The Devil's Blood

Αν οι The Devil's Blood ήταν γυναίκα, θα την ερωτευόσουν προτού καν την δεις, θα της έκανες πρόταση γάμου πάνω στην πρώτη εβδομάδα της σχέσης σας και φυσικά θα έτρωγες άκυρο. Τα άπειρα λόγια αγάπης και θαυμασμού σου ένεκα του "Come, Reap" θα της έδιναν φτερά και θα ψήλωνε τόσο που μέσω του "Time Of No Time Evermore" θα έκανε σουλάτσα ωσάν άλλη Malèna σε mainstream πλατείες, μέχρι τη στιγμή που θα εμφανίζονταν επίδοξες ανταγωνίστριες. Εδώ σε θέλω μάγκα μου, τώρα που φόρεσε το ταγιέρ της και οδεύει προς Θέατρο Παλλάς μεριά...

...τώρα που ξάφνιασε και πρωτοτύπησε, θα την αγαπάς εξίσου; Γιατί το "The Thousandfold Epicentre" είναι ίσως η πρώτη doom rock opera και οι δημιουργοί του υλοποίησαν στο ακέραιο το αρχικό τους σχέδιο. Ακούγεται και μπορείς να καταλάβεις πως οι Ολλανδοί έχουν σχεδιάσει μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια αυτού του μουσικού εγχειρήματος και η εκτέλεσή του είναι καθ' όλα υποδειγματική, φανερώνοντας το πόσο σπουδαίοι μουσικοί αποτελούν τη μπάντα. Εξελίχθηκαν τόσο «παικτικά», όσο και συνθετικά, πήραν τα ρίσκα τους, μικρά ή μεγάλα δεν έχει σημασία, πάτησαν το πόδι τους σε συγγενικά μουσικά χωράφια και τα περιποιήθηκαν εξίσου με το δικό τους. Το καλύτερο όμως ξέρεις ποιό είναι; Εις γνώσιν τους δε δημιούργησαν ένα αριστούργημα καθολικής αποδοχής που να κάνει σμπαράλια την έννοια της υποκειμενικότητας στη μουσική.

Το "The Thousandfold Epicentre" αποτελείται από μερικές απείρου κάλλους συνθέσεις, από εξαιρετικές εισαγωγές ("She", "On The Wings Of Gloria", "Die The Death", το "Fire Burning" με το spooky hammond) και από το ομότιτλο άσμα που τα εννέα λεπτά του είναι η επιτομή όλων όσων ήθελαν και δεν ήθελαν οι The Devil's Blood να πραγματώσουν στη δεύτερη ολοκληρωμένη κυκλοφορία τους. Είναι το τραγούδι εκείνο που μπορεί να γεννήσει εύκολα τουλάχιστον τέσσερα ακόμα ξερά doom rock διαμάντια για ομαδικές επιληψίες και που οι δημιουργοί του προτίμησαν την πίστη στο όραμά τους από τη δεδομένη αποθέωση. Δε συνέβη όμως το ίδιο και στο κλείσιμο της αυλαίας του δίσκου και δεν έχει να κάνει με μεγαλομανία, ούτε με την υπέρ του δέοντος προσθήκη προοδευτικών και ψυχεδελικών «μελωδοστοιχείων». Έχει να κάνει με την αίσθηση...

...που μου άφησαν τα φανταστικά παλαμάκια του ακροατηρίου που προέρχονταν από κάποια θεατρική αίθουσα και όχι από κάποιο υπόγειο περιοπής, λες και οι τρεις τελευταίες συνθέσεις ήταν αφιερωμένες σε διανοούμενους πουθενάδες που ρουφάνε φανταστικές τζούρες από το καινούργιο τους παιχνίδι που ακούει στο όνομα «Ηλεκτρονικό Τσιγάρο». Τους βγάζω όμως το καπέλο, καθώς μου διατήρησαν ακέραια την υποκειμενικότητά μου, όπως θα το βγάλω και σε εκείνη όταν θα τη συνοδέψω μέχρι και το τελευταίο πλατύσκαλο του Θεάτρου Παλλάς, αφήνοντάς την να μαγέψει τα πλήθη που την περιμένουν στα ενδότερα αυτού. Εγώ πάλι θα επιστρέψω στο καταγώγι μου και θα την περιμένω μέχρι να γυρίσει θριαμβεύτρια για το τελευταίο πραγματικό τσιγάρο της ημέρας...