Blodet

Από την μικρή πόλη Skellefteå του σουηδικού Βορρά, οι Blodet έρχονται με μια μουσική πρόταση που, εν τη γενέσει της, δεν κουβαλά ήλιο και ζεστασιά. Πέρασαν ήδη δύο Samhain από τότε που μας έκαναν να στρέψουμε το βλέμμα για το θαυμάσιο "Vision" κι ο διάδοχος του είναι ήδη εδώ, κουβαλώντας την ίδια σοβαρότητα και τα ίδια χαρακτηριστικά. Ο χρόνος που περνάει όμως κάνει και το κάλεσμα τους να ηχεί όλο και πιο επιβλητικό.

Υποτίθεται πως ισορροπούν κάπου ανάμεσα στους Swans και τους Sonic Youth, αυτά όμως είναι μισές αλήθειες. Ναι, μια ιδέα από τους δεύτερους μπορεί να γίνει αισθητή στο σύντομο up-tempo instrumental "93-22" που κλείνει το άλμπουμ. Αντίθετα, η επαναληπτικότητα και η ακίνητη ηχητική μάζα των Κύκνων θα μπορούσε να χαρακτηρίζει κάποιες από τις σκληρές εκφάνσεις των Blodet, όμως τα μελωδικά και ελαφρώς αιθέρια φωνητικά της εξαιρετικής Hilda Heller χαρίζουν στην μουσική τους μια εντελώς διαφορετική ταυτότητα.

Τα φανταστικά - και πανομοιότυπα σε τεχνοτροπία - "Blood Mother" και "The Hour" που ανοίγουν τον δίσκο, χαράζουν γραμμές στην γη. Με ρυθμούς αργούς και σταθερούς, χτίζουν στιβαρές, αινιγματικές ατμόσφαιρες, έχοντας κάτι το post-rock, χωρίς όμως γλυκερές διαθέσεις. Αυτό που κάνει περισσότερο εντύπωση είναι ότι η μπάντα δεν παίζει ποτέ ούτε μία επιπλέον νότα. Αποφεύγουν τον οποιοδήποτε καλλωπισμό, δημιουργώντας τελικά την εντύπωση ότι η μουσική τους δεν έχει τίποτα το οριστικό. Για κάθαρση, ούτε λόγος: το "Death Mother" αρκείται και μεγαλουργεί στις σκιές.

Το "Lead Me Home" θα εισάγει μια πιο προσιτή μελωδική προσέγγιση, πρόκειται όμως μάλλον για στιγμιαίο ολίσθημα. Το 15λεπτο "Without/Within" - παρά εκείνο το όμορφο μέρος που θυμίζει κάτι από παλιούς Crippled Black Phoenix - είναι βαρύ κι ασήκωτο μέσα στην μελαγχολία και την απολυτότητα του. Θα έλεγε κανείς πως περιγράφει το κενό. Πως μάλλον είναι το ίδιο το κενό, μέσα από τις ambient αποχρώσεις και τις ήπιες κιθαριστικές του εξάρσεις.

Η μουσική των Blodet ίσως φαίνεται απλή, παρόλα αυτά θεωρώ πως κρύβει πραγματική μαεστρία στην αισθητική της. Το βάθος της τελικά καταλήγει να μοιάζει αναντίρρητο, ακροβατώντας μακριά από τους εντυπωσιασμούς, τις ατσούμπαλες αναζητήσεις μιας κάποιας ομορφιάς ή ενός σκοταδιού γεμάτου άγνοια. Κάτι στην διάθεση τους μου φέρνει λίγο στο νου τους εξαιρετικούς δικούς μας Church Of The Sea, αν και η κάθε μπάντα θα τραβήξει - μαντεύω - ξεχωριστό μονοπάτι.

Μετά από τρεις μόνο δίσκους, οι Blodet αρχίζουν ήδη να ξεχωρίζουν ως ένα από τα πλέον χαρισματικά νέα γκρουπ που ανήκουν αδιόρατα κάπου εκεί στον post χώρο. Η μουσική τους έχει την εκφραστική δύναμη, την ποιότητα και την προσωπικότητα που χρειάζεται για να μετατραπούν σε ένα ευρύτερα σημαντικό σχήμα. Αισθάνομαι πως γυροφέρνουν την σπουδαιότητα και πως μια-δυο απλές πινελιές θα γεννήσουν κάτι μεγάλο. Ως τότε, το "Death Mother" ακούγεται σοβαρό και όμορφο, απαραίτητο σαν τη νύχτα.

Bandcamp