Ανασκόπηση 2011: Doom / Stoner / Sludge / Heavy Rock

Από τον Γιώργο Ζαρκαδούλα, 22/12/2011 @ 12:29
Αν θυμάμαι καλά πρέπει να ήταν μμμμ...πέρυσι(!) που υποπέσαμε σε ατόπημα και δεν παρουσιάσαμε υπό μορφή κριτικής το δίσκο των Ufomammut. Μας καλάρεσε όμως αυτό το φάλτσο και αποφάσισα(με;) να το καθιερώσουμε κι έτσι κάθε χρόνο από εδώ και πέρα θα λάμπει διά της απουσίας του ένας σημαντικός δίσκος του ιδιώματος. Την αρχή κάνουν οι Red Fang με το "Murder The Mountains" (ψάξτε, ψάξτε, δε θα το βρείτε), ενώ για να προλάβω τυχόν προβοκατόρικα κι εμπαθή σχόλια τύπου «Οι Red Fang σε μάραναν, ενώ σε ΥΟΒ, Saturnalia Temple, Premonition 13, Karma To Burn, The Gates Of Slumber κ.α. έχετε ενυπόγραφες κριτικές τρομάρα σας», προτρέπω σύσσωμη την κοινότητα να παρακολουθήσει έστω τη σκηνή από τους «Ιππείς Της Πύλου» του Νίκου Καλογερόπουλου, την ώρα που ο Τάκης Σπυριδάκης, εκτελώντας χρέη οδηγού φορτηγού, τον μεταφέρει από την Αθήνα στην Πύλο, με το Μπαράκι του Βασίλη να ροχαλίζει στην καρότσα... μάλλον. U zdravlje!



Season Of The Witch

Για τους Black Sabbath τα έγραψε και ο Θοδωρής, ας μην τα ξαναλέμε, οπότε ας εστιάσουμε τη θύμισή μας στο χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου και σε μια νεκρανάσταση. Ο Witchfinder General δεν την πάλεψε τελικά και θα οδηγήσει τους Cathedral στην πυρά με το "The Last Spyre", έπειτα από 22 χρόνια γεμάτα με ποιοτικές κι άλλοτε σπουδαίες δημιουργίες, συμπαρασέρνοντας μαζί τους και τους Candlemass που ανακοίνωσαν την ηχογράφηση του τελευταίου τους δίσκου ever, ενώ το σκήνωμα του Saint Vitus θα προσκυνηθεί εκ νέου και για πρώτη φορά μετά το 1995. Βοήθειά μας... Από κηδείες δεν πάει κάπου το μυαλό μου, οπότε μια χαρά τη βγάλαμε εφέτος, εκτός από μερικά μνημόσυνα του 2010 και την αποχώρηση του Rex Brown από τους Down, κι έτσι με συνοπτικές διαδικασίες σας ενημερώνω πως ούτε και φέτος κυκλοφόρησαν δίσκο οι Witchcraft, αλλά μάς πλήγωσε περισσότερο που δεν ακούσαμε την Jex Thoth. Να 'ναι καλά η κοπέλα, να την βλέπουμε μόνο μας αρκεί. Οι αλητάμπουρες Orange Goblin θα κυκλοφορήσουν το "A Eulogy For The Damned" μέσα στο Φεβρουάριο και μια γρήγορη αυτιά σ' αυτό με έπεισε και με το παραπάνω. Να μην ξεχάσω μόνο να σας θυμίσω ότι στις 22 Ιανουαρίου θα μας επισκεφτούν για πρώτη φορά οι The Devil's Blood, ενώ λίγες ημέρες νωρίτερα θα παρακολουθήσουμε από κοντά, τόσο σε Αθήνα, όσο και σε Θεσσαλονίκη, τους φίλους μας Samsara Blues Experiment. Ο απουσιολόγος θα λείπει, οπότε αν θέλετε μη 'ρθείτε...



