Teitanblood

Έξι χρόνια πήρε στους Teitanblood για να επιστρέψουν δισκογραφικά. Έξι χρόνια, από το νέο είδος τρόμου που εξαπέλυσαν με το "The Baneful Choir". Βρισκόμαστε στο 2025, έντεκα χρόνια μετά το "Death", το άλμπουμ που θα μπορούσε να θεωρηθεί, όχι ιδιαίτερα ελαφρά τη καρδία, ως το τέλος του black/death metal. Στο ενδιάμεσο αυτών των χρονικών διαστημάτων, το βάναυσο και βάρβαρο αυτό παρακλάδι του black metal, γνώρισε μερικούς σπουδαίους επιγόνους, και μνηστήρες, σε σημείο που του προσέφεραν προβολή και αναγνώριση ακόμη και από γωνίες του διαδικτύου που δεν συνήθιζαν. Εν μέρει λογικό, αφού στο extreme metal προβάλλουν διαρκώς ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες.

Όλες αυτές οι σκέψεις, μου εμφανίζονται και μου εξαλείφονται επί τόπου, όταν σκάει το απερίγραπτο lead στο δεύτερο μισό του "From The Visceral Abyss", του ομότιτλου κομματιού του νέου δίσκου των Teitanblood. Η δισκογραφική επιστροφή των Ισπανών προφητών του νεκρικού metal, φέρει το δικό της βάρος. Αν θυμάσαι την περσινή δισκογραφική επιστροφή των Mitochondrion, ίσως αντιληφθείς ένα θραύσμα όσων αναφέρω εδώ. Πώς προσεγγίζεται λοιπόν το τέταρτο full-length του απόκοσμου συγκροτήματος; Προσωπικά, ακούγοντας τον δαιμόνιο ήχο που εξαπολύει το σχήμα επί 52 λεπτά, ανιχνεύω έναν ανοικτό διάλογο της μπάντας με το ίδιο της το παρόν. Μια προσπάθεια επαναπροσδιορισμού μεν, κυρίως δε φυσικής εξέλιξης του ηχητικού μονοπατιού στο σήμερα.

Σε μεγάλο βαθμό, όπως ξεκαθαρίζει και το σχήμα στο συνοδευτικό δελτίο τύπου, εμπνέεται από την κληρονομιά του Timo Ketola, που εικαστικά συντρόφευε τις ηχητικές εξάρσεις του σχήματος. Μάλιστα, το συγκρότημα, δεν μένει σε μια ανατίμηση του παρελθόντος, αλλά επιχειρεί να εμβαθύνει στις νέες ισορροπίες που σύστησε το 2019. Ο χαοτικός, σπηλαϊκός ήχος των Teitanblood, ανέκαθεν ακροβατούσε ανάμεσα σε τοξικό thrash metal, αλλά και την κληρονομιά των Blasphemy, Von, Demoncy, και πάει λέγοντας, και φρικιαστικές δυσαρμονικές ατμόσφαιρες. Από το "The Baneful Choir" όμως, το σχήμα αυτονόμησε εντονότερα το ambiance του. Όπως σημείωσε και ο Γιάννης Δούκας στην παρουσίαση του δίσκου, η ένταξη των Javi Bastard και CG Santos, πλάι στους πυλώνες NSK και J., ήταν καθοριστική. Εδώ, μιλάμε για την απόλυτη ισορροπία των τεσσάρων επιμέρους. Από τον κιθαριστικό παροξυσμό του "Strangling Visions" μέχρι το αποπνικτικό "Sepulchral Carrion God", οι Teitanblood ηχούν καταραμένα μεγαλοπρεπείς.

Ηχητικές συστρωματώσεις, τύμπανα που ηχούν ταυτόχρονα υπερ-τεχνικά όσο και εμποτισμένα με μια πρωτόγονη ορμή, πολλαπλά φωνητικά βγαλμένα από τον κόσμο του John Milton. Το "From The Visceral Abyss", από την έναρξή του με το Ντοστογιεβσκι-κό "Enter The Hypogeum", επιχειρεί να κόψει τον ψυχισμό του ακροατηρίου με στοργικό μίσος. Οι Teitanblood οικοδομούν ηχητικά δίπολα, βομβαρδίζουν με εντελώς παλαιομοδίτικα riffs ενσωματωμένα σε περίπλοκες ηχητικές δομές, διατηρούν την ορμή του πρωτόλειου τραγουδιού ως αξίωμα ενάντια στην μεταμοντέρνα τάση για «ηχητικά θέματα» και ατελέσφορες συνθέσεις, παίζουν death metal ισάξια με τις θρυλικές τους επιρροές και black metal καλύτερα από τους συγχρόνους τους.

Έξι χρόνια μετά, το βιβλικό κτήνος των Teitanblood βρυχάται ξανά. Ενσωματώνει όλες τις αρετές της «πρόσφατης» δισκογραφίας τους, γελάει σαρδόνια με οποιαδήποτε μπάντα αναπαράγει αυτή την προσέγγιση. Το εικαστικό σκέλος του Dávid Glomba οπτικά δένει άρτια με τον κόσμο της μπάντας, και η εμβυθιστική εμπειρία του 14λεπτου φινάλε "Tomb Corpse Haruspex" είναι η πεμπτουσία όσων πρεσβεύουν οι Teitanblood σήμερα. Μια σύνθεση, με ευκρινές το ταφικό/doom αίσθημα, την κατάβαση που χαρακτηρίζει τις πρώιμες δουλειές τους, ρυθμικούς νεοτερισμούς στα κρουστά, εκτεταμένα instrumental χωρία, και εξάρσεις με λόγο ύπαρξης, εμποτισμένες σε θορυβώδες ambiance.

Πέραν του σαγηνευτικού ηχοχρώματος που μετατρέπει κάθε κυκλοφορία των Teitanblood σε σταθμό για την εποχή και τη σκηνή της, το "From The Visceral Abyss" έχει μια αίγλη ως προς την ευκρίνεια των μουσικών του συστατικών. Ο τρόπος που αναδύονται τα leads μέσα από το χάος των κρουστών και των ηλεκτρονικών στοιχείων, και κυρίως η μουσικότητα με την οποία οδηγούν λειτουργικά τα κομμάτια στις εναλλαγές θεματικών τους, είναι σεμιναριακός. Οι Teitanblood παίζουν στο βέλτιστο των δυνατοτήτων τους, με μια εμπειρία που διοχετεύεται σε ζωτική ακρότητα. Τίποτα εδώ πέρα δεν υφίσταται απλά για το εφέ, τίποτα δεν εκτελείται ως αναγκαστική δέσμευση προς την παράδοση. Η φλεγόμενη άβυσσος που επί έντεκα χρόνια στοιχειώνει τα όνειρα και τις προσδοκίες μας, εμφανίζεται σαν ένα παράθυρο στο χάος. Οι Teitanblood, αφού την τροφοδοτήσουν με σεισμική μουσική, την ωθούν στο περιθώριο. Ούτε η ίδια δεν μπορεί να τους λυγίσει, όταν προηγουμένως τους έχει σμιλέψει. Στο τέλος, σιωπή, σκοτάδι, άνεμος και θειάφι. Υπόκλιση.

Bandcamp
Youtube