Iron Maiden

Αν τεθεί σε έναν φίλο του heavy metal το ερώτημα να πει ποιο άλμπουμ θεωρεί το τέλεια μελοποιημένο βιβλίο, αυτό που θα έρθει πρώτο στο μυαλό, μεταξύ άλλων, είναι το καταπληκτικό "Seventh Son Of A Seventh Son" και προσωπικά το αγαπημένο μου Maiden άλμπουμ. Αφού ευχαριστήσω τον συνάδελφο Λάμπη «Maiden» Παρταλά σε αυτό το σημείο, μπορώ να συνεχίσω ανενόχλητη να πω με τον δικό μου τρόπο το παραμύθι: «...Seven holy paths to Hell and your trip begins...».

Τελικά στη ζωή τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ο πειραματισμός με keyboards για πρώτη φορά στην ιστορία της «Σιδηράς Παρθένου» στο έβδομο άλμπουμ της, η εγκυμοσύνη του Eddie, η αποχώρηση του Adrian Smith με το πέρας της Seventh tour, η μεγαλύτερη και πιο επιτυχημένη για τα δεδομένα της εποχής περιοδεία τους σε Αμερική και Ευρώπη με 101 shows, η πρώτη φορά που επισκέφτηκαν τη χώρα μας την αποφράδα ημέρα Τρίτη και 13, τον Σεπτέμβρη του '88, στο γήπεδο της ΑΕΚ (οι μεγάλες αγάπες δεν κρύβονται, πώς να το κάνουμε;), όπου όσοι βρίσκονταν εκεί θα θυμούνται πολύ καλά πως δεν πατούσαν στο έδαφος όταν άνοιξαν οι πόρτες λόγω του πολυπληθούς κόσμου και όλοι οι φανς του σκληρού ήχου απέκτησαν ξαφνικά ένα μεγάλο χαμόγελο και τα στόματα αναφωνούσαν ένα όνομα: Iron Maiden!

Έβδομο άλμπουμ, επτά θανάσιμα αμαρτήματα, η γέννηση του έβδομου γιου... πολλοί συμβολισμοί για να τους αντέξεις και το πιο σκοτεινό άλμπουμ στην ιστορία του γκρουπ είναι πλέον γεγονός. Έμπνευση αυτή τη φορά το μυθιστόρημα "Seventh Son" του Orson Scott Card και η μάχη μεταξύ Καλού και Κακού καλά κρατεί. Ο Steve Harris και η παρέα του δημιούργησαν το έβδομο θαύμα τους, χωρίς καλά καλά να το έχουν καταλάβει τότε και οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: οκτώ μεταλλικοί ύμνοι που θα ονειρευόταν κάθε καλλιτέχνης να είναι παιδιά του, με τα μισά να είναι singles που έμειναν στις πρώτες θέσεις των UK charts για πολύ καιρό, το Castle Donnington να ασφυκτιά με 100.000 maidenιακούς οπαδούς παραληρώντας στο "Monsters of Rock" τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς και στην αγγλική περιοδεία, 2 shows στην Wembley Arena και 3 στο Hammersmith να είναι όλα sold out. Σημειώστε επίσης πως το συγκεκριμένο άλμπουμ ήταν και το τελευταίο Maiden άλμπουμ που έγινε πλατινένιο στην Αμερική και ιδού, η ιστορία ενός μύθου μόλις ξετυλίχτηκε μπροστά σας.

"Moonchild", "Infinite Dreams", "Can I Play With Madness", "The Evil That Men Do", "Seventh Son Of A Seventh Son", "The Prophecy", "The Clairvoyant", "Only The Good Die Young": το παραμύθι ξεκινά και τελειώνει μέσα σε δυο αράδες που θα έλεγε κανείς πως κρατούν στα σπλάχνα τους καλά κρυμμένα τα μυστικά της Ζωής (Μουσικής). Η μυστικιστική έναρξη του "Moonchild" με τον κύριο Dickinson σε ρόλο αφηγητή και την εισαγωγή των πλήκτρων να σε πιάνουν από το λαιμό, το παραλήρημα- εφιάλτης του "Infinite Dreams" που κρατά συντροφιά τις λευκές νύχτες μου ακόμη και 20 χρόνια μετά (!), ο καλπασμός του "Can I Play With Madness" και οι maidenιακές καθαρές φόρμες του "The Evil That Men Do" μας θέτουν ξεκάθαρα πως το Κακό ζει και βασιλεύει και «Ο έβδομος Υιός» έρχεται την κατάλληλη στιγμή για να βάλει μια τάξη.

Το "The Prophecy" δίνει τις απαραίτητες ανάσες στον ακροατή να συνέλθει από το επικό σοκ που προηγήθηκε, παροτρύνοντας τον να αγκαλιάσει τον διπλανό του και να τραγουδήσουν μαζί "Now that I know that the right time has come...", ενώ το "The Clairvoyant" καραδοκεί στη γωνία με την ανυποψίαστη μπάσο-εισαγωγή και το κολληματικό riff του μέχρι την μεγάλη αλήθεια που κρύβουν οι στίχοι του "Only The Good Die Young" και all the evil seem to live forever συμπληρώνουμε εμείς, δια χειρός Steve Harris και στόματος Bruce Dickinson, όπου ο τελευταίος κλείνει την ιστορία (ή την πόρτα αν προτιμάτε), θυμίζοντας πως επτά είναι και οι επιθυμίες μας, αφήνοντας σε εμάς να τις απαριθμήσουμε και να βάλουμε το τελευταίο λιθαράκι.

Αυτό όμως που κάνει το "Seventh Son" μοναδικό είναι πως την παράσταση δεν κλέβει το ομώνυμο κομμάτι - σίγουρα είναι ο πυρήνας του δίσκου που έχει από τα πιο ωραία, ατμοσφαιρικά και surreal εξώφυλλα στην ιστορία της μουσικής, αλλά δε μπορώ να φανταστώ την απουσία κάποιου από τα κομμάτια που το πλαισιώνουν. Τα υπόλοιπα επτά (να το πάλι το 7!) δημιουργούν μια μουσική αλυσίδα πραγματικό κομψοτέχνημα, το καθένα με το δικό του ύφος και χαρακτήρα, με το δικό του ρόλο σε αυτή την ιστορία, κι έχω να πω αναιδώς στους κακεντρεχείς που υποστηρίζουν πως όλα τα τραγούδια των Maiden είναι ίδια: ε, λοιπόν, δεν είναι, αρκεί να μην είσαι κουφός!

Μέσα σε 44 λεπτά γράφτηκε ολάκερη η ιστορία του heavy metal των 80s - απλά και πανέμορφα. Η Σιδηρά Κόρη της Νυρεμβέργης άνοιξε τη μεγάλη της αγκαλιά και περιμένει αγέρωχη να μας συνθλίψει. Μόνο που αυτή τη φορά πρόκειται για το πιο γλυκό βασανιστήριο, το πιο όμορφο ταξίδι της. Οι πάγοι δε θα λιώσουν ποτέ, όση κι αν είναι η θέρμη στην καρδιά μας για τούτη τη χρυσή πεντάδα, όσο δυνατά κι αν φωνάξουμε για πολλοστή φορά το όνομά τους. So it shall be written - so it shall be done! Up the Irons!

* Και οι παράγραφοι είναι επτά! Σωστά μετρήσατε. Τίποτα δεν είναι τυχαίο...