Lord Vicar

Γεγονός που επαναλαμβάνεται, παύει να θεωρείται σύμπτωση. Σύμπτωση που επίσης επαναλαμβάνεται, μόνο τυχαία δεν είναι. Οι Lord Vicar έπραξαν το ίδιο όπως και το 2008 με το "Fear No Pain", κυκλοφορώντας το δίσκο τους λίγο πριν το τέλος της χρονιάς κι αφού το doom ιδίωμα είχε κατακλυστεί για ακόμα μια φορά με εξαιρετικές προτάσεις και λίγο-πολύ είχε βγει η ετυμηγορία περί της καλύτερης εξ αυτών. Μερικές φορές είναι καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς...

...και να έχεις υπομονή. Μεγάλη αρετή η ρημάδα. Ρωτήστε και τον Kimi Kärki (Peter Vicar) που έπειτα από τόσα χρόνια ποιοτικής και συστηματικής δημιουργίας παραμένει στη σκιά του (...). Μην το ανοίξω το στόμα μου χρονιάρες μέρες και πέσουν μηνύσεις από κανά μπασίστα. Α, ρε άτιμο δημοσιογραφικό απόρρητο... Α, ρε Christian Lindersson που στη συνέντευξη εξομολογήθηκες «παπάδες» που ποτέ δεν αποτυπώθηκαν στην ιστοσελίδα. Α, ρε Reverend Bizarre που είναι κάποιες αμαρτωλές στιγμές που με πιάνω να χαίρομαι που διαλυθήκατε, γιατί διαφορετικά δε θα ακούγαμε (και) το διαμάντι αυτό.

Ανόθευτου παραληρήματος συνέχεια: Α, ρε Led Zeppelin που έπρεπε να περάσουν σαρανταφεύγα χρόνια για να αναγνωριστεί επιτέλους το doom-άνι του "Whole Lotta Love" μέσω του "Child Witness" και στην τελική... A, ρε μακαρίτη Quorthon που συνεχίζεις να συνθέτεις τραγούδια σαν το "Sign Of Osiris Risen". Δεν είναι όμως μόνο αυτές οι ομορφιές του δίσκου. Αυτά είναι τα highlights, οι πρώτες ανατριχιαστικές διαπιστώσεις που οδηγούν σε μια μεγάλη αλήθεια. Μουσική παιδεία αγαπημένο μου doomster-άκι και για να γίνω πιο ακριβής, μουσική πολυεθνική παιδεία.

Οι Lord Vicar αποτελούνται από ακομπλεξάριστους μουσικούς που συνεχίζουν να συνθέτουν μπαλάντες όπως το σπαραξικάρδιο "Endless November", που άμα λάχει χώνουν και mellotron και που από την αρχή δεν πάτησαν στις γνώριμες γι' αυτούς φόρμες του παραδοσιακού doom metal. Αντιθέτως, αποφάσισαν να ασφαλτοστρώσουν το χωμάτινο δρόμο που είχε δημιουργηθεί πέρα από τα όρια αυτού, προκειμένου να μεγαλώσει κι άλλο, να πατηθεί και κάποια στιγμή να παρελάσουν κι άλλοι. Όπως ακριβώς παρέλασαν εφέτος και οι Orne, το έτερο συγκρότημα του Peter Vicar με το "The Tree Of Life", σε άλλα όμως μονοπάτια. Α, ρε Σακκαλή... A, ρε Παπάζογλου...