Rockwave Festival 2008: Judas Priest, Within Temptation, Carcass, Cavalera Conspiracy, Opeth, Morbid Angel, Innerwish, Insidead, Universe 217 @ Terra Vibe, 09/07/08

Όταν ο Στάνλεϋ Κιούμπρικ συνάντησε το Στρατηγό Άνεμο... Η επιστροφή μας στη Μαλακάσα το επόμενο πρωί ήταν επιβεβλημένη, όσο κι αν το χουζούρεμα είναι από τις αγαπημένες μας συνήθειες. Το περίπτερο ένιωθε μοναξιές, οπότε καφές στα γρήγορα, βενζίνη κι εύρεση πολλών αποθεμάτων, σωματικών και μη, για να τη βγάλουμε καθαρή.

Φτάνοντας στο Terra Vibe λίγο μετά τις 12 το μεσημέρι, συναντήσαμε κάμποσους metalheads να ψάχνουν για μια θέση κάτω από τη σκιά και τις πόρτες του παραδείσου τους ερμητικά κλειστές. Οι Universe 217 θα εμφανίζονταν στη Vibe σκηνή στις 12:15 και μη έχοντας καιρό για χάσιμο, την κάναμε πλαγίως. Το θέαμα ήταν αποκαρδιωτικό με έναν φωτογράφο μόνο κάτω από τη σκηνή την ώρα που το ελληνικό συγκρότημα μόλις είχε ξεκινήσει την εμφάνισή του.



Για δέκα λεπτά γίναμε δύο τα άτομα, μιας και ο υπόλοιπος κόσμος προσήλθε καθυστερημένα, με τους Universe 217 να μη δείχνουν σημάδια αποθάρρυνσης και γι' αυτό δεν έχω παρά να τους βγάλω το καπέλο. Είχαμε γίνει τριάντα άτομα περίπου και η μπάντα μας χάρισε απλόχερα για τα επόμενα 45 λεπτά post/sludge/doom άνθη και για ακόμη μια φορά φάνηκε ανώτερη του studio. Τους έχω ξαναδεί και συνεχίζω να πιστεύω πως τους «αδικεί» η studiακή δουλειά σε σχέση με τις ζωντανές τους εμφανίσεις. Κατάφεραν κι έβγαλαν σχεδόν άριστο ήχο, με τα γυρίσματα της φωνής της Τάνιας να μου θυμίζουν ουκ ολίγες φορές τον Midnight των Crimson Glory. Ίσως να φταίει και η υπερβολική έκθεση στον ήλιο...

...Όταν στις 13:30 ανέβηκαν στη σκηνή οι Insidead, που έκαναν τη μεγάλη έκπληξη λίγες ημέρες πριν, με την άκρως πετυχημένη συμμετοχή τους στον ελληνικό διαγωνισμό συγκροτημάτων για το Wacken. Ο συνδυασμός Metallica περιόδου "And Justice..." με System Of A Down μελωδίες ήταν κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενος από το κοινό που είχε μεγαλώσει κατά τι και ούτε ο Στρατηγός Άνεμος στάθηκε ικανός να χαλάσει την εμφάνισή τους.



Τα έβαλαν με καιρικά φαινόμενα και βγήκαν όχι μόνο αλώβητοι αλλά και νικητές. Τα κερασάκια στην τούρτα ήταν οι άψογες διασκευές τους στα "Blackened" και "Refuse/ Resist" και το τέλος της εμφάνισής τους μας βρήκε με ένα παράπονο: Που είναι το demo σας ρε παιδιά;



Η ώρα ήταν ακριβώς 16:00 όταν οι Innerwish, βάσει προγράμματος, έκαναν την εμφάνιση τους στη μικρή σκηνή του Terra Vibe. Δυστυχώς, ίσως και λόγω ώρας, ο κόσμος δεν ξεπερνούσε τα 100-150 άτομα, κάτι που για μένα ήταν πολύ κρίμα, μια και θεωρώ ότι οι Innerwish είναι μέσα στην top δεκάδα αυτή τη στιγμή των καλύτερων ελληνικών heavy metal συγκροτημάτων, κάτι που απέδειξαν για άλλη μια φορά με την εμφάνισή τους.

Το "The Eye Of The Storm" ήταν το πρώτο κομμάτι από ένα set list που βασίστηκε και στις 3 δουλειές τους, κάτι που σίγουρα ικανοποίησε τον κόσμο που ήρθε να τους ακούσει. Όλο το group ήταν σε τρελά κέφια και έτσι τα συναισθήματα που έβγαζαν επί σκηνής μεταδίδονταν στον κόσμο, δίνοντας ένα άλλο χρώμα στην όλη προσπάθειά τους. Ε, δεν είναι και λίγο να προσπαθείς να ξεσηκώσεις τον κόσμο με ντάλα ήλιο και 40 βαθμούς Κελσίου...



Παρ' όλο που δεν ξεκίνησαν με πολύ καλό ήχο και έχοντας κάποια μικρά προβλήματα στη μια κιθάρα, δεν πτοήθηκαν, κάτι που τουλάχιστον σε μένα δείχνει και τον επαγγελματισμό, αλλά και την περίσσια ανάγκη που έχουν να ευχαριστούν τον κόσμο που τους βλέπει, γεγονός που αξίζει αν μη τι άλλο το χειροκρότημα μας. Ευτυχώς ο ήχος στη συνέχεια ήταν αρκετά καλύτερος και έτσι κομμάτια όπως τα "The Midnight Call", "Spacerunner", "Final Prophecy", "The Silent Faces" κλπ ακούστηκαν πολύ καλύτερα.

Όπως ήταν αναμενόμενο, το set list τους τελείωσε με το all time classic "Ready To Attack", κομμάτι που ήταν η απαρχή ώστε να μπουν βαθιά στην καρδιά των μεταλλάδων. Κρίμα που δεν έπαιξαν σε περισσότερο κόσμο γιατί η παρουσία τους ήταν πολύ πολύ καλή. Μακάρι στην επόμενη εμφάνισή τους να έχουν περισσότερη ανταπόκριση γιατί το αξίζουν...



Το να γράψει κάποιος άσχημα λόγια για μία από τις παλιές του αγάπες είναι πρακτικά αδύνατον, ειδικά όταν αυτή η αγάπη δε σου δίνει αφορμές για κάτι τέτοιο. Έτσι για τρίτη φορά στην Ελλάδα, και πρώτη σε φεστιβάλ, οι Morbid Angel έκαναν την εμφάνιση τους ανοίγοντας για τη μεγάλη σκηνή του Rockwave. Το γιατί άνοιγαν αυτοί και όχι ας πούμε οι Opeth είναι ένα θέμα που πλέον δεν έχει σημασία και δεν είναι και κατάλληλη η περίσταση για να το θίξω. Σημασία έχει ότι μία μπάντα της κλάσης αυτής δε δυσκολεύτηκε καθόλου να ζεστάνει το κοινό.



Έτσι, στις 16.45 ακριβώς, καυτή λάβα ξεχύθηκε από τα ηχεία και ο David Vincent μας χαιρέτησε με το "Rapture" και καπάκι μας έστειλε αλλού με το "Pain Divine", ξεκινώντας το live με τρόπο ιδανικό. Μεγάλα slime pit σχηματίστηκαν από τις πρώτες νότες και ο κόσμος έδειξε να ανταποκρίνεται στις ιαχές προτροπής του θηριώδους frontman. Το να ακούς το μισό "Altars Of Madness" ζωντανά δεν είναι και λίγο πράμα, ειδικά όταν ο Trey αποφασίζει να μας χαρίσει μία εκτεταμένη εκτέλεση του "Chapel Of Ghouls", σολάροντας μόνος του και αποδεικνύοντας ζωντανά ότι δεν είναι άδικα το νούμερο ένα στον χώρο του.



Και από το μακρινό 1989 μας επανέφεραν στο παρόν και το μέλλον με ένα δείγμα της επερχόμενης δουλειάς τους. Το "Nevermore" άφησε πολλές υποσχέσεις και ενέτεινε την αναμονή των φίλων του γκρουπ για το νέο δίσκο. Την απόδοση της μπάντας δεν υπάρχει λόγος να τη σχολιάσω. Όταν μιλάμε για τους Morbid Angel είναι δεδομένο ότι οι εκτελέσεις των κομματιών θα είναι το λιγότερο άψογες. Αν, δε, έχουν και κέφια, τότε παρακολουθείς έναν live death metal όλεθρο, ένα στοιχείο της φύσης έτοιμο να εκραγεί. Και σήμερα είχαν αρκετά κέφια, αλλά ο ήχος δεν τους έκανε το χατίρι, με τις κιθάρες στην αρχή να βγάζουν μια βαβούρα, να βελτιώνονται σταδιακά και να χαλάνε ξανά για λίγο, μετά τη μέση του σετ.

