Τα προσωπικά αγαπημένα τραγούδια των Iron Maiden
Οι συντάκτες του Rocking.gr επιλέγουν λιγότερο κλασσικά τραγούδια των Βρετανών με ξεχωριστή θέση στην καρδιά τους
Όταν έχουμε να κάνουμε με ένα συγκρότημα που διαθέτει επτά αριστουργηματικούς δίσκους και αρκετούς ακόμη που θεωρούνται από αξιόλογοι έως εξαιρετικοί, είναι απολύτως λογικό να υπάρχουν τραγούδια που δεν έιναι τόσο γνωστά όσο οι επιτυχίες και τα καθιερωμένα στα setlist, αλλά μπορούν να θεωρηθούν διαμάντια. Επιπλέον, μιας και μιλάμε για τους Iron Maiden, είτε κάποιος είναι βαμμένος οπαδός, είτε απλώς οπαδός, υπάρχουν τραγούδια που έχουν συνδεθεί με προσωπικές στιγμές ή καταστάσεις και έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας. Συνδυάζοντας αυτές τις δύο κατηγορίες ενόψει της συναυλιακής επιστροφής των Βρετανών στην χώρα μας, καταλήξαμε στα παρακάτω προσωπικά αγαπημένα και λιγότερο κλασσικά τραγούδια, ταυτόχρονα με μια γερή επανάληψη της δισκογραφίας, αλλά και της σχετικής ύλης μας. Up The Irons!
Γιάννης Βόλκας
"Prodigal Son"
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον ρόλο του Bruce Dickinson στην εκτόξευση των Iron Maiden. Οι δύο δίσκοι με τον Paul Di’Anno όμως δείχνουν μια μπάντα πιο απλή, πιο αγνή. Ακόμα και στους δυο αυτούς δίσκους θα μου ήταν δύσκολο να διαλέξω μια σύνθεση αλλά το "Prodigal Son" με κέρδισε με την διαφορετικότητά του από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Ρυθμικό, μελωδικό και πανέμορφο με ένα εξαιρετικό solo. Ένα τραγούδι αταίριαστο με το σύνολο της δισκογραφίας των Maiden το οποίο όμως δένει με έναν μαγικό τρόπο με το υπόλοιπο "Killers".
Γιώργος Ζάρκαδούλας
"Run Silent Run Deep"
Σχεδόν ένα μήνα μετά την κυκλοφορία του "Painkiller", οι Maiden κυκλοφορούν το "No Prayer For The Dying" και τέσσερις μεταλλοπατέρες αμφιβάλλουμε προτού καν ακούσουμε νότα για την ποιότητα του δίσκου. Τα πως θα ξεπεράσουν το αριστούργημα των Priest και το δικό τους προηγούμενο, δίνουν και παίρνουν. Αποτέλεσμα; Το intro του "Run Silent Run Deep" δέχεται το ανάθεμά μας λόγω της ομοιότητάς του με το αντίστοιχο του "Night Crawler". Μας πήρε λίγο καιρό μέχρι να αποδεχθούμε την ποιότητά του και να το αγαπήσουμε, αλλά τα καταφέραμε. Clark Gable & Burt Lancaster vs Japan, σημειώσατε 1.
Χρήστος Καραδημήτρης
"Afraid To Shoot Strangers"
Είναι εξωφρενικά δύσκολο να επιλέξεις κάποιο δίσκο των Iron Maiden που ξεχωρίζεις, πόσο δε κάποιο τραγούδι, όταν είσαι Μειντενάς (όπως εγώ). Για τον οποιοδήποτε λόγο. Έτσι, όλοι σχεδόν καταφεύγουμε στην λύση του «συναισθήματος», το οποίο συνήθως έχει να κάνει είτε με το πρώτο άλμπουμ που άκουσε κάποιος ή με το πρώτο «νέο άλμπουμ που ήταν σε ηλικία να εκτιμήσει όταν κυκλοφόρησε. Το "Fear Of The Dark" πιθανόν να ήταν και τα δυο για μένα. Και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω ακόμα γιατί το "Afraid To Shoot Strangers" δεν έχει πάρει φανέλα βασικού στα (όχι και τόσο εναλλασσόμενα η αλήθεια είναι) setlist των Θεών. Δεν το λες παραγνωρισμένο ή δευτερεύον κομμάτι ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, αλλά πες μου έναν που δεν λατρεύει το χτίσιμό του, την ερμηνεία του Dickinson και την Maidenική μελωδία από τη μέση και μετά και θα σου δείξω κάποιον που δεν είναι τόσο Μειντενάς όσο ισχυρίζεται...
