Rod Stewart, Angelika Dusk @ Telekom Center Athens, 13/12/25

Ο (υπερήφανα) Σκωτσέζος Rod Stewart είναι ένας από τους μεγαλύτερους τραγουδιστές που έχει βγει από το Νησί, με καριέρα εξήντα ετών. Έχει περάσει από το Jeff Beck Group για δύο από τους καλύτερους δίσκους του, αλλά και από τους Faces πριν ακολουθήσει την προσωπική του πορεία. Η οποία αποδείχτηκε και η δημοφιλέστερη. Έστω και μετά από τόσα χρόνια καριέρας, έφτασε και η δική μας ώρα να δούμε ζωντανά αυτόν τον θρύλο που όσο γνωστός μπορεί να είναι για τη ζωή του (παρεμπιπτόντως, βιτριολική η ατάκα του για τον γάμο, μιας και τον έχει παρομοιάσει με το να χαρίζει ένα σπίτι σε μια γυναίκα που αντιπαθεί), άλλο τόσο καλός είναι στη μουσική του.

Η δικιά μας Angelika Dusk είχε τον άχαρο ρόλο να βγει λίγο μετά τις 7 η ώρα σε μια επί το πλείστο άδεια αρένα και να προσπαθήσει να διασκεδάσει όσους ήμασταν εκεί από την αρχή. Η Angelika μεταμόρφωσε τον «άχαρο ρόλο» σε ευκαιρία, την οποία και γράπωσε για τα καλά. Ο κόσμος ήταν λίγος στην αρχή, αλλά όσο περνούσε η ώρα, οι θέσεις γέμιζαν. Τα περισσότερα κομμάτια που ακούσαμε ήταν δικά της. Πριν από το "Cry" μας είπε ότι όχι μόνο δεν είναι ντροπή, αλλά κάνει και καλό το να κλαίμε, και είχε δίκιο. Στο "Deeper Love" ζήτησε να ανάψουμε τους φακούς των κινητών μας για να «συνδεθούμε».

Μεταξύ των δικών της κομματιών, ακούσαμε και δύο διασκευές. Το "Maniac" του Michael Sembello ήταν έτσι κι αλλιώς σε ήχο που ήταν και τα δικά της κομμάτια και ο drummer το έπαιξε πραγματικά σαν μανιακός. Το "Dancing In The Dark" του Αφεντικού άνοιξε με μια διαφοροποιημένη εισαγωγή και κατέληξε σε μια ενδιαφέρουσα εκτέλεση, με την Angelika στο τέλος ευχαριστεί εμάς για τη συμμετοχή και τον Springsteen «γι’ αυτή την κομματάρα». Παρ’ όλο το τρακ που μας εξομολογήθηκε η ίδια ότι είχε, για σαράντα περίπου λεπτά είδαμε μια πολύ καλή εμφάνιση από μέρους της Angelika Dusk και της πολύ καλής μπάντας της.

Αμέσως μετά, ξεκίνησαν πυρετώδεις ετοιμασίες στη σκηνή, μέχρι που κάποια στιγμή έπεσε μια τεράστια, παχιά κατακόκκινη κουρτίνα η οποία από εκεί και πέρα τα άφησε όλα στη φαντασία μας. Ακριβώς στις 20:30 η αυλαία σηκώθηκε και μέσα από ήχους από γκάϊντες ο Rod Stewart ξεπρόβαλλε με ένα λεοπάρ σακάκι και χρυσά παπούτσια για να ξεκινήσει μια από τις πιο αναπάντεχα όμορφες συναυλιακές βραδιές της ζωής μας. Αυτό που είδαμε ήταν περισσότερο μια παράσταση και λιγότερο μια συναυλία, με πρωταγωνιστή τον αειθαλή Rod Stewart και τη φοβερή φωνή του.

Αρχικά βγήκε με τις γυναικείς παρουσίες της μπάντας του για το "Addicted To Love" και αμέσως μετά με τις αντρικές παρουσίες για το "You Wear It Well" που μετράει αισίως μισό αιώνα και βάλε. Το συγκρότημα ήταν δωδεκαμελές (έξι άντρες, έξι γυναίκες), με κάθε μέλος να έχει ρόλο και να προσφέρει. Το υπέροχο "Ooh La La" ήταν δυστυχώς η μόνη στιγμή από τους εκπληκτικούς Faces, με τα βιολιά (to ένα εκ των οποίων ήταν της Andrea Young, που την είχαμε δει πριν πολλά χρόνια στο Gagarin με τους Pavlov’s Dog) να κλέβουν την παράσταση. Το δίδυμο "Having A Party" και "It’s A Heartache" ήταν είχαμε απολαυστικές πολυφωνίες από τις πολύ καλές γυναικείες δεύτερες φωνές.

Κάπου μας εξομολογήθηκε πως στα 15 του άκουγε Αμερικανούς μπλουζίστες όπως ο Jimmy Reed και ο John Lee Hooker, αλλά ότι ο ήρωάς του ήταν ο Muddy Waters. Η εκτέλεση του "Rollin’ & Tumblin’" που ακολούθησε ήταν από τις αγαπημένες μου στιγμές. Το "Forever Young" άλλαξε και πάλι τον ήχο και μας επανέφερε στη δεκαετία που κορυφώθηκε η δημοφιλία του, με τα πλήκτρα να «βρομάνε» ‘80s από χιλιόμετρα. Στη μέση του κομματιού η μπάντα έμεινε μόνη της να τζαμάρει και ο Stewart αποχώρησε για να επιστρέψει με άλλη αμφίεση για να το ολοκληρώσει, εν μέσω αποθέωσης. Η δημοφιλία που λέγαμε!