Τίποτα όμως δεν ήταν ικανό να χαλάσει την διάθεση του κόσμου μέχρι και το "God Of Emptiness" που έκλεισε μία από τις κορυφαίες εμφανίσεις στο φεστιβάλ.



Setlist:
Rapture, Pain Divine, Maze Of Torment, Nevermore, Immortal Rites, Evil Spells, Ghapel Of Ghouls, Fall From Grace, Dawn Of The Angry, Where The Slime Live, God Of Emptiness



Την ώρα που κατευθυνόμουν στο Terra Stage, ήταν δεν ήταν 6 παρά, η σκόνη που είχε σηκωθεί από τους Morbid Angel δεν είχε ακόμα κατακαθίσει. Ωστόσο, όσο περνούσε η ώρα, η ατμόσφαιρα γινόταν όλο και λιγότερο αποπνικτική. Το μόνο ενοχλητικό πλέον ήταν ο καυτός ήλιος, ο οποίος όμως ευτυχώς βρισκόταν ήδη σε καθοδική πορεία.

Πιστοί στο πρόγραμμα, λίγο αργότερα παρουσιάστηκαν επι σκηνής οι νέοι Opeth για πρώτη φορά μπροστά στο ελληνικό κοινό με την τωρινή σύνθεση. Ξεχωριστή θέση στη σκηνή αναμφίβολα κρατούσε ο Akerfeldt, φυσικός ηγέτης και βασικός συνθέτης του συγκροτήματος, συνέντευξη του οποίου θα διαβάσετε εντός ολίγων ημερών.



Χωρίς πολλά λόγια, μιας και ούτως ή άλλως ο χρόνος που είχαν στη διάθεση τους (1 ώρα σύμφωνα με το πρόγραμμα) δεν άφηνε πολλά περιθώρια για χρονοτριβές στο ενδιάμεσο των μακροσκελών συνθέσεων τους, οι πρώτες νότες του "Demon Of The Fall" διαπέρασαν τον αέρα. Δεν ακολούθησαν δεύτερες, αφού ξαφνικά παρουσιάστηκε πρόβλημα στον ήχο και συγκεκριμένα στο μπάσο και το συγκρότημα αναγκάστηκε να διακόψει και να ξεκινήσει πάλι από την αρχή, χωρίς κανένα παράπονο.



Από εκεί και πέρα, το κουιντέτο από τη Σουηδία, μιας και δεν είναι όλοι τους Σουηδοί, μας πρόσφερε μια χορταστική ποιοτικά εμφάνιση, με τα παλιά κομμάτια προσαρμοσμένα στο ύφος των νέων μελών, χωρίς ωστόσο να επηρεάζουν σε κάποιο μεγάλο βαθμό την ουσία τους. Εκτελεστικά άψογοι, με τους «νέους» Akesson και Axenrot να αποδεικνύονται εξαιρετικές επιλογές στις θέσεις των αποχωρησάντων Lindgren και Lopez αντίστοιχα. Σε σχέση με τους προκατόχους τους, ο μεν Akesson κατείχε πιο ενεργό ρόλο, αναλαμβάνοντας περισσότερα solo και riffs, ο δε Axenrot παρουσίαζε ένα πιο τεχνικό και γρήγορο παίξιμο, αλλά έλειπαν τα latin στοιχεία του Lopez.



Ο ήχος, πέρα από την αρχή, κρατήθηκε γενικά σε καλά επίπεδα. Ο κόσμος, εμφανώς λιγότερος από ότι στους Morbid Angel και με λιγότερη διάθεση για κοπάνημα, άφησε πάντως το στίγμα του, ιδιαιτέρως το κομμάτι που βρισκόταν αριστερά του διαχωριστικού, δείχνοντας να το διασκεδάζει και με το παραπάνω. Ανεξήγητα ομιλητικός, ο Mikael Akerfeldt πάνω στη σκηνή και, παρόλο που, όπως μας είπε, ήταν άρρωστος και αρκετά εξαντλημένος σωματικά, αστειευόταν όποτε του δινόταν η ευκαιρία με το κοινό.



Για άλλη μια φορά οι Opeth απέδειξαν πως έχουν τη δυνατότητα να ξεσηκώνουν τον κόσμο με τη μουσική τους, παρουσιάζοντας μας τη σκληρή αλλά και την πιο μελωδική τους πλευρά σε μια μάχη ενάντια στον χρόνο που έτρεχε ασταμάτητα εναντίον τους και εναντίον μας. Όπως ήταν λογικό, δεν έκαναν κάποιο encore, μιας και τα στενά χρονικά όρια δεν το επέτρεπαν, αλλά για όση ώρα τους είδαμε, θέλω να πιστεύω πως τους ευχαριστηθήκαμε. Ραντεβού λοιπόν τον επόμενο Οκτώβρη, με κάθε επιφύλαξη, σύμφωνα με τα λεγόμενα του ιδίου του Akerfeldt - και έφτασε αισίως η ώρα για μια συνομωσία αλλιώτικη από τις άλλες. Βραζιλιάνικη.



Setlist:
Demon Of The Fall, Baying Of The Hounds, Master's Apprentices, Heir Apparent, The Drapery Falls



Καθώς ο ήλιος υιοθετούσε λιγότερο βασανιστικές γωνίες και όδευε προς την αργοκίνητη δύση, το τεράστιο Terra Stage γέμισαν δύο γίγαντες. Οι αδελφοί Cavalera, Max και Igor, φορείς του πιο βίαιου groove από τη χρυσή εποχή των Sepultura, πάτησαν για πρώτη φορά μαζί ελληνικό σανίδι, ως Cavalera Conspiracy.

Μια βραζιλιάνικη σημαία, επί σκηνής, προμήνυε την αχαλίνωτη ρυθμική ζωντάνια, που μολύνει το αίμα της ζηλευτής ράτσας με ανεξέλεγκτη ηχητική ενέργεια. Από το δίσκο της νεοσύστατης μπάντας, τα καταπληκτικά "Inflikted" και "Sanctuary" έδωσαν το πρώτο χτύπημα του πολιορκητικού κριού. Ήχος ασήκωτος, ταχύτητες αμείλικτες και τέσσερις ανεξέλεγκτοι μουσικοί. Ένα νέφος σκόνης αιωρήθηκε πάνω από το μανιασμένο πλήθος και θα 'λεγες πως το κοινό βράζει. Ο Max Cavalera συντόνισε αυταρχικά το mosh pit και γρύλισε «Igor, bring this shit!». «Υπάκουα», ο μικρότερος αδελφός τυράννησε τις μπαγκέτες του, στο ρυθμό του ογκόλιθου "Territory" των Sepultura, σα να ήθελε να προκαλέσει κατολισθήσεις στους απέναντι λόφους.

Οι αιχμηρές ηλεκτρικές κιθάρες του "Terrorize" επανέφεραν την επικαιρότητα των δύο αδελφών, ενώ το επιταχυνόμενο "Arise" των Sepultura κατέθεσε το «αξίωμα της αδιαπραγμάτευτης υπεροχής της θορυβώδους λαίλαπας», που απαιτεί μια ζωντανή εμφάνιση. Την επιστροφή και πάλι στο παρόν σημείωσε το "Doom Of All Fires", ενώ η μπάντα ήρθε αντιμέτωπη με ένα μεγάλο κατακόκκινο πανό, που έφερε τη συγκινητικότατη -πλην όμως ανούσια- επιγραφή «Max Igor back to bloody roots Sepultura».

«Γαμήστε τα όλα!», εις άπταιστον ελληνικήν, και το "Refuse Resist" κάνει τα λόγια πράξη. Το "Wasting Away" των Nailbomb γίνεται βήμα για το slayerικό ουρλιαχτό του σόλο του κιθαρίστα Mark Rizzo. Το μέταλλο γίνεται μάγμα και ο ήχος, που παράγεται από καθέναν από τους συντελεστές, γίνεται απολαυστικά δυσδιάκριτος στο βέβηλο "Desperate Cry" και στο καταιγιστικό thrash του "Inner Self", αμφότερα από την εποχή των Sepultura. Ο Richie Cavalera, θετός γιός του Max, συνοδεύει στα φωνητικά του "Black Ark", κατά το οποίο ο ήχος αδικεί τα εξαιρετικά τύμπανα του τρανού Igor. Το "Orgasmatron" των Motörhead ενθουσιάζει και μετατρέπεται στο "Hex".



