Carcolh

The Life And Works Of Death

Sleeping Church (2021)
Από τον Πάνο Ζαρκαδούλα, 18/02/2021
The snail-like serpent beast, the bringer of doom is awake, it wants to feed
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πάει καιρός πολύς από τότε που μπήκαν τα θεμέλια του doom metal. Οι Δημιουργοί του και οι Απόστολοί του συνεχίζουν το έργο τους, με αργούς συνήθως ρυθμούς, όπως ακριβώς του αρμόζει. Κάποιοι χάθηκαν στην πορεία, άλλοι λησμονήθηκαν, νέα Τέκνα εμφανίζονται σποραδικά και βάζουν το δικό τους λιθάρι σε αυτό το μουσικό οικοδόμημα της καταδίκης, της καταστροφής και του θανάτου. Οξύμωρο φαίνεται και είναι πέρα για πέρα αληθινό: η νέα γενιά φέρνει χαρμόσυνα μαντάτα με μπροστάρηδες τους Thronehammer, Stygian Crown, Fvneral Fvkk και την μπάντα που δημιουργήθηκε μετά τη διάλυση των Γάλλων Marble Chariot, τους Carcolh.

Τα προ τριετίας σημάδια ήταν εκεί για αυτόν που ήθελε να τα δει: Doom metal ριζωμένο και εμπνευσμένο από τις διδαχές των Παλιών, με μία φωνή να δεσπόζει και να δίνει ξεχωριστό χαρακτήρα στην μπάντα. Οι δυνατότητές τους φώναζαν από μακριά ότι το επόμενο βήμα θα ήταν μεγάλο, θα αφορούσε πολλούς. Το πρώτο που κάνει εντύπωση είναι η παραγωγή. Ογκώδης, τεράστια μα και πεντακάθαρη, δικαιώνει τις προσπάθειες των μουσικών τόσο ως μονάδων, όσο και συνολικά. Στις έξι συνθέσεις, θα βρούμε και το αργόσυρτο βασανιστικό doom tempo (Αγγλία αρχές '90s), αλλά και αυτό με το groove που προσδίδει την επική διάσταση σε αυτές. Ο Sebastien Fanton συνεχίζει να συναρπάζει, σκαρφίζεται κολλητικές μελωδικές γραμμές που χτυπάνε κατευθείαν τον εγκέφαλο. Επικός και θρηνητικός, το παίρνει σχεδόν πάνω του. Ειδικά, στο οργανικά απογυμνωμένο "Aftermath", το πιο ιδιαίτερο κομμάτι του δίσκου, όπου η μπάντα παρουσιάζει μια αλλιώτικη εκδοχή του doom, εξίσου ατμοσφαιρική.

Το άνοιγμα του δίσκου είναι εντυπωσιακό. Ο καθαρόαιμος doom πρόλογος δίνει τη θέση του σε ένα εμβατηριακό πρώτο μέρος. Σαν να ξεκινάς για πορεία μέσα από βουνά, δάση και κακοτράχαλα μονοπάτια, ενώ το κακό παραμονεύει δίπλα σου. Σε κάθε ανοιγόκλεισμα του ματιού σου. Με τα lead κιθαριστικά μέρη να συνθέτουν με το επικό ριφ ένα ηχητικό τοίχος, που σε προστατεύει από ό,τι λαχταρά να σου κλέψει την ανάσα. Και αφού βγαίνεις αλώβητος, η ανακούφιση έρχεται με τη μορφή Sabbathικού up tempo groove, το δεύτερο μέρος του "From Dark Ages They Came". Η αρχή, το ήμισυ του παντός, δε θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Θα αδικήσω τραγούδια αν τα πιάσω ένα προς ένα, υπάρχει αδυναμία όμως και αδυνατεί να κρυφτεί. "And when the drums are beating louder" είναι το ρεφρέν του "When the embers light the way", όπου εν συνεχεία, το σόλο συνομιλεί με τον Sebastien σε μια στιγμή μουσικής ηδονής. Ο επίλογος γράφεται αργά και βασανιστικά, οι Revenant Bizarre βγήκαν έστω κι έτσι από τη λήθη, οι κιθάρες στάζουν πόνο και θρηνωδία. Το doom σε όλο του το μεγαλείο.

Μπορεί σαν Marble Chariot να μην κατάφεραν ό,τι είχαν κατά νου, οι λόγοι είναι προσωπικοί και μόνο δικοί τους. Το θεριό του γαλλικού φολκλόρ που τους ονομάτισε (ένα τεράστιο έρπον σαλιγκάρι με πλοκάμια), ίσως είναι και έμπνευση ταυτόχρονα. Συμπληρώνουμε το όνομά τους στο αλφαβητάρι του doom λεξικού, κατά προτίμηση με έντονους χαρακτήρες, έχει μέλλον λαμπρό τούτη η μπάντα. Ποιος είπε ότι σε σπηλιές και ανήλιαγα μέρη δεν υπάρχει ομορφιά; Doom on mes amies.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET