«A Buyer's Guide»: Placebo

Soulmates Never Die

Λίγα συγκροτήματα μπορούν να καυχηθούν πως έχουν αγαπηθεί από το ελληνικό κοινό όσο οι Placebo. Από το 1999 που μας επισκέφτηκαν για πρώτη φορά μέχρι σήμερα, το συγκρότημα, σταδιακά, έπιασε αδιανόητες κορυφές και μετατράπηκε σε φαινόμενο του εναλλακτικού ήχου. Όμως, τη συνεχή τους άνοδο τελικά διαδέχθηκε μια περίοδο εσωστρέφειας με αποχή αρκετών ετών από τα δισκογραφικά δρώμενα μέχρι και φέτος, όταν και κυκλοφόρησαν το, πολύ αξιόλογο, "Never Let Me Go".

Οι Placebo βέβαια δεν υπήρξαν ποτέ ένα συμβατικό συγκρότημα. Έχοντας επιλέξει ένα όνομα που στόχο είχε να κοροϊδέψει τα συγκροτήματα της εποχής που βαφτίζονταν από ναρκωτικές ουσίες, οι Brian Molko και Stefan Olsdal ένωσαν τις δυνάμεις τους το 1994, και το 1996 κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους. Λόγω της κακής του σχέσης με τον Molko, ο Robert Schultzberg, ντράμερ του συγκροτήματος, αντικαταστάθηκε τελικά από τον Steve Hewitt, δίνοντας στο συγκρότημα τη μορφή με την οποία θα γινόταν ευρύτερα γνωστό.

Placebo

Τη συνέχεια πάνω- κάτω τη γνωρίζετε. Συμμετοχή στο εμβληματικό "Velvet Goldmine" του Todd Haynes, συμβόλαιο με τη Virgin, συμπράξεις επί σκηνής με τους κορυφαίους των κορυφαίων όπως π.χ. τον David Bowie και τον Robert Smith, και τρεις δίσκοι που τους τοποθέτησαν ανάμεσα στη σημαντικότερα εναλλακτικά συγκροτήματα της εποχής τους. Το εντυπωσιακό βέβαια είναι πως πέτυχαν κάτι τέτοιο τραγουδώντας για κραιπάλες, ναρκωτικά, και καταθλίψεις, έχοντας μια queer δημόσια εικόνα (before it was cool) και, γενικότερα, κάνοντας μηδενικές εκπτώσεις σε κανένα απολύτως επίπεδο.

Το 2007, ο Steve Forrest αντικατέστησε τον Hewitt, καθώς οι σχέσεις των τριών είχαν πλέον φτάσει σε οριακό επίπεδο, και μαζί του το συγκρότημα κυκλοφόρησε τα "Battle for the Sun" και "Loud Like Love", προτού κι αυτός αποχωρήσει με τη σειρά του το 2015, αφήνοντας μόνα τα δύο αρχικά μέλη του συγκροτήματος, κάτι που ισχύει μέχρι σήμερα καθώς ο Matt Lunn, που αντικατέστησε τον Forrest στις ζωντανές τους εμφανίσεις, συνεχίζει να μην αποτελεί επίσημο μέλος τους.

Placebo

Έχοντας εκπληρώσει τρομαχτικά γρήγορα όλους τους στόχους που θα μπορούσε να έχει ένα συγκρότημα, θα ήταν ανόητο να υποστηρίξει κανείς πως σήμερα οι Placebo έχουν κάτι να αποδείξουν. Όμως, είνα σίγουρα εντυπωσιακό το ότι αυτοί παραμένουν ενεργοί ενώ η φετινή τους δισκογραφική επιστροφή κάνει σαφές πως έχουν ακόμη πολλά να πουν σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Με αφορμή λοιπόν την εμφάνισή τους στην Τεχνόπολη την Πέμπτη 21/07, ανατρέξαμε στη δισκογραφία τους και δημιουργήσαμε έναν οδηγό προκειμένου να προετοιμαστούμε για αυτή.

