Helstar, Memorain, Endomain @ An Club, 19/02/17

Όλα τα πράγματα συμβαίνουν τελικά για κάποιον λόγο. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς την εμπειρία που βιώσαμε, όλοι όσοι παρεβρεθήκαμε στο γνωστό μαγαζί των Εξαρχείων την Κυριακή που μας πέρασε. Μια εμπειρία που εξελίχθηκε σε μια συγκλονιστική εμφάνιση, την οποία θα μνημονεύουμε για καιρό, κι ας πέρασε από σαράντα κύματα για να πραγματοποιηθεί.

Και να φανταστεί κανείς πως η βραδιά δεν φαινόταν από την αρχή της πως θα εξελιχθεί κατά αυτόν τον τρόπο, μιας και λίγο η μικρή αρχική προσέλευση, λίγο οι (δικαιολογημένες τελικά) καθυστερήσεις στην έναρξη, είχαν μετριάσει τις προσδοκίες μας.

Βεβαίως, για όλα τούτα δεν έφεραν καμία ευθύνη οι Endomain, οι οποίοι, έχοντας το δύσκολο ρόλο του opening act, έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν για να ζεστάνουν το λιγοστό, ακόμη, κοινό. Οι Αθηναίοι metallers παρουσίασαν ένα μεγάλο μέρος του προ διετίας ελπιδοφόρου ντεμπούτου τους, δείχνοντας τις μεγάλες προοπτικές που έχουν ως μπάντα.

Με το εναρκτήριο "Step In The Machine" να μαστίζεται από τον ήχο, που έχριζε βελτίωσης, η εμφάνιση τους άρχισε να τραβάει τα βλέματα από το επόμενο κομμάτι, το αρκετά τεχνικό "Unsettled". Η μπασαδούρα του "Dreamer In Time" αποτέλεσε και τη στιγμή που προσωπικά ξεχώρισα από το set τους, το οποίο ολοκληρώθηκε με το "Rebecca’s Trip" δίχως ιδιαίτερα προβλήματα.

Συνολικά, λοιπόν, μια καλή εμφάνιση, η οποία είχε ως ξεκάθαρο σημείο αναφοράς την ανταγωνιστική φωνή του Στρατή Steele και ως απόηχο την αγχωμένη τους σκηνική παρουσία, που επιδέχεται ορισμένων σχολίων.

Για τους Memorain που ακολούθησαν, δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Η παρέα του Ηλία Παπαδάκη έχει προσφέρει αρκετές ποιοτικές κυκλοφορίες στα τόσα χρόνια που δραστηριοποιείται, αποτελώντας μια πολύ τίμια πρόταση του εγχώριου thrash χώρου.

Καλοστημένοι, έδειξαν να διασκεδάζουν την παρουσία τους στη σκηνή, ακόμη κι αν η ανταπόκριση του κοινού δεν ήταν ιδιαίτερα θερμή. Παρ' όλα αυτά, με μπροστάρη τον Βαγγέλη Κολιό, δεν έδειξαν να πτοούνται, δίνοντας τον καλύτερο τους εαυτό για όση ώρα έπαιξαν.

Έχοντας ένα περιεκτικό και δυνατό set, παρουσιάζοντας μερικά τραγούδια κι από το πολύ καλό περσινό τους άλμπουμ, εν τέλει κέρδισαν το χειροκρότημα του κόσμου, που πλέον είχε πληθύνει αρκούντως. Σοβαρή εμφάνιση, λοιπόν, που λειτούργησε ως ένας πειστικός λόγος να ασχοληθεί κανείς λίγο περισσότερο με τα πεπραγμένα τους και δεν άφησε κανέναν δυσαρεστημένο.

Ωστόσο, θεωρώ πως το σημείο που άλλαξε τη ροή της βραδιάς, η οποία ως τότε κυλούσε με ενδιαφέρον μεν, φυσιολογικά δε, ήταν η ξαφνική είσοδος των Helstar στο club της Σολωμού, λίγο πριν το τέλος της εμφάνισης των Memorain. Βιαστικοί, έμοιαζαν σχεδόν να αγωνιούν για το πότε θα ανέβουν στη σκηνή, στην οποία και ξεχύθηκαν σχεδόν αμέσως με τη λήξη του set των Αθηναίων thrashers για να κάνουν το απαιτούμενο soundcheck.

Αφού, λοιπόν, ολοκληρώθηκαν οι απαιτούμενες διαδικασίες, όλα ήταν έτοιμα για να ξεκινήσουν την εμφάνιση τους οι Τεξανοί θρύλοι, με το κοινό να δείχνει για πρώτη φορά τη δυναμική του. Ιαχές και επιφωνήματα ανυπομονησίας κατέκλυζαν το μισογεμάτο μαγαζί, μέχρι οι πρώτες νότες του εναρκτήριου "Awaken Into Darkness" να κάνουν την εμφάνισή τους.

Μαζί τους, μέσα στην επιβλητική θεατρικότητα του, εμφανίστηκε και ο James Rivera, ενσαρκώνοντας άψογα τον ρόλο του Δράκουλα, με την κάπα και τους μακριούς κυνόδοντες να ενισχύουν τον εντυπωσιασμό μας. Φωνητικά, βέβαια, το εναρκτήριο κομμάτι λειτούργησε περισσότερο ως προθέρμανση, μιας και ο σπουδαίος ερμηνευτής έψαχνε ακόμη τα πατήματά του, όσο κι αν η βοήθεια του Andrew Atwood στις πρώτες ψηλές καμουφλάρισε την αρχική αστάθειά του.

Τα πατήματα βρέθηκαν από το δεύτερο κιόλας τραγούδι, το "Blood Lust", από το κορυφαίο "Vampiro" άλμπουμ τους, ενώ μπροστά μας ξετυλίγονταν μια ιστορία βαμπιρικού τρόμου και γνήσιας cult αισθητικής. Η συνέχεια με το "To Sleep, Per Chance To Scream" ξεσήκωσε όλους τους παρευρισκόμενους, μα ήταν μονάχα η αρχή, καθώς αυτό που ακολούθησε δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια.

Μια μπάντα αφηνιασμένη, να αποδίδει στην εντέλεια συνθέσεις των "Nosferatu" και "Vampiro" εναλλάξ (με την "Drink ouzo and you will see" αναφορά στο "Black Cathedral" να προκαλεί τις αναμενόμενες αντιδράσεις), μέχρι την κορύφωση στο καταιγιστικό "Baptized In Blood", στο οποίο ολόκληρο το μαγαζί κόντεψε να χάσει τη φωνή του. Έτσι, η «κοιλιά» που παρουσιάστηκε στην τριάδα των "Fall Of Dominion", "Pandemonium" και "Tormentor" ήρθε ως φυσικό επακόλουθο και δεν αφορούσε την απόδοση της μπάντας, μα κυρίως την ανταπόκριση του κοινού, που έμοιαζε αποκαμωμένο από το διαρκές sing along που προηγήθηκε.

Χρειαζόταν ένα ταρακούνημα για να συνεχίσουμε στους ίδιους ρυθμούς, καθώς η ώρα είχε αρχίσει να περνά επικίνδυνα και τα πρώτα σημάδια κόπωσης έκαναν την εμφάνισή τους. Το "The King Is Dead" ήταν η ιδανική επιλογή γι' αυτό, σπάζοντας τα άλατα του σβέρκου μας και θυμίζοντας μας ξανά την '80s εποποιία του σχήματος, ενώ ο λόγος του Rivera ουσιαστικά ξεδιάλυνε το τοπίο σχετικά με την καθυστέρησή τους.

Για να μην μακρυγορούμε, η μπάντα πέρασε από σαράντα κύματα για να φτάσει στη χώρα μας, χάνοντας την πτήση της και κάνοντας ένα ταξίδι 18 ωρών για να μπορέσει να παίξει. Αυτό το γεγονός, παράλληλα με την απίστευτη απόδοση της επί σκηνής, μας κράτησε όλους καθηλωμένους, ζητώντας τη συνέχεια των όσων είχαν ακόμη να μας προσφέρουν, παρά το περασμένο της ώρας, ως ελάχιστη ένδειξη ανταπόδωσης για τις προσπάθειες της.

Η επιστροφή στο παρελθόν συνεχίστηκε με το "Evil Reign" από τον εκπρόσωπο των Helstar στην κορυφαία, ίσως, χρονιά για το μεταλλικό στερέωμα (το 1986), ενώ το, συχνά καταληκτικό κομμάτι των εμφανίσεων τους, "Run With The Pack", μαζί με τις φωτογραφίες που μας τραβούσε ο Larry Barragan, έδειχναν πως η βραδιά πλησιάζει στο τέλος της. Ωστόσο, λόγω και της ιδιαιτερότητας του show, αλλά και της λαϊκής απαίτησης για κάτι παραπάνω (με το "Winds Of War", μεταξύ άλλων, να λάμπει δια της απουσίας του) ακούσαμε το κλασσικό "N.I.B." των Black Sabbath, σε μια US metal εκτέλεση, με τα μπόλικα σολίδια να το ομορφαίνουν ακόμη περισσότερο.

Προσωπικά, λοιπόν, θεωρώ πως μια τέτοια εμφάνιση άξιζε καλύτερης τύχης, καθώς δεν νομίζω πως υπάρχει δικαιολογία για την προσέλευση του κόσμου, που, τηρουμένων των αναλογιών με το όνομα που εμφανίζονταν, κυμάνθηκε σε σχεδόν απογοητευτικά επίπεδα. Άλλωστε, μιλάμε για μια ιστορικότατη μπάντα 35 και βάλε χρόνων, με σπουδαίες κυκλοφορίες στο ενεργητικό της κι έχοντας στις αποσκευές της ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του συνόλου της καριέρας της.

Ίσως, βέβαια, είναι καλύτερα έτσι. Όσοι πιστοί προσήλθαν, απήλαυσαν μια εμφάνιση που θα έχουν να μνημονεύουν σαν παράσημο της συναυλιακής τους δραστηριότητας, υποστηρίζοντας εμπράκτως μια μπάντα που έδειξε να ανάγει την έννοια της τιμιότητας και της επαφής με τον κόσμο σε ένα άλλο επίπεδο. Με το μοναδικό μελανό σημείο να βρίσκεται στην ώρα που τελείωσε η συναυλία, κάτι που επηρέασε όλους όσους χρησιμοποιούμε τα Μέσα για τις μετακινήσεις μας, τελικά ούτε αυτό κατάφερε να μετριάσει τις εντυπώσεις μιας βραδιάς που στο καθαρά μουσικό της μέρος παίρνει σχεδόν άριστα.