Ανασκόπηση 2011: Classic Heavy Metal / Power Metal

Το 2011 ήταν μια άκρως παραγωγική χρονιά για το κλασικό αλλά και το power metal σε όλες τις πτυχές του. Από τη μια, μεγάλα ονόματα του είδους είχαν την τιμητική τους, αφού με τις κυκλοφορίες τους προκάλεσαν ποικίλες αντιδράσεις και το ενδιαφέρον των οπαδών, ενώ από την άλλη αρκετά νέα συγκροτήματα έδειξαν με τις δουλειές τους πως υπάρχει το ταλέντο και η ποιότητα, ώστε στο μέλλον να μας παρουσιάσουν ακόμη καλύτερα πράγματα.

Living In Hysteria

Ευτυχώς φέτος ο χάρος δε βγήκε παγανιά, με αποτέλεσμα να μην υπάρξουν πολλές απώλειες έμψυχου δυναμικού, με σημαντικότερη αυτή του Scott Columbus των Manowar, αλλά και αυτή του πρώην κιθαρίστα των Motorhead, Wurzel. Το σημαντικότερο νέο, που όπως ήταν φυσικό κέντρισε το ενδιαφέρον των περισσοτέρων, ήταν η επανασύνδεση των Black Sabbath, οι οποίοι μάλιστα θα ηχογραφήσουν νέο δίσκο υπό την επίβλεψη του Rick Rubin και θα πραγματοποιήσουν περιοδεία, η οποία αναμένεται να κάνει και μια στάση στη χώρα μας. Από την άλλη, μάλλον λύπη προκάλεσε στους οπαδούς η αποχώρηση του K.K. Downing από τους Judas Priest, ειδικά από τη στιγμή που τα αίτια δεν έχουν γίνει και απόλυτα κατανοητά στον κόσμο, με τους Priest, παρ' όλα αυτά, να συνεχίζουν ακάθεκτοι, όπως διαπιστώσαμε και με τα μάτια μας το καλοκαίρι. Αποχωρήσεων συνέχεια, με τον Harry "The Tyrant" Concklin να «κρεμάει» τους Jag Panzer, με αποτέλεσμα τη διάλυση του συγκροτήματος από τον Briody, ενώ και ο Roy Khan άφησε τους Kamelot για προσωπικούς λόγους, που ελπίζουμε να μην αφορούν στην υγεία του, όπως ακούγεται. Επίσης, πολλοί πιστεύουν πως δεν υπάρχουν πλέον Nevermore μετά την αποχώρηση των Jeff Loomis και Van Williams, με τους Dane και Sheppard να επανενώνουν τους Sanctuary και να τους θέτουν ως προτεραιότητα, ενώ το 2011 σήμανε τη δεύτερη και μάλλον οριστική αποχώρηση του Matt Barlow από τους Iced Earth και ταυτόχρονα την έναρξη της εποχής του Stu Block στο συγκρότημα. Για να μην αναφερόμαστε μόνο σε αποχωρήσεις, μετά από σχεδόν 15 χρόνια ο DC Cooper επέστρεψε στη βάση του, που είναι οι Royal Hunt, προς τέρψιν των οπαδών της μπάντας.

Τέλος, οι Metallica μας κάνουν να τους «μισήσουμε» βλέποντας τι παρουσιάζουν στις επετειακές συναυλίες τους για τα 30 χρόνια στο San Francisco, από όπου παρέλασε σχεδόν όλη η ιστορία του heavy metal, σε εκπληκτικές στιγμές, με ξεχασμένα τραγούδια και πολλές εκπλήξεις, μεταξύ των οποίων ήταν και η παρουσίαση τεσσάρων ακυκλοφόρητων τραγουδιών από τα sessions του "Death Magnetic".

