McCoy Tyner

H αφορμή για αυτή την ανάμνηση είναι δυστυχώς ο θάνατός του. Στις 6 Μαρτίου 2020 σε ηλικία 81 ετών ο McCoy απεβίωσε. Το "The Real McCoy" είναι ουσιαστικά ο έβδομος δίσκος του και ο πρώτος στην Blue Note. Είναι μακράν ότι καλύτερο έχει παρουσιάσει σε ολόκληρη την καριέρα του. Μόλις είχε φύγει από το κουαρτέτο του John Coltrane στο οποίο αξίζει να τον απολαύσετε τουλάχιστον στους δίσκους "My Favorite Things", "Africa / Brass", "Olé", "Ascension" και φυσικά στο άπιαστο "A Love Supreme". Εδώ έγραψε όλες τις συνθέσεις και τις παρουσίασε μαζί με τους Joe Henderson (σαξοφωνο), Ron Carter (μπάσο) και Elvin Jones (κρουστά). Όσοι άκουσαν τότε αυτόν τον δίσκο αναρωτήθηκαν τι θα έκαναν ο McCoy Tyner και ο Elvin Jones χωρίς τον John Coltrane. Μετά την ακρόαση όλοι σκέφτηκαν τι θα έκανε μετά ο Coltrane χωρίς τον Tyner και τον Jones!

Το ξεκίνημα με το "Passion Dance" ταρακουνάει τον ακροατή. Είναι η πιο φρενήρης σύνθεση και σίγουρα η πιο προχωρημένη. Δεν ταιριάζει απόλυτα με τα υπόλοιπα, αλλά ξεκινάει τον δίσκο με όλη την Coltrane μυρωδιά που φαντάζεσαι. Ανοιχτές αρμονίες και σφιχτές εναλλαγές μεταξύ των οργάνων. Σίγουρα δεν σε χαόνει και σίγουρα εξηγεί γιατί αποχώρησε από την μπάντα του John (για να ξεφύγει από το χάος). Η πιο modal σύνθεση της κυκλοφορίας αυτής είναι το επόμενο "Contemplation". Αργό αλλά σταθερό, με πολύ ιδιαίτερο παίξιμο και μοντερνισμούς που δεν τον χαλάνε, αφήνει αίσθηση μπαλάντας και ταυτόχρονα παρουσιάζει ένα αρμονικό πλαίσιο πάνω σε παραδοσιακές ιδέες και πειραματισμούς.

Παρακάτω το "Four By Five" στέκεται σε ένα περισσότερο γρήγορο πλαίσιο. Είναι ταχύ και διατηρεί απότομες αλλαγές. Άπιαστα σόλο στο σαξόφωνο και επικίνδυνες περιστροφές στα κρουστά. Τα δάχτυλα όμως του πιανίστα αρχίζουν και παίρνουν φωτιά. Κόλαση στον ρυθμό και πίεση στην υπόλοιπη μπάντα. Σε αφήνει ενθουσιασμένο. Ευτυχώς το "Search For Peace" ουσιαστικά είναι μια απίθανα ατμοσφαιρική και εξαιρετική μπαλάντα που κρατάει χαμηλούς τόνους, δημιουργεί γλυκές εικόνες και υπνωτίζει τον ακροατή μετά την έκρηξη του προηγούμενου. Το κλείσιμο με το "Blues On The Corner" είναι όντως περισσότερο blues και αποδεικνύει ότι και αυτοί οι μουσικοί αξίζει να γυρνάνε λίγο πιο πίσω, να αναζητούν έμπνευση στο παρελθόν και στις ρίζες τους. Αρκετά συνιθισμένος jazz ρυθμός μεν, αλλά πολύ ιδιαίτερο ηχοτοπίο και φοβερό σόλο στο πνευστό στη μέση.

Η πραγματικότητα είναι ότι σχεδόν κάθε jazz πιανίστας οφείλει να πάρει μαθήματα από το παίξιμο του Tyner στα χρόνια του με τον Coltrane και να ανοίξει τα αυτιά του στις προσωπικές δουλειές αυτού του θρύλου. Αν κάποιος απορρίψει τον ήχο και το στυλ του, πολύ απλά δεν μπορεί να καταλάβει τη μοντέρνα και σύγχρονη jazz που προκύπτει από πλήκτρα. Ο πιανίστας κινήθηκε σε post-bop, spiritual, avant-garde και modal jazz λεωφόρους. Εάν επιθυμείτε να ακούσετε λίγο παραπάνω από αυτό, μην παραλείψετε τους δίσκους "Expansions" (1970), "Sahara" (1972), "Extensions" (1973), "Sama Layuca" (1974), Asante" (1974) και "Together" (1979). 

Αυτό το αριστούργημα είναι πολύ απλά ένας λόγος να αγαπήσεις την jazz. Θα σε κάνει μόνο του, αυτό, δεν θα χρειαστεί να πιεστείς.

Spotify