Spiders

Σιγά μην περιμένω να τελειώσει το 2011 για να χώσω τούτο το EP στις underground κυκλοφορίες. Είναι τόσο όμορφο, που νικά κατά κράτος τα όποια «πρέπει» και που συν τοις άλλοις είναι η μεθοδόνη μου για την εξάρτηση που με διακατέχει από τις δισκογραφικές απουσίες αγαπημένων μελωδιών και συγκροτημάτων. Τι κι αν οι Graveyard θα κυκλοφορήσουν καινούργιο δίσκο σε ένα μήνα; Θέλω τη Σουηδία μου εδώ και τώρα, χρειάζομαι την κιθαριστική δεινότητα του John Hoyles (Witchcraft, Troubled Horse) να με ταξιδέψει σε παρελθοντικούς χρόνους, να τον ανακηρύξω επιτέλους ως έναν από τους πλέον ταλαντούχους μουσικούς της γενιάς του...

...που στην τελική καλά κάνει και δεν έχει επαναπαυθεί στην επιτυχία της κύριας μπάντας του. Κι αν ο Magnus Pelander περιμένει καρτερικά τον κατάλληλο drummer για να ηχογραφήσουν -επιτέλους- νέο δίσκο οι Witchcraft, ο κιθαρίστας του τακίμιασε με τον Axel Sjöberg των Graveyard και ηχογράφησαν κάτι δικό τους, που ταυτόχρονα αποτελεί και τον προάγγελο νέων μουσικών μαντάτων από Σουηδία μεριά. Δημιούργησαν τους Spiders κι εμπιστεύτηκαν τις φωνητικές τους τύχες στην άσημη Ann-Sofie Hoyles (α, χα!), που με τη σειρά της με σαγήνευσε σε αηδιαστικό βαθμό.

Λάτρεις της Grace Potter, ξεκολλήστε επιτέλους και θυμηθείτε το νάζι της Janis, την «κακία» της Jinx Dawson και ποιά πρωτοτραγούδησε το "Venus". Ακούστε την πρώτα και μετά ψάξτε να τη δείτε για να την αποθεώσετε. Οι Spiders ηχογράφησαν τέσσερα τραγούδια πρώιμης hard rock/garage/blues αισθητικής, με την απαραίτητη folk άφιλτρη τζούρα των Dead Man, και η αμεσότητά τους, σε συνδυασμό με τη μικρή διάρκεια αυτών, τα ανάγει σε πρωτοκλασάτες, κολληματικές συνθέσεις που λένε τόσα πολλά σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Το στακάτο riff των Witchcraft και το εθιστικό groove-άρισμα των Graveyard παίρνουν την ανιούσα με τα γυναικεία φωνητικά, καθιστώντας ταυτόχρονα το 10ιντσο βινύλιο την πρώτη σπουδαία αγορά για το 2011. Ανεκτίμητο εν τη γενέσει του...