Παράλληλα, στη λίστα μας στο Spotify μπορείτε να ακούσετε τα κομμάτια που επιλέξαμε προκειμένου να ανακαλύψετε ή να θυμηθείτε όλους τους λόγους για τους οποίους η επιστροφή τους στην Αθήνα είναι ένα από τα συναυλιακά highlights της χρονιάς κι ένας λόγος για να τραγουδήσουμε: "Τhey got the muse in their head, she's universal"!

Placebo

Spotify Playlist

 
Placebo - Without You I'm Nothing

"Without You I'm Nothing"
(Hut/ Virgin, 1998)

Το ομώνυμο ντεμπούτο τοποθέτησε τους Placebo εν μια νυκτί ανάμεσα στα κορυφαία ονόματα της rock μουσικής των 90s. Έχοντας ήδη έτοιμα τα κομμάτια που προορίζονταν για τον διάδοχό του, οι Βρετανοί δεν χάνουν χρόνο και ετοιμάζονται με ταχύτατους ρυθμούς για ένα περίφημο 2 στα 2. To "Without You I'm Nothing" τους βρίσκει πιο μελωδικούς και σκοτεινούς χωρίς όμως ο δίσκος να στερείται εμπορικότητας. Τα γρήγορα κομμάτια δεν απουσιάζουν ("You Don't Care About Us", "Every You Every Me") και μαζί με το mid-tempo "Pure Morning" σχηματίζουν μια τριπλέτα πολύ επιτυχημένων singles. H συμμετοχή του David Bowie στη δεύτερη έκδοση του ομώνυμου κομματιού είναι σίγουρα από τα καλύτερα πράγματα που έχουν συμβεί στη ζωή του Brian Molko αλλά και ένα τεράστιο δώρο για τις δικές μας μουσικές εμπειρίες. Όλα τα παραπάνω και άλλες τόσες ανατριχιαστικές στιγμές που περιέχει ο δίσκος είχαν ως αποτέλεσμα 1 εκατομμύριο πωλήσεις (χρυσό ακόμα και στη χώρα μας) και μια μόνιμη θέση στις κορυφαίες στιγμές της δισκογραφίας των Placebo. (Γ.Β.)

Placebo - Black Market Music

"Black Market Music"
(Hut/ Virgin, 2000)

Πάμε είκοσι χρόνια πίσω. Τα μεγάλα εναλλακτικά συγκροτήματα των '90s είτε έχουν μαραζώσει, είτε έχουν διαλυθεί, είτε έχουν αφήσει τις ηλεκτρικές κιθάρες και παίζουν με μπλιμπλίκια ενώ η νέα φουρνιά καλλιτεχνών ακόμη δεν είχε δείξει τις ικανότητές της. Οι Placebo το 2000 δεν ήταν παλιές καραβάνες, αλλά δεν τους έλεγες και νεούδια με την έννοια πως ο κόσμος ασχολούνταν μαζί τους σε βαθμό που περίμενε το "Black Market Music" να βγει ώστε να τρέξει να το αγοράσει. Ο τρίτος δίσκος τους, παρόλο που ο Molko τα τελευταία χρόνια τον έχει σε μεγάλο βαθμό αποκηρύξει λόγω του πόσο σκοτεινός είναι, αποτελεί εύκολα κι έναν από τους καλύτερούς τους. Έχοντας βάλει βαθιά το κεφάλι στη σακούλα με τα ναρκωτικά, το συγκρότημα προσπάθησε να μπλέξει ήχους, είδη και μουσικές, να εκφράσει την απέχθειά του σε γκρουπ όπως οι Limp Bizkit τους οποίους έβλεπαν ως ξεπουλημένα πρότυπα σεξιστικών συμπεριφορών, και να εκφράσει ένα ηχητικό όραμα που δεν φοβόταν να μιλήσει ακόμη και για θέματα ταμπού. Αν θέλετε την προσωπική μου γνώμη, το κατάφεραν με το παραπάνω καθώς το "Black Market Music" παραμένει ένα άκρως εμβληματικό άλμπουμ, χωρίς fillers, που, δικαίως, έβαλε τις αφίσες των Placebo στα δωμάτια των εφήβων της εποχής και τους μετέτρεψε στους απόλυτους rock stars των '00s. (Α.Α.) 

 
Placebo - Placebo

"Placebo"
(Elevator Music/ Hut, 1996)

Όταν είχαν πρωτοεμφανιστεί οι Placebo,όσο και αν η ανδρόγυνη φιγούρα του Molko προϊδέαζε, ήταν εντυπωσιακό το πώς αυτή αποτυπωνόταν με τόση ακρίβεια και στη φωνή του. Το ντεμπούτο τους είχε πολλά και ωραία singles όπως το "Bruise Pristine", το "36 Degrees", το "Teenage Angst" και, βεβαίως, το "Nancy Boy", που με τους αιχμηρούς και τολμηρούς του στίχους αποτέλεσε κάτι σαν το στίγμα που έχει ακόμα η μπάντα. Το βασικότερο που είχε όμως ήταν ότι έφερε έναν ανανεωτικό αέρα και μια αυθεντική φρεσκάδα σε μια κουρασμένη αγγλική μουσική σκηνή όπου εκείνη την εποχή επικρατούσε η brit pop και η κουλτούρα της. Ο κατά βάση κιθαριστικός ήχος είχε και συναισθηματικές στιγμές, αλλά και κιθάρες που ξύριζαν. Για να τραβήξανε την προσοχή του Bowie με αυτόν τον δίσκο, μάλλον κάτι έκαναν καλά. Το πετυχημένο εξώφυλλο πάντως πήγε να τους βγει ξινό, μιας και το παιδί που απεικονίζεται τους είχε πρόσφατα απειλήσει με μήνυση. (Π.Κ.)

Placebo - Sleeping With Ghosts

"Sleeping With Ghosts"
(Hut/ Virgin, 2003)

Τέταρτος δίσκος μέσα σε επτά χρόνια και οι Placebo συνεχίζουν ακάθεκτοι. Όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία που αγάπησαν οι οπαδοί τους υπάρχουν, και, σε αυτό τον δίσκο και έτσι κανένας δεν μένει απογοητευμένος. Μπορεί για ορισμένους το "Sleeping With Ghosts" να στέκει ένα σκαλί κάτω από τους δύο πρώτους δίσκους αλλά αυτό δεν είναι ικανό να μειώσει την ποιότητά του. Οι αναφορές στους Sonic Youth παραμένουν, το ίδιο ισχύει και για τη στιχουργική εμμονή του Molko με τις ανθρώπινες σχέσεις (προσωπικές και μη). Ρομαντικά χαλαρά κομμάτια ("Sleeping With Ghosts", "Protect Me From What I Want") εναλλάσσονται με πιο γρήγορα και δυναμικά hit-άκια ("The Bitter End", This Picture") και το αποτέλεσμα κρίνεται για ακόμα μια φορά άκρως επιτυχημένο. Αυτό δείχνουν ούτως ή άλλως και οι πωλήσεις του δίσκου που κυμαίνονται στα ίδια υψηλά επίπεδα. (Γ.Β.)

 
Placebo - Meds

"Meds"
(Virgin, 2006)

Μετά από τις απανωτές επιτυχίες των τεσσάρων πρώτων τους άλμπουμ, οι Placebo του 2006 - σε θέση ισχύος πια - δεν έδειχναν διάθεση να μειώσουν τη φόρα τους. Το "Meds" είναι ένα άλμπουμ χωρίς διάθεση για μεγάλα ρίσκα, αντίθετα στηρίζεται στα βασικά rock υλικά του σχήματος, μειώνοντας τις ηλεκτρονικές πινελιές των προκατόχων του. Όμως, κι ενώ για πρώτη φορά ένα Placebo άλμπουμ δεν διέθετε κάποιο single που να ανέβει πολύ ψηλά στα charts, το "Meds" ήταν μια εξαιρετικά ομοιογενής και ποιοτική δουλειά σε όρους songwriting, περιέχοντας μερικά καλά κρυμμένα διαμάντια της δισκογραφίας τους. Η παρουσία του Michael Stipe στο "Broken Promise" και της Alison Mosshart στο ομώνυμο αποτέλεσαν ένα σχετικό κράχτη, το άλμπουμ όμως, ακόμα και σήμερα, στηρίζεται περισσότερο στη λιτή μα καθαρή του ηχητική προσέγγιση και στη δύναμη υπέροχων τραγουδιών όπως το "Infra-Red", το "Post Blue", το "Pierrot The Clown". Ασφαλής μεν, δισκάρα δε. (Α.Κ)

