Threshold, The Silent Wedding @ Κύτταρο, 12/11/23

Οι Βρετανοί Threshold κινούνται μεν στον χώρο του progressive, αλλά έχουν τόση πολλή μελωδία στη μουσική τους που πατάνε και λίγο στον χώρο του melodic στα δικά μου αυτιά. Όπως και νά ‘χει, μας έχουν δώσει και πλήθος καλών δίσκων, αλλά και μια πάρα πολύ καλή συναυλία στον ίδιο χώρο, ακριβώς έξι χρόνια πριν – με το ίδιο μάλιστα support σχήμα!

Το κακό είναι πως τις περισσότερες φορές που μετριόμαστε οι του prog, αποδεικνύεται ότι είμαστε λιγότεροι απ’ ό,τι νομίζουμε και το ίδιο έγινε και το κυριακάτικο βράδυ που οι Threshold ήρθαν για δεύτερη φορά στα μέρη μας. Φέτος μαζευτήκαμε κάπως περισσότεροι νοματαίοι, αλλά και πάλι ήμασταν λιγότεροι από όσους άξιζαν στη σπουδαία αυτή μπάντα.

Με μια τραγουδίστρια να συνεισφέρει στα δεύτερα φωνητικά, οι The Silent Wedding άνοιξαν την πλήρως επαναληπτική βραδιά. Ο ήχος – κλασσικά στο Κύτταρο – ήταν καθαρός και δυνατός από την αρχή, ενώ παραδόξως ευτυχώς πολύ καθαρή ήταν και η ατμόσφαιρα, μιας και το κάπνισμα ήταν περιορισμένο σε σημείο που σχεδόν δεν ενοχλούσε. Εμφανιζόμενοι για 32^η φορά ως support των Threshold, μιας και έχουν κάνει και δύο περιοδείες μαζί, οι The Silent Wedding έπαιξαν ένα setlist που εστίασε περισσότερο στην πιο πρόσφατη κυκλοφορία τους "Ego Path", όπως ήταν άλλωστε και φυσιολογικό.

Από τα τρία πρώτα κομμάτια ξεχώρισα ελαφρώς το "Point Of No Return", ενώ η αίσθηση που είχα ήταν πως το συγκρότημα μου ακουγόταν ένα «τσικ» πιο σκληροί από τις studio δουλειές τους. Με το "Catharsis" πήγαμε για λίγο στο επίσης καλό "Enigma Eternal", ενώ το "Stealing The Sun" ο Μάριος μπερδεύτηκε και το προσφώνησε ως «ασπίδα», με τον αρχικό τίτλο δηλαδή με τον οποίο είχε μπει στο χρονοντούλαπο απ’ όπου το απέσυραν για να το ολοκληρώσουν χρόνια μετά.

Τα ρυθμικά παλαμάκια επιδοκιμασίας των δυστυχώς λίγων γενναίων που βρεθήκαμε στο Κύτταρο συνεχίστηκαν και στο "Caught In The Web", με το ωραίο ρεφραίν. Στο τελευταίο "Song Of The Dead" συνειδητοποίησα ότι με χαλάσανε λίγο τα πολυπληθή layers προηχογραφημένων δεύτερων - ακόμα κι εκεί, ρεπετισιόν της προηγούμενης συναυλίας! Σε γενικές γραμμές όμως, είδαμε από τους The Silent Wedding μια πολύ καλή εμφάνιση που μας συνόδευσε μέχρι το κυρίως πιάτο.

Την προηγούμενη φορά ήμασταν ο πρώτος σταθμός των Threshold για την περιοδεία του καταπληκτικού "Legends Of The Shires", που είχε σημάνει την επιστροφή του φοβερού Glynn Morgan πίσω από το μικρόφωνο. Τι δίσκος κι εκείνος, μετά από τόσα χρόνια καριέρας! Τούτη τη φορά, ήμασταν ο τελευταίος σταθμός, μιας και το συγκρότημα δεν έχει άλλη προγραμματισμένη συναυλία για φέτος. Το "Diving Lines" συνεχίζει περίπου από εκεί που σταμάτησε ο προηγούμενος δίσκος και είναι μια ακόμα πολύ καλή προσθήκη στην κληρονομιά των Threshold, οπότε μια περιοδεία για την προώθησή του μας έκατσε μια χαρά.

Λίγα λεπτά μετά τις 10 κι ενώ η πλατεία του Κυττάρου ήταν ας πούμε ψιλογεμάτη (ο εξώστης κλειστός), οι πέντε Threshold άρχισαν να λαμβάνουν θέσεις. Από τις πρώτες νότες του "Haunted" φάνηκε ότι ο ήχος θα ήταν ένας από τους θετικότερους πρωταγωνιστές της βραδιάς. Τα τύμπανα του "Vegan Demon" Johanne James ήταν στημένα στα αριστερά της σκηνής, αφήνοντας χώρο για τα πλήκτρα του συνιδρυτή Richard West στα δεξιά, ο οποίος επωμίστηκε και τα περισσότερα δεύτερα φωνητικά. Στα πρώτα τώρα, όχι ότι δεν ξέραμε τον Glynn Morgan, αλλά μας εντυπωσίασε και πάλι με το που άνοιξε το στόμα του.