Delivering The Goods

Το 2011 αποδείχτηκε και αυτό παραγωγικότατο από άποψη νέων κυκλοφοριών. Ξεκινώντας με τους γερόλυκους, οι Saxon, Megadeth και U.D.O. έκαναν το καθήκον τους και έτσι τα "Call To Arms", "13" και "Rev Raptor" θα μας μείνουν ως πολύ δυνατές κυκλοφορίες. Στη γειτονική μας Ιταλία, οι Doomsword με το "The Eternal Battle" κρατάνε ψηλά τη σημαία του επικού ήχου και οι Rhapsody Of Fire με το "From Chaos To Eternity" μάς χάρισαν άλλο ένα διαμάντι του fantasy power, ενώ οι Γιαπωνέζοι Loudness μετά από πολλά χρόνια κυκλοφορήσαν μια δουλειά που αξίζει να ακουστεί. Από Αμερική μεριά, οι Exxplorer, Cage, Anvil, Jag Panzer, Vicious Rumors και While Heaven Wept έδωσαν πολλά χαμόγελα στους οπαδούς, τιμώντας την ιστορία τους και παρουσιάζοντάς μας αξιόλογα άλμπουμ. Σημαντική ήταν και η δισκογραφική πρόταση των Iced Earth, οι οποίοι δημιούργησαν ένα δίσκο που, μετά από κάμποσα χρόνια, επιτέλους μας θυμίζει τις παλιές ένδοξες μέρες. Καταπληκτική όμως δουλειά κυκλοφόρησαν φέτος και οι Riot, των οποίων το "Immortal Soul" θα ακούγεται για πάρα πολλά χρόνια ακόμα, αφού ο Tony Moore -τραγουδιστής του θρυλικού "Thundersteel"- ηχεί σα νεούδι έτοιμο για μεγάλη καριέρα και ο Mark Reale βρίσκεται σε δημιουργικό οίστρο.

Στη Βόρεια Ευρώπη, οι Oz, ξαναγεννημένοι μετά από 19 χρόνια με το «in your face» metal τους, ένωσαν γενιές, ενώ οι Hammerfal μάς προσέφεραν ένα δίσκο που δημιούργησε πολλές έριδες και συζητήσεις, αφού δε μας είχαν συνηθίσει σε τόσο «βαριές» δουλειές. Πολλές κουβέντες δημιούργησε και το άλμπουμ των Satan's Host, διχάζοντας κριτικούς και οπαδούς, ενώ οι Iron Savior, Sinner, Powerwolf και Wolf προσέφεραν για ακόμα μια φορά αξιόλογες προσπάθειες, καθώς οι αντίστοιχες αναμενόμενες των Edguy και Brainstorm αφορούσαν μόνο στους οπαδούς τους και αν. Το ομώνυμο άλμπουμ του Ralph Scheepers πέρασε και δεν ακούμπησε και η all star μπάντα των Charred Walls Of The Damned κυκλοφόρησε ένα δίσκο που μάλλον ικανοποίησε τους ακροατές, ενώ προοπτική για καλά πράγματα στο μέλλον άφησαν οι συμπατριώτες μας Versus Heaven. Το "Show Me How To Live" σηματοδότησε τη δισκογραφική επιστροφή του DC Cooper στους Royal Hunt, ικανοποιώντας εν μέρει τις προσδοκίες.

Ιδιαίτερης αναφοράς χρίζει το ντεμπούτο άλμπουμ των Hell, τριάντα χρόνια μετά την ίδρυση τους, κάτι το οποίο μπορούμε να χρεώσουμε σε μεγάλο βαθμό στον Andy Sneap, ο οποίος έχει αναλάβει, πέρα από το ρόλο του παραγωγού, και αυτόν του κιθαρίστα. Από όσο μαθαίνουμε, μέσα στην επόμενη χρονιά θα ετοιμάσουν την καινούρια δουλειά, όπου, εκτός από παλιότερο υλικό, αυτή τη φορά θα περιέχονται και καινούριες συνθέσεις.

