Joe Bonamassa

Ο Joe Bonamassa αποτελεί αναμφίβολα ένα σύγχρονο μουσικό φαινόμενο. Ο νεοϋορκέζος κιθαρίστας και τραγουδιστής, αν και οδεύει μόλις προς το 33ο έτος της ηλικίας του, έχει να παρουσιάσει ένα πολύ πλούσιο δισκογραφικό έργο, τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά. Πιο συγκεκριμένα, έχει ήδη κυκλοφορήσει οκτώ studio και δύο live άλμπουμ. Ακόμα, παρόλη την επιτυχία του "The Ballad Of John Henry", που κυκλοφόρησε πέρυσι, και την αρκετά εκτεταμένη περιοδεία του, ο Bonamassa, όπως έγινε γνωστό, θα συμμετάσχει σε ένα project με τους Glenn Hughes, Jason Bonham και Derek Sherinian. Και αν κάποιος έλεγε πως όλα αυτά είναι αρκετά, ο γνωστός κιθαρίστας σίγουρα θα διαφωνούσε, καθώς πριν από κάποιους μήνες, αποφάσισε να ηχογραφήσει το δέκατο studio άλμπουμ του.

Μάλιστα, αυτό το άλμπουμ έμελλε να είναι κάτι τελείως ιδιαίτερο. Ο Joe Bonamassa είχε κάνει γνωστό, πως θα επεδίωκε το εν λόγω άλμπουμ να έχει μία διαφορετική αίσθηση από τις προηγούμενες δισκογραφικές του δουλειές. Με αυτόν τον δίσκο, είχε πει πως θα ήθελε να εξερευνήσει μία ethnic αισθητική, κάτι που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην απόφαση να ηχογραφηθούν τα κομμάτια στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα στο στούντιο Black Rock, της Σαντορίνης.

Ο Bonamassa, όπως ήταν φυσικό, δεν έμεινε στα λόγια. Τόλμησε, εκτός από το να ηχογραφήσει το άλμπουμ του στη Σαντορίνη, να ενσωματώσει στις ενορχηστρώσεις των τραγουδιών του πάμπολλα στοιχεία της ελληνικής μουσικής. Αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει, εάν δεν αποφάσιζε ο ίδιος να συγκεντρώσει κάποιους από τους καλύτερους Έλληνες μουσικούς στο είδος τους. Απόδειξη αποτελεί το πανέμορφο και σχεδόν σπαρακτικό "Quarryman’s Lament", στο οποίο παντρεύονται μαγευτικά η φλογέρα, το μπουζούκι και οι «γεμάτοι» ήχοι της κιθάρας του Bonamassa. Ακόμα, τα ελληνικά στοιχεία είναι εμφανέστατα στο διασκευασμένο "Bird On A Wire", του Leonard Cohen. Στο συγκεκριμένο τραγούδι, για πρώτη φορά συνειδητοποίησα πως το ελληνικότατο όργανο που ονομάζεται κλαρίνο, μπορεί να χρησιμοποιηθεί -εκτός των άλλων- και σε ένα άκρως συναισθηματικό και ποιητικό τραγούδι, τονίζοντας υπέροχα το νόημα των μοναδικών στίχων του Leonard Cohen. Επίσης, το κλαρίνο κάνει την εμφάνισή του και σε ένα ιδιαίτερο folk κομμάτι με τίτλο "Athens To Athens", γραμμένο από τον ίδιο τον Bonamassa.

Παρόλα αυτά, το "Black Rock", δεν περιορίζεται μόνο στην ένταξη ethnic στοιχείων στα τραγούδια που το αποτελούν. Εξάλλου, κάτι τέτοιο θα καθιστούσε τον δίσκο αρκετά μονοδιάστατο. Αντίθετα, ένα μεγάλο μέρος του, αποτελείται από κομμάτια σε κλασσικό blues rock ύφος, στο οποίο ο Bonamassa έχει αποδείξει πως είναι ειδικός. Ένα από αυτά τα κομμάτια, είναι το πρώτο του άλμπουμ, το "Steal Your Heart Away" του Bobby Parker. Η συγκεκριμένη διασκευή είναι η ιδανικότερη επιλογή για opener του δίσκου, αφού κεντρίζει αμέσως το ενδιαφέρον του ακροατή με το bluesy rock riff του και τον εκπληκτικά «γεμάτο» ήχο της κιθάρας. Πολύ καλές εντυπώσεις αφήνει και η διασκευή στο "Spanish Boots", του κιθαριστικού θρύλου Jeff Beck, αφού ο Bonamassa ξεδιπλώνει το ταλέντο του στην κιθάρα και μας προσφέρει απλόχερα το πιο rock κομμάτι του άλμπουμ.

Ακόμα, ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στη συμμετοχή μιας ιδιαίτερα εξέχουσας μουσικής προσωπικότητας στον δίσκο. Αυτή η προσωπικότητα, είναι ο ακούραστος B.B. King, ο οποίος αν και βρίσκεται περίπου στα μισά της ένατης δεκαετίας της ζωής του, αποδεικνύει πως ακόμα «το έχει», αφού πραγματικά λάμπει στο ντουέτο του με τον Bonamassa στη διασκευή του "Night Life", τραγούδι του Willie Nelson. Οι blues καταβολές του Joe γίνονται για μια ακόμα φορά εμφανείς στις διασκευές "I Know A Place" (John Hiatt), "Three Time A Fool" (Otis Rush), " Look Over Yonders Wall" (James Clark) και στο ιδανικότερο κλείσιμο για το συγκεκριμένο άλμπουμ, "Baby You Gotta Change Your Mind" (Blind Boy Fuller). Μάλιστα, τα "When The Fire Hits The Sea" και "Wandering Earth", παρότι αυθεντικές συνθέσεις του Bonamassa, στέκονται κάτι παραπάνω από ισάξια ανάμεσα στις προαναφερθέντες διασκευές blues θρύλων. Επίσης, το "Blue And Evil", αισθάνομαι πως είναι μια πολύ ιδιαίτερη σύνθεση για τον Bonamassa, αφού το εισαγωγικό riff του, φαίνεται να περικλείει την αίσθηση ολόκληρου του άλμπουμ, δηλαδή blues rock με μία δόση Ελλάδας.

Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε πως το εγχείρημα του Joe Bonamassa με τίτλο "Black Rock", μπορεί να θεωρηθεί άκρως επιτυχημένο, αφού το αποτέλεσμα είναι ένα άλμπουμ εντελώς μοναδικό, κάτι που είναι -ή θα έπρεπε να είναι- στόχος κάθε μουσικού που  δραστηριοποιείται δισκογραφικά. Το "Black Rock" λοιπόν, συγκαταλέγεται στις ελάχιστες νέες κυκλοφορίες, που μπορούν να σε κάνουν ασυνείδητα να χαθείς στη μουσική τους. Αυτό διότι, είναι ικανό να ταξιδέψει τον ακροατή, τη μια στιγμή σε μια ερημική παραλία της Σαντορίνης με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι και την επόμενη στιγμή σε ένα μικρό blues μαγαζί του Chicago, χωμένο στους καπνούς του τσιγάρου, πίνοντας το δυνατότερο ουίσκι.