Ο μουσικός χαμαιλέοντας των Helloween

Το In The Heat Of The Night επισκέπτεται ξανά την περίοδο του πιο επιλήψιμου από τα άλμπουμ των Γερμανών metallers

Από τον Σπύρο Κούκα, 24/05/2021 @ 16:42

Ο interactive χαρακτήρας της στήλης υπήρξε ένα από τα βασικότερα ζητούμενα της ώστε να ξεκινήσει και να μακροημερεύσει, με τον κάθε λογής σχολιασμό να είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτος. Έτσι, το θέμα αυτής της εβδομάδας επιλέχθηκε έπειτα από το ερέθισμα που έδωσε ένα από τα αρκετά σχόλια σας σε κάποιο παρελθοντικό κείμενο, εντασσόμενο έτσι κι αλλιώς στο κλίμα των ημερών (ή και μηνών) που θέλει τους Helloween το σχήμα με το ίσως μεγαλύτερο hype αυτή τη στιγμή στον metal χώρο. Όσο, λοιπόν, περιμένουμε το ομότιτλο άλμπουμ τους, το ερώτημα που προέκυψε από εσάς και θα απαντηθεί εδώ με όση υποκειμενικότητα επιτρέπει το format μιας μόνιμης προσωπικής στήλης είναι το εξής: Είναι το "Chameleon" όντως το χειρότερο άλμπουμ των Helloween μέχρι σήμερα;

Καταρχάς, να ξεκαθαρίσουμε κάτι, προτού πάμε παρακάτω. Η έννοια του «καλύτερου» και «χειρότερου» είναι καθαρά υποκειμενική και με ελάχιστη βαρύτητα, απαιτώντας παραδοχές που υπερβαίνουν την έννοια των αντικειμενικών γεγονότων και αφορούν αισθητικά κριτήρια του καθενός. Πέραν τούτου, υπάρχει μια διαμορφωμένη «κοινή γνώμη» η οποία πολλές φορές «νομιμοποιεί» κάποιες απόψεις που, και πάλι, σε έναν καλλιτεχνικό χώρο όπως αυτός της μουσικής, σημαίνει πολλά και συγχρόνως τίποτα για τον καθένα από τους εκάστοτε ακροατές. Με αυτά να έχουν ειπωθεί, η επιχειρηματολογία που θα ακολουθήσει αφορά το χαρακτηρισμό του εν λόγω άλμπουμ ως του «χειρότερου» στην καριέρα των Γερμανών power metal πιονέρων, ένας χαρακτηρισμός που φαίνεται να δικαιολογείται από αρκετούς εξωγενείς παράγοντες, πέραν των καθαρά μουσικών.

Η αποχώρηση Kai Hansen και η αλλαγή ισορροπιών

Helloween

Βρισκόμαστε στο 1989, λίγο μετά το ευρωπαϊκό σκέλος της περιοδείας για το δεύτερο "Keeper Of The Seven Keys". Η μπάντα βρίσκεται στα πολύ πάνω της, θεωρούμενη ως το πλέον ανερχόμενο όνομα της εποχής, με τους χαρακτηρισμούς περί «νέων Iron Maiden» να είναι αλλά να μην φαντάζουν τότε τόσο υπερβολικοί. Σε αυτήν τους τη φάση, η αποχώρηση του Kai Hansen λόγω διαφωνιών με το υπόλοιπο σχήμα και την τότε εταιρεία τους, αποτελεί τεράστιο πλήγμα, μια τροχοπέδη που έμοιαζε να μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την περαιτέρω εξέλιξη τους. Ο αντικαταστάτης βρέθηκε αρκετά γρήγορα στο πρόσωπο του Roland Grapow, ελέω και της υπόλοιπης περιοδείας που έπρεπε να ολοκληρωθεί, με την επόμενη μέρα να φαντάζει αινιγματική ως προς τα όσα εκείνη θα έφερνε.