Το "The First Cut Is The Deepest" είχε μια ενδιαφέρουσα εισαγωγή με άρπα και βιολιά, ενώ το "Maggie May", για την κοπέλα με την οποία έχασε την παρθενιά του στα 16 του, δικαίωσε τη φήμη που έχει ως ένα από τα πιο χαρακτηριστικά τραγούδια του. Αμέσως μετά είπε καταπληκτικά το "I’d Rather Go Blind" της Etta James, το οποίο μας άκουσε πρώτη φορά από την πρόσφατα εκλιπούσα Christine McVie. Ο άτιμος, το κρατάει ακόμα το γρέζι και σε αυτό το αργόσυρτο κομμάτι φάνηκε με το παραπάνω. Όταν ο κιθαρίστας Emerson Swinford σόλαρε, μπήκε κάτω από το φως του μοναδικού προβολέα και πήρε δικαίως τη δόξα, ενώ το σαξόφωνο του Jimmy Roberts στο τέλος έδωσε έξτρα πόντους σε μια από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς.

Το "Young Turks" ξεσήκωσε τον κόσμο. Στο "Downtown Train" του Waits (το οποίο, φυσικά και είπε καλύτερα από την αυθεντική εκτέλεση) είχε έρθει η ώρα για τη δεύτερη μικρή ξεκούραση, οπότε το σαξόφωνο και οι κυρίες Holly Brewer, Becca Kotte και Joanne Bacon στις φωνές ανέλαβαν το "I’m Every Woman". Με κόκκινο πουκάμισο και κόκκινα παπούτσια ο επανακάμψας Stewart μας είπε το "I Don’t Want To Talk About It" των Crazy Horse (από δουλειά τους χωρίς τον Neil Young - που το ξετρύπωσε;) ενώ πριν από το "People Get Ready" μας προέτρεψε να προσέξουμε στη μεγάλη οθόνη από πίσω, όπου προβάλλονταν φωτογραφίες από τις μεγάλες συγκεντρώσεις στην Αμερική για τα ανθρώπινα δικαιώματα στα ταραγμένα ‘60s.

Η βραδιά κυλούσε πραγματικά σπουδαία, με τα τραγούδια να είναι σχεδόν όλα γνωστά, τις εκτελέσεις να είναι περίπου αψεγάδιαστες και τον Rod Stewart να μας κάνει να μη σκεφτόμαστε ούτε μια φορά ότι έχει περάσει τα ογδόντα. Το "Have I Told You Lately" βέβαια προσωπικά μου φάνηκε λίγο άνευρο, αλλά η ρεβάνς ήρθε άμεσα με το "Baby Jane" και τη φανταστική εκτέλεση του "It Takes Two". O Sir κατάφερε να σηκώσει όλη την αρένα στο πόδι και να μας βάλει όλους να τραγουδάμε "it takes twooo babyyy, just me and you", με τη μπάντα από πίσω να παίζει σεληνιασμένη.

Πριν το "Do You Think I’m Sexy?" όλοι ξεκινήσανε να κλοτσάνε μπάλες ποδοσφαίρου στο κοινό, αλλά ο Rod διέκοψε το κομμάτι για να «την πει» σε κάποιον μπροστά που φανατίστηκε υπερβολικά προκειμένου να πιάσει μια μπάλα. Μετά τις ...νουθεσίες, συνέχισε το κομμάτι ακριβώς από εκεί που το είχε σταματήσει. Για το τέλος, όπως ήταν λογικό, είχαν αφεθεί δυο από τα πιο γνωστά κομμάτια, με το "Hot Legs" να ξεσηκώνει τον κόσμο και το "Sailing", όπου όλοι έβαλαν καπέλα καπετάνιου, να έχει έναν αποχαιρετιστήριο τόνο. Η αυλαία έπεσε, αλλά πολύ γρήγορα ξανανέβηκε και το "Love Train" ήταν αυτό που έκλεισε μια σπουδαία βραδιά σε πανηγυρικό κλίμα, μετά από σχεδόν δύο ολόκληρες ώρες.

Κάποιοι μπορεί να πούνε ότι αρκετά μεγάλα ονόματα μας θυμούνται στα γεράματά τους για να κάνουν αρπαχτές ή αντίστοιχα παράπονα. Ο Rod Stewart ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα στην περιοδεία που με τίτλο "One Last Time" εύγλωττα υποδηλώνει ότι όντως είναι είτε η τελευταία του είτε μία από τις τελευταίες του. Αν υπήρχε όμως έστω και ένα άτομο που πήγε στη συγκεκριμένη συναυλία και δεν πέρασε φανταστικά, είμαι διατεθειμένος να φάω το καπέλο μου! Φύγαμε από το κλειστό του ΟΑΚΑ και γύρω μας υπήρχαν μόνο χαρούμενες φάτσες και ενθουσιώδης κόσμος που αποχωρούσε «γεμάτος» από μια άριστη εμπειρία.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος