Up The Hammers Day 1: Crimson Glory, Ereb Altor, Bütcher, Attic, Amethyst, Noor, White Magician @ Gagarin 205, 07/03/25

Μετά την εξαιρετική προθέρμανση της Πέμπτης στο An, η γιορτή του παραδοσιακού και undergound heavy metal μεταφέρθηκε, ως είθισται εδώ και αρκετά χρόνια, την Παρασκευή και το Σάββατο στο Gagarin, για το βασικό διήμερο του Up The Hammers. Η πρώτη μέρα είχε δύο βασικά χαρακτηριστικά. Την υφολογική ποικιλομορφία, που ξεκινούσε από τα late '70s και έφτανε μέχρι το ακραίο metal, και την μεγάλη ατραξιόν του φεστιβάλ, τους δοξασμένους Crimson Glory, στους οποίους οφειλόταν πιθανότατα το πανηγυρικό sold-out.

Η αρχή έγινε μέρα-μεσημέρι με τους White Magician, στους οποίους τρέφω μεγάλη αδυναμία, θεωρώντας το μοναδικό ολοκληρωμένο άλμπουμ τους "Dealers Of Divinity" ως ένα από τα κορυφαία στον ευρύτερο χώρο τα τελευταία αρκετά χρόνια. Η εξαιρετική όσμωση heavy metal obscurίλας και '70s αναφορών με καλλιτεχνικό υπόβαθρο και σκοτεινό χαρακτήρα που έχουν πετύχει με είχε πιάσει για τα καλά στα τέλη του 2020, και προφανώς χάρηκα ιδιαίτερα που έστω και με σπόντα βρέθηκαν για πρώτη φορά στα μέρη μας, καθώς αποτελούν υποσύνολο των Demon Bitch που εξαρχής είχαν κλείσει θέση για το Σάββατο.

Δυστυχώς και ευτυχώς, η παρουσία της τετράδας άφησε γλυκόπικρη γεύση. Δυστυχώς γιατί θα μπορούσε να είναι από τις κορυφαίες του τριημέρου, ευτυχώς γιατί πήραμε μια πολύ καλή γεύση του μεγαλείου που κρύβει ο λευκός μάγιστρος, έστω και στο μεγάλο φινάλε. Ήταν φανερό ότι η ομάδα σε σημεία δεν πατούσε πολύ καλά, κυριότερα όταν ο Great Kaiser δυσκολευόταν να παίζει απαιτητικά θέματα και ταυτόχρονα να τραγουδάει. Ίσως ήταν τεχνικοί οι λόγοι, ίσως απλά δεν υπάρχει το απαιτούμενο τεστάρισμα, δεδομένης της περιορισμένης συναυλιακής εμπειρίας.

Από την άλλη, υπήρχαν μερικές μαγικές στιγμές, που καταλάβαινες ότι αυτό το συγκρότημα έχει κάτι ξεχωριστό, όπως το επαναλαμβανόμενο σκούξιμο της κιθάρας "Magia Nostra" και οι φανταστικές δισολίες στο "Antipathy" από το δεκάιντσο split. Η πολύ καλή γεύση που λέγαμε νωρίτερα δεν ήταν άλλη από την σαρωτική εκτέλεση του "Mad Magic II: In The Absence Of Gods (Bad Magic)", με ενδεικτικό το εφετζίδικο παίξιμο στα τύμπανα κατά το ρεφρέν. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το απωθημένο εκπληρώθηκε, ανυπομονούμε για καινούριο υλικό και από τώρα για την επόμενη φορά. [Θ.Ξ.]