Κερδίζοντας χρόνο με την κυκλοφορία του "Live In The U.K.", η μπάντα θα επανερχόταν δισκογραφικά το 1991, διαψεύδοντας τις φήμες περί διάλυσης που είχαν αρχίσει να κυριαρχούν - και με τον Kai Hansen να έχει κυκλοφορήσει ήδη από την προηγούμενη χρονιά το ντεμπούτο των δικών του Gamma Ray, το οποίο από πολλούς θεωρήθηκε ως φυσική συνέχεια των Helloween πεπραγμένων. Το "Pink Bubbles Go Ape" θα ήταν η «ανταπάντηση» των τελευταίων, αλλά και η πρώτη τους δήλωση ότι ήταν ακόμη ενεργοί και δισκογραφικά παρόντες, σε μια εποχή αλλαγών για ολόκληρο τον σκληρό ήχο. Με τη φόρα που του έδιναν τα "Keepers", το άλμπουμ τα πήγε σχετικά καλά από άποψη πωλήσεων, βρισκόμενο σε αρκετά chart boards ανά την υφήλιο, αν και η τριετής απουσία και οι δικαστικές διαμάχες με τη Noise είχαν επιπτώσεις. Η γκρίνια από κοινό και κριτικούς είχε ήδη ξεκινήσει, αφού αυτή η νέα αρχή της μπάντας την ήθελε διαφορετική, έχοντας μεταλλάξει φυσιολογικά τον ήχο της έπειτα από τη φυγή ενός από τους δύο βασικούς συνθετικούς της πυλώνες.

Βρισκόμενοι, λοιπόν, σε ένα δημιουργικό σταυροδρόμι αποφάσεων, σε μια εποχή που δεν ευνοούσε τον κλασικό metal ήχο αλλά αντίθετα προωθούσε τις διαφορετικές/εναλλακτικές μουσικές προσεγγίσεις, οι Helloween κλήθηκαν να αποφασίσουν εκ των πραγμάτων για το κρίσιμο κατοπινό τους βήμα. Θα βάδιζαν εκ του ασφαλούς, σε ένα μονοπάτι που θα τους οδηγούσε πίσω στις δημιουργικές τους ρίζες ή θα διαφοροποιούνταν καλλιτεχνικά, επιχειρώντας μια ριζική αλλαγή στον ήχο τους με το βλέμμα στην επιβεβαίωση των προσδοκιών που είχαν καλλιεργηθεί τα προηγούμενα χρόνια για το εμπορικό πρόσωπο τους; Η απάντηση ήρθε με το "Chameleon" στις 31 Μαΐου του 1993 και, πραγματικά, ελάχιστη την περίμεναν ως τελικά είχε...

Οι πλευρές Weikath - Kiske και η μάχη για την εξουσία

Helloween

Οι ισορροπίες μεταξύ των μελών του σχήματος είχαν διαταραχθεί ήδη από την αποχώρηση του Kai Hansen, με τα δύο στρατόπεδα να θέλουν ως αντιμαχόμενες πλευρές για την ηγεσία, δημιουργική κι εκτελεστική, του σχήματος, τους Michael Kiske και Michael Weikath. Ο τελευταίος ήδη είχε δει ελάχιστες συνθέσεις του να συμπεριλαμβάνονται στο προηγούμενο άλμπουμ, βρίσκοντας απέναντι του ακόμη και τον Chris Tsangarides σε ό,τι αφορούσε την κατεύθυνση και το ύφος των συνθέσεων του. Από την άλλη, ο Kiske, ανέκαθεν λιγότερο φίλα προσκείμενος στο κλασικό heavy metal και με πιο ευρύ φάσμα επιρροών που έφτανε μέχρι την country και τον Elvis Presley, θέλησε η μπάντα να απομακρυνθεί από τις power metal ρίζες της, όχι ως εκούσια επιλογή, αλλά λόγω καλλιτεχνικών κι αισθητικών απόψεων.