On March The Saints

Και κάπου εδώ ξεκινάνε τα δύσκολα, καθώς ναι μεν οι YOB έβγαλαν δίσκο, από την άλλη όμως περιμένω να με ενημερώσετε για το αν είναι καλός ή όχι. Οι Krux αποφάσισαν να τρυ(λο)γήσουν με το "III" και τρία πουλάκια κάθονταν, σε αντίθεση με τον Wino και τους Premonition 13 που τα πήγαν 10 φορές καλύτερα. Σειρά έχουν τα εύκολα με τους Pentagram, που επισκίασαν άπαντες και αποδείχθηκαν κάτι αρκετά περισσότερο από απλώς «τίμιοι», και το "A New Ice Age" EP των Cathedral που δε συνέβαλε στη διόγκωση της θλίψης για την επερχόμενη διάλυσή τους. Η αριθμολαγνεία των Karma To Burn συνεχίστηκε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά με το "V" και ψιλο-βιάστηκαν να εξαργυρώσουν τον δικαιολογημένο ντόρο γύρω από την επανασύνδεσή τους και το πολύ καλό "Appalachian Incantation" του περασμένου έτους.

Sons Of Kyuss

To space-stoner rock/metal έχει ψοφήσει τα τελευταία χρόνια και οι όποιες καλές δουλειές αποτελούν την είδηση της ημέρας για τους λάτρεις του είδους. Το "Noche Del Chupacabra" των Wo Fat, το "At Her Majesty's Pleasure" των Gentlemans Pistols και ο δεύτερος δίσκος των Samsara Blues Experiment είναι μακράν ό,τι καλύτερο ακούσαμε το 2011. Ενδιαφέρουσες προτάσεις παρουσίασαν οι Catapult The Smoke, Sungrazer, οι Causa Sui και μάλιστα εις διπλούν, ενώ η «Μαμά» Small Stone Records ανέδειξε για μια ακόμη χρονιά καλούδια, όπως τους The Might Cloud του Erik Larson (πρώην Alabama Thunderpussy), το "Salvador" των Lo-Pan και το νέο δίσκο των –ευτυχώς ανακάμψαμε- Freedom Hawk. Το "She Said" των Colour Haze πάει λογικά για το 2012 κι έτσι οι Αυστριακοί Been Obscene άδραξαν την ευκαιρία της Elektrohasch Records κι έγιναν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη με το "Night O' Mine", έστω και για λίγο. Τους πάει λέμε... Και για να ολοκληρώσουμε με τους χασομέρηδες της διαστημικής ερήμου, η έκπληξη της χρονιάς ανήκει στους Ιταλούς Otehi με το "Noisy Spirit" που κανονικά έπρεπε να τους χώσω στους πρωτοεμφανιζόμενους, αλλά έχω την αίσθηση πως θα υπάρξει πανζουρλισμός εκεί...



