα το πιο experimental hip hop της ανασκόπησης με αρκετή, αλλά καλά καλυμμένη jazz στο υόβαθρο. Δείτε μερικές από τις συνεργασίες που έχουν στα κομμάτια θα καταλάβετε την πολυσυλλεκτικότητα και την ποικιλία. Πάμε με Miguel Atwood-Ferguson, Roberto Schilling, Amir Yaghmai, The Heliocentrics, Black Flower, MRR, Mophono, Roberto Schilling και Kid Moxie. Δηλαδή αν δεν σας αρκούν αυτοι, οι οποίοι είναι κάποιοι (όχι όλοι) από αυτούς που βοήθησαν ή κάνουν ένα πέρασμα και μια συμμετοχή στα κομμάτια, δεν υπάρχει άλλος τρόπος ικανοποιησης. Αρκετά γεμάτο, αρκετά ψαγμένο, αρκετά πειραματικό και φρέσκο. Είναι σίγουρα καλοφτιαγμένο, εχει προσεχθεί από κάθε άποψη παραγωγής και είναι απλά και κατανοητά γεμάτο.

Kamaal Williams

Αναδείχτηκε ως εξέχουσα φιγούρα της σύγχρονης σκηνής του Λονδίνου κυρίως μέσα από τη συνεργασία του με τον Yussef Dayes και η αλήθεια είναι ότι και στον δεύτερο solo δίσκο του δείχνει ότι παρά τα καλά στοιχεία του, μόνος του αδυνατεί να γίνει το ίδιο ενδιαφέρων. Τα πλήκτρα, τα beats και η εν γένει ηλεκτρονική του προσέγγιση έχει ενδιαφέρον και σίγουρα βρίσκεται στη σωστή πλευρά της ανανέωσης της jazz που έχει δείξει εξαιρετικά δείγματα ειδικά προερχόμενα από την πόλη του, αλλά δεν μπορεί να τινάξει από πάνω του την αίσθηση ότι κάτι λείπει για να πετύχει κάτι πραγματικά σπουδαίο. Το "Wu Hen" ενδείκνυται πάντως για όσους προέρχονται από ηλεκτρονικό background ή για πιο chill καλοκαιρινές βραδιές ως ποιοτικό υποκατάστατο της μισητής lounge μουσικής.

Check Also: Gil Scott-Heron - "We're New Again: A Reimagining by Makaya McCraven", Jaga Jazzist - "Pyramid", Bohren & Der Club Of Gore - "Patchouli Blue", The Heliocentrics - "Telemetric Sounds" και "Infinity Οf Now"

Ελληνικά
To ντόπιο, το δικό μας, το εγχώριο jazz προιόν

To Pragma

To "Year Of The Thing" έρχεται και κάνει εντύπωση, από την ορχήστρα τού πιανίστα Κωστή Χριστοδούλου. "Το Πράγμα" ουσιαστικά είναι οι Μάνος Θεοδοσάκης στην τρομπέτα, ο Δημήτρης Τσάκας στο άλτο σαξόφωνο, ο Τάκης Πατερέλης στο τενόρο σαξόφωνο και το φλάουτο, ο Κώστας Κωνσταντίνου στο κοντραμπάσο και Σεραφείμ Μπέλλος στα τύμπανα. Μυρωδιές από swing και blues, ξεφεύγουν σε ένα modal jazz τοπίο που βοηθάει σε ένα διαλογιστικό αποτέλεσμα γεμάτο ατμόσφαιρες και σκοτεινές εικόνες. Το ηχητικό αποτέλεσμα είναι αρκετά μαλακό για τα αυτιά και ιδιαίτερα ποικιλόμορφο. Δεν θα βρεις κενά, ούτε λάθη. Οι συνθέσεις έχουν φαντασία και τα όργανα όσο αταίριαστα κι αν παίζουν συνδέονται εντυπωσιακά στο τέλος και φτιάχνουν ιδιαίτερες στιγμές.