Επόμενη στη σκηνή εμφανίζεται μια μπάντα που ήρθε και βρήκε το ελληνικό heavy metal κοινό ως πυροτέχνημα, μιας που οι Noor ανακαλύφθησαν μια μέρα τυχαία στο ελληνικό διαδίκτυο και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Το Up The Hammers δεν έχασε αυτή την παρατήρηση και έσπευσε να επικοινωνήσει με το συγκρότημα που με μεγάλη του χαρά βρέθηκε ταχύτατα στη χώρα μας, έκπληκτο μάλιστα όπως μας είπαν και οι ίδιοι, με το γεγονός ότι απέκτησαν έτσι ξαφνικά έναν φανατικό πυρήνα στην Ελλάδα.  Οι νεαροί Καναδέζοι έχουν να παρουσιάσουν ένα πολύ ιδιαίτερο κράμα power / heavy / prog metal που κατά την προσωπική μου άποψη, έχει ένα υπερδυνατό κι ένα αδύναμο σημείο. Το πρώτο, είναι η τρέλα και η αγνή πόρωση με την οποία έχουν προσεγγίσει τη μουσική που φαίνεται ότι αγαπούν, που τους δίνει πάρα πολλούς πόντους ταύτισης στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Ξεχωρίσει σε αυτό το ταλέντο του μπροστάρη τους, Thomas Karam, που επί των ιδεών του στέκονται οι περισσότερες συνθέσεις των Noor.

Υπάρχει και το δεύτερο όμως, το αλλά. Η απειρία και η μανία των Noor να ενσωματώσουν στη δουλειά τους τα πάντα, όλες τους τις επιρροές, όλες τους τις ιδέες, καθιστούν την κατά τα άλλα πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά τους "Mother's Guilty Pleasure Part One" ένα έργο που εμφανίζει κάποια υπερπροσπάθεια, αλλά και την κατά τα άλλα εμφανώς παθιασμένη ζωντανή τους εμφάνιση να φαίνεται πως χρειάζεται δουλειά ακόμη, και να συναντά και κάποια εμπόδια στον ήχο δεδομένης και της πολυπλοκότητας όσων είχαν να παρουσιάσουν. Βέβαια, γίνεται φανερό το πόσο μέλλον έχουν οι Noor μπροστά τους με το κλείσιμο της εμφάνισής τους και της παρουσίασης του μακροσκελούς αλλά εντυπωσιακού ομώνυμου του δίσκου τους κομματιού, "Mother's Guilty Pleasure". Είμαι πάρα πολύ σίγουρη ότι θα δούμε σύντομα αν όχι εντυπωσιακά, τουλάχιστον άξια συζήτησης πράγματα από αυτούς και θεωρώ πως σταθήκαμε πολύ τυχερό κοινό για να τους δει τόσο νωρίς στην καριέρα τους.

Τελείως διαφορετική πνοή μπάντας και ίσως την αγαπημένη μου εμφάνιση της ημέρας σε συνδυασμό γούστου και εμφάνισης, βρήκαμε στους Amethyst που ζέσταναν την πρώτη μέρα του Up The Hammers Festival για τα καλά. Δεν είναι μυστικό πως η παρέα μας έχει αγαπήσει βαθειά τη δουλειά των Ελβετών, αφού τόσο ο πρώτος δίσκος τους "Throw Down The Gauntlet" ψηφίστηκε από πολλούς εξ ημών στα καλύτερα της περσινής χρονιάς, αλλά και τους προλάβαμε στο πρώτο τους EP, "Rock Nights". Η σεβεντίλα και η proto-metal διάθεση στην οποία οι Amethyst είναι απόλυτα πιστοί φάνηκε να τους ακολουθεί και στις ζωντανές τους εμφανίσεις.

Χωρίς καμία ιδιαίτερη διάθεση να μας λυπηθούν, εκκίνησαν με την κανονική σειρά του δίσκου, με αποτέλεσμα να ερχόμαστε σε επαφή πολύ πολύ γρήγορα με το αδιαμφισβήτητα μεγάλο κομμάτι του δίσκου, "Stand Up And Fight", που παρότι ξεχωρίζει, στέκονται ισάξια γύρω του όσα το ακολουθούν. Μένοντας στο δίσκο με "Take Me Away" ή "Rock Nights", η το πιο ερωτικό τους κομμάτι με το οποίο αστειεύτηκαν κιόλας πως πολλοί λένε μπαλάντα χωρίς να είναι, "Queen Of A Thousand Burning Hearts"”, είτε γυρνώντας πίσω στο EP που ακούσαμε σχεδόν ολόκληρο, οι Amethyst παρέδωσαν μια εμφάνιση βάλσαμο για το μεσημεράκι μας που θα θυμόμαστε για καιρό. Την περιμέναμε άλλωστε με πολλή ανυπομονησία. Μακάρι να συνεχίσουν ακάθεκτοι με αυτή τη νοσταλγία που φαντάζει παρ’ όλα αυτά τόσο σύγχρονη.