Άλκης Κοροβέσης
"Ghost Of The Navigator"
To "Brave New World" είναι ο πρώτος δίσκος των Maiden που περίμενα να κυκλοφορήσει με αγωνία, λιώνοντας παράλληλα το "Ed Hunter" στο PC. Βλέπεις ήταν η επιστροφή των Dickinson και Smith που ανέβαζε τον πήχη στα ύψη. Το δέσιμο μου με τον συγκεκριμένο δίσκο είναι ακόμα και σήμερα ιδιαίτερο, ενώ από αυτόν το "Ghost Of The Navigator" κατέχει μια ξεχωριστή θέση στην προτίμησή μου. Δεν είναι ίσως από τα κομμάτια που θα απαρτίζουν ένα best-of, ή b-side setlist τους, να μη το ζητάει καν ο κόσμος να παιχθεί, αλλά για μένα τα σχεδόν 7 λεπτά του ταυτίζονται με μια σημαντική φάση της ζωής μου. Επιπλέον είναι από τα πιο προοδευτικά αλλά συνάμα και ουσιώδη κομμάτια των Maiden.
Σπύρος Κούκας
"For The Greater Good Of God"
Καθώς, ηλικιακά, το πρώτο σύγχρονο άλμπουμ της Σιδηράς Παρθένου που πρόλαβα να εκτιμήσω τη στιγμή που κυκλοφόρησε υπήρξε το "A Matter Of Life And Death", ο συγκεκριμένος δίσκος στέκει ακόμη και σήμερα πολύ ψηλά στις προτιμήσεις μου. Λίγο το συναισθηματικό δέσιμο, πολύ περισσότερο δε η συναυλία της μπάντας στο Ελληνικό, το Μάρτιο του 2007 (η οποία και υπήρξε η πρώτη πραγματικά σπουδαία συναυλία που παρακολούθησε ο γράφων), όπου, ούτε λίγο ούτε πολύ, είχε παρουσιαστεί ο προαναφερθέντας, νέος της ακόμη, δίσκος κατά το ήμισυ και αυτό ήταν, το κόλλημα θα παρέμενε παντοτινό. Και μπορεί ο Dickinson να μας τα είχε χαλάσει μια-δυο φορές από άποψη συγχρονισμού στα νέα κομμάτια, μα στο πιο αγαπημένο εξ αυτών, το επιβλητικά πομπώδες "For The Greater Good Of God" (των εννιάμιση λεπτών και της βαρυσήμαντης prog υπογραφής του Αρχηγού συνθετικά), τίποτα δεν μπορούσε να επισκιάσει τη μεγαλοπρέπεια του στα μάτια του έφηβου ακόμη εαυτού μου.
Αντώνης Μαρίνης
"The Nomad"
Την πρώτη φορά που έπεσε στα χέρια μου το "Brave New World" ήταν σε μια ανταλλαγή δίσκων, το σωτήριο έτος 2002. Αφού έφαγα κάμποση ώρα να χαζεύω το εξώφυλλο, πείτε με ιερόσυλο, μέχρι και σήμερα το θεωρώ το καλύτερό τους, έβαλα το CD να παίξει. Έχοντας ακούσει μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού πράγματα από Maiden, το ένα σοκ διαδεχόταν το άλλο. Η κορύφωση ήρθε στις ανατολίτικες μελωδίες και τις εναλλαγές του επικού όγδοου κομματιού. Πήρε μερικές ακροάσεις για να καταλάβω τι ακριβώς ήταν αυτό που συνέβαινε και το παζλ ολοκληρώθηκε μόνο αφού αγόρασα το άλμπουμ και το άφησα να λιώσει στο στέρεο. Κάποιες φορές χρειάζεται χρόνος για να συνειδητοποιήσεις πλήρως τι έχεις μπροστά σου.