Children Of The Grave

Τα βλέπω τα κλωτσο-μπουνίδια στον ορίζοντα και τα καλωσορίζω. Το "Capricorn" ΔΕΝ ξεφούσκωσε με το πέρασμα του χρόνου αγαπημένη μου μουσάτη Παπα-Ρήγα, αντιθέτως παρέμεινε στην κορυφή, έστω με ατελείωτο ξύλο με τους Uncle Acid And The Deadbeats. End of story, αν και στην κορυφή μπορούσαν στο πολύ χαλαρό να βρίσκονται οι The Devil's Blood, που όμως προτίμησαν να διαφοροποιήσουν εαυτούς από το τσουνάμι των satanic-occult-obscure-female fronted-retro doom rock -κι ό,τι άλλο διάολο θέλετε να προσθέσετε- συγκροτημάτων. Πήγαν ένα βήμα μπροστά και να δούμε αν θα δημιουργήσουν κι εκεί συνωστισμό. Εκείνοι που δε βλέπω να ακολουθούν είναι οι Blood Ceremony, που έχουν τα φόντα να οδηγηθούν του δικού τους άρματος, άρμα που καβάλησαν για τα καλά οι Lord Vicar στο traditional doom. In Reverend Vicar we trust... Το "The Wretch" των ξεπλένηδων The Gates Of Slumber γεφύρωσε αποτελεσματικά το χάσμα μεταξύ Manilla Road και Saint Vitus, όπως πολύ επιτυχώς απεφάνθη ένα ψηλό αγόρι με τάσεις αυτοκαταστροφής, οι Argus σταθεροποίησαν τις συμπάθειές τους και οι Elder κατάφεραν να υπερκεράσουν το ντεμπούτο τους με το "Dead Roots Stirring", αν και την έκαναν την αναστροφή τους σε πιο Kyuss φόρμες. Η κατάρα της χρονιάς απονέμεται στους Leather Nun America και το "Kult Occult", καθώς το "All Your Kin" του 2007 τούς κατατρέχει μέχρι τώρα. Ακόμα και όνομα άλλαξαν από τότε, αλλά υπέρβαση δεν άκουσα. Patience my love, patience... παρόμοια με εκείνη που επέδειξαν οι Witch Mountain για 10 ολόκληρα χρόνια και κατάφεραν να κυκλοφορήσουν το σημαντικότερο δισκογραφικό come back της χρονιάς με το "South Of Salem". Τα σέβη μου στην blues κυρία...



In A Sludge Swamp

Η στιγμή που περίμενα όλη τη χρονιά. What say you? Red Fang vs Black Cobra vs Rwake σημειώσατε τι; Συμπαθάτε με, αλλά λόγω του ότι δεν την παλεύω με τα διλήμματα (πόσο μάλλον με τα τριλήμματα), θα υποκλιθώ στις κυρίες των Subrosa για το "No Help For The Mighty Ones" και στο "Path Of Totality" των Tombs, διότι έπραξαν κατά αντιστοιχία το ίδιο με τους The Devil's Blood. Είναι αλλού πλέον και κοιτάνε από ψηλά ακόμα και εξαιρετικούς δίσκους όπως το "Possessed By The Rise Of Magik" των Ramesses, το "Karpatia" των Omega Massif και το "The Tunnels" των Σουηδών Terra Tenebrosa. Ο Stavros Giannopoulos με τους Atlas Moth είναι κι επίσημα το αντίπαλον δέος του Zach Galifianakis όσον αφορά τους αγαπημένους μας καλλιτέχνες της διασποράς, ενώ οι Hull με το "Beyond The Lightless Sky" και οι Black Tusk μού επιβεβαίωσαν ότι το 2011 ήταν η εδώ και κάμποσο καιρό ποιοτικότερη χρονιά του ιδιώματος. Η δυάδα των Dark Castle παρουσίασε εν τέλει θετικό πρόσημο, αν και αρχικά ξίνισε, σε αντίθεση με τους Dopethrone που μόνο και μόνο για τη διασκευή τους στο "Ain't No Sunshine" κέρδισαν άπειρα μπουκέτα από μαύρες τουλίπες. Περισσότερη αγάπη και ακόμα μεγαλύτερη αγκαλιά, που χωράει και τους καμμένους Dark Buddha Rising, παρ' όλες τις επιληψίες που βαράνε στο "Abyssolute Transfinite". Λασπόνερα παντού...



