Def Leppard

Με τους Def Leppard έχω μία ιδιαίτερη σχέση. Όχι, δεν είναι φίλοι μου, όμως το "Hysteria" ήταν ο δεύτερος δίσκος που αγόρασα ποτέ, μέσω αυτών γνώρισα ουσιαστικά το rock και το metal και βεβαίως παραμένουν ακόμα και σήμερα ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Παρόλα αυτά δε μπορώ παρά να παραδεχτώ κάποιες πικρές αλήθειες:

1) Είναι τεμπέληδες. Θέλετε και στατιστικά; 8 δίσκοι σε 26 χρόνια κάθε άλλο παρά δείγμα υπερπαραγωγικότητας είναι (εννοείται πως best-of και τα σχετικά δεν τα μετράω!). Βέβαια έχουν και το άλλοθι των δύο φοβερών τραγωδιών (σημ.: παραμονή πρωτοχρονιάς του 1985 ο drummer Rick Allen έχασε το αριστερό του χέρι σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα που είχε έξω από το Sheffield, τόπο καταγωγής των Leps. Αξίζει να σημειωθεί πως χάρη κυρίως στην τεράστια θέληση του και δευτερευόντως σε ειδικά σχεδιασμένα drum sets, ο Rick Allen συνεχίζει να παίζει κανονικά! Επίσης, τον Ιανουάριο του 1991 ο κιθαρίστας Steve Clark βρέθηκε νεκρός μετά από κατανάλωση μεγάλης ποσότητας αλκοόλ και χαπιών.). Ακόμα και μετά το '92 όμως έχουν στο ενεργητικό τους μόλις 3 δίσκους.

2) Οι δύο από τους τρεις τελευταίους τους δίσκους ήταν κάτω του μετρίου ("Slang" και "X"). Ευτυχώς που υπήρξε και το φιλί ζωής με το "Euphoria" το '99.

3) Αποτελούν το μοναδικό ίσως γκρουπ στην ιστορία της rock που μετά από 26 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας δεν έχει βγάλει live δίσκο!

4) Αντί να στρωθούν και να δουλέψουν σε ένα νέο δίσκο, έχουν ξοδέψει τα τελευταία δύο χρόνια για να βγάλουν ένα δίσκο ...διασκευών! Με το δίσκο αυτό λοιπόν θα ασχοληθούμε στη συνέχεια...

Το "Yeah!" λοιπόν αποτελεί φόρο τιμής σε μερικά από τα συγκροτήματα τα οποία επηρέασαν τη μουσική των Def Leppard: T-Rex, David Bowie, Mott The Hoople, Thin Lizzy, Roxy Music, Sweet κ.α.. Όπως θα έχετε αντιληφθεί, ισχύει γενικά ο κανόνας πως οι αυθεντικές εκτελέσεις είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξεπεραστούν. Οι Leppard καλώς ή κακώς είναι ένα group που δεν κατέχει τη συνταγή για να καταφέρει κάτι τέτοιο και επομένως η κυκλοφορία μάλλον στερείται νοήματος. Η κάθε επιμέρους διασκευή θα μπορούσε να παρουσιάσει ενδιαφέρον ως b-side ή bonus κομμάτι, όμως όλες μαζί καταλήγουν σε μία συνισταμένη που αφορά μόνο τους οπαδούς του γκρουπ. Εξάλλου καμία διασκευή δεν διαφέρει αισθητά της original.

Κατά τα άλλα, οι εκτελέσεις είναι καλές, χωρίς όμως να υπάρχει κάποια ξεχωριστή στιγμή, η επιλογή των τραγουδιών θα μπορούσε κάλλιστα να περιέχει περισσότερα δυνατά σημεία, ο Elliot μας προσφέρει απλόχερα μερικές από τις πιο αδιάφορες ερμηνείες στην καριέρα του, οι κιθάρες δεν παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο, οπότε σε τρεις λέξεις... Μάπα το καρπούζι. Στα λίγα θετικά είναι πως επέλεξαν κάποια από τα λιγότερο γνωστά τραγούδια του κάθε γκρουπ, ενώ ορθά απέφυγαν να μπουν στον μάταιο κόπο να διασκευάσουν κομμάτια από γκρουπ όπως οι Led Zeppelin, οι Queen και οι AC/DC, παρότι και οι 3 αποτελούν ήρωες των Leps.

Έχω την αίσθηση πως οι Leppard έχουν αποπροσανατολιστεί πλήρως. Κρίμα. Υπάρχει όμως λύση: Να διώξουν τον γλοιώδη κιθαρίστα Vivian Campbell και να προσλάβουν εκ νέου τον Mutt Lange στη θέση του παραγωγού. Γρήγορα όμως...

Για όσους ενδιαφέρονται, τα κομμάτια που διασκευάζονται είναι τα εξής (σε παρένθεση οι original ερμηνευτές):

01.20th Century Boy (T-Rex)
02. Rock On (David Essex)
03. Hanging On The Telephone (Blondie)
04. Waterloo Sunset (The Kinks)
05. Hell Raiser (Sweet) – συμμετέχει ο Justin Hawkins των Darkness
06. 1058 Overture (E.L.O.)
07. Street Life (Roxy Music)
08. Drive-In Saturday (David Bowie)
09. Little Bit Of Love (Free)
10. The Golden Age Of Rock ‘N’ Roll (Mott The Hoople)
11. No Matter What (Badfinger)
12. He’s Gonna Step On You Again (John Kongos)
13. Don’t Believe A Word (Thin Lizzy)
14. Stay With Me (Faces)