Κατερίνα Μυτιληναίου
"Children Of The Damned"
Από μικρή «μπλέχτηκα άσχημα» με Metallica και Iced Earth, κι έτσι δεν έδωσα την πρέπουσα βάση στο υλικό των Iron Maiden, πολύ δε περισσότερο δεν ανακάλυψα ποτέ τα «κρυφά διαμάντια» της δισκογραφίας τους. Και ενόσω ο «πόλεμος» αυτών που άκουγαν Maiden μ’ εμάς τους υπολοίπους μαίνονταν, βρέθηκα κι εγώ εν μέσω πυρών φίλων που κατέληγαν σε παρακάλια τύπου “Άκου μόνο αυτό και άμα δεν σ’ αρέσει, μην ξανακούσεις!”. Έτσι έπεσε στα χέρια μου το "The Number Of The Beast" και πήγε απευθείας να «ξεκουραστεί» στο πίσω μέρος του ραφιού με τα προς ακρόαση. Την ύστατη ώρα που ο φίλος με απείλησε ότι αν δεν το ακούσω, θα... (δεν θυμάμαι τί ακριβώς, έχουν περάσει κοντά δυο δεκαετίες...), το CD μπήκε στο stereo αλλά έμεινε εκεί άπραγο. Ένα σχεδόν πρωί, ξυπνάω μονολογώντας εκστατικά «Τί τραγουδάρα είν’ αυτή που ακούω, Παναΐα μου;!». Ήταν το "Children Of The Damned" που είχε αποφασίσει να παίξει μόνο του μπάλα και μάλιστα στο repeat! Και μετά λένε ότι δεν παίζουν τα περί δαιμονίων στην metal...
Θοδωρής Ξουρίδας
"22 Acacia Avenue"
31 Ιανουαρίου του 1999 θα έβλεπα στο Ρόδον για πρώτη φορά τους αγαπημένους μου Stratovarius. Support ήταν οι Αυστριακοί power metallers Stigmata IV, οι οποίοι έκλεισαν, αν θυμάμαι καλά, το σετ τους με διασκευή στο "22 Acacia Avenue". Όντας φρέσκος λυκειόπαις και μη οπαδός των Irons δεν παίρνω χαμπάρι, μέχρι που ο αδελφός μου με σκουντάει λέγοντας «αυτό είναι Iron Maiden ρε!» Έστω και έτσι, αυτό το μικρό-μεγάλο έπος πέρασε στο υποσυνείδητο, αφού πρώτα το κουβάλησα στο εξάωρο περιπετειώδες ταξίδι της επιστροφής εν μέσω χιονιά. 22, the avenue, that’s the place where we all go.
Κώστας Πολύζος
"Reach Out"
To b-side στο single του "Wasted Years", φαντάζει πολύ «αεράτο» και «μαλακό» για να μπορούσε να μπει στο "Somewhere In Time". Έχει όμως την μεγάλη ιδιαιτερότητα να έχει ως βασικό τραγουδιστή τον Adrian Smith, η φωνή του οποίου μοιάζει ιδανική για αυτό το pop/rock γέννημα θρέμμα των ‘80s και εξόχως πιασάρικο άσμα. Αν το τραγουδούσε ο Dickinson, πιθανόν θα αφαιρούσε πολύ μεγάλο μέρος από την ανεμελιά που σου βγάζει λόγω της δυναμικής φωνής του, παρόλα ταύτα οι δεύτερες ψηλές του στο ρεφρέν είναι καταπληκτικές και δένουν έξοχα με την γλυκιά χροιά του Adrian. Διαμαντάκι από τα λίγα που δείχνουν και την άλλη, πιο απαλή πλευρά της μπάντας και που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην απενοχοποίηση της μελωδικής ροκ μουσικής στο εφηβικό μου μυαλό.