Die Kreatur

Είτε σας αρέσουν είτε όχι, οι Oomph! είναι ένα ιστορικό συγκρότημα. Παρόλο που δεν απέκτησαν ποτέ τη φήμη και το διεθνές status των Rammstein, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως το μπλέξιμο των ηλεκτρικών κιθάρων με industrial ήχους στο "Sperm" του 1994, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία αυτού που σήμερα αποκαλούμε Neue Deutsche Härte. Δεν θα ήταν υπερβολή εξάλλου να υποστηρίξει κάποιος πως το ντεμπούτο των Rammstein, "Herzeleid", πιθανά να ήταν αρκετά διαφορετικό αν δεν είχαν προηγηθεί οι Oomph!. Μετά από δεκατρία λοιπόν άλμπουμ, με τελευταίο το "Runis" που κυκλοφόρησε πέρυσι, ο Dero Goi αποφάσισε να κάνει ένα διάλειμμα και να προχωρήσει στη δημιουργία ενός νέου project σε συνεργασία με τον Chris Harms, ιθύνων νου των Lord of the Lost. Και το όνομα αυτών λοιπόν, DIE KREATUR.

Για να είμαι ειλικρινής, εξαρχής δεν είδα και πολύ θετικά τη συνεργασία τους. Βλέπετε, ο Dero Goi σήμερα είναι πενήντα χρονών. Και όσο και αν σέβομαι την καλλιτεχνική πορεία του και όσα έχει συνεισφέρει στο παρελθόν, νομίζω πως έχει σταματήσει εδώ και πολλά χρόνια να εξελίσσεται μουσικά. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι οι πρόσφατοι δίσκοι των Oomph! είναι κακοί. Απλά, από αυτούς απουσιάζει τελείως το στοιχείο της έκπληξης. Αντίστοιχα, οι Lord of the Lost από άποψη ήχου, εμφάνισης, και γενικότερης αισθητικής, νομίζω πως αποτελούν τον ορισμό της gothic κονσέρβας. Συνεπώς, δεν συμμερίστηκα τους πανηγυρισμούς πολλών οπαδών μετά την ανακοίνωση της συνεργασίας των δύο δημιουργών. Καλός εξάλλου ο ενθουσιασμός, αλλά, στο τέλος της ημέρας, τον τελευταίο λόγο έχει πάντα η μουσική. Ας μιλήσουμε λοιπόν γι’ αυτή.

Ο δίσκος συνολικά δεν ξεφεύγει καθόλου από αυτό που πάνω-κάτω θα περίμενε κανείς από τους δύο μουσικούς. Κοινώς, το άλμπουμ αποτελείται από -όχι ιδιαίτερα πρωτότυπους- industrial πειραματισμούς, μελαγχολικές gothic μελωδίες, μπόλικα πλήκτρα, metal κιθάρες και ρεφρέν φτιαγμένα για να σου κολλήσουν στο μυαλό για μέρες. Αυτό όμως που τραβάει την προσοχή, και κάνει και την όποια διαφορά, είναι οι εξαιρετικές ερμηνείες των δύο δημιουργών. Το ομώνυμο τραγούδι που ανοίγει τον δίσκο μας εισάγει κατευθείαν στον κόσμο του συγκροτήματος. Παρόλο όμως που πρόκειται για μια άρτια και αρκετά "πιασάρικη" σύνθεση, στον μέσο ακροατή το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει σαν κάποιο ξεχασμένο τραγούδι των Oomph! ή μάλλον, πιο σωστά, των Rammstein. Και αυτό είναι κάτι που επαναλαμβάνεται αρκετές φορές μέχρι το τέλος.

Όμως, παρά το στενό καλλιτεχνικό πλαίσιο που οι ίδιοι έχουν επιβάλει στους εαυτούς τους, θα ήταν άδικο να μην αναγνωρίσει κανείς και τις προσπάθειες τους να εκπλήξουν τον ακροατή. Πάρτε για παράδειγμα το "Durch Die Nacht" όπου οι δύο μουσικοί βάζουν στην άκρη τις ηλεκτρονικές επιρροές τους και κινούνται σε αμιγώς gothic metal μονοπάτια. Αντίστοιχα, στο "Schlafes Braut" φλερτάρουν με το σκοτεινό καμπαρέ του Βερολινέζικου Μεσοπολέμου, στο "Glück Auf!" μας παραδίδουν ό,τι πιο κοντινό μπορούσαν να γράψουν σε μπαλάντα, στο "Was Mir Am Wichtigsten Ist" αφήνουν να κυριαρχήσουν τα tribal pop στοιχεία (που εμένα βέβαια μου έφεραν στο μυαλό Eurovision), ενώ, σε κομμάτια όπως το "Zwei 100%" και το "Mensch / Maschine" πειραματίζονται με το EBM. Το βασικό πρόβλημα όμως είναι πως όλα τα κομμάτια μοιάζουν κάπως τυποποιημένα, λες και τους λείπει η ψυχή. Και με αυτό εννοώ ότι, παρόλο που το τελικό αποτέλεσμα είναι απολύτως άρτιο και μοιάζει ικανό να μαγνητίσει τον μέσο rock ή metal ακροατή, δεν κατάλαβα τελικά τι καινούργιο έφερε στο τραπέζι αυτή η συνεργασία. Μου είναι πολύ δύσκολο δηλαδή να εντοπίσω κάποιο καλλιτεχνικό όραμα εδώ, πέρα από το hype του "ο Dero Goi βγάζει δίσκο με τον Chris Harms".

Αφήνοντας όμως στην άκρη τις προσωπικές επιφυλάξεις μου, το "Panoptikum" είναι σίγουρα ένα πολύ καλό jumping point για ανθρώπους που δεν είναι ιδιαίτερα εξοικειωμένοι με τον industrial metal ήχο. Πρόκειται εξάλλου για μία ολοκληρωμένη δουλειά με καλές συνθέσεις, από δύο πολύ πετυχημένους καλλιτέχνες που ερμηνευτικά δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό. Και μπορεί εμένα αυτό να μην μου είναι αρκετό, όμως οι φίλοι των δύο συγκροτημάτων, καθώς και όσοι αναζητούν κάτι που να βρίσκεται κοντά στο στυλ των Rammstein, πιθανά εδώ να βρουν μια από τις πιο αξιόλογες προτάσεις της χρονιάς.