Το πνεύμα του βασιλιά (τι εννοείς ποιου βασιλιά;) ήρθε να εγκαθιδρυθεί εντός των τειχών του Gagarin. Μια γνώριμη μυρωδιά με γυρνά πίσω σε εκείνη την αλήστου μνήμης βραδιά που οι Ghost έπαιζαν doom metal παρέα με τους Candlemass και οι μυσταγωγίες τους παραλίγο να με κάνουν να λιποθυμήσω. Η αλλεργία μου στο λιβάνι όμως (απίστευτο κι όμως αληθινό) δεν με εμπόδισε ιδιαίτερα από το να παρακολουθήσω το set των Attic. Οι Attic δεν κρύβουν τις επιρροές τους. Από τα μουσικά μέχρι τα φωνητικά μέχρι το μακιγιάζ και την όλη σκηνική τους παρουσία, οι αναφορές στον King Diamond και τους Mercyful Fate είναι πρόδηλες. Αποτίουν όμως τέτοιο σεβασμό που η οποιαδήποτε μομφή αντιγραφής πέφτει στο κενό.

Την εμφάνιση των Attic την έλεγε και κάποιος υποδειγματική, μιας που όλα στάθηκαν γι' αυτούς ιδανικά - προσέλευση του κόσμου, ο ήχος, η απόδοση των κομματιών τους, το σετ τους μοιρασμένο σχεδόν ισόποσα στις τρεις full length κυκλοφορίες τους. Φανερά ενθουσιασμένοι με την παρουσία τους στο φεστιβάλ, οι Attic το εξέφρασαν πολλάκις δια στόματος Meister Cagliostro που οι τσιρίδες του θα έκαναν περήφανο το προφανές ίνδαλμά του. Προσωπικό αποκορύφωμα μάλλον θα θεωρήσω το "Return Of The Witchfinder" που νιώθω να ξεχώρισε σε πάθος.

Ανέφερα προηγουμένως ότι για τα προσωπικά μου γούστα οι Amethyst θα κέρδιζαν τη βραδιά. Όμως, με αυτό που παλεύουμε είναι να αποστασιοποιηθούμε μερικές φορές από τα πράγματα που μας ευφραίνουν προσωπικά την καρδούλα και να δούμε την ιστορία από έξω - δεν μου αρέσει η λέξη αντικειμενικά. Σε αυτή την περίπτωση, μια ώρα ήταν αρκετή για τους Bütcher να σαρώσουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Μπορεί το Βέλγιο να φημίζεται για την post-sludge σκηνή του, όμως από τα χώματά του απορρέουν και κάτι black/speed οδοστρωτήρες σαν και του λόγου των Bütcher.

Ο άκρως ταλαντούχος και επικοινωνιακός Hellshrieker, πέτυχε από τα πρώτα δευτερόλεπτα τόσο με τα φωνητικά του όσο και με τις συνεχείς προσκλήσεις του στο κοινό να σπείρει πανικό να οργανώσει την πιο επιθετική στιγμή του φεστιβάλ. Παρότι η ώρα περνούσε, και το μεγαλύτερο moshpit του φεστιβάλ είδαμε, και κόσμο να μένει άφωνος είδαμε, και γενικότερα τους χαζέψαμε τους Bütcher με θαυμασμό. Δεν ήταν δα και κάτι δύσκολο με την τρέλα που αποδίδουν τη μουσική τους σπιρτάδα. Από τους τίτλους μέχρι τις χειρότερες γωνίες των στίχων τους, η μουσική των Bütcher είναι ικανή να σηκώσει επανάσταση από μόνη της, με το "45 RPM Metal" να αποτελεί το εμβατήριο. Μια τρομερή εμφάνιση που σύντομα πρέπει να επαναληφθεί σε stand alone πλαίσιο για επεισοδιακές κατεδαφίσεις. [Ε.Τ.]

Η παρουσία και η ανταπόκριση του κοινού κατά την εμφάνιση των Ereb Altor δεν φανέρωνε ότι βρισκόμαστε ένα όνομα πριν τους headliners σε sold-out ημέρα του Up The Hammers. Για την πλειοψηφία του κοινού, η αποχώρηση των Crypt Sermon λόγω των σοβαρών προβλημάτων υγείας που προέκυψαν εκτάκτως στο περιβάλλον του κιθαρίστα Steve Jansson ήταν μια μικρή μαχαιριά. Και δεδομένα το κενό που άφησαν ήταν δυσαναπλήρωτο, όσο και αν οι φίλτατοι vikings Mats, Ragnar και σία είχαν δεδομένα το ειδικό βάρος να καλύψουν επάξια την δεύτερη θέση στο billing.

Αν όμως μας έχει μάθει ένα πράγμα η ζωή, είναι ότι δεν γίνονται πάντα όλα όπως τα θέλουμε και υπάρχουν και αδικίες, αλλιώς τα πράγματα ενίοτε γίνονται βαρετά και μίζερα. Ήταν για παραδειγμα αδικία να λείπει για λόγους ανωτέρας βίας ο καλός μου φίλος, εξαίρετος συνεργάτης και βαμμένος Bathorικός Αποστόλης Ζαμπάρας, σε μια μέρα κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του. Και επειδή ενίοτε γίνομαι κακός, θα του πω μόνο ότι απήλαυσα την άκρως επαγγελματική με την καλή έννοια εμφάνιση των Ereb Altor και το σκανδιναβικό σκοτάδι που έφεραν στο Gagarin, αλλά και ότι καραγούσταρα όχι στους Attic αλλά στους Bütcher, παρότι σπίτι μου πολύ δύσκολα θα ακούσω καπάκι δεύτερο άσμα των Βέλγων.

Δεν αποτέλεσε έκπληξη ότι στο 70λεπτο σετ την μεγαλύτερη εκπροσώπηση είχε μόλις ενός μηνός "Hälsingemörker", το γεγονός ωστόσο  ότι τα έργα της τελευταίας δεκαετίας δεν άφησαν καθόλου χώρο στα πρώτα άλμπουμ θα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις και ένα μικρό προμελετημένο έγκλημα. Μαζί με κάποια προηχογραφημένα πλήκτρα ως πλάτες, τα όποια σαφή αρνητικά ξεκινούν τελειώνουν κάπου εδώ, μιας και η συνολική απόδοση της τετράδας δεν αφήνει περισσότερα περιθώρια για αμφισβήτηση. Η μαεστρική σύγκλιση του viking/epic metal με το black φανερώθηκε μεγαλοπρεπώς στην σκηνή του Gagarin με εναλλασσόμενες ερμηνείες, διαθέσεις και ατμόσφαιρες από ένα άψογα προετοιμασμένο σύνολο.

Το μπάσιμο με το ολόφρεσκο "Valkyrian Fate" έμοιαζε ιδανικό, η ιστορία από την Σουηδία του 16ου αιώνα στο "Queen Of All Seas" κορυφώθηκε με ένα μεγάλο ρεφρέν, το "Midsommarblot" πρόσφερε απλόχερα συγκινήσεις, το όνομα του φεστιβάλ μνημονεύτηκε στο ξεσηκωτικό "I Have The Sky" και το "The Last Step" έκλεισε το κύκλο των πρωτότυπων συνδέσεων με τις γροθιές σφιγμένες και υψωμένες. Το μεγάλο φινάλε δεν θα μπορούσε να μην είναι αφιερωμένο στον αείμνηστο Quorthon. Ο Mats ανέφερε χαρακτηριστικά «δεν τον συνάντησα ποτέ μου αλλά θα μου λείπει για όλη μου τη ζωή» και εξέφρασε την επιθυμία να διατηρηθεί ζωντανή η κληρονομιά του, μια κληρονομιά που οι Ereb Altor τιμούν με τον καλύτερο τρόπο.

