Rwake

Rest

Relapse (2011)
05/10/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ο μουσικός έχει έναν βασικό σκοπό να εκπληρώσει. Πρέπει να καταφέρει να μεταδώσει στον ακροατή συναισθήματα, σκέψεις και προβληματισμούς μέσα από την τέχνη του, ή πιο απλά, να επικοινωνήσει χωρίς να μιλάει μαζί του. Το πόσο θα αγγίξει ψυχές σημαίνει και πόσο θα επιτύχει στον τομέα του, κάτι που σαφώς συνεπάγεται την καταξίωσή του ως καλλιτέχνη.

Ανάμεσα στα πολυάριθμα συγκροτήματα που κατακλύζουν πλέον τον ευρύτερο χώρο του heavy metal, αρκετά είναι αυτά που μπορούν να περηφανεύονται για την αμεσότητά τους, λιγότερα αυτά που μιλούν μέσα μας, αλλά ελάχιστα αυτά που χαρίζουν γνώση και μπορούν να εκπαιδεύσουν τους οπαδούς τους. Τα τελευταία συνήθως είναι εκείνα που δε μας γεμίζουν ιδιαίτερα το μάτι ή το αυτί. Όπως οι Αμερικανοί με το χαρακτηριστικό και αινιγματικό όνομα Rwake, οι οποίοι υφίστανται για πάνω από δέκα χρόνια, προσφέροντας ήδη τέσσερα άλμπουμ στο sludge / doom και, μαζί με τους Kylesa, πιστεύω πως κρατούν τα ηνία του είδους. Το συμβόλαιο στη Relapse άρχισε να τους προωθεί όλο και περισσότερο και, ειδικά μετά το "If You Walk Before You Crawl, You Crawl Before You Die", έδωσαν δείγματα που εκτιμήθηκαν από ένα νέο και αυξανόμενο κοινό. Η καταξίωση ήρθε με το εξαιρετικό "Voices Of Omens", που προχώρησε το ιδίωμα αρκετά βήματα μπροστά, συνδυάζοντας τα doom στοιχεία που διέθετε το sludge τους (ή ανάποδα αν θέλετε) με έναν ελαφρώς προοδευτικό ήχο.

Τέσσερα χρόνια μετά εκδίδουν την πέμπτη τους δουλειά με τίτλο "Rest" και δείχνουν πιο αυθεντικοί από ποτέ, δοκιμάζοντας τη συνταγή του "Voices Of Omens", ενώ συγχρόνως τα χαρακτηριστικά που παρέπεμπαν είτε σε Mastodon είτε σε Baroness έχουν πλέον αφομοιωθεί και αναπαράγονται με προσωπικό στυλ. Προσθέτουν ακόμη περισσότερη ατμόσφαιρα σε ένα ήδη φορτισμένο κλίμα και συνθέτουν ένα δίσκο που θέτει τις δικές του προϋποθέσεις σε αυτούς που θα επιχειρήσουν να τον ακούσουν.

Έξι κομμάτια (τέσσερα + δύο εισαγωγικά) απαρτίζουν το "Rest", το οποίο μου έδωσε την εντύπωση πως έχει φτιαχτεί για να συντροφεύει οποιονδήποτε βρίσκεται υπό καταστάσεις πόνου, ψυχολογικού ή σωματικού. Σίγουρα διαφαίνεται μια μελαγχολία στο όλο εγχείρημα, όμως αυτό δε σημαίνει πως κλαψουρίζουν σαν τους Anathema ή εξυμνούν αρρώστιες σαν γραφικό black metal συγκρότημα. Ο τίτλος του "It Was Beautiful, But Now It's Sour" μπορεί να φαντάζει πεσιμιστικός, όμως τα φωνητικά του C.T. επιδεικνύουν μια δύναμη κι έναν αγώνα ενάντια σε ό,τι τον καταπιέζει και τον δυστυχεί. Τα riff εκφράζονται μέσα στο ίδιο πνεύμα, κρατώντας στομφώδη και αργά θέματα που στοχεύουν στην ανάπτυξη μιας ατμόσφαιρας, που από τη μια παρουσιάζει ιδιαίτερα μελαγχολικές μελωδίες, ενώ από την άλλη αφήνει μια οργή να ξεχυθεί που εμψυχώνει και κρατάει το χέρι του αδύναμου. Χρησιμοποιούν εκτενώς κλασική κιθάρα κυρίως στα riff της πρώτης περίπτωσης, όπως στην εισαγωγή του "The Culling" ή στο "Souls Of The Sky", ενώ μπορεί να επιτυγχάνουν το ίδιο αποτέλεσμα με την ηλεκτρική και τον βρώμικο ήχο της, σε σημείο που φέρνουν έως και σε post metal. Αρκετές groovy στιγμές αλλάζουν το κλίμα, ενώ μαζί με το στόμφο και τη βαρύτητα αποσκοπούν σε μια ψυχολογική ανάταση που αποτελεί βασικό μέρος του "Rest".

Η μουσική των Rwake του '11 διατηρεί μια αισθητική κοντινότερη πλέον σε αυτήν των Neurosis και των Kylesa πριν το "Spiral Shadows", βουτηγμένη σε ένα σκοτεινό περιβάλλον προοδευτικής νοοτροπίας. Σε progressive μονοπάτια κινείται η εισαγωγή του "An Invisible Thread", με τη σκυτάλη να παίρνει μια από τις λίγες γρήγορες συνθέσεις του "Rest" που μαζί με τα σκισμένα φωνητικά απογειώνουν το τραγούδι. Πανέμορφη η ακουστική εισαγωγή του "The Culling" και τα progressive περάσματα που προσδίδουν ποικιλία στα δεκαέξι του λεπτά, ενώ το "Was Only A Dream" φαντάζει λυτρωτικό μέσα από τις συνθέσεις που ταλαντεύονται μεταξύ αθώας ομορφιάς και σκοτεινών groovy ήχων. Άκρως μελωδικά τα solo της κιθάρας που ταιριάζουν γάντι στην εκάστοτε στιγμή, αν και δε θα βρείτε πολλά μέσα στις μεγάλων διαρκειών συνθέσεις.

Το "Rest" δεν είναι ένας εύκολος προς ακρόαση δίσκος. Για την ακρίβεια, θα έλεγα ότι είναι μάλλον ιδιότροπος. Ο ακροατής πρέπει να διαθέτει εμπειρία σε αυτό το είδος, ανοιχτό μυαλό, μα πάνω απ' όλα μία συγκεκριμένη ψυχοσύνθεση που να επιτρέπει στις συνθέσεις να του αποκαλύψουν το μεγαλείο τους. Οι λίγοι που θα το κάνουν αυτό θα πρέπει να του δώσουν δυο-τρεις ευκαιρίες, γιατί πιστεύω η πρώτη θα φύγει για ζέσταμα. Όσοι το καταφέρουν όμως, θα βυθιστούν σε μια δίνη που θα τους εκπαιδεύσει να στέκονται όρθιοι ακόμη και μέσα της.
  • SHARE
  • TWEET