Οι αναταραχές στα ενδότερα ήταν κάτι το συνηθισμένο σε αυτήν την τετραετία (1989 - 1993) της μπάντας, κάθως σημάδια διάλυσης παρουσιάστηκαν εντόνως σε κάθε της δραστηριότητα. Ο Ingo Schwichtenberg φημολογούνταν πως θα αποχωρούσε για να ακολουθήσει τον Kai Hansen στους Gamma Ray, φήμη που εν τέλει έχει επιβεβαιωθεί από κατοπινές δηλώσεις του Γερμανού κιθαρίστα, ενώ οι Markus Grosskopf και Roland Grapow (κυρίως ο πρώτος) διαδραμάτιζαν πυροσβεστικό ρόλο ανάμεσα στους δύο «Μιχάληδες», με τον τελευταίο, πάντως, να αποτελεί εκτός από δίαυλο επικοινωνίας και τον τρίτο δημιουργικό πόλο του σχήματος πλέον.

Παράλληλα, η κενή θέση που είχε αφήσει η αποχώρηση του Bruce Dickinson από τους Iron Maiden, είχε σαφή υποψήφιο να την αναπληρώσει, κι αυτός δεν ήταν άλλος από τον Michael Kiske - ένα γεγονός που μονάχα θετικά δεν λειτούργησε συγχρόνως με όσα άλλα συνέβαιναν ταυτοχρόνως εντός της μπάντας. Καταχρεωμένοι λόγω της δικαστικής διαμάχης με τη Noise, απογοητευμένοι από τη χλιαρή υποδοχή του "Pink Bubbles Go Ape" και με τη δημιουργική πυξίδα να έχει σπάσει, το "Chameleon" έφερε τον πλέον αντιπροσωπευτικό τίτλο για το περιεχόμενο του, με τις δώδεκα συνθέσεις του να μοιράζονται δημιουργικά ισοπόσως ανάμεσα στους Weikath, Kiske και Grapow.

Το αλλοπρόσαλλο νέο άλμπουμ είναι η αρχή του τέλους

Helloween

Pomp rock, prog rock, brit pop, blues, μπαλάντες και μια ιδέα heavy metal˙ κάπως έτσι θα μπορούσε να προσδιοριστεί ηχητικά ο δίσκος, ο οποίος φάνταζε ως ένα μεγαλόπνοο εγχείρημα και το άνοιγμα των Helloween σε ένα ευρύτερο ακροατήριο, αν και πίσω από τις μεγάλες δηλώσεις και τις υπερβολικές προθέσεις, η αλήθεια δεν μπορούσε να κρυφτεί. Τμηματικά και δίχως να γνωρίζει κανείς για ποια μπάντα μιλάμε, η κάθε σύνθεση παρουσίαζε ένα ενδιαφέρον και δεν μπορούμε να μιλήσουμε για άσχημα τραγούδια σε καμία περίπτωση, αλλά σαν σύνολο κι έχοντας - θέλοντας και μη - στο μυαλό την μπάντα των "Keepers", το αποτέλεσμα κρίνεται στην καλύτερη αλλοπρόσαλλο. Οι ίδιοι οι συντελεστές του υποτιμούσαν τα τραγούδια σε κάθε ευκαιρία (χαρακτηριστικός είναι ο χαρακτηρισμός "Shitmill" του Ingo για το "Windmill", σύνθεση του Weikath κι ένα από τα τέσσερα single του δίσκου), οι προετοιμασίες και οι διεξόδοι για τυχόν solo projects των μελών έδιναν κι έπαιρναν, την ίδια στιγμή που ο Weikath φαινόταν αποφασισμένος να ξαναπάρει τα ηνία του σχήματος, ψάχνοντας αφορμή να εκδιώξει τον Kiske από τις τάξεις του.

Μέσα σε όλα, η εκδήλωση σχιζοφρένειας στον έτσι κι αλλιώς ευαίσθητο Ingo υπήρξε το κερασάκι στην τούρτα της αργής αλλά σταθερής διάλυσης της μπάντας, με τους χειρισμούς σχετικά με την περίπτωση του να είναι, αν μη τι άλλο, αμφιλεγόμενοι, εξαιτίας και του τελικού αποτελέσματος της αυτοκτονίας του, κατόπιν της αποχώρησης του από το σχήμα. Ο ίδιος υπήρξε συναισθηματικά ευμετάβλητος και με ακραίες αντιδράσεις στις τελευταίες του στιγμές εντός μπάντας, έχοντας φθαρεί κι από αυτό το συνεχιζόμενο παιχνίδι εξουσίας, με την αποχώρηση του να φαντάζει καταρχάς ως η καλύτερη λύση για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα υγείας κι εθισμού που αντιμετώπιζε.

Η πλάστιγγα, ωστόσο, είχε γύρει πια υπέρ του Michael Weikath, ο οποίος δίχως τον Schwichtenberg στην μπάντα και με τον Roland Grapow δική του επιλογή εντός του σχήματος, άλλαξε τις ισορροπίες. Με την ασυμφωνία χαρακτήρων, δημιουργικά και διαπροσωπικά, να είναι πασιφανής μεταξύ εκείνου και του Michael Kiske, θα πρότεινε ξανά τη θέση του τραγουδιστή στον Andi Deris (κάτι που είχε επαναληφθεί και το 1991, δίχως να προχωρήσει), με τα υπόλοιπα να είναι ιστορία.

Είναι το "Chameleon" τελικά το χειρότερο άλμπουμ των Helloween;

Helloween

Είναι, λοιπόν, τόσο κακό σαν άλμπουμ το "Chameleon"; Όχι, σε καμία περίπτωση. Έχει μερικές πολύ δυνατές στιγμές, με τα "First Time", "Giants", "Music" και "I Believe" να ξεχωρίζουν. Έχει έναν φανταστικό ερμηνευτικά Kiske, ο οποίος νιώθει πιο άνετα από ποτέ τραγουδώντας τα τραγούδια του, ενώ οι συνθέσεις που υπέγραψε έδειχναν τις δυνατότητες του δημιουργικά, αποκαλύπτοντας ιδιαίτερες και πολυποίκιλες ιδέες. Έχει αντικειμενικά άψογη παραγωγή, ποικιλία σε ύφος και διαθέσεις, αλλά και τα τελευταία χτυπήματα του Ingo σε δίσκο τους.

Ταυτοχρόνως, όμως, είναι εκείνος ο δίσκος τους που δύσκολα μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιος ως δικό τους, ένα άκουσμα τόσο ξένο και απόμακρο από την ιδιοσυγκρασία του ονόματος των Helloween, ένας μουσικός χαμαιλέοντας που ενώ θα μπορούσε να έχει λειτουργήσει ευεργετικά για κάποια άλλη μπάντα, τη συγκεκριμένη σχεδόν τη διέλυσε. Ως solo project του Kiske το άλμπουμ ίσως αποθεωνόταν, αν το έβλεπε κάποιος στα ράφια των δισκοπωλείων δίπλα στο "Talk" των Yes και όχι στο metal τομέα μαζί με τα υπόλοιπα Helloween άλμπουμ ίσως το εκτιμούσε πολύ περισσότερο, για αυτήν, όμως, την μπάντα, η οποία ούτε η ίδια δεν πίστευε πραγματικά σε αυτήν της τη δημιουργική στροφή, αποτέλεσε σχεδόν ταφόπλακα. Δύο αποχωρήσεις και - δυστυχώς - μία αυτοκτονία αργότερα, είναι αδιανόητο να μην θεωρεί κάποιος το "Chameleon" ως το «χειρότερο» άλμπουμ των Helloween, όχι απαραίτητα μουσικά, αλλά για κάθε άλλο λόγο που αφορούσε την ίδια την υπόσταση της μπάντας.

  • SHARE
  • TWEET