Η συσκότιση που απαιτήθηκε πριν την φορτισμένη εκτέλεση του έπους "A Fine Day To Die" δεν επετεύχθη στον απόλυτο βαθμό καθώς τα φώτα του merch μας στον εξώστη μας έβγαζαν λίγο τα μάτια, ούτως ή άλλως όμως δεν ήταν καθόλου δύσκολο να μας κυριεύσει στην πορεία το συναίσθημα. Άσε που ακούσαμε επιτέλους και λίγο σόλο κιθάρας μετά από ώρα και αγαλλίασε η ψυχούλα μας. Μπορεί οι Σουηδοί να μην ξεσήκωσαν το κοινό, κέρδισαν όμως επάξια το σεβασμό και το χειροκρότημα με την απόλυτα επιτυχημένη επίκληση στο συναίσθημα του Βίκινγκ που ο καθένας μας κρύβει μέσα του.

Χωρίς ίχνος κλισέ ή υπερβολής, η στιγμή που όλοι περιμέναμε ήρθε λίγα λεπτά πριν τις εντεκάμισι βραδινή, όταν ρυθμίστηκαν όλες οι λεπτομέρειες και οι θεοί των μελωδικού και τεχνικού heavy/power Crimson Glory βρέθηκαν επιτέλους στη σκηνή. Η συχνά-πυκνά καθιερωμένη εισαγωγή στα πλήκτρα οδήγησε στο εναρκτήριο "Valhalla" και σιγά-σιγά τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Σχεδόν εξαρχής έγινε σαφές ότι παρά το φορτωμένο σχήμα ο ήχος θα ήταν τρομερός - ενώ ήδη βρισκόταν σε πολύ καλά επίπεδα καθ' όλη την διάρκεια της ημέρας, αλλά και ότι οι εκτελέσεις θα ήταν άψογες.

Το ένα ερωτηματικό ήταν με ποιον τρόπο θα μπει ο κόσμος στην εξίσωση και το μεγάλο ερωτηματικό βεβαίως ήταν η ερμηνευτική απόδοση του Travis Wills. Όσον αφορά το πρώτο ερωτηματικό, φάνηκε προοδευτικά ότι η συμμετοχή θα έφτανε με άνεση σε επιθυμητά επίπεδα και σε σημεία θα γέμιζε το χώρο. Προφανώς δεν είναι εύκολο ακόμη και για φανατικούς οπαδούς να συντονιστούν με τις φωνητικές γραμμές του αείμνηστου και αξεπέραστου Midnight, ακόμη και αν γνωρίζουν κάθε λέξη. Χαρακτηριστικό, θετικό παράδειγμα το ρεφρέν του "Lady Of Winter" και η μαζική φωνή "seek and destroy" στο "Where Dragons Rule".

Όσον αφορά τις ερμηνείες του Wills, αποδείχθηκε κλασική περίπτωση μισοάδειου ή μισογεμάτου ποτηριού. Προς τιμήν του, προσπάθησε πολύ να τραγουδήσει κανονικά και όχι απλά να μιμηθεί, έχοντας να ανέβει βουνό. Επίσης, φάνηκε και ωραίος τύπος. Η αλήθεια είναι όταν δεν τα κατάφερε το ίδιο καλά σε όλα τα κομμάτια, ενώ φάνηκε να βγάζει και κούραση, αποτέλεσμα ενδεχομένως της σχετικής απειρίας του. Ήταν ανασταλτικός παράγοντας για να απολαύσει κανείς συνολικά την εμφάνιση; Θα έλεγα όχι, ειδικά αν δεν υπήρχαν υψηλές προσδοκίες.

