«10»: we.own.the.sky: Κορυφαίοι δεύτεροι δίσκοι μπαντών γιατί έτσι!

Λίγο πριν την παρουσίαση του δεύτερου δίσκου τους γράφουν ειλικρινή λόγια για μερικούς εμβληματικούς δίσκους

Από την Αθανασία Χρυσανθοπούλου, 09/12/2019 @ 22:09

Οι λίστες αποτελούν ένα μικρό παιχνίδι ανάμεσα στην μπάντα και στον ακροατή για τον απλό λόγο ότι δίνουν την ευκαιρία σ’ αυτόν να κατανοήσει τον τρόπο με τον οποίο το συγκρότημα αντιλαμβάνεται τη μουσική αλλά και να αντιληφθεί τις επιρροές αυτού. Οι we.own.the.sky είναι από τα συγκροτήματα που κάθε τους βήμα είναι προσεγμένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Όπως, για παράδειγμα αυτή εδώ η λίστα που μεταφέρει το κλίμα από sludge, progressive, metal, post rock ακόμα και pop μελωδίες. Πριν λίγο διάστημα κυκλοφόρησαν τον δεύτερό τους δίσκο, "Home" και σε λίγες μέρες θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε όλες τις πτυχές του νέου τους υλικού ζωντανά.

Godspeed You! Black Emperor
"Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven" (2000)

Τα λόγια είναι περιττά για μια μπάντα όπως οι GY!BE. Στο δεύτερό της album, η καναδική κολλεκτίβα παίζει με το φως και το σκοτάδι με μοναδική μαεστρία, χτίζοντας 4 επικές, δαιδαλώδεις συνθέσεις, χωρισμένες σε μικρότερες αυθύπαρκτες οντότητες και, άθελά της, δημιουργεί το album-ορόσημο του post-rock. Αξεπέραστος, διαχρονικός δίσκος.

Caspian
"Tertia" (2009)

Το “Tertia” είναι ένας μικρός μουσικός θρίαμβος. Οι Βοστωνέζοι Caspian παίρνουν τις μανιέρες ενός είδους που έχει ήδη υπερκορεστεί, τις ραφινάρουν και χρησιμοποιούν το κιθαριστικό τους οπλοστάσιο για να φτιάξουν έναν μονολιθικό ήχο που σε γραπώνει από το πρώτο άκουσμα. Η θαμπή παραγωγή, μειονέκτημα που και οι ίδιοι έχουν παραδεχτεί, δεν εμποδίζει σε τίποτα τον δίσκο να ξεχωρίσει και να αποτελεί σημείο αναφοράς 10 χρόνια αργότερα.

Mastodon
"Leviathan" (2004)

Το "Leviathan" έσκασε ωσάν κεραυνός εν αιθρία. Κάποιοι ήταν ήδη υποψιασμένοι, αλλά ο μεταλλικός κόσμος δεν ήταν προετοιμασμένος για την ηχητική λαίλαπα των Mastodon. Από τις πρώτες νότες του "Blood And Thunder" η επίθεση γίνεται κατά μέτωπο και η μία riff-άρα διαδέχεται την άλλη ασταμάτητα, σε έναν sludge/progressive οργασμό, από μία μπάντα πεινασμένη να φτάσει στην κορυφή.

Tool
"Ænima" (1996)

Τι να πει κανείς για αυτό το αριστούργημα. Στο δεύτερό τους ολοκληρωμένο άλμπουμ, οι Tool χτίζουν πάνω στο momentum του "Undertow" που προηγήθηκε και γίνονται ταυτόχρονα πιο σκοτεινοί και περιπετειώδεις. Ο Maynard γράφει έντονα φιλοσοφικούς αλλά και καυστικούς στίχους, ο Justin Chancellor κάνει εντυπωσιακό ντεμπούτο στο σχήμα, ενώ Jones και Carrey καθιερώνονται επίσημα ως πρωτοπόροι της σκληρής πειραματικής μουσικής εν γένει. Το στίγμα του "Ænima" είναι ανεξίτηλο.

Slipknot
"Iowa" (2001)

Από τις εναρκτήριες αρρωστημένες κραυγές του καθίσταται απόλυτα σαφές ότι οι Slipknot δεν αστειεύονται. Αυτό που ακολουθεί είναι μια κατά μέτωπο επίθεση σε όλους όσοι αμφισβητούσαν τη θέση τους στον σκληρό ήχο. Είναι αξιοθαύμαστο πώς ένας τόσο επιθετικός δίσκος γέννησε τόσα singles, έκανε ακραίες πωλήσεις και εδραίωσε τη μπάντα στο metal ακροατήριο. Το απόλυτο magnum opus τους, ένα μανιφέστο καθαρής οργής και μισανθρωπίας.

