Smith & Swanson

Λιτός, δωρικός, απέριττος και εκνευριστικά κυριολεκτικός ο τίτλος του δίσκου. Όπως και το όνομα της μπάντας. Έψαξα και για ομώνυμη σύνθεση αλλά δεν υπάρχει. Αυτό που μάλλον ισχύει πάντως, είναι ότι οι δύο φίλοι και συνεργάτες στους Seamount είχαν όρεξη να ξαναφτιάξουν μαζί μουσική. Έγινε αυθόρμητα, σαν να λες σε έναν φίλο να πάτε για μπύρες, και το τελευταίο που τους ένοιαζε ήταν τί ονόματα θα έδιναν σε μπάντα και δίσκο. Η δύναμη του προφανούς έγινε πράξη και αρκετά με αυτό.

Αν η μπάντα που αναφέρθηκε δε σας λέει και πολλά, ιδού μια σύντομη αναφορά στα πεπραγμένα τους: Ο Smith είναι συνυπεύθυνος για τα θηριώδη και επικά riff αυτού του περσινού ογκόλιθου. Ο δε Swanson, πέρυσι εμφανίστηκε εδώ, έχει διατελέσει τραγουδιστής σε Atlantean Kodex, Hour of 13 και Sumerlands (πλέον με Brendan Radigan από τους διαλυμένους Magic Circle). Θα ήταν έκπληξη μεγάλη αν η νέα σύμπραξή τους δεν κινούνταν σε αυτά τα μονοπάτια, όπως και γίνεται. Χαλάλι τους όμως. Χάρη σε αυτά τα μονοπάτια υπάρχει και ακούμε το "Song For Harry" (very pun intended).

Για fans των Sabbath όλων των περιόδων τους γράφει το δελτίο τύπου, μια από τις λίγες φορές που αυτό ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Μάλλον θα το έγραψαν οι ίδιοι. Smith & Swanson είπαμε. Heavy/doom λοιπόν, με ρυθμό στα πιατίνια από το "Heaven And Hell" και riff από το "Sabbath Bloody Sabbath". Λες να έχει και ξεσηκωτικό ντέφι; Έχει και απ’ αυτό στο καλύτερο κομμάτι του μήνα τουλάχιστον, που ενώ ξεκινά με ράθυμη μελωδία (αράζω καναπέ μες στα doom - άνια), γίνεται για λίγο psychedelic και η κιθάρα παίζει μελωδία βγαλμένη από σκηνή με τον Clint να δαγκώνει το πουράκι του ή να φτύνει το μασημένο του tobacco. Για να καταλήξει σε ένα ανελέητο riffing – κορύφωση. Τελειότητα.

Αμφότεροι γουστάρουν αυτό που κάνουν, η απόδοσή τους το μαρτυρά το δίχως άλλο. Ο Smith περνάει από ταστιέρα και χορδές καμπόσες metal δεκαετίες και ακούγεται φρεσκότατος, ενώ έχω την εντύπωση ότι βρίσκεται και στο στιβαρό παίξιμο πίσω από το drum kit. Για τον Swanson, η φωνή του γίνεται μουσικό όργανο. Μοναδικές μελωδικές γραμμές και γυρίσματα, δύναμη και πάθος συνθέτουν έναν αναγνωρίσιμο πλέον ερμηνευτή. Για εκπληξούλα στο τέλος, μεταμορφώνεται σε Rob Halford, ολόκληρη η σύνθεση έχει πυρακτωμένη στάμπα Judas Priest επάνω της.

Άγνωστο αν θα συνεχίσουν και μελλοντικά οι Smith & Swanson, είναι και πολυάσχολοι όπως φαίνεται. Κινούνται πάνω κάτω στους ίδιους μουσικούς κύκλους, έχουν κοινούς συνεργάτες, μα πάνω απ’ όλα φτιάχνουν μουσικάρες. Αυτό εδώ φαντάζει σαν one year stand, θα επιθυμούσα πολύ και part two. Ακόμα κι αν το ονομάσουν Smith & Swanson II.

YouTube