«Οικογενειακή υπόθεση» θα έλεγε το κλισέ. Στο "Troops Of Doom", ο γιός του Max αναλαμβάνει τα τύμπανα, ενώ ο περήφανος συνονόματος θείος Igor παρακολουθεί γονατιστός και εμψυχώνει.



Πιθανότατα η μαζική πλειοψηφία να προτιμούσε μια άμεση επανένωση των «αυθεντικών» Sepultura. Όταν όμως η εμφάνιση ολοκληρώθηκε με το "Roots Bloody Roots", τα χοροπηδητά του κόσμου είχαν δημιουργήσει έναν κρατήρα στο έδαφος, με διάμετρο μισό χιλιόμετρο. Τί εννοείτε «υπερβολή»;



Carcass... Το μεγάλο ερωτηματικό του φετινού φεστιβάλ. Η μπάντα που αποδεδειγμένα ανάγκασε πολλούς να ξεβολευτούν από το σπίτι τους, να τρέξουν στην «εξωτική» Μαλακάσα και ενώ ο καιρός μας φιλοδωρούσε με θερμά σαραντάρια. Πώς να είναι μία από τις πιο ιστορικές μπάντες της death/grind σκηνής ζωντανά μετά από τόσα χρόνια απραξίας; Η απάντηση ήρθε λίγο μετά τις οκτώ και ήταν πολύ απλή και κατανοητή. Καταιγιστική.



Πραγματικά σα να μην πέρασε μια μέρα, οι Carcass βγήκαν στη σκηνή για να μας ισοπεδώσουν, με το πρώτο χτύπημα να ακούσει στο όνομα "Inpropagation". Με την τριάδα Steer, Walker, Amott στην πρώτη γραμμή να εξαπολύοει την επίθεση από τα έγχορδα και τον Daniel Erlandsson, στη θέση του Ken Owen, να μας βομβαρδίζει από τα drums, η μπάντα παρουσιάστηκε εξαιρετικά σφιχτοδεμένη και απέδωσε άψογα σαν καλολαδωμένη μηχανή.



Σημαντικότερο όλων, για μένα τουλάχιστον, το κέφι που έδειχνε να έχουν τα μέλη. Ο Jeff ήταν ιδιαίτερα ομιλητικός απέναντι στο κοινό, δε δίστασε να σχολιάσει την επανασύνδεση ως «αφορμή για να χάσει κιλά» και να αστειευτεί με τους Within Temptation που έπαιζαν παράλληλα στη μεγάλη σκηνή. Όπως ήταν αναμενόμενο, η μπάντα έριξε το βάρος της στα δύο πιο δημοφιλή album της.



To "Necroticism-Descanting the Insalubrious" και το "Heartwork" είχαν την τιμητική τους. Τραγουδάρες όπως τα "Buried Dreams", "Carnal Forge" και "No Love Lost" ήταν υπερ-αρκετά για να φέρουν πολύ κόσμο από το Terra stage και αντιμέτωπους με τον death metal ήχο των Carcass, ενώ το super hit "Corporal Jigsore Quandary" έκανε πολλά κεφάλια να γυρίσουν και τους φαν του ακραίου ήχου να πάθουν αμόκ, σηκώνοντας σκόνη αρκετή για να κρύψει τη σκηνή.



Ιδιαίτερα συγκινητική η στιγμή που ο Ken Owen, o original drummer του γκρουπ, έκανε μία σύντομη εμφάνιση πίσω από το drum kit που κάποτε χρησιμοποιούσε για να δίνει παλμό στα τραγούδια της μπάντας του. Τα τεχνικά προβλήματα δεν έλειψαν ούτε σε αυτή την εμφάνιση, αλλά το ότι για πρώτη φορά βλέπαμε τους Carcass στην Ελλάδα και μάλιστα σε μία τόσο ζωντανή και δυνατή εμφάνιση ήταν αρκετό για να κρατήσει την αδρεναλίνη ψηλά.



Τελικά, αφού έπαιξαν το "Heartwork", καθώς και ένα "Keep On Rotting Ιn Τhe Free World" για τους πιο παραδοσιακούς μεταλλάδες, η μπάντα μας καληνύχτισε και μας αποχαιρέτησε γύρω στις 21.20. Ελπίζω μόνο όχι για πάντα, αφού τέτοιες εμφανίσεις αποδεικνύουν ότι χρειαζόμαστε μπάντες σαν τους Carcass να κρατάνε ζωντανή και ψηλά τη σκηνή.



Ο δυνατός ήλιος αποφάσισε να πάρει το δρόμο της επιστροφής, ακούγοντας τις ρυθμικές κιθάρες των Carcass, και άφησε το φεγγάρι να χαρεί την πρώτη εμφάνιση των Within Temptation στη χώρα μας.

Όπως θα περίμενα, η ταυτόχρονη παρουσία των Carcass στη μικρή σκηνή και η βασική στάση ζωής των περισσοτέρων, που παρευρίσκονταν στον χώρο, που αντιτίθεται σε κάθε μορφής μόδα η τάση, ήθελε τους Ολλανδούς να ξεκινούν μπροστά σε ένα ελάχιστο αριθμό κοινού, με μέσο όρο ηλικίας περίπου την ηλικία που είχε ο Halford στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ένα όχι και τόσο δυναμικό ξεκίνημα, αφού και το "Jillian" δε νομίζω ότι ενδείκνυται να ξεσηκώσει ένα άνευρο φαινομενικά κοινό. Και η λέξη φαινομενικά μοιάζει να κερδίζει τη σημασία της μέσα από την πορεία του live και την κούρσα του χρόνου προς τους headliners Judas Priest.

Η αψεγάδιαστη και ιδιαίτερη φωνή της Sharon Den Adel δε θα μπορούσε παρά να καλέσει σα σειρήνα όσους περιφέρονταν στο χώρο αμφιταλαντευόμενοι ανάμεσα στις δύο σκηνές. Τότε ήταν που η τριπλέτα των "The Howling", "What Have You Done" και ασφαλώς το κομμάτι που απογείωσε τους Within Temptation στη χώρα μας, "Stand My Ground", έμοιαζε να ανάβει τη σπίθα στο δάσος της Μαλακάσας.



Το υπερεπιτυχημένο album "The Heart Of Everything" αποτέλεσε τη σταθερή βάση του setlist, όπως αναμενόταν, γεγονός που δε νομίζω να προκαλέσε την παραμικρή δυσχέρεια, αφού τα λόγια των κομματιών στόλιζαν τα χείλη των ανθρώπων γύρω μου. Το group έδινε ό,τι μπορούσε πάνω στη σκηνή, θέλοντας πραγματικά να δημιουργήσει «μουσικό δεδικασμένο» κι ένα τέτοιο παρελθόν στη χώρα μας που θα αποτελεί τον καλύτερο τρόπο προώθησης για ένα ενδεχόμενο live της μπάντας, χωρίς το άγχος του χρόνου, με την αποκλειστική παρουσία των ανθρώπων που αγαπούν τη μουσική τους και ασφαλώς σε ένα χώρο που θα μπορούσε να λειτουργήσει καταλυτικά στην ατμόσφαιρα που δημιουργούν και την αισθητική της σκηνικής τους παρουσίας.



Όπως θα περίμενε κανείς, ασφαλώς, τα ηχογραφημένα μέρη ήταν πολλά, γεγονός αναπόφευκτο, αλλά η θεατρικότητα των κινήσεων της Sharon δεν επέτρεπε οτιδήποτε αρνητικό να περάσει από το μυαλό σου. Ακόμα και τα προβλήματα στον ήχο που έγιναν εμφανή κυρίως στη φωνή δε θα μπορούσαν να «λερώσουν» την πανέμορφη τραγουδίστρια. Οποιαδήποτε μορφή συγκρίσεων με τις «μεγάλες» κυρίες του ιδιώματος, που πολλοί βιάστηκαν να εντάξουν στο gothic metal, βρίσκει την Sharon σε μια πολύ υψηλή θέση, κυρίως λόγω του χαρακτήρα που έχει υιοθετήσει.



Είναι εκείνος ο μαγικός τρόπος που βρίσκουν κάποιες γυναίκες να σε κάνουν να τις ακολουθείς χωρίς να σκέφτεσαι, χωρίς προσωπική βούληση και δίχως να ζητάς ανταλλάγματα. Πολλές φορές, όμως, όταν σε οδηγούν σε τέτοια όμορφα μονοπάτια αξίζει η άνευ όρων παράδοση, που στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει ένα σκοπό, μια πορεία που έλαβε τέλος με την Sharon στο ρόλο της «Βασίλισσας του Πάγου» να δίνει την απάντησή της, εκ μέρους όλου του group, σε όσους κρίνουν και συγκρίνουν δίχως γνωστικό υπόβαθρο και ασφαλώς δίχως προσωπική εμπειρία, μέχρι το χτεσινό βράδυ τουλάχιστον...



Η καλύτερη εισαγωγή για ένα τεράστιο συγκρότημα που θα ακολουθούσε.

Setlist:
Jillian, The Howling, What Have You Done, Stand My Ground, The Heart Of Everything, Our Solemn Hour, Angels, Hand Of Sorrow, Mother Earth, Deceiver Of Fools, Ice Queen



Πόσες φορές άραγε είχαμε πιάσει τον εαυτό μας να σκέπτεται «είδαμε Priest με Ripper, μένει μόνο να γυρίσει ο Halford για να ολοκληρωθούμε»; Πράγμα που έπειτα από τρία έτη πραγματοποιήθηκε. Το 2004 οι Priest επιστρέφουν επί ελληνικού εδάφους με τον Metal God ξανά πίσω απ' το μικρόφωνο, ένα γεγονός που το κοινό τόσο λαχταρούσε. Φέτος, 4 χρόνια μετά το αλησμόνητο (;) εκείνο show, η μπάντα επιστρέφει μ' έναν καινούργιο δίσκο στις αποσκευές της κι ένα ερωτηματικό σε παρένθεση που έχει άμεση σχέση με τον πρόλογο. Το τότε περιβόητο live απογοήτευσε τον υπογράφοντα, ο οποίος αντί του άλλοτε αποστομωτικού Rob αντίκρυσε έναν κουρασμένο απ' τα χρόνια άνθρωπο που ως επί το πλείστον ερμήνευε τα κομμάτια είτε στατικός, είτε κάνοντας ρομποτικές κινήσεις. Το reunion του 2004 ήταν βεβιασμένα μελετημένο, καθώς ο Rob είχε κουραστεί από τις αλλεπάλληλες περιοδείες με το προσωπικό του σχήμα, ενώ το σχετικά best-of set list περιείχε αρκετά κομμάτια που στην τότε φάση βρίσκονταν εκτός των κυβικών του.

Αντιθέτως, το σκηνικό που ζήσαμε χθες βράδυ στη Μαλακάσα ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Οι Judas εν ολίγοις πήραν το αίμα τους πίσω. Το stage show αποδείχθηκε φανερά πιο προσεγμένο, ειδικά όσον αφορά τα κομμάτια του νέου δίσκου. Το άνοιγμα του set έγινε με το "Prophecy", όπου το πανό με την επί reunion εποχής τρίαινα έκανε τόπο στη μορφή του Νοστράδαμου και στον θεατρικό Rob, ο οποίος κατά μία έννοια υποδυόταν το χαρακτήρα. Η ασημένια ρόμπα και οι τρικλίζουσες κινήσεις του σ' έβαζαν στο κλίμα, κάτι που φάνηκε περισσότερο στα μισά της κανονικής διάρκειας. Αναφέρομαι στο "Death", όπου ο Halford βγήκε μέσα από μία καταπακτή καθισμένος σ' ένα θρόνο, κάτι που -βάσει του ύφους του κομματιού- έδινε περίσσιο συναίσθημα στη στιγμή. Αξίζει να σημειωθεί πως αναλόγως της επιλογής κομματιού, το background στο πανό άλλαζε, με πιο μνημειώδης να μένει η μορφή του ηλεκτρικού ματιού κατά την εισαγωγή που ακούει στο όνομα "Hellion"...

Όσον πάλι αφορά τα περί εκτελέσεων, και τα 5 μέλη βρέθηκαν σε εξαιρετική φόρμα, με τον "K.K." συγκεκριμένα να οργιάζει όσο ποτέ! Ο Glenn, συγκριτικά, στάθηκε σε πιο χαμηλούς τόνους, ίσως λόγω του πρόσφατου θέματος υγείας που αντιμετώπισε. Ο Ian Hill απ' τη μεριά του ήταν σταθερός όπως πάντα, ενώ ο Scott με το drumming του γέμιζε ολοένα και περισσότερο τον ήχο, ο οποίος παρεμπιπτόντως αποδείχθηκε δυνατός και καθαρός. Τέλος, ο Rob έδειχνε πολύ κεφάτος και σε καλή κατάσταση, με τα ψηλά φωνητικά να βγαίνουν πιο γρεζαριστά, δίχως να μας χαλούν ιδιαίτερα.



