Ανασκόπηση 2011: Ελληνόφωνο Rock

Το 2011 επιβεβαίωσε αυτό που είναι κοινό μυστικό τα τελευταία χρόνια. Το ελληνόφωνο rock πάσχει δραματικά από καινούργιες φωνές, τουλάχιστον σε επίπεδο που ξεφεύγει του αυστηρά underground. Και ενώ το αγγλόφωνο ελληνικό rock συνεχώς προοδεύει, το ...αδερφάκι του κάνει βήματα, στην καλύτερη περίπτωση, πλάγια.

Επώνυμοι, ανώνυμοι και γενικώς...

Παρότι συγκροτήματα όπως οι Locomondo και καλλιτέχνες όπως ο Λεωνίδας Μπαλάφας συνεχίζουν να έχουν μία δυναμική που τη χρονιά που περνάει διατήρησαν κυρίως με ζωντανές εμφανίσεις, το μόνο συμπέρασμα που μπορεί να βγει είναι ότι, όχι μόνο υπάρχει φτώχεια υλικού πίσω από τα λιγοστά ονόματα που έχουν ξεχωρίσει, αλλά ακόμα και αυτά προέρχονται ουσιαστικά από τον μη παραδοσιακό rock χώρο. Ίσως καλύτερο παράδειγμα μέσα στο 2011 να υπήρξε η επιτυχία του Πάνου Μουζουράκη με το "Φίλα Με Ακόμα", που ακούστηκε πολύ και, ελλείψει εμπορικού αντίπαλου δέους, διεκδικεί «rock» γαλόνια. Αντίθετα, δεν κατάφερε να προκαλέσε αντίστοιχο σούσουρο ο Στάθης Δρογώσης με την "Όμορφη Ζωή". Αναγκαστικά, λοιπόν, μετά βαΐων και κλάδων γεγονός της χρονιάς δεν μπορεί να είναι άλλο από την, μετά μεγάλης ευκολίας, sold out εμφάνιση των Πυξ Λαξ στο ΟΑΚΑ (και οι συνακόλουθες στην επαρχία) το καλοκαίρι, που πρέπει να νέκρωσε για λίγο την Αθήνα από τον τόσο κόσμο που την παρακολούθησε. Στα δυσάρεστα θα πρέπει οπωσδήποτε να αναφερθεί ο θάνατος του αδίκως παραμελημένου Άγγελου Σκορδίλη.

Διαμαντένια Προβλήτα

Στις κυκλοφορίες που ξεχώρισαν μέσα στη χρονιά η Inner Ear κατέχει τα πρωτεία. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου σταθερά μεγαλοφυής, επέστρεψε στα αριστουργήματα με τον "Ελάχιστο Εαυτό", ενώ η μεγάλη αποκάλυψη ήρθε από την καλλιτεχνική απελευθέρωση του Φοίβου Δεληβοριά και τον "Αόρατο Άνθρωπό" του. Από εκεί και έπειτα θα πρέπει να πάμε στην jazz πλευρά της μουσικής και να βυθιστούμε "Στην Κοιλιά Του Κήτους" για να εντυπωσιαστούμε με την καλοδεχούμενη επιστροφή των Mode Plagal ή στον σκληρό πειραματσιμό του Socos και το "Αντάρτικο Πόλεων", που, τόσο ηχητικά, όσο και στιχουργικά, δε θα μπορούσε να περιγράψει καλύτερα τη χρονιά που πέρασε. Ξεχωριστό κομμάτι στη φετινή χρονιά κατέχουν οι επανακυλοφορίες δύο ιστορικών και πολύ σπάνιων δίσκων. Οι "Υπέρβαση" των Mode Plagal και "Εν Πλω" των Εν Πλω, που είχαν αποκτήσει cult φήμη, δοκιμάστηκαν και ως προς τη μουσική τους αξία και την αντοχή τους στο χρόνο και κέρδισαν κατά κράτος. Από κοντά και η επανέκδοση του soundtrack "Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα", το οποίο, αν και δε θα μείνει κλασικό, σίγουρα δε θα ξεχαστεί και εύκολα.

Ενώ στην αρχή είναι ωραία, στο τέλος παν στραβά...