Τέλος, οι μεγάλοι (εμπορικά τουλάχιστον) Nightwish δημιούργησαν και μας παρουσίασαν στο κλείσιμο του έτους ένα μεγαλεπήβολο project, που αναμένεται να συζητηθεί ποικιλοτρόπως, και οι Within Temptation με το "The Unforgiving" ικανοποίησαν τους οπαδούς τους, παραδίδοντας ένα άρτιο και συνάμα διαφορετικό άλμπουμ.



All The Aces

Τη χρονιά που φεύγει, όπως είναι λογικό, κάποιες δουλείες ξεχωρίσαν περισσότερο από τις υπόλοιπες. Πέραν των καταπληκτικών "Dystopia" των Iced Earth και "Immortal Soul" των Riot, που αποτέλεσαν ίσως τις καλύτερες φετινές κυκλοφορίες στο είδος, στη λίστα μπαίνουν άνετα και οι Skullfist, μια μπάντα που ήρθε να ταράξει για τα καλά τα νερά της δισκογραφίας. Η δεύτερη δουλειά τους, "Head Of The Pack", έσκασε σα βόμβα στους metal κύκλους, αφού το κολασμένα πατροπαράδοτο speed-άτο metal που αρέσκονται να παίζουν μόνο συνεχόμενο headbanging μπορεί να προκαλέσει. Στην ίδια μοίρα είναι και οι Cauldron και Arrayan Path, αφού αμφότεροι με τα "Burning Fortune" και "Ira Imperium", αντίστοιχα, δείχνουν να ανεβαίνουν συνθετικά αρκετά σκαλιά.

Η Αγγλία -εκτός του "Human Remains" των Hell- μάς πρόσφερε και καινούρια δουλειά από τους Tokyo Blade, οι οποίοι με το "Thousand Men Strong" απέδειξαν ότι το metal πρέπει να βγαίνει από την καρδιά. Τέλος, οι Bullet με το "Highway Pirates", ένα άλμπουμ που φωνάζει «λατρεύω τους AC/DC και το boogie», φαίνεται πως έχουν τη δυνατότητα να μας απασχολήσουν και στο μέλλον.



I Love To Let You Down

Τελικά, οι βαρύγδουπες δηλώσεις και οι μεγάλες συμπράξεις κάποιες φορές δεν έχουν καλό αποτέλεσμα. Η δουλειά των Symfonia των Andre Matos και Timo Tolkki ήρθε και έφυγε γρήγορα, αφού το τετριμμένο power που ακούγεται δεν αγγίζει μάλλον πια κανέναν. Επίσης, τετριμμένο και χωρίς να έχει να προσφέρει πολλά πράγματα ήταν και το "The Age Of The Joker" των Edguy.

Το epic είχε και αυτό τη μαύρη στιγμή του, αφού η κυκλοφορία των Manilla Road "Playground Of The Damned" δεν ήταν αντάξια της φήμης της μπάντας, ίσως και λόγω κακής παράγωγης του άλμπουμ. Ίδια μοίρα είχαν και οι Ολλανδοί Martyr, των οποίων το "Circle Of 8" θα ξεχαστεί πάρα πολύ γρήγορα.

Στα εγχώρια δεδομένα, η δισκογραφική επιστροφή των Fortress Under Siege επίσης δίχασε, μη ικανοποιώντας τις υψηλές προσδοκίες, ελέω του μύθου που είχαν δημιουργήσει γύρω από το όνομά τους με το προ δεκαπενταετίας EP τους.

Αν και δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το metal, πόσο δε με τον κλασικό του ήχο, το όνομα και μόνο των Metallica στη συνεργασία τους με τον Lou Reed -υπό την ονομασία "Lulu"- προκάλεσε χείμαρρο αντιδράσεων και απογοήτευσε τη συντριπτική πλειονότητα των ακροατών οποιασδήποτε μουσικής και κυρίως του heavy metal.

Rising

Έκτος των Skullfist, Cauldron και Arrayan Path που προαναφέραμε, οι In Solitude και οι Portrait, που ακολουθούν πιστά την σχολή Mercyful Fate / King Diamond, και οι White Wizzard και High Spirits, με το New Wave Of British Heavy Metal στυλ, ήρθαν να συμπληρώσουν το παζλ συγκροτημάτων που από ό,τι φαίνεται στο μέλλον θα μας απασχολήσουν αρκετά. Στην εγχώρια σκηνή οι Emerald Sun με το άλμπουμ τους "Regenaration" έδωσαν ελπίδες ότι το power έχει άξιους εκπροσώπους, ενώ πραγματικά αξιόλογο ήταν και το "Erevos Aenaon" των Meden Agan.



No Sleep Till...

Την πρωτοκαθεδρία στο κομμάτι των ζωντανών εμφανίσεων είχε σίγουρα το live των επανασυνδεδεμένων Sanctuary, μια εμφάνιση που ξύπνησε μνήμες του παρελθόντος στους παλιότερους και ενθουσίασε τους νέους οπαδούς του heavy metal. Ανατριχίλα προκάλεσαν και οι πρόσφατες εμφανίσεις των Iced Earth, αλλά και αυτή των Candlemass, αποδεικνύοντας πόσο ισχυροί είναι κάποιοι δεσμοί συγκροτημάτων με το ελληνικό κοινό.

Παρέλαση σημαντικών ονομάτων είχαμε για άλλη μια χρονιά με τους Judas Priest, Twisted Sister, Manowar, Accept, W.A.S.P., Saxon, Blind Guardian, Rage / Grave Digger και Stratovarius / Helloween να προσελκύουν πολύ κόσμο, ενώ απορίας άξιο αποτελεί το γεγονός πως οι Manowar δεν επισκέφτηκαν την Αθήνα, κάτι που θα πρόσφερε τη δυνατότητα σε πολύ περισσότερο κόσμο να τους απολαύσει.  

Στα πλαίσια του Sonisphere φέτος ήταν η σειρά των Iron Maiden να μας επισκεφτούν και οι οποίοι αντάμειψαν όσους παρευρέθηκαν στη Μαλακάσα με μια άκρως επαγγελματική εμφάνιση.

Για άλλη μια χρονιά το φεστιβάλ Up The Hammers, που τείνει να χαρακτηριστεί θεσμός, έδωσε την ευκαιρία στους οπαδούς να απολαύσουν ονόματα όπως οι Ostrogoth, Solstice, Jaguar, While Heaven Wept και Sacred Steel, group που συγκαταλέγονται πια δυστυχώς στο underground. Ενδιαφέρουσα, τέλος, για το χώρο ήταν και η εμφάνιση των Atlantean Κodex στα τέλη της χρονιάς.           

Δυστυχώς, οι εμφανίσεις των Tokyo Blade, Lizzy Borden, Virgin Steele και Grim Reaper δεν προσέλκυσαν πολύ κόσμο. Περασμένα μεγαλεία, κρίση ή και τα δυο;

Past Tense To Future Tense

Σε έναν υποθετικό ισολογισμό των metal κυκλοφοριών της χρονιάς που φεύγει, ασφαλώς και τα αποτελέσματα είναι θετικά, χωρίς λογιστικές αλχημείες. Είχαμε κυκλοφορίες για όλα τα γούστα, οι οποίες τις περισσότερες φορές εξέπληξαν ευχάριστα με την ποιότητα τους, είτε προήλθαν από τις παλιές καραβάνες, είτε από το νέο αίμα. Κρίνοντας από το ενδιαφέρον του κόσμου αλλά και αρκετών δισκογραφικών προσπαθειών από συγκροτήματα, σε σημαντική σκηνή φαίνεται να εξελίσσεται ξανά αυτή του παραδοσιακού metal, βασισμένη σε NWOBHM καταβολές και η οποία ίσως λανθασμένα αποκαλείται και retro. Αναμένουμε όμως και σημαντικές κυκλοφορίες το 2012... αλλά μάλλον αυτή είναι μια κουβέντα που θα την κάνουμε σε ένα χρόνο από τώρα.

Θοδωρής Μηνιάτης, Κώστας Πολύζος