Μπορεί οι Crimson Glory να βρήκαν μία φορά άξιο αντικαταστάτη στο πρόσωπο του Wade Black και δεύτερη στο πρόσωπο του Todd La Torre, αυτό όμως δεν σημαίνει απαραίτητα ότι και την τρίτη θα πετύχαιναν διάνα. Εάν αυτή η έκπτωση στις απαιτήσεις σήμαινε ότι θα είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε κατά τα άλλα όπως πρέπει όλα αυτά τα φανταστικά τραγούδια μετά από πάρα πολλά χρόνια, πάσο. Ας πούμε ότι επετεύχθη ένας βασικός στόχος, με την ευχή η επόμενη φορά να είναι καλύτερη και να έρθει πολύ γρηγορότερα.

Επανερχόμαστε σε κανονική ροή με κολλητά highlight. To power ballad "Painted Skies" έφερε ένα καθολικό, τεράστιο sing along στο ρεφρέν και φανταστικές κιθάρες, αποτελώντας μία από τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς, ενώ συνολικά το "Masque Of The Red Death" δεν φάνηκε να υπολείπεται, τουλάχιστον παικτικά. Στα "Queen Of The Masquerade" και "Burning Bridges" ο Mark Borgmeyer έλαμψε κιθαριστικά, φορώντας με άνεση τα παπούτσια του μεγάλου απόντα Jon Drenning, έχοντας και στην πράξη τις ευλογίες του. Από τα δύο καινούρια τραγούδια, το ήδη γνωστό "Triskaideka" φάνηκε σαφώς καλύτερο και το "In Dark Places" μας συνέδεσε ξανά με το παρελθόν για το μεγάλο φινάλε.

Η κορύφωση στο αγαπημένο τούμπανο "Eternal World" υπήρξε συγκλονιστική και στο "Azrael" έγινε της κακομοίρας! Μόνο οι τόνοι έπεσαν καταρχάς στο "Lost Reflection", γατί το συναίσθημα και η προσμονή για την κορύφωση έπιασαν κόκκινα. Η από μικροφώνου απάντηση δε "Glad you're there" στο "Who's there?" θα μπορούσε να συνοψίζει αμφίπλευρα την βραδιά με μία φράση. Παρόμοιο υπό διαφορετικές ελαφρώς συνθήκες το σκηνικό και στο "Lonely", με το αυθόρμητο sing along να είναι ενδεικτικό. Και μετά από ένα γεμάτο 90λεπτο, το φινάλε με το "Red Sharks" έμοιαζε ιδανικό. Sing along εξαρχής και ένα βροντερό "Give us your freedom" και τα μυαλά στα κάγκελα!

Από την παλιοσειρά του ρυθμικού κιθαρίστα Ben Jackson, του μπασίστα Jeff Lords και του ντράμερ Dana Burnell, ξεχώρισα μακράν τον τελευταίο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι δύο πρώτοι δεν επιτέλεσαν εις το ακέραιο την αποστολή τους. Ήταν απλώς η διάθεση, η κινησιολογία και προφανώς το άψογο παίξιμο του Burnell που με έκανε να σκεφτώ ότι αποτελεί ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του μεγαλείου των Crimson Glory. Και μιας και μιλάμε για μεγαλείο, δεν νομίζω ότι το setlist θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Είχαμε ουσιαστικά ολόκληρο το μυθικό "Transcendence" το μεγαλύτερο μέρος του ντεμπούτου "Crimson Glory", και μόλις τα δύο καινούρια εκτός αυτών. Αν δηλαδή στο έδιναν από πριν, πιθανότατα θα το έπαιρνες και δεν θα έλεγες κουβέντα. Χαρήκαμε πάρα πολύ λοιπόν κύριοι, τώρα που σας βρήκαμε να μην σας χάσουμε!  [Θ.Ξ.]

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής

(Οι φωτογραφίες των Amethyst, Noor και White Magician είναι της Χριστίνας Αλώση από την σελίδα του Up The Hammers στο Facebook)