Γιάννης Αγγελάκας

«Από τη στιγμή που ήμασταν στο studio και κοιτούσαμε το ρολόϊ, ήξερα πως οι Τρύπες έπρεπε να διαλυθούν» δήλωσε κάποια χρόνια μετά το 1999 και "Τη Νύχτα Των Άλλων" ο Γιάννης Αγγελάκας, για να εξηγήσει στις χιλιάδες θρηνούντων θαυμαστών πώς μπορείς να κλείσεις ένα τόσο μεγάλο κεφάλαιο της σύγχρονης ελληνικής μουσικής, (σχεδόν) χωρίς τύψεις. Το κεφάλαιο το έκλεισε ο «καπετάν Γιάννης», αλλά ήδη από το 2000 και το "Βραχνό Προφήτη" του Θανάση Παπακωνσταντίνου έδειξε πως η καλλιτεχνικοί του δαίμονες δε θα τον άφηναν σε ησυχία και εκείνος δε θα μας άφηνε χωρίς μουσική. Το πρώτο λοιπόν βήμα που έτυχε ευρύτερης αναγνώρισης τη μετά-Τρυπών εποχή ήταν το soundtrack που έγραψε για το cult film noir του Νίκου Νικολαϊδη "Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα" και κυκλοφόρησε το 2003 και στην οποία ταινία πρωταγωνιστούσε ο ίδιος. Έκτοτε, έχει κάνει τη δική του περίφανη και αυτόνομη πορεία και φέτος αυτό επανακυκλοφορεί.

Φυσικά, ο καιρός που έχει περάσει έχει ίσως προσδώσει τόσο στην ταινία, όσο και στη μουσική της, μια αναγνώριση που προσφέρει μεν απλόχερα η πάντα επιεικής νοσταλγία, αλλά ίσως δε δικαιολογείται από το αυτόνομο της μουσικής πρότασης του πλαστικού δίσκου. Και αυτό γιατί η μουσική του «Χαμένου» είναι μια εξαιρετική επένδυση μιας αρκετά τολμηρής ταινίας, αλλά παράλληλα αποτελεί μια δύσκολη αυτόνομη μουσική πρόταση. Στο δίσκο ο Αγγελάκας πειραματίζεται εντονότατα με τα στοιχεία της μουσικής που είχαν πρωτοπαρουσιαστεί στην τελευταία προσπάθεια των Τρυπών και που στη συνέχεια αποτέλεσαν και τη βάση του αριστουργήματος των Επισκεπτών που ακολούθησε, αλλά παράλληλα ίσως ξενίσουν και ένα παραδοσιασκό rock ακροατή: τα ρεμπέτικα και οι ρυθμοί βαλς εμπλέκονται με τις λούπες και τους αφρικανικούς ρυθμούς και ο ηλεκτρικός ήχος της κιθάρας γίνεται ηλεκτρονικός από τον υπολογιστή και τα εφέ, για να φτιάξει τελικά ένα σύμπαν σκοτεινό, μπερδεμένο, οργισμένο και σαμανικό: Δεν είναι τυχαίο που τα κομμάτια (κατά βάση ορχηστρικά) του δίσκου δημιουργούνται από ένα πλήθος μουσικών οργάνων (με ανατολίτικες συχνά καταβολές) αλλά και πως ιδιαίτερη βάση έχει δοθεί στη μίξη και την απόδοση των ηλεκτρονικών ξεσπασμάτων. Στον «Χαμένο» ο Αγγελάκας είναι φανερό πως ψάχνει ακόμα μια «χαμένη» ταυτότητα, μακριά από τις Τρύπες, αλλά με την πυξίδα του στραμμένη σαφώς προς μια ξένη χώρα, που δεν ξέρει ποια είναι, αλλά ξέρει σίγουρα που πέφτει. Όταν θα πατήσει λοιπόν το πόδι του εκεί, θα την πει «Ινδία», ακόμα και αν είναι η Αμερική, καθώς η νέα του καλλιτεχνική περιπέτεια έχει φτιαχτεί από τα σωστά υλικά, με τη συνεργασία εξαιρετικών μουσικών και μεγάλης αυθεντικότητας.

Άνισο και ανήσυχο, το soundtrack του «Χαμένου» αποτέλεσε το εφαλτήριο μιας καινούργιας καριέρας για τον Αγγελάκα και το ομώνυμο ρεμπετοβαλς μια σταθερά υψηλή στιγμή των συναυλιών του από τότε και στο εξής. Αφού κρατήσουμε και το "Wonderful World" του Συμεών Νικολαϊδη και ξαναβυθιστούμε με την πρώτη ευκαιρία στο ιδιαίτερο σύμπαν του Νικολαΐδη, αποδίδουμε στο soundtrack τις τιμές που του αξίζουν, χωρίς να παραγνωρίζουμε ούτε την πρωτοπορία του, αλλά ούτε και την αφέλειά του. Η επανέκδοση περιέχει ένα δεύτερο δίσκο με πέντε remixes και στιγμές / σκηνές από την ταινία.