Placebo - Battle For The Sun

"Battle For The Sun"
(PIAS, 2009)

Έκτος δίσκος για τους Placebo οι οποίοι φανερά δεν διαθέτουν ούτε την εμπορική επιτυχία των προηγούμενων ετών, ούτε τη χαρακτηριστική άνεση να κυκλοφορούν εξαιρετικούς δίσκους. Συνεχίζουν όμως να διατηρούν ένα, διόλου ευκαταφρόνητο, πιστό fanbase αλλά και τη δυνατότητα να συνεχίζουν να μην απογοητεύουν δισκογραφικά. Δύσκολα θα βρείτε κάποιον που θα τοποθετήσει το "Battle For The Sun" στην κορυφή της δισκογραφίας τους αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με έναν κακό δίσκο. Ο Molko (αναπαριστώντας το εξώφυλλο) καταφέρνει να βρει το φως που θα τον οδηγήσει έξω από το σκοτάδι και κατά συνέπεια ο δίσκος περιέχει ουκ ολίγες αξιόλογες συνθέσεις. Οι Placebo (με νέο drummer τον Steve Forrest) δείχνουν ότι δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα σε κανέναν και με απολαυστικό τρόπο παραμένουν μια αξιόλογη και αξιοπρεπέστατη μπάντα. (Γ.Β.)

Placebo - Never Let Me Go

"Never Let Me Go"
(So Recordings, 2022)

Η αποχή από τη δισκογραφία για αρκετά (εννιά!) χρόνια φαίνεται ότι ανανέωσε τους Placebo, οι οποίοι επέστρεψαν με τον πιο καλό τους δίσκο εδώ και πολύ καιρό. Ο πρώτος τους ως ντουέτο, μιας η μπάντα σήμερα δεν έχει μόνιμο drummer και αποτελείται μόνο από τους Steven και Stefan. Εδώ φαίνεται κάπως σαν να συγκεντρώνουν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που τους έχουν ορίσει ως συγκρότημα και να τα συνοψίζουν σε τραγούδια. Υπάρχει η ατμόσφαιρα που έχει ήδη παρεισφρήσει στον ήχο τους από προηγούμενες δουλειές τους, υπάρχουν οι κιθάρες που τους ακολουθούν από την πρώτη μέρα, υπάρχουν τα ηλεκτρονικά στοιχεία του δεύτερου μισού της καριέρας τους, ενώ οι στίχοι και πάλι δημιουργούν προβληματισμούς στον ακροατή που τους αναλύει λίγο παραπάνω. Αντιπροσωπευτικά των παραπάνω είναι τα "The Prodigal", "Twin Demons", "Surrounding Spies" και το κορυφαίο ίσως όλων "Happy Birthday In The Sky". Μια πολύ καλοδεχούμενη και ευχάριστη αναγέννηση. (Π.Κ.)

