Jaye Jayle

Ίσως ξέρεις τον Evan Patterson ως τον σύντροφο, κιθαρίστα και συνεργάτη της Emma Ruth Rundle, ίσως από την παλιά του μπάντα Young Widows ή ίσως ως τον άνθρωπο πίσω από την παράξενη dark rock οντότητα που ονομάζεται Jaye Jayle. Όπως κι αν τον ξέρεις, ο άνθρωπος αυτός μοιάζει περισσότερο σαν σκιά. Ως τέτοια θα εμφανίστηκε πέρσι στον Αντώνη εκείνες τις μικρές νυχτερινές ώρες. Ήταν εκείνη την περίοδο, όπου για τρεις μήνες - κι ενώ γυρνούσε στην Ευρώπη - ο Patterson αποδομούσε την ίδια του την τέχνη, γράφοντας τις μουσικές του ιδέες στο GarageBand app του iPhone 8 του.

Ονόμασε αυτό το ημερολόγιο "Prisyn", δίνοντας του τα χαρακτηριστικά μιας μικρής ψηφιακής φυλακής. Επιστρέφοντας στο Kentucky, δούλεψε την μουσική με τον Ben Chisholm (Chelsea Wolfe), αντί της κανονικής του μπάντας, και την έντυσε με λόγια που αναφέρονται σε μικρές ή μεγάλες στιγμές της ζωής στον δρόμο. Τυχαίες σκέψεις, αφηρημένοι διάλογοι, ξένες πόλεις και νυχτερινές διαδρομές, αποτελούν την πρώτη ύλη του "Prisyn". Και λέω «λόγια» και όχι «στίχοι», διότι αυτό το άλμπουμ σε στιγμές μοιάζει περισσότερο με ένα λογοτέχνημα του Burroughs, ή με ένα σκοτεινό spoken word έργο.

Το πιο παράξενο απ' όλα είναι ότι ο Patterson εδώ δημιουργεί ένα σχεδόν ηλεκτρονικό άλμπουμ, με ήχους θολούς, συνθετικούς και ρευστούς να σκεπάζουν τους ατμοσφαιρικούς του μονολόγους. Η αποδόμηση είναι πλήρης. Δεν υπάρχει τίποτα το rock, ούτε κατά διάνοια εκείνες οι υποψίες από blues ή americana. Μόνο η κρύα μοναξιά ενός app. Το "Prisyn" αποτελείται από δέκα εσωτερικά στιγμιότυπα, δέκα εφιαλτικές polaroid που μπορούν να χτίσουν μόνο μία πολύ προσωπική εντύπωση ανάμεσα σε πομπό και δέκτη.

Η ιδιαίτερη χροιά της φωνής του είναι όμως οικεία. Κλασική. Κάπου εκεί ανάμεσα σε Cave, Bowie και Iggy. Δεν είναι τυχαίο ότι κατονομάζει τους δυο τελευταίους στην καλύτερη στιγμή του δίσκου, το "The River Spree". Thinking about David, thinking about Iggy, λέει, ενώ περιγράφει ένα νυχτερινό χάσιμο στο Βερολίνο, γεμάτο παραισθήσεις και με τις όχθες του ποταμού να στροβιλίζονται. Το έτερο εξάλεπτο του άλμπουμ "I Need You" αποτελεί μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή, με το αγωνιώδες πιανάκι και το drone που μοιάζει βγαλμένο από το Lost Highway. Μην ψάχνεις όμως για highlights. Εδώ υπάρχουν μόνο στιγμές και φευγαλέες σκιές. Αναζήτησε κάποιες στα single "Don't Blame The Rain" και "Guntime", χωρίς να βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα.

Το "Prisyn" είναι ένα παράξενο άλμπουμ που δεν απευθύνεται και δεν οδηγείται πουθενά συγκεκριμένα. Αλλάζει μορφές σε κάθε ακρόαση, δεν παίρνει στα σοβαρά την φύση του, δεν κομπιάζει αλαζονικά. Έχει όμως αλήθεια, ειλικρίνεια, μοναχικότητα, ποιος μπορεί να μην τα προσμετρήσει αυτά σαν αρετές; Ο καλλιτέχνης που αποδομείται ζητάει τον ακροατή που μπορεί να κάνει το ίδιο, ορίστε η απάντηση σου!