Keppler Is Free

Το "Teegarden" ας είναι και ΕΡ με μισή ώρα διάρκεια, μπορούμε με άνεση να δηλώσουμε εντυπωσιασμένοι από τη δουλειά και το αποτέλεσμα του Αθηναϊκού κουιντέτου και να είμαστε σίγουροι για ένα λαμπρό μέλλον. Χωρίς καμμία δόση υπερβολής δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τη φρεσκάδα και την πειστικότητα της σκηνής του Λονδίνου και είναι εκεί και στους στάβλους της Brownswood που θα πρέπει να ανζητήσουμε τους συνοδοιπόρους τους. Μακριά από μία εικόνα της jazz που τείνει να στοιχειώσει το ελληνικό κοινό και να την κάνει είδος μουσειακό, την επαναφέρουν σε ιδρωμένα υπόγεια, σε αστικό κοινό, σε νεαρές ηλικίες, ως ένα ζωντανό, παλλόμενο είδος που όχι μόνο δε σέρνεται από, αλλά αντίθετα καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο εκφράζει τη σημερινή εποχή.

Next Step Quartet

H Puzzlemusik έχει γενικά ενδιαφέρουσες προτάσεις που αφορούν στην ελληνική jazz σκηνή και οι Next Step Quartet είναι ίσως η καλύτερη για φέτος. Με κιθαρίστα και πιανίστα βασικούς σολίστ πάνω στη ρυθμική βάση μπάσο-drums, η εκδοχή της jazz που παρουσιάζουν έχει τις ρίζες της στο παρελθόν (μία δόση blue note για κάθε δόση ECM) αλλά παρότι σίγουρα δεν είναι ιδιαιτέρως ανανεωτική αυτό δε σημαίνει ότι δεν ανήκει στο σήμερα. Έτσι κι αλλιώς όταν παραμένει τόσο ευφυής και καλοπαιγμένη όσο στο "At The Zoo" δε θα υπήρχε παράπονο σε καμία περίπτωση. Να σημειωθεί δε ως επιπλέον εντυπωσιακό στοιχείο ότι είναι ζωντανά ηχογραφημένος δίσκος.

George Kontrafouris Trio

Τον πιανίστα Γιώργο Κοντραφούρη πλαισιώνουν δύο νέοι, ο Κίμων Καρούτζος στο μπάσο και ο Jason Wastor στα τύμπανα και φτιάχνουν στο "The Passing" πέντε πρωτότυπες συνθέσεις και δύο διασκευές (στο "Aeoliana" του πρωτοπόρου jazz πιανίστα Μάρκου Αλεξίου (1939-2014) και στο "Αιώρα" (Hammock) της Σαββίνας Γιαννάτου). Πιανιστική jazz αρκετά φιλόξενη. Μουσική που μπορείς να κατανοήσεις. Δεν είναι αυτό το απρόσωπο και δύσκολο άκουσμα που θέλει παίδεμα και χρόνο. Είναι συνθέσεις αρκετά γλυκές, χωρίς να υπολείπονται έμπνευσης και δημιουργικότητας. Είναι μουσική δωματίου με ύφος και άποψη. Απορούμε αν έχει βγάλει ποτέ κάτι κακό ο Κοντραφούρης.

Hairetis Harper

Η δεξιοτέχνης αρπίστα Μαρία-Χριστίνα Harper με έδρα της το Λονδίνο (γεμάτη σπουδές και βραβεία) και ο λαουτιέρης Γιάγκος Χαιρέτης με έδρα του τα Ανώγεια της Κρήτης, γνωστός από τη συνεργασία του με τον Γιάννη Αγγελάκα (έχει και συνεργασίες με τους Ψαραντώνη, Ψαρογιώργη, Last Drive, Πουλικάκο και τους Social Waste), ερχονται μαζί και μας παρουσιάζουν ενα εξαιρετικό δείγμα μουσικής στο "Draft". Το πρωτότυπο αυτό ντουέτο συνδυάζει ήχους παραδοσιακούς από το λαούτο και ηλεκτρονική παραμορφωμένη πειραματική μουσική με ιδέες από τη σκήνη του Λονδίνου στην άρπα. Τα πραγματικά παράξενα και προοδευτικά μουσικά τοπία που ο Χαιρέτης φτιάχνει με το λαούτο θυμίζουν ακόμα και rock ψυχεδελικές μουσικές και δένουν φανταστικά με το avant-garde παίξιμο της Μαρίας-Χριστίνας στην ηλεκτρική άρπα που βγάζει τελικά κάτι παραδοσιακό στο υπερμοντέρνο ύφος της.

  • SHARE
  • TWEET