Tremonti

Αν οι Alter Bridge ήταν αθλητική ομάδα θα με είχαν πάρει στο payroll τους, ώστε να συνεχίσω να γράφω απρόσκοπτα παιάνες για αυτούς. Μετά από λίγο καιρό θα με απέλυαν, όμως, γιατί τόσα χρόνια τίποτα δεν κατάφερα, ούτε μια συναυλία να βοηθήσω να γίνει, ούτε αναγνωρισιμότητα να έχουν, ούτε τίποτα σπουδαίο για να αυξήσω τη φήμη τους στα μέρη μας. Oh well...

Στην πραγματική ζωή, δεν θα χρειαζόμουν ποτέ λεφτά για να γράψω καλό λόγο για μια μπάντα που το αξίζει και θα συνεχίζω να υπερθεματίζω ότι τα έργα των Myles Kennedy και Mark Tremonti είναι σπουδαία, γιατί το πιστεύω. Στο πλαίσιο αυτό, το δεύτερο προσωπικό άλμπουμ του τελευταίου ήρθε σαν μια βόμβα που προσμένεις να σκάσει στα μούτρα σου. Μπαμ!

Το προ διετίας εξαιρετικό "All I Was" απέδειξε πως ο Mark μπορεί να σταθεί σε υψηλότατο επίπεδο και μόνος του, χωρίς τη συμβολή ενός Stapp ή ενός Kennedy. Ξέραμε πως είναι σπουδαίος συνθέτης και κιθαρίστας, αλλά αντιληφθήκαμε πως γράφει τόσο ωραίες φωνητικές γραμμές (και για τους δύο προαναφερθέντες κυρίους) που η δικιά του «απλά συμπαθητική» φωνή ακούγεται γαμάτη. Α, και το ότι είναι μεταλλάς στην ψυχή - για όσους δεν το ήξεραν ήδη.

Η αλήθεια είναι ότι στο προσωπικό του project υπάρχει κοινό πεδίο τιμών με τους Alter Bridge, άσχετα αν υποτίθεται ότι είναι πολύ πιο heavy στην προσέγγισή του. Πολλές συνθέσεις, τόσο του πρώτου άλμπουμ όσο και αυτού εδώ, χώραγαν άνετα στον κατάλογο της κανονικής του μπάντας, ενώ το "Fortress" ήταν άμεσα επηρεασμένο από το "All I Was" όπως μου ανέφεραν μέλη της μπάντας.

Το "Cauterize" παίζει στα ίδια συνθετικά επίπεδα με τον προκάτοχό του, αλλά υπερτερεί ερμηνευτικά, πιθανότατα διότι ενδιάμεσα για πρώτη φορά ο Mark περιόδευσε ως lead singer και σίγουρα βρήκε περισσότερο τα πατήματά του ως τραγουδιστής. Μουσικά, υπάρχουν στιγμές που thrash-ίζει, όπως και κάποιες που ρίχνει τις ταχύτητες, αλλά σε κάθε περίπτωση τα riff και γενικότερα το παίξιμό του είναι ΜΠΕΤΟΝ ΑΡΜΕ. Οι heavy κιθάρες που ΘΕΛΟΥΜΕ.

Πάρε τα ρεφρέν των "Radical Change", "Another Heart" και "Tie The Noose". Πάρε την in your face επίθεση του "Arm Yourself" και το υπέρτατο ήχο της κιθάρας στο βαρύ κι ασήκωτο "Flying Monkeys". Ή το "Sympathy", το οποίο είναι τόσο καλό, σε βαθμό που μάλλον όφειλε να το αφήσει για τον Myles. Ο αρπισμός του "Providence" φέρνει κάτι από "Blackbird" και το ομώνυμο είναι το καλύτερο τραγούδι του δίσκου συνολικά. Αν υπάρχει ένα στοιχείο να υστερεί σε σχέση με το "All I Was", αυτό βρίσκεται στις πιο αργές / ήρεμες στιγμές, χωρίς αυτό να σημαίνει πως "Dark Trip" και "Fall Again" δεν είναι επίσης τραγουδάρες.

Στίχοι με νόημα και κορυφαίες φωνητικές γραμμές συμπληρώνουν το over the top παίξιμο του Tremonti που αυτή τη φορά στο μπάσο αντί του διόσκουρού του Brian Marshall έχει τον Wolfgang -υιό του Eddie- Van Halen στο πλάι του και σταθερά τους Eric Friedman στις κιθάρες και Garrett Whitlock στα ντραμς, όπως βεβαίως-βεβαίως τον Elvis Baskette πίσω από την κονσόλα. Όλοι μοιάζουν ιδανικοί στους ρόλους τους και το τελικό αποτέλεσμα απλά «σκοτώνει».

Και το καλύτερο είναι ότι το "Cauterize" περιλαμβάνει μόνο τα μισά από τα τραγούδια που ηχογράφησε ο Mark, κρατώντας άλλα τόσα για ένα δεύτερο άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει σύντομα. Μετά μπες και στο στούντιο με Alter Bridge, όπως προβλέπει το πρόγραμμα, και αποτρέλανέ μας ρε Tremonti.