Σε κομμάτια όπως το "Domino Effect" νομίζω ότι φαίνονται οι επιρροές που έχουν οι Threshold και από τον ήχο των ‘80s. Τα πλήκτρα πρωταγωνίστησαν και απολαύσαμε και το solo του West, εκτός από το κιθαριστικό του Karl Gloom. Το "Long Way Home" έδειξε την πιο σκληρή πλευρά της μπάντας στην αρχή του, γλυκαίνοντας όμως στο τέλος. Στο "Slipstream" οι βαρειές κιθάρες και το μελωδικό solo μας προκάλεσαν τη μεγαλύτερη ανταπόκριση ως εκείνη τη στιγμή, κι ας έμελλε η απόδοσή μας αυτή να ξεπεραστεί πολύ γρήρορα.

Συγκεκριμένα, λίγο αφότου ένα από τα πολλά μπλουζάκια με θέμα το "Legends Of The Shires" βοήθησε τον Morgan να προλογίσει δυο τραγούδια από τη συγκεκριμένη δισκάρα – τον καλύτερο ίσως δίσκο των Threshold. Οι εντυπωσιακές φωνητικές ακροβασίες του "The Shire (Part 2)" και το καταπληκτικό διπλό σολάρισμα κιθάρας και πλήκτρων στο "Snowblind" δε θα μπορούσαν παρά να έχουν μεγάλη επίδραση πάνω μας. Προς σχετική και ευχάριστή μου έκπληξη, το ίδιο συνέβη και με το ρυθμικό καινούργιο "Defence Condition".

Τα "Silenced" και "Let It Burn" που ακολούθησαν, ισχυροποίησαν την άποψή μου ότι το "Diving Lines" είναι ένας καλός δίσκος από τον οποίο λείπει η έκπληξη που είχαμε νιώσει με τον προηγούμενο. Μετά τις πολύ καλές εκτελέσεις των "Mission Profile" και "Pressure" από το "Subsurface", δώσαμε απλόχερα το ζεστό μας χειροκρότημα στους Threshold. Οι ίδιοι φαίνονταν να περνάνε τόσο καλά όσο κι εμείς και οι ευχαριστίες τους φάνηκε ότι είχαν μια ειλικρίνεια που μπορεί να μην υπάρχει πάντοτε σε αντίστοιχες περιπτώσεις, εδώ όμως ήταν εμφανής.

Άλλη μια απόδειξη του πόσο σπουδαίο είναι το "Legends Of The Shires" είναι ότι τόσο το κανονικό set, όσο και το encore έκλεισαν με κομμάτια από αυτό και συγκριμένα το αγέρωχο "Lost In Translation" και το φοβερό "Small Dark Lines". Σε αυτό το τελευταίο, τα φωνητικά του Morgan ήταν πραγματικά εξωπραγματικά, σχεδόν ψεύτικα, ειδικά μετά από 100 λεπτά που είχε ήδη τραγουδήσει ως τότε.

Το rhythm section των Steve Anderson και Johanne James ήταν απολαυστικό. Ο Richard West εκτός από τα πλήκτρα συνεισέφερε και τα κρίσιμα δεύτερα φωνητικά που δίνουν μια άλλη διάσταση στον ήχο των Threshold. Ο παικταράς Karl Gloom κράτησε σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας μόνος του το βαρύ φορτίο της κιθάρας βγάζοντας υπέροχο τόνο. Ο Glynn Morgan έδειξε αγέραστος, ενώ ενίοτε βοήθησε και στις ρυθμικές κιθάρες.

Οι prog συναυλίες δε στηρίζονται πολύ από το κοινό στην Ελλάδα. Φαίνεται ότι θέλουμε μόνο Dream Theater, ενώ αγνοούμε Neal Morse, Threshold, μέχρι και Riverside, για να αναφέρω λίγες μόνο συναυλίες που δεν έχουν πάει καλά από κόσμο. Σίγουρα πάντως για τη μικρή προσέλευση στο Κύτταρο δεν είχαν κάποιο μερίδιο οι καταπληκτικοί Threshold, οι οποίοι για μια ακόμη φορά ήταν ένας κι ένας και παρουσιάστηκαν ορεξάτοι, άψογοι εκτελεστικά, επικοινωνιακοί, επαγγελματίες. Με δυο κουβέντες, περίπου αψεγάδιαστοι. Αν υπάρξει επόμενη φορά, μην τους χάσετε.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής