W.A.S.P., Cyanide 4 @ Fuzz, 29/10/10

Όσο κι αν φαίνεται απρόσμενο μετά από ένα βαθμό, οι W.A.S.P. αποτελούν ένα από τα πλέον αγαπητά σχήματα για μια σημαντικά μεγάλη μερίδα του ελληνικού ακροατηρίου, γεγονός που επιβεβαιώθηκε με την έκτη κατά σειρά εμφάνιση του σχήματος στην Αθήνα, με την προσέλευση να αγγίζει ξανά τα μέγιστα επιτρεπτά επίπεδα. Η αλήθεια είναι πως κάποιες μπάντες θα έχουν τον κόσμο στο πλευρό τους όσες φορές κι αν μας επισκεφθούν -βασικός λόγος για τον οποίο οι αγαπητοί Αμερικανοί έχουν γίνει γνώριμοι θαμώνες στην περιοχή- κι από εκεί που ούτε ελπίζαμε πως θα τους δούμε κατά τις «pre-Rockwave 2004» εποχές, οι Ελλαδικές τους εμφανίσεις πλέον λαμβάνουν χώρα σχεδόν κάθε χρόνο.

Δυστυχώς, το θετικό κλίμα του προλόγου πρόκειται να χαλάσει από νωρίς - και συγκεκριμένα από την εμφάνιση του opening act ονόματι Cyanide 4, οι οποίοι μπαίνουν με περισσή άνεση ανάμεσα στα χειρότερα support acts που έχω παρακολουθήσει ποτέ στη ζωή μου. Πέραν του (υποκειμενικού) γεγονότος πως το υλικό τους δεν έχει να μου προσφέρει τίποτα, τα φωνητικά έμοιαζαν βουτηγμένα στο φάλτσο, η όλη σκηνική παρουσία γεμάτη «ποζεριά» και μηδαμινή ουσία (χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η κίνηση του ενός κιθαρίστα κατά το τέλος της εμφάνισης, ο οποίος πέταξε πένες προς τη μεριά του κοινού) κι αν συνυπολογίσουμε το «εντυπωσιακού τύπου» intro από τα ηχεία του club, το οποίο προλόγισε την είσοδο των μελών επί σκηνής, ε, τι παραπάνω να πω; Προσωπικά, η όλη τους στάση μου φάνηκε απλά υπερφίαλη, δίχως μάλιστα να φέρουν σοβαρές αξιώσεις στο συνθετικό τομέα.



Ξεκινώντας με κάποια παλαιά δεδομένα, όσοι έχουν παρακολουθήσει περισσότερες από δύο εμφανίσεις των W.A.S.P. γνωρίζουν πως αυτή η μπάντα είναι ικανή για το καλύτερο, αλλά και για το χειρότερο. Έξι φορές έτυχε να τους παρακολουθήσω στο παρελθόν, με τις τρεις από αυτές να μοιάζουν κάτω του μετρίου στις προσωπικές μου εκτιμήσεις και τις υπόλοιπες τρεις να φαντάζουν περισσότερο κοντά στα όρια της εκπλήρωσης ενός εφηβικού απωθημένου.

Για πρώτη φορά, όμως, οι όποιες εντυπώσεις δείχνουν ανάμεικτες με έναν περίεργο τρόπο, λόγω ορισμένων θετικών και πολλών αρνητικών σημείων που παρατηρήθηκαν καθ' όλη τη διάρκεια του set. Σε πρώτη φάση, ο ήχος ήταν σχεδόν άψογος και, σε συνδυασμό με τις τρεις οθόνες τύπου video wall, το όλο πακέτο έμοιαζε ως το ιδανικό στήσιμο μιας εξαίρετης συναυλίας. Κι όντως, η εμφάνιση ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις και τα "On Your Knees", "The Real Me" και "L.O.V.E. Machine" να σπέρνουν ρίγη συγκίνησης σε πάμπολλους παρευρισκόμενους, ενώ παράλληλα προβάλλοταν το ανάλογο οπτικό υλικό στις οθόνες, το οποίο, ως επί το πλείστον, περιείχε στιγμιότυπα από τα επίσημα videos του group και παλιές live εμφανίσεις. Από εκεί και μετά, τι έχουμε, όμως; Τρία κομμάτια από το τελευταίο δισκογραφικό πόνημα, ονόματι "Babylon", τρία κλασσικά all-time hits και... «γεια σας». Αυτό ήταν, ο Blackie δε μπορούσε να τραγουδήσει άλλο. Και το θέμα είναι ότι για πολλά, πραγματικά πολλά, χρόνια υπερασπιζόμουν τις προφανείς ενστάσεις στα όποια προηχογραφημένα backing vocals που έχουν παρατηρηθεί ανά καιρούς, επειδή πολύ απλά ο άνθρωπος δε μπορεί να κάνει backing vocals στον εαυτό του και η χροιά της φωνής του είναι τόσο ιδιαίτερη, που οποιοδήποτε διαφορετικό αποτέλεσμα θα ξένιζε πολύ στα αυτιά του ακροατή.

Αυτή τη φορά όμως έχουμε να κάνουμε με ένα θέμα εντελώς διαφορετικό, από τη στιγμή που το κιθαριστικό solo του "The Idol" έμοιαζε να «ξεχειλώνει» τις διάρκειες του κομματιού σε βαθμό ύποπτο, ακόμη και για live εκδοχή. «Η ιδέα σου είναι» μονολόγησα, μέχρι που παρατήρησα να κόβεται η μιλιά του σε καίριο σημείο του "I Wanna Be Somebody" κι ως μόνη εναπομείνουσα λύση να δίνει τις γραμμές αυτές στον κόσμο. Η συνέχεια επεφύλασσε ένα «κουτσουρεμένο» encore, με το "Chainsaw Charlie" να λείπει εμφανέστατα -ένα από τα απόλυτα highlights των εμφανίσεών τους- και τη θέση αυτού να παίρνουν τα τυπικά παιχνίδια με τον κόσμο, του τύπου «τώρα θα φωνάξουν οι δεξιά» και «τώρα θα φωνάξουν οι αριστερά». Δεν αντιλέγω πως υπήρξαν πολλές στιγμές στις οποίες ένοιωσα όσα συναισθήματα θα μπορούσε να βιώσει ένας οπαδός κατά τη διάρκεια μιας ικανοποιητικότατης εμφάνισης - κι εδώ βρίσκονται τα όποια θετικά σημεία, επειδή η μπάντα έμοιαζε αρκετά δυνατή μέχρι το προαναφερθέν στιγμιότυπο του "The Idol". Με έντεκα τραγούδια, όμως, δεν πάμε πουθενά και σε τελική ανάλυση, εάν ο Blackie δε μπορεί να ανταπεξέλθει πλέον, θα μπορούσε να κόψει μερικά νεότερα κομμάτια, χάριν των "The Torture Never Stops", "The Last Command", "Hellion", "Widowmaker" και "Sleeping (In The Fire)", απτά παραδείγματα τα οποία παρουσιάστηκαν κατά την εμφάνιση του σχήματος στο Sweden Rock Festival το καλοκαίρι που μας πέρασε. Στη χειρότερη των περιπτώσεων; Ας μην έκοβαν το "Chainsaw Charlie", χάριν του "Heaven's Hung In Black"...

Εν ολίγοις, όπως ενδέχεται να υποθέσατε από τα παραπάνω, το όλο set διήρκησε 70 λεπτά, αλλά αν βγάλουμε τις διακοπές, το solo και τους όποιους λοιπούς αντιπερισπασμούς, η ουσιαστική διάρκεια μετά βίας ξεπέρασε τα 55 λεπτά. Οι εντυπώσεις ήταν ανάμεικτες, ναι, αλλά το βράδυ της Παρασκευής ένοιωσα πως ένα από πιο αγαπημένα μου group στον κόσμο δε με σεβάστηκε για πρώτη φορά στα χρονικά κι όσο αμερόληπτα προσπαθώ να κρίνω στις περισσότερες αντίστοιχες περιπτώσεις, άλλο τόσο σκληρός καταλήγω με εκείνα που αγαπώ. Σίγουρα, υπήρξαν άτομα που έφυγαν ευχαριστημένα, καθώς οι καλές στιγμές του set ήταν ιδιαιτέρως έντονες, όπως κι αρκετοί που θα αρκεστούν στην καθησυχαστική φράση «καλό, αλλά λίγο».

Αυτό όμως δε σημαίνει πως θα κάνουμε και τα στραβά μάτια, έτσι;

Setlist:

On Your Knees
The Real Me
L.O.V.E. Machine
Crazy
Live To Die Another Day
Wild Child
Babylon's Burning
The Idol
I Wanna Be Somebody
-------------------
Heaven's Hung In Black
Blind In Texas

Γιάννης Καγκελάρης