Black Tusk

Set The Dial

Relapse (2011)
27/10/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Οφείλω να ομολογήσω πως κάποτε από την αγάπη μου για τους Baroness είχα προβεί σε αρκετές τυφλές αγορές που έφεραν την υπογραφή μελών τους και κυρίως την καλλιτεχνική πινελιά του John Baizley. Τα αμέτρητα εξώφυλλα μιας αρρωστημένης art nouveau που έχει φιλοτεχνήσει άρχισαν κάποια στιγμή να μου φαντάζουν έως διαφημιστικό τρικ ώστε να προσελκύσουν ακροατήριο. Σε αυτό το λάθος υπέπεσα βλέποντας στα ράφια των δισκοπωλείων το "Taste The Sin" των Black Tusk, πιστεύοντας πως είναι άλλη μια μπάντα που δεν έχει και πολλά να πει, αλλά τυγχάνει γερής προώθησης από τη Relapse. Ευτυχώς κάποια συγκυρία με έφερε μπροστά του, με αποτέλεσμα να γνωρίσω το grooveαριστό sludge τους.

Έχοντας ήδη δυο full-length στο ενεργητικό τους, αρκετά demo, split και ΕΡ, προβαίνουν μέσα σε λίγο παραπάνω από ένα χρόνο στην κυκλοφορία του τρίτου τους ολοκληρωμένου άλμπουμ, "Set The Dial". Ο Baizley γι' άλλη μια φορά βάζει τη σφραγίδα του στο εικαστικό κομμάτι με ένα από τα καλύτερα έργα του, χρησιμοποιώντας ελάχιστα χρώματα και ξεφεύγοντας έτσι για λίγο από τα τυπικά του. Στο ακουστικό μέρος παίρνουν τη σκυτάλη οι Black Tusk με εκ διαμέτρου αντίθετη καλλιτεχνική άποψη.

Τα εκλεπτυσμένα σχέδια δίνουν τη θέση τους σε μια τραχύτητα και μια βρωμιά που μοιάζει βγαλμένη από τους βάλτους της γειτονιάς των Αμερικανών, όπως έκαναν και οι ομόσταυλοί τους Howl με το "Full Of Hell" ή οι Black Cobra με τον μπουκωμένο ήχο τους. Το "Brewing The Storm", σαν εμβατηριακή εισαγωγή, φέρνει στο μυαλό μια σκηνή κατά την οποία τα τρία μέλη καβαλούν τις μηχανές τους και πιάνουν πόστο για να πατήσουν γκάζι με το χείμαρρο "Bring Me Darkness" του γρήγορου groove και των κιθαριστικών riff. Στο ίδιο μήκος κύματος το "Ender Of All", με το κλίμα να παραμένει στα ύψη και τα κεφάλια να μη μπορούν να κρατηθούν σταθερά. Τα φωνητικά δε διεκδικούν δάφνες, όμως η δουλειά τους είναι να ξεσηκώσουν τον ακροατή με τις επί το πλείστον hardcore «τσιρίδες και γκαρίδες» τους.

Μπορεί η νοοτροπία στις συνθέσεις να διακατέχεται από απλές φόρμες, ωστόσο διαφαίνεται μια τάση χρωματισμού των τραγουδιών, είτε μέσω μελωδικών αλλά επιθετικών riff τύπου παλιών Mastodon ή Baroness, είτε μέσω δυναμικού παιξίματος στα τύμπανα, αλλά πάνω απ' όλα μέσω του τρόπου που αναπτύσσονται τα θέματά τους.

Από τα καλύτερα του "Set The Dial" το ισοπεδωτικό "Carved In Stone" με τη βρωμιά στα έγχορδα να ξεχύνεται σαν τους αμμώδεις σκύλους του εξωφύλλου, προκαλώντας δέος στο πέρασμά τους. Λίγα punk στοιχεία στο ρεφρέν του "Set The Dial To Your Doom" και το μπάσο που παίρνει πρωτοβουλία δίνουν άλλο τόνο σε έναν κατά τα άλλα αργό, βαρύ και δυνατό καλπασμό. Τα "This Time Is Divine", "Growing Horns" και "Crossroads and Thunder" κλείνουν το δίσκο με κοφτερά riff και συγχορδίες που έχουν κοπεί και ραφτεί βάσει προδιαγραφών mosh pit. Κάποια περισσότερο, κάποια λιγότερο, το σίγουρο είναι πως εκεί ακριβώς αποσκοπούν τα τραγούδια.

Η άλλη όψη του νομίσματος είναι τα διαφορετικά "Mass Devotion" και "Resistor", με το πρώτο να εισάγει post αντίληψη στα μισά της διάρκειάς του και να ανεβάζει ένταση, ταχύτητα και επιθετικότητα στο υπόλοιπό του. Ωστόσο, ξεγλίστρησε μάλλον αδιάφορα, χωρίς να με κάνει να νιώσω πως καταφέρνει το κάτι παραπάνω. Στο "Resistor" μού έδωσαν την εντύπωση πως θέλησαν να στραφούν λίγο προς Rwake μεριά, κάνοντας κάποια πειραματάκια για τα δεδομένα τους, με αποτέλεσμα μια αρκετά groovy σύνθεση, χωρίς όμως κάτι το αξιομνημόνευτο, καθώς μοιάζει ελαφρώς απλοϊκή για ορχηστρική μέσα στα τέσσερα λεπτά της.

Ο κάθε ακροατής πρέπει να ξέρει τι να περιμένει από κάθε μπάντα, γιατί δε μπορούν όλες να προσφέρουν τα ίδια. Οι Black Tusk με το "Set The Dial" δε θα φέρουν στην επιφάνεια συναισθήματα κρυμμένα μέσα μας, ούτε θα προκαλέσουν μουσικούς προβληματισμούς και εμβαθύνσεις, παρά μόνο πώρωση. Απλή, βρώμικη, λασπωμένη πώρωση.
  • SHARE
  • TWEET