Mansur

Θυμάμαι ακόμη εκείνη τη μεθυστική νύχτα στο Gagarin, το βαθύ trip, την επιβεβαίωση που πολλοί νιώσαμε ότι οι Kilimanjaro Darkjazz Ensemble ήταν ένα από τα γκρουπ που πάτησαν ένα μεγάλο refresh στον τρόπο που η ανεξάρτητη μουσική μπορεί να είναι ατμοσφαιρική. Ο ιδρυτής της ολλανδικής κολεκτίβας Jason Kohnen μας ενημέρωσε για τη διάλυση της πριν έξι χρόνια. Η είδηση λοιπόν ότι επιστρέφει με νέο σχήμα είναι εύλογο να ξυπνάει μνήμες και noir συνειρμούς.

Όταν ξεκινάει το εναρκτήριο ομώνυμο track του πρώτου EP των Mansur, θα συναντήσεις μια soft jazz εντύπωση που θα αποδειχτεί όμως πρόσκαιρη - σαν μια στιγμιαία χειραψία - πριν τα παραδοσιακά έγχορδα της Ανατολής κάνουν την εμφάνιση τους. Είναι η στιγμή που οι αισθητικές αναζητήσεις του νεοσύστατου project θα ξεπροβάλλουν, στέλνοντας πίσω στη λήθη την κληρονομιά των Kilimanjaro. Ο Kohnen μαζί με τον Dimitry El-Demerdashi (ex-Phurpa) θα χρησιμοποιήσουν ένα σωρό από εξωτικά έγχορδα και κρουστά για να οικοδομήσουν μια εντελώς καινούρια και ανώνυμη μουσική κατασκευή.

Μαζί τους η Martina Horvath στα φωνητικά, η οποία θα στολίσει το υλικό με την ατμοσφαιρικά γήινη φωνή της και θα ισχυροποιήσει τη ροπή της μουσικής των Mansur προς world/ethnic κατευθύνσεις. Το "Disciples" επιβεβαιώνει στο ακέραιο την έλξη τους προς αραβικά μονοπάτια, σε μια σύνθεση που παρά τον αρκετά εμπορικό της χαρακτήρα ηχεί θαυμάσια. Βλέπεις, η συνολική αίσθηση της μουσικής δεν μοιάζει φτηνή ή new age, θεός φυλάξει. Τα ψήγματα μιας έξυπνης electronica είναι διάσπαρτα, πυκνά αναμεμιγμένα με τα βιολιά, τα κοντραμπάσα, τα ney, τα erhu, τα κρόταλα και κάθε άλλο απίθανο όργανο που φανερώνεται μέσα από τις χρωματιστές ενορχηστρώσεις.

Κι ενώ τα δυο πρώτα tracks παρουσιάζονται εμφανώς ως τραγούδια, τα υπόλοιπα τρία tracks του "Temple" απογυμνώνονται από τους «μεγάλους» ρυθμούς και καταδύονται περισσότερο σε κάτι που μοιάζει με έναν μουσικό αναστοχασμό πάνω σε ambient, ελαφρώς αυτοσχεδιαστικές και κινηματογραφικές φόρμες. Το "Temple Revisited" και το "Pentatonic Ruins" (τί τίτλος!) παίζουν αυτό το παιχνίδι των παράξενων ηχοχρωμάτων, είναι όμως περισσότερο στο τελευταίο τραγούδι "Leyenda" που η εξερεύνηση των Mansur συγκροτεί ένα πιο συμπαγές ηχητικό fusion.

Η μουσική συνολικά είναι εξαιρετικά χρωματιστή και πλούσια. Φλερτάρει με τη μυσταγωγία και το όνειρο και ξεχύνεται απροκάλυπτα προς το κυνήγι τόπων που μόνο η φαντασία μπορεί να σχηματίσει. Το νέον μαύρο δίνει πια τη θέση του στο αινιγματικό πορφυρό μιας γης που είναι ακόμα όμορφη, ανεξερεύνητη, αισθητή μόνο μέσω από το προσωπικό εσωτερικό πρίσμα. Παρά το εξαίσιο μωσαϊκό της, η μουσική είναι όμως ακόμα αναποφάσιστη. Ακροβατεί ανάμεσα στους πάμπολλους τρόπους έκφρασης της και τα είκοσι λεπτά του "Temple" δεν είναι αρκετά για να αντιληφθούμε πια θα είναι η τελική εντύπωση ενός full length. Το ντεμπούτο τους άλμπουμ "Karma" είναι προγραμματισμένο για αργότερα μες στη χρονιά και θα δώσει, φαντάζομαι, καλύτερες απαντήσεις.

Το "Temple" αποτελεί ένα ωραιότατο ορεκτικό για ένα σχήμα που λογικά θα αποδειχτεί εξαιρετικά ενδιαφέρον, ειδικά για αυτούς που βρίσκουν ικανοποίηση στα ονειρικά/ελεύθερα ακούσματα. Οι Mansur επιφυλάσσουν συγκινήσεις, πνευματικά ταξίδια και μια πολύ ιδιαίτερη μουσικότητα, από έναν δημιουργό που εξάλλου έχει αποδείξει τις αλχημιστικές του ικανότητες. Έναν δημιουργό που δεν θα πρέπει να συνδέεται πλέον, επί του παρόντος, με νυχτερινά αστικά τοπία αλλά με θολούς ναούς σε μακρινά ηλιοβασιλέματα. Η αλλαγή είναι αναπάντεχη αλλά καλοδεχούμενη.

Spotify