 
Placebo - Covers

"Covers"
(Hut/ Astralwerks, 2003)

Πολύ πριν το υπέρτατο "Running Up That Hill" κατακτήσει ξανά τον κόσμο μέσω μιας τηλεοπτικής σειράς, οι Placebo το είχαν επανασυστήσει με τον πλέον δραματικό τρόπο στο κοινό των 00s, σε μια από τις πιο επιτυχημένες διασκευές εκείνης της δεκαετίας. Πλην αυτού, το υπόλοιπο "Covers" είναι μια τυπική κυκλοφορία διασκευών που αφορά κυρίως τους πολύ φανατικούς οπαδούς τους. Αν βέβαια ισχύει ότι οι μεγάλες μπάντες κάνουν «δικά τους» τα τραγούδια που διασκευάζουν, οι Placebo εδώ κινούνται σαν πραγματικά μεγάλη μπάντα, νιώθοντας άνετα ανάμεσα σε κλασικό και ιδιαίτερα πολυσυλλεκτικό υλικό: από τους Boney M ως τους T-Rex κι από τους Pixies ως τους Depeche Mode, ο χαρακτήρας της μπάντας δηλώνει παρών, εξαιτίας ειδικά της φανταστικής χροιάς του Molko που, κάπως, βγάζει νόημα σε κάθε περίσταση - με την εξαίρεση πιθανόν της διασκευής στο "Bigmouth Strikes Again". (Α.Κ)

 
Placebo - Loud Like Love

"Loud Like Love"
(Vertigo, 2013)

Το "Loud Like Love" ήρθε τέσσερα χρόνια μετά το - όχι και τόσο καλό - "Battle for the Sun" κι επιβεβαίωσε τις χειρότερες υποψίες μας. Κάτι είχε χαλάσει στη συνταγή των Placebo. Βέβαια, το συγκρότημα μπορούσε ακόμη να γράψει αξιοπρεπή κομμάτια και δεν προσπάθησε να μας εξαπατήσει με άλμπουμ- ξεπέτες αλλά, έχοντας περάσει ένα μεγάλο μέρος της καριέρας τους στην εμπροσθοφυλακή της εναλλακτικής σκηνής κι έχοντας πειραματιστεί με διάφορους ήχους και μουσικά είδη, πλέον, δυστυχώς, έμοιαζαν σαν ένα συγκρότημα σαν όλα τα άλλα. Το έβδομο άλμπουμ των Placebo δεν είναι κακό. Στη χειρότερη είναι απλά μέτριο. Όμως αυτή η γλυκόπικρη, (ψευτό)ώριμη, mid-tempo, ελαφρώς παρωχημένη rock ατμόσφαιρα που επικρατεί εδώ έκανε ακόμη και τους πιο φανατικούς οπαδούς να αισθανθούν πως ίσως τελικά ο δημιουργικός τους κύκλος να έχει κλείσει. Μετά από αυτόν, το συγκρότημα πήρε το χρόνο του κι έπεστρεψε μετά από εννιά χρόνια προκειμένου να διαψεύσει τους πάντες. (Α.Α.) 

 
Placebo - Soulmates Never Die (Live in Paris 2003)

"Soulmates Never Die (Live in Paris 2003)"
(Hut/ Virgin, 2004)

Η συγκεκριμένη κυκλοφορία έχει καταφέρει να «συλλάβει» ένα rock τρίο σε μια στιγμή από την καλύτερή του εποχή. Οι Placebo εξαργύρωσαν τους τέσσερις πάρα πολύ ποιοτικούς και επιτυχημένους πρώτους δίσκους τους με μια μεγάλη περιοδεία σε αρένες. Όταν βιντεοσκόπησαν τη συγκεκριμένη στο Παρίσι, είχαν το καλύτερο line-up της ιστορίας τους, την ορμή της νιότης τους, την αυτοπεποίθηση της επιτυχίας τους και ένα αλαλάζον πλήθος από κάτω να τους επευφημεί. Πρόσθεσαν ένα μυθικό setlist και μια αξιομνημόνευτη εμφάνιση από μέρους τους και το αποτέλεσμα ήταν το επιστέγασμα της μέχρι τότε πορείας τους και δικαίως ενθουσίασε όλους τους οπαδούς - άσε που οι φοβερές εκτελέσεις μπορεί να τους έφερε ακόμα και νέους. Στις ζωντανές κυκλοφορίες έχει πολύ μεγάλη σημασία το timing και τούτη εδώ είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα πετυχημένης επιλογής. (Π.Κ.)

Spotify Playlist

  • SHARE
  • TWEET