Λένε ότι ο μόνος που δεν κάνει λάθη είναι αυτός που δεν προσπαθεί, οπότε δικαιολογείται απολύτως το γεγονός ότι η Inner Ear και πάλι πρωτοστατεί, στις απογοητεύσεις της χρονιάς αυτήν τη φορά. Έτσι, η Λένα Πλάτωνος, παρά τη σύμπραξη με τον Γιάννη Παλαμίδα, θα κινηθεί σε πολύ ρηχά νερά με το "Καβάφης - 13 Τραγούδια", ενώ και οι Λόλεκ και Boy αδυνατούν να καλύψουν τις αδυναμίες τους στις φετινές τους κυκλοφορίες. Από τα πολλά νέα ονόματα της εταιρίας, ο Μανώλης Αγγελάκης ακούστηκε κάπως παραπάνω, αλλά φάνηκε περισσότερο μπλεγμένος από όσο έπρεπε. Όχι ακριβώς με απογοήτευση, αλλά σίγουρα με επιφυλακτικότητα, αντιμετωπίστηκε το "Cougar Baby - Smoking Rabbit" που αποτύπωσε το νέο ήχο των Μωρών Στη Φωτιά. Μάλλον έπεσε θύμα του ένδοξου παρελθόντος του, καθώς ως προσπάθεια έχει προοπτικές.

Σκηνές rock

Συναυλιακά φυσικά κάθε γωνιά της Ελλάδας και κάθε μέρα έχει κάτι να επιδείξει. Πέραν των Πυξ Λαξ, όμως, η έτερη μεγάλη προσπάθεια συγκέντρωσης των πιο δημοφιλών καλλιτεχνών υπήρξε σαφώς το Ark Festival, που σε δύο ημέρες είχε την αναμενόμενη ανταπόκριση και καθιερώνεται ως σημαντικός θεσμός. Η προσπάθεια συνένωσης μία μεγάλης γκάμας μουσικής ήταν το στοίχημα που έβαλε ο Γιάννης Αγγελάκας και η All Together Now στο φετινό Rockwave, αλλά κρίνοντας από την προσέλευση του κόσμου, που δεν ξεπέρασε τα επίπεδα μίας προσωπικής του συναυλίας, αποδεικνύεται μάλλον πολύ φιλόδοξο. Αν όμως έπρεπε να επιλέξουμε ένα mini φεστιβάλ που μας κέρδισε με το χαρακτήρα του, αυτό δε θα ήταν άλλο από τη συναυλία συμπαράστασης στον Λήτη με παραδοσιακά ονόματα του εγχώριου rock, όπως ο Πουλικάκος, οι Σπυριδούλα, οι Magic De Spell, οι Στίγμα 90 και οι Panx Romana. Και μια που μιλήσαμε για τον Θείο Νώντα, ας χαρούμε για άλλη μια φορά με την επιστροφή στις ζωντανές εμφανίσεις του Ζωρζ Πιλαλί, των Πελόμα Μποκιού (χωρίς τον Κιουρκτσόγλου και άλλα βασικά μέλη) αλλά και του πιο «γκλάμουρ» Γιάννη Νάστα με τους Xaxakes. Δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστο το ότι για άλλη μια φορά ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου επιλέγεται ως σύμβολο του ελληνικού rock (ή απλά ως συγγενικού ύφους καλλιτέχνης) ώστε να συνοδεύσει ένα από τα μεγαθήρια του classic rock, τους Deep Purple.

Εν κατακλείδι

Το ελληνόφωνο rock, όπως το ξέραμε από συγκροτήματα όπως οι Τρύπες, Τα Ξύλινα Σπαθιά, τα Υπόγεια Ρεύματα αλλά και οι Panx Romana, Mωρά Στη Φωτιά, Σπυριδούλα κτλ., έχει φτάσει σε αδιέξοδο. Όσοι από τους προηγούμενους συνεχίζουν, είτε έχουν στραφεί σε διαφορετικές μουσικές κατευθύνσεις, είτε κινούνται σε ένα πιο «υπόγειο» επίπεδο. Από την άλλη, πραγματικά ενδιαφέροντες δίσκοι κυκλοφορούν κάπου στα εξώτατα όρια του rock, όταν αυτό μπολιάζεται με δημοτικά, jazz, βαλκανικά, ακραία πειραματικά (η λίστα δεν τελειώνει) στοιχεία. Ενδιαφέρον υπάρχει, αλλά δεν μπορούμε να μην αναζητήσουμε και τη μεσσιανική εκείνη μπάντα που θα έρθει κάποια στιγμή με μια κιθάρα, ένα μπάσο και ένα set drums και θα μας τινάξει με την ένταση και την απλότητα της μουσικής της και την ορμή των riff της.

Κώστας Σακκαλής