The Neal Morse Band

«Έλα φίλε! Θες τις εντυπώσεις μου για το νέο άλμπουμ των NMB;»

Λοιπόν, κράτα μεγάλο καλάθι! Αλήθεια! Δεν θα πω ότι πιάνει το "The Similitude Of A Dream" - γνωρίζεις πόσο ψηλά το έχω αυτό το άλμπουμ - αλλά, μοιάζει να στέκεται πολύ κοντά του κι αυτό είναι κάτι που δεν το περίμενα! Δεν μιλάω οπαδικά, για τύπους σαν κι εμάς που είμαστε χρόνια οπαδοί του μουσικού κόσμου που έχουν χτίσει ο Neal με τον Mike εδώ και παραπάνω από είκοσι χρόνια, αλλά όσο πιο αντικειμενικά μπορώ να το δω.

Προφανώς, γνωρίζεις ήδη πως το μοτίβο άλλαξε μετά από δυο συνεχόμενα διπλά concept άλμπουμ, αλλά, ρε τους μπαγάσες, πάλι διπλό άλμπουμ κυκλοφορούν με 100 λεπτά μουσικής! Πάντως, μην σε προβληματίζει καθόλου αυτό. Ψάχνω και δεν βρίσκω περιττή στιγμή! Όπως μου είπε ο Bill, «αυτό το άλμπουμ σχεδόν γράφτηκε μόνο του». Και πραγματικά φαίνεται πως η διάρκειά του δεν προέκυψε επιτηδευμένα.

Το "Innocence & Danger" μοιάζει η πιο ομαδική δουλειά των NMB ως τώρα και ίσως δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερες αρχικές ιδέες προήλθαν από τον Randy και τον Bill, γιατί σε αρκετά σημεία ακούγεται φρέσκο και διαφορετικό. Ο δε Eric επιβεβαιώνει αυτό εδώ και καιρό λέμε ότι είναι «ο νέος Petrucci», ενώ παράλληλα έχει (τουλάχιστον) ισότιμο ρόλο με τον Neal στα φωνητικά, σε έναν τομέα που γίνεται όλο και καλύτερος, αναλαμβάνοντας την πλειονότητα των ρεφρέν. Ο Mike αποτελεί τη γνωστή εγγύηση που ξέρουμε σε πολλά επίπεδα, καθώς ακόμα και στα λίγα σημεία που τραγουδάει είναι πολύ μετρημένος και θετικός! Ο δε Neal παραμένει ο αρχηγός, αλλά αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάτι, αυτό θα ήταν διαφοροποιημένη στιχουργική του προσέγγιση, η οποία προήλθε μετά τη συζήτηση που είχε με τον Jon Anderson των Yes και δεν περιορίζει θεματολογικά το άλμπουμ.

Αν έχεις ακούσει ήδη τα δυο πρώτα τραγούδια που ανοίγουν το άλμπουμ, είμαι σίγουρος ότι θα ενθουσιάστηκες με τις υπέροχες μελωδίες του "Do It All Again" ή ότι σου έφεραν λίγο στο νου τις μέρες του Portnoy στους Theater τα πιο τεχνικά μέρη του υπέροχου, πιο up-tempo "Bird On Wire". Φαντάζομαι θα συμφωνούμε ότι είναι αμφότερα εξαιρετικά τραγούδια, μεστά και συνάμα εντυπωσιακά και ορθά επιλέχτηκαν ως πρώτα δείγματα.

Το σκηνικό αλλάζει άρδην με το παιχνιδιάρικο "Your Place In The Sun" να έχει κάτι από Supertramp και βεβαίως ολίγον από The Beatles, ενώ όλοι -πλην Randy φυσικά- περνάνε από τα lead φωνητικά. Πρόκειται για μια πολύ ευχάριστη σύνθεση, εκ των καλών «ελαφριών» συνθέσεων που συχνά συναντιόνται στα άλμπουμ του Neal. Σε ανάλογο μοτίβο είναι το πολύ όμορφο, σχεδόν AORίζον "Another Story To Tell", με το πολύ όμορφο πιανάκι του και τα απολαυστικά σόλο του. Διαφορετικό, αλλά κι οικείο την ίδια στιγμή, αφού πλέον δεν μας προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση όποια μουσική κατεύθυνση κι αν ακολουθήσουν σε ένα τραγούδι αυτοί οι τύποι, έτσι δεν είναι; Αμφότερες, πάντως, οι δυο παραπάνω συνθέσεις προσθέτουν ένα δικό τους, ωραιότατο, χρώμα στη ροή του άλμπουμ.

Στη συνέχεια, το ύφος αλλάζει και πάλι, με το φορτισμένο "The Way It Had To Be" να είναι μια Floydική σύνθεση, στην οποία λάμπει τόσο το ερμηνευτικό ταλέντο όσο και το κιθαριστικό παίξιμο του Eric. Αργό, συναισθηματικό και με όμορφους στίχους είναι σίγουρα μια στιγμή που ξεχωρίζει, με τον Bill να έχει ουσιώδη συνεισφορά και στα φωνητικά. Έπειτα, το instrumental "Emergence" ο Neal μας κάνει μια ουσιώδη επίδειξη των αδιαμφισβήτητων δεξιοτήτων του στην ακουστική κιθάρα, σε μια σύνθεση που λειτουργεί κι ως εισαγωγή του "Not Afraid Pt.1", ίσως του αγαπημένου μου τραγουδιού στο άλμπουμ. Όταν μπαίνουν οι πολυφωνικές αρμονίες, πάνω από την ακουστική κιθάρα θυμίζοντας Crosby, Stills & Nash εγώ λιώνω, ενώ το φανταστικό ρεφρέν (αυτή η παύση στη δεύτερη στροφή με σκοτώνει) έρχεται να ολοκληρώσει αυτή την υπέροχη σύνθεση. Το κλείσιμο του πρώτου CD έρχεται με τη διασκευή (με την πραγματική έννοια του όρου) στο "Bridge Over Troubled Water" των Simon & Garfunkel, στο οποίο έχουν προσδώσει ένα 70s prog ύφος, διατηρώντας τις μαγικές μελωδίες του, ενώ οι Neal, Eric και Bill μοιράζονται εξαιρετικά το ερμηνευτικό κομμάτι. Το έχουν κάνει τελείως δικό τους και απόλυτα ταιριαστό στο ύφος του άλμπουμ.

Πάμε τώρα στο 2^ο CD που έχει τα δυο επικά σε διάρκεια τραγούδια. Πρώτα έρχεται το 20λεπτο " Not Afraid Pt.2", το οποίο δεν έχει κάποια μουσική συνάφεια με το πρώτο μέρος, παρά κινείται σε πιο παραδοσιακά για τον Neal νερά. Πομπώδες, με εντυπωσιακά μέρη να εναλλάσσονται και γεμάτο ωραιότατες μελωδίες, είναι από εκείνα τα μακροσκελή τραγούδια που με τόση μαστοριά ξέρουν να στήνουν αυτοί οι τύποι. Το ίδιο εντυπωσιακό - μη σου πω κι ακόμα παραπάνω - είναι το 30λεπτο "Beyond The Years", που προσφέρει παραπάνω χώρο για εντυπωσιακά τεχνικά μέρη, όπως αυτό το μαγικό πράγμα που σκαρφίστηκαν στο έκτο περίπου λεπτό για να ακολουθήσει ένα τρομακτικό Petrucciκό solo του Eric ή το σύντομο πολύφωνικό Spockικό μέρος στο 13^ο λεπτό ή ακόμα και το σόλο στο μπάσο του Randy κάπου στο 22ο λεπτό. Πάντως, όλα τα βασικά στοιχεία που κάνουν μια τόσο μεγάλη σύνθεση να ξεχωρίζει είναι σε τοπ επίπεδο: τα παιξίματα, οι μελωδίες, η ροή, οι ενορχηστρώσεις. Αμφότερα και τα δυο αυτά τραγούδια μπαίνουν δίπλα στα καλύτερα έπη όπως τα "World Without End" ή το "Alive Again" και τα πολλά ακόμα μακροσκελή τραγούδια από τον προσωπικό κατάλογο του Neal ή τους Transatlantic.

Δεν θα επεκταθώ περαιτέρω. Είμαι 100% σίγουρος πως θα το λατρέψεις. Πρόκειται για εντυπωσιακή δουλειά, που μεταξύ μας ξεπερνάει με σχετική άνεση τα φετινά άλμπουμ των Transatlantic και Liquid Tension Experiment, αν αυτό σου λέει κάτι! Και είναι τρομερό πόσο αστείρευτη μοιάζει να είναι η έμπνευση και πόσο καλύτερη μοιάζει να γίνεται η χημεία αυτών των πέντε τρομερών τύπων, εκεί που λες ότι καλύτερα δεν γίνεται.

Μιλάμε για 100 λεπτά πανδαισίας μελωδιών και αποθέωσης του ταλέντου σε ένα άλμπουμ-γιορτή για το progressive rock. Τολμώ να πω από τώρα πως το "Innocence & Danger" θέτει ισχυρή υποψηφιότητα για άλμπουμ της χρονιάς.»

Το παραπάνω κείμενο για την παρουσίαση του άλμπουμ γράφτηκε σαν να ήταν η ενθουσιώδης απάντησή μου στον φίλο μου τον Δημήτρη, ο οποίος κάθε φορά μου έστελνε να με ρωτήσει αν άκουσα την εκάστοτε νέα δουλειά του Neal Morse και να μιλήσουμε εις βάθος για αυτή, γνωρίζοντας ότι μοιραζόμαστε το ίδιο πάθος για τις μουσικές του Neal.

Μια υπενθύμιση μην ξεχνάμε να εκτιμάμε τις μουσικές που μας γεμίζουν και μας φέρνουν κοντά με άλλους ανθρώπους. Και κυρίως να μην ξεχνάμε να εκτιμάμε τους ανθρώπους με τους οποίους μοιραζόμαστε την αγάπη και τον ενθουσιασμό μας για τη μουσική.