Saint Vitus

Από το 2012 που κυκλοφόρησε το "Lillie: F-65", το σαπιοκάραβο των Saint Vitus πέρασε από διάφορες φουρτούνες, συλλήψεις, αποχωρήσεις και αντικαταστάσεις μελών, επιστροφές παλιών γνώριμων, περιοδείες στην Ευρώπη και στην Αμερική, κυκλοφορίες ζωντανά ηχογραφημένων δίσκων και άλλα πολλά που δεν μάθαμε και -ευτυχώς- δεν θα μάθουμε ποτέ. Με τη φωνή του ζόφου και του ψόφου, Scott Reagers, ξανά πίσω από το μικρόφωνο μετά από αμέτρητα χρόνια, αλλά χωρίς τον αυθεντικό μπασίστα-συνθέτη, Mark Adams, οι Doom Metal πρωτοπόροι επιστρέφουν στον ήχο των πρώτων δύο δίσκων τους, αναπαράγοντας αρκετά πειστικά την απελπισμένη και μυστηριώδη ατμόσφαιρα εκείνης της μακρινής εποχής.

Ωστόσο, δεν είναι όλα ρόδινα και όσο και αν αγαπάμε τους ρέμπελους και γνήσια αλητήριους τύπους, όπως ο ηγέτης/μορφάρα/κιθαρίστας, Dave Chandler, δεν μπορούμε να κάνουμε τα στραβά μάτια στην προχειρότητα και την ελαφρότητα με τις οποίες αντιμετώπισε (άλλη) μία δισκογραφική προσπάθεια της μπάντας: Από την απουσία εξωφύλλου και ονόματος για το άλμπουμ (είναι το δεύτερο ομώνυμο άλμπουμ της μπάντας...), μέχρι την απουσία «κανονικών» κιθαριστικών solo και την έλλειψη συνοχής που αυτή συνεπάγεται, ο δίσκος θα μπορούσε, με λίγες αλλά καίριες παρεμβάσεις, να είναι μέχρι και άριστος. Αλλά τι να κάνουμε, αυτοί είναι οι Vitus και προφανώς πρέπει να συμβιβαστούμε με αυτό.

Είναι στιγμές πάντως που ο όγκος των riff (ξεχωρίζω τα "Bloodshed", "Hourglass", "Last Breath", "12 Years In The Tomb"), o απολύτως retro ήχος και η φωνή του Reagers σε παρασέρνουν τόσο πολύ, που τίποτα άλλο δεν έχει σημασία. Το βαρύ και καταστροφολαγνικό συναίσθημα που διαχέεται απλόχερα, είναι αυθεντικό και μοναδικό και λείπει υπερβολικά από τη σημερινή doom metal σκηνή, που είτε γέρνει προς τo έπος είτε προς τη χιπστερίλα τύπου Khemmis και Pallbearer... Τα riff είναι εδώ, η φωνή του Reagers είναι εδώ αναλλοίωτη, το wah πετάλι ζορίζεται από την κατάχρηση, η μαυρίλα και τα σύννεφα καπνού καλύπτουν τα πάντα, ασχέτως αν τα ίδια ακριβώς έχουμε ακούσει πολλές φορές καλύτερα στο παρελθόν, από τους ίδιους, φυσικά. Πραγματικά, το ένατο Vitus άλμπουμ προβληματίζει συγκρινόμενο MONO με κυκλοφορίες της ίδιας της μπάντας, αυτοτελώς όμως, μια χαρά στέκεται και τιμωρεί τον ανυποψίαστο stonerά που νομίζει πως ακούει βαριά μουσική.

Νομίζω λοιπόν, ότι πρέπει να εκτιμηθεί το γεγονός ότι οι γερόλυκοι, παρ' όλα τους τα ελαττώματα, κυκλοφορούν μια δουλειά πιστή στον ήχο και την παράδοσή τους, αδιαφορώντας για τα τεκταινόμενα στη σκηνή και τις τάσεις της μόδας. Συνεχίζουν, χαλαρά, να γράφουν βαριά μουσική, βουτηγμένη στα riff, στους Sabbath, στους Black Flag, στον Jimi Hendrix και πάνω απ' όλα στα υγρά, στερεά και αέρια μαντζούνια που τους συντροφεύουν για καμιά σαρανταριά χρόνια τώρα.

Στο διά ταύτα, για λόγους όχι μόνο ιστορίας και συνέπειας, αλλά και ουσίας, ο ένατος full length δίσκος των Saint Vitus, διεκδικεί με αξιώσεις το χώρο του στη σύγχρονη metal πραγματικότητα, χωρίς να εντυπωσιάζει, σε καμία περίπτωση. Παρ' όλα αυτά, στο δικό τους πεδίο, εκεί που ο μονολιθικός doom ήχος, τα ξεχαρβαλωμένα lead περάσματα, η ψυχεδέλεια και το αργό tempo κάνουν παιχνίδι με το punk και το rock 'n' roll, κανένας παλιός ή νέος δεν δείχνει ικανός να τους αντιμετωπίσει.