Black Mountain, Vibratore Bizarro @ Gagarin 205, 01/04/11

Από τον Κώστα Σακκαλή, 05/04/2011 @ 12:33
Είναι πάντα ενθαρρυντικό όταν ένα, κατά βάση underground, αλλά πραγματικά ποιοτικό συγκρότημα όπως οι Black Mountain καταφέρνει να γεμίσει (έστω και στο πολύ αραιό του) το Gagarin. Ομολογώ ότι αυτή ήταν και η βασική αμφιβολία μου για το βράδυ της Παρασκευής, άντε και το αν θα βρω κανένα βινύλιό τους στο merchandise. Γιατί σχετικά με την απόδοση των Καναδών ουδεμία ανησυχία είχα. Και δικαιώθηκα.



Η αίθουσα είχε ακόμα το μισό κόσμο σε σχέση με αυτόν που τελικά θα συγκεντρωνόταν, όταν ξεκίνησαν το set τους οι Vibratore Bizarro. Το αθηναϊκό σχήμα αρχικά ξεκίνησε μουδιασμένα, αλλά στη συνέχεια κέρδισε το κοινό, εμού συμπεριλαμβανομένου. Σε stoner ύφος, πολύ κοντινό στους Nightstalker, έπαιξαν συμπαγώς και με πολύ καλό ήχο, ειδικά για support συγκρότημα. Αυτό που τελικά τους δικαιώνει είναι ότι τα τραγούδια τους έχουν αρκετά μελωδικά στοιχεία, με τα οποία μπορεί να ταυτιστεί ακόμα και κάποιος που τους ακούει για πρώτη φορά. Δικό μου παράδειγμα το "Hope" που ξεχώρισα από το set τους. Θα πρέπει να τονίσω όμως ότι από άποψη σκηνικής παρουσιάς, ο, κατά τα άλλα, ικανότατος τραγουδιστής θα πρέπει να προασπαθήσει να κρατάει λίγο περισσότερο οπτική επαφή με το κοινό (ειδικά από τη στιγμή που δεν κρατάει κάποιο όργανο) και να περιορίσει τις στιγμές που τραγουδάει στραμμένος σε κάποιο μέλος του συγκροτήματος. Λεπτομέρεια, το ξέρω, αλλά θα μπορούσε να κάνει διαφορά ως προς το πόσο θα κέριδζαν τους παρευρισκόμενους.



Παρομοίως και ίσως περισσότερο ντροπαλή (ή ίσως «cool») παρουσιάστηκε και η Amber Webber, τραγουδίστρια των Black Mountain, που από την ώρα που ανέβηκε στη σκηνή και, παρά την κεντρική της θέση, ούτε μία φορά δεν αποκρίθηκε στο κοινό ή έδειξε κάποιο είδος εκδηλοτικότητας. Σε αντίθεση, δηλαδή, με όλα τα υπόλοιπα μέλη, που αποδείχθηκαν λαλίστατα, με αποκορύφωμα τον drummer, Josh Wells, που ξεχώρισε και για τη στυλιστική του προτίμηση (φανελάκι - σορτσάκι a la Σταμάτης Γαρδέλης), η οποία τον έκανε να μοιάζει σα να έχει ξεπηδήσει από την ταινία "Fame". Αντίθετα, οι υπόλοιποι παρέμεναν και εμφανισιακά πιστοί στο '70s στυλ της μουσικής τους.



Και εδώ ερχόμαστε στα σπουδαία, αφού όσοι παραπονέθηκαν για την έλλειψη του έντονου ψυχεδελικού στοιχείου στον τελευταίο τους δίσκο, "Wilderness Heart", δεν είχαν δικαίωμα να κάνουν το ίδιο και για τη συναυλία. Έγινε σαφές ότι επί σκηνής οι Black Mountain εξακολουθούν να έχουν το βρώμικο ήχο αλλά και το βάρος που έγιναν συνώνυμα του ονόματός τους με τις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες. Ακόμα και τα πρόσφατα τραγούδια τους προσαρμόστηκαν σε αυτά τα δεδομένα, αντί να γίνει το (απευκταίο) αντίστροφο. Αν σε αυτό προσθέσουμε και τον εξαιρετικό ήχο του Gagarin (τη σηγκεκριμένη ημέρα), μπορούμε να δηλώσουμε ευτυχείς για τις συνθήκες της συναυλίας... Συνθετικά, δε, η βραδιά υπήρξε ένας καταιγισμός από riff που δεν άφησαν κεφάλι ακίνητο και χέρι ασήκωτο (κατά προτίμηση σε γροθιά).



Στο πρώτο μισό της συναυλίας η αλήθεια είναι ότι οι ρυθμοί ήταν πιο χαμηλοί, με τα λικνίσματα του κοινού υπό συνήθως mid-tempo μεθυστικούς ήχους να κυριαρχούν. Στη συνέχεια όμως τα πράγματα κλιμακώνονταν διαρκώς, μέχρι την έκρηξη που ήρθε με το Σαμπαθικό μπασο-riff του "Rollercoaster". Ενδιάμεσα, τα διάφορα jam που επιμήκυναν τη διάρκεια των τραγουδιών και με συνεχείς εναλλαγές στους ρυθμούς και τις δυναμικές έκαναν το αποτέλεσμα ακόμα πιο ελκυστικό. Ο Stephen McBean στην κιθάρα και τη φωνή ήταν συνήθως ο πόλος έλξης των αυτιών και των ματιών μας, με το υπόλοιπο συγκρότημα να ακολουθεί από κοντά. Μάλιστα, δεν ήταν λίγες οι φορές που ασχοληθήκαμε με τον Josh Wells, αφού συχνά-πυκνά ξέχναγε τα πιατίνια του και, επικεντρωμένος στα λογής τύμπανα που είχε μπροστά του, τα κοπανούσε, δίνοντας επιπλέον όγκο στον ήχο των Black Mountain.



Η σύντομή διακοπή του encore δεν αφαίρεσε τίποτα από τη δυναμική που είχε αποκτήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή το συγκρότημα και έκλεισε με παρόμοιο τρόπο και εν μέσω επιδοκιμασιών τη βραδιά, μετά από περίπου 90 λεπτά παράστασης. Χρονική διάρκεια που σίγουρα δεν ήταν αρκετή ώστε να χορτάσει τους παρευρισκόμενους (αν κρίνω από τις «παραγγελιές» που ακούγονταν δεξιά και αριστερά), αλλά ήταν αρκετή να μεγαλώσει στο μυαλό μας ακόμα περισσότερο την υπόληψη των Καναδών.

Setlist:

Wilderness Heart
Evil Ways
Old Fangs
Wucan
Tyrants
Buried By The Blues
Set Us Free
Queens Will Play
Stormy High
Druganaut
Let Spirits Ride
Rollercoaster
----------------------------
Hair Song
Don't Run Our Hearts Around

Κώστας Σακκαλής

Περισσότερες φωτογραφίες:

Black Mountain:






Vibratore Bizarro:




  • SHARE
  • TWEET