Eatin' Dust

Την «πατάτα» της χρονιάς δεν έψαξα και πολύ για να τη βρω, μιας και μου έκανε την τιμή να με προσεγγίσει από μόνη της. Το "Folie á Cinq" των Sparzanza με λύπησε πάραυτα και συνεχίζω να αναρωτιέμαι τι διάολο είχαν στο κεφάλι τους όταν συνέθεταν το δίσκο αυτό. Λίγο πιο πίσω και με διαφορά ακολουθούν οι Atomic Bitchwax με το υπερ-αδιάφορο "The Local Fuzz", οι The Flight Of Sleipnir δεν κατάφεραν να τριτώσουν το καλό, όπως ακριβώς δεν έπραξαν ούτε οι Lonely Κamel. Μη βιάζεστε ρε καμάρια να εξαργυρώστε την επιτυχία των προηγούμενων δίσκων σας και ούτε κάναμε μαύρα μάτια να σας ακούσουμε. Υπομονή δεν είπαμε; Οι θρυλικοί Ιάπωνες Corrupted παρακολούθησαν άπραγοι την άνιση μάχη του "Gekkou No Daichi" με τα υπόλοιπα κομμάτια του "Garten Der Unbewusstheit" και μάλλον βγήκαν ηττημένοι, οι The Devil παρέλυσαν κι έμειναν σε στάση «stupor» από το περσινό τους demo, ενώ οι προσφάτως επανακάμψαντες Burning Saviours θα έχουν αρκετή δουλειά για να φτάσουν εκεί που ήταν προτού διαλυθούν. Θέλω τέλος να με πείσει κάποιος για το πόσο καλό είναι το "In The Chapel Of The Black Hand" των Εγγλέζων The Wounded Kings που το βαριέμαι περισσότερο και από τον τελευταίο δίσκο των Weedeater. Χίλιες φορές πρεζάκιας, που λέει και ο Τζιμάκος...



Jug Fulla Sun (The Silver Future)

Μη σπρώχνετε ωρέ, όλοι θα χωρέσετε. Οι Drone Throne εκστόμισαν μια μεγάλη αλήθεια με το "Everybody Dies Alone", οι The Heavy Eyes παραήταν καλοί για να μπουν στις underground κυκλοφορίες, εκεί όμως που ανήκουν τα 2/3 των The Lamp Of Thoth, και οι Northless με το "Clandestine Abuse" χτύπησαν δυνατά την πρώτη επίσημη καμπάνα τους. Πανέμορφες ομορφιές μάς χάρισαν οι Spiders με τους Zodiac του drummer των Long Distance Calling και το Sabbath-o-Hawkwind ύφος των Glitter Wizard, ενώ κάτι παρλιακά από τη Βρετάνη της Γαλλίας με το όνομα Stangala την άκουσαν folk/druid/doom rock-άδες κι, αντί να κλαδεύουν κανά γκυ, αποστάζουν μανιτάρια, με αποτέλεσμα να αρπάξουν κανα-δυο μαπίδια από τους Orm. Εκεί όμως που δεν τόλμησαν να σηκώσουν χέρι είναι στους ανορθόγραφους Ancient VVisdom, ένεκα του ημι-ακουστικού και anti-gospel μουσικού τους μανιφέστο, "A Godlike Inferno". Evil ballads for Lucifer; Ω, ναι... Κανείς τους όμως δεν άγγιξε την τελειότητα, ούτε ακόμα και οι Sigiriya, το alter ego των Acrimony, μολονότι συνέθεσαν εξαιρετικό υλικό. Αυτό το κατάφεραν οι Windhand με τον ομότιτλο δίσκο τους κι αν δεν το περιμένατε κακό του κεφαλιού σας. Εμείς και τα λέγαμε και τα γράφαμε, μάς ξέφυγε μόνο η λεπτομέρεια της συγκατοίκησης με τους Castle και το "In Witch Order". Αγαπάμε γυναικείες ισοπαλίες...