Deafheaven
"Sunbather" (2013)

Οι Deafheaven, πατώντας με το ένα πόδι στο shoegaze και το άλλο στο black-metal, φτιάχνουν ένα τρομερά ενδιαφέρον μουσικό χαρμάνι. Album που αποθεώθηκε από τον μουσικό τύπο, μισήθηκε από τους μεταλλάδες και αγαπήθηκε από χίπστερς, το "Sunbather", σκοράρει σε όλα τα σημεία και παρουσιάζει ένα εξαιρετικό μουσικό σύνολο, δίνοντας βήμα για την εδραίωση του περίφημου blackgaze. Έξτρα πόντοι για το φανταστικά προκλητικό εξώφυλλο.

Linkin Park
"Meteora" (2003)

Το γεγονός ότι οι Linkin Park είναι από τις μεγαλύτερες μπάντες της γενιάς μας (θα έπρεπε να) είναι δεδομένο. Ορμώμενοι από την μεγάλη επιτυχία του ταλαίπωρου nu-metal, βγήκαν εύκολα στην πρώτη γραμμή με δισκάρες όπως το "Meteora". Δίσκος γεμάτος hits, με κρυστάλλινη παραγωγή και μια ολόκληρη γενιά εφήβων να βρίσκει τη φωνή της στις κραυγές του μακαρίτη Chester. Η ιστορία τους δικαίωσε και παρότι η πορεία τους ανακόπηκε απότομα, τα κομμάτια του “Meteora” βρίσκουν ακόμα θέση στο ραδιόφωνο, αλλά και στα προσωπικά μας playlists.

Isis
"Oceanic" (2002)

Το "Oceanic" είναι ένας ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ δίσκος, το κατά πολλούς αριστούργημα της αδικοχαμένης παρέας του Aaron Turner. Μπολιάζοντας τη Neurosis κάψα τους με πιο ατμοσφαιρικά σημεία (τι έπος αυτό το “Weight”, διάβολε), οι ISIS βρίσκουν εδώ τη χρυσή τομή του ήχου τους και εξαπολύουν riff κατά ριπάς. Αναμφισβήτητα από τις μεγάλες κορυφές του post-metal/sludge ιδιώματος, album που θα μνημονεύεται στον αιώνα τον άπαντα.

God Is An Astronaut
"All Is Violent, All Is Bright" (2005)

Το δεύτερο album των Ιρλανδών είναι με διαφορά το πιο εμπνευσμένο τους. Είναι ο δίσκος που όρισε την ταυτότητά τους και τους ξεχώρισε από τη σωρεία των GY!BE-wannabes που ξεπετάγονταν σαν τα μανιτάρια. Εξαιρετική ατμόσφαιρα, διάχυτη μελαγχολία, στρατηγικά τοποθετημένα ξεσπάσματα, όλα συνθέτουν ένα δίσκο-κόσμημα. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και σήμερα, πόσα χρόνια και πόσους δίσκους μετά, το live setlist τους περιλαμβάνει παραπάνω από τα μισά κομμάτια του "All is Violent...".

The 1975
"I Like It When You Sleep, For You Are So Beautiful Yet So Unaware Of It" (2016)

Δεν ξέρω πόσοι έχουν αντιληφθεί ότι οι 1975 είναι αυτή τη στιγμή από τις μεγαλύτερες μπάντες παγκοσμίως. Ακόμα περισσότερο, πόσοι έχουν αντιληφθεί ότι είναι μια εξωφρενικά ταλαντούχα μπάντα. Κοιτάζοντας πίσω από τον pop μανδύα τους, μπορεί κανείς να βρει τρομερά εύστοχο songwriting, καταπληκτικούς στίχους, εξαιρετικές ενορχηστρώσεις και έντονη διάθεση για πειραματισμό. Το δεύτερό αυτό album είναι η επιτομή όλων αυτών. Είναι δε από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου συνυπάρχουν τόσο αρμονικά όλα αυτά τα ετερόκλιτα στοιχεία, από χορευτική pop και μπαλάντες μέχρι ηλεκτρονικούς πειραματισμούς και αγνή rock καύλα, όλα δοσμένα αβίαστα και με απαράμιλλη συνοχή. Δώστε τους μια ευκαιρία, τώρα που συμβαίνει.

Αθανασία Χρυσανθοπούλου

Το δώρο γενεθλίων για τα δέκατα γενέθλιά της ήταν το "Highway 61 Revisited" από τον Bob Dylan. Από τότε μέχρι σήμερα το ροκ αποτελεί γι' αυτήν ένα αχανές πεδίο προς εξερεύνηση....