Η γενική εικόνα λοιπόν ήταν πλήρως ανανεωμένη, με το set list ν' αποτελεί το ιδανικό κερασάκι στη τούρτα. Το σφυροκόπημα στο "Between The Hammer And The Anvil", οι κραυγές του κόσμου στο "Hell Patrol", ο κυριολεκτικά εκστασιασμένος K.K. Downing στο "Sinner", τα ξεχασμένα απ' τη μοίρα "Dissident Aggressor" και "Devil's Child", το αεικίνητο κύμα που σχημάτισε ο κόσμος με τα χέρια του στο "Rock Hard, Ride Free", όλα αυτά συνθέτουν την (ίσως) πιο αξιομνημόνευτη εμφάνιση των Judas Priest στη χώρα μας. Οι επιλογές στο set list αποτελούσαν το υγρό όνειρο κάθε Priestά, καθώς δεν έλειπαν συν τοις άλλοις κλασσικά, αγαπημένα τραγούδια που ακούνε στους τίτλους "Painkiller", "Electric Eye" και "Hell Bent For Leather", στο οποίο η Harley έκανε για μία ακόμη φορά την εμφάνισή της...



Δε μένουν πολλά να πούμε. Οι Judas -το γηραιότερο μεταλλικό σχήμα στο χώρο- μας έδωσαν στεγνά τα κεφάλια στο χέρι (για να μην πω κάτι άλλο). Ο Halford απ' τη μεριά του ήταν σε τρομερή φόρμα, δεδομένου της ηλικίας του. Δε σας κρύβω πως σε μία φάση στο τελείωμα του "Metal Gods" μου έδωσε την υποψία προηχογραφημένων φωνητικών. Κι όμως όχι, ακούσαμε και είδαμε το «real deal», έναν Halford που έπαιζε με τον κόσμο όπως έπρεπε εδώ και χρόνια να κάνει! Οι ερμηνείες αυτή τη φορά άγγιζαν εμφανώς υψηλότερα επίπεδα, ενώ η σκηνική παρουσία ήταν κατά μεγάλο μέρος απαλλαγμένη από ρομποτικά φαινόμενα. Πραγματικά, δε θυμάμαι να έχει ξαναδώσει / μεταδώσει τόση ενέργεια σε live τα τελευταία χρόνια. Μας καληνύχτισε υπό τους ήχους του "You've Got Another Thing Coming", κάνοντας μας παράλληλα το καλύτερο δώρο. 7 χρόνια μετά το αλησμόνητο live επί Ripper εποχής και 4 χρόνια μετά τα μνημειώδη για πολλούς σκηνικά της Μαλακάσας, μπορούμε επιτέλους να πούμε πως βιώσαμε το μεγαλείο των Priest στην πλήρη δόξα του! Τι παραπάνω μπορεί να ζητήσει κανείς;



Υ.Γ.1: Μέγιστο αίσχος το αναμμένο καπνογόνο που εκσφενδονίστηκε προς τις μπροστινές σειρές κατά τη διάρκεια του "Breaking The Law". Ορισμένα άτομα που βρίσκονταν εκεί τραυματίστηκαν, αν και μάλλον όχι σοβαρά.

Υ.Γ.2: Τεράστιο έπος η επανεμφάνιση του συνθήματος «είναι τρελός ο καραφλός». Χάρισε χαμόγελα σ' όλο το συγκρότημα!

Υ.Γ.3: Μοναδικό παράπονο -αν και μικρό- αποτελεί το «κόψιμο» του "The Green Manalishi" απ' το encore. Οι λόγοι είναι άγνωστοι.



Setlist:
Dawn Of Creation (intro), The Prophecy, Metal Gods, Eat Me Alive, Between The Hammer And The Anvil, Devil's Child, Breaking The Law, Hell Patrol, Death, Dissident Aggressor, Angel, Hellion / Electric Eye, Rock Hard, Ride Free, Sinner, Painkiller
Encore:
Hell Bent For Leather, You've Got Another Thing Comin'