Local Dopes To Infinity

Αποθέωση. Θέλετε να δείτε και να ακούσετε το μέλλον; Lizardia και Gomgoma λατρείες μου. Δε γράφω περισσότερα, να το εκλάβετε ως μια απλή προειδοποίηση. Οι Planet Of Zeus με το "Macho Libre" δε μπήκαν σε καμία λίστα, ούτε και χαρακτηρίστηκαν «Επιλογή Μήνα», πολύ απλά γιατί ο drummer τους συνοδεύει επί σκηνής τη μοναδική Ελληνίδα τραγουδίστρια που συνάντησε την εμμηνόπαυση. Το "Super Van Vacation" των 1000mods έτυχε της ίδιας μοίρας κι αυτό λόγω εξωγενών παραγόντων. Προτίμησαν να κόψουν μέρος της trademark αφάνας του Λάμπρου τους από το να πετσοκόψουν κανά δεκαλεπτάκι ρε μάνα μου όχι παραπάνω από τη συνολική διάρκεια του δίσκου. Παράπονο κανείς; Είπα μήπως... Το "King Of Cynical Control" των Infidel με προβλημάτισε δυσάρεστα και οι The Bliss έκαναν απόσβεση τόσων χρόνων δικής τους επιμονής και δικής μας υπομονής, πλησιάζοντας την κορυφή. Κορυφή που πάτησαν οι Sun Of Nothing παρέα με τους Universe 217 και όχι, δεν είμαι από αυτούς που εύχομαι να κάνουν καριέρα στο εξωτερικό. Ας τους ανακάλυπταν νωρίτερα οι Αμερικάνοι. Τώρα πλέον είναι δικοί μας, όπως και ο Μητσάρας στον basket-ικό βάζελο.



(Never) Tired Of Being Alive

Η βάβω του Doom, Bobby Liebling, ζει κι έσπασε τη συναυλιακή παρθενιά μας στους Pentagram, δάκρυα χαράς στους Eyehategod δημιούργησαν τον πρώτο παραπόταμο της Νέας Ορλεάνης στην Ελλάδα, αγαπήσαμε εκ νέου Clutch και Karma To Burn, ενώ στην τελευταία εμφάνιση των Trouble στη χώρα μας δημιουργήθηκαν απορίες και ευσεβείς πόθοι. Θέλουμε τον Wagner μας πίσω, πώς να το κάνουμε τώρα. Συγκινησιακή φόρτιση στο αποχαιρετιστήριο live των Cathedral, doom-ανιάσαμε με τους Electric Wizard και ματιάσαμε τον Nick Oliveri στην όπως τους έπρεπε εμφάνιση των Kyuss Lives!. Δε λέγεσαι John Garcia φίλος, sorry...

Demon Cleaning

Από τη μία αυτή η μόδα με τα γυναικεία φωνητικά στο retro doom rock ιδίωμα μου τσιγκλάει τα νεύρα, από την άλλη όμως αναδεικνύει άγνωστες Αφροδίτες στη φωνή και ωραίες μουσικές, αφήστε δε που έσκασε και η Jess με τους The Ancient Ones της. Ας βγάλουν τα μάτια μόνοι τους κι ας μείνει όποιος το αξίζει. Η διεθνής stoner σκηνή δεν την παλεύει και πολύ και, σε συνδυασμό με το ότι είμαστε και γαμώ τα παιδιά ως Έλληνες, μάς καθιστά από τις μεγαλύτερες δυνάμεις του είδους. Το παραδοσιακό μας doom, αυτό που αγαπήσαμε και μας αγαπάει, καλά κρατεί, γιατί έχει άγρυπνους Σκανδιναβούς και μη φρουρούς, ενώ η λασπουριά συνεχίζει να φασώνεται με τη rock μελωδία και της ταιριάζει πολύ, ακόμα κι αν δεν το παραδέχεται. Τέλος, η μοναδική μπάντα που δε χωράει σε καμιά ανασκόπηση και ταυτόχρονα σε κάμποσες από δαύτες είναι οι Graveyard. Δοξάστε τους... Πάμε για τα επόμενα κύριοι, κυρίες μου και κάτι μου λέει πως το 2012 θα έχουμε πανέμορφες εκπλήξεις με προεξέχουσα τον καινούργιο δίσκο των Black Pyramid. Ναι ντε, για του χρόνου το λογίζω, πρόβλημα; Ε όχι δα. Μόνο αγάπη...



Γιώργος Ζαρκαδούλας
  • SHARE
  • TWEET