Anaal Nathrakh, Redreigner, Enthroned Serpent @ Κύτταρο, 24/11/24

Την επιστροφή των Anaal Nathrakh στη χώρα μας για δύο εμφανίσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, είμαι βέβαιος πως την είχαν σημαδέψει αρκετοί στο συναυλιακό τους καλεντάρι. Οι Άγγλοι, εδώ και σχεδόν 25 χρόνια αποτελούν μια κατηγορία από μόνοι τους στην extreme metal σκηνή, τελειοποιώντας ένα ύφος δίχως προηγούμενο, δημιουργώντας ανά τα χρόνια πληθώρα μιμητών. Πάνε πολλά χρόνια από εκείνη την εμφάνισή τους πλάι στους Triptykon και Alcest, και όπως απέδειξαν στην headline εμφάνισή τους στην Αθήνα (και είμαι βέβαιος και στη συμπρωτεύουσα μια μέρα νωρίτερα), οι Anaal Nathrakh παραμένουν μια δύναμη που δεν μπορείς να αγνοήσεις, αφού και σε συναυλιακό και σε στουντιακό επίπεδο, θα σε ποδοπατήσει.

Κατηφορήσαμε νωρίς την Κυριακή στο Κύτταρο, για να προλάβουμε την έναρξη της βραδιάς με τους Enthroned Serpent. To αθηναϊκό black metal σχήμα παρουσίασε υλικό από το EP του “Towards The Unknown” όσο και από το επερχόμενο άλμπουμ του “At The Edge Of Eden”, που αναμένεται στο προσεχές διάστημα. Με κατάλληλη αμφίεση και σκηνική παρουσία, το συγκρότημα επιδόθηκε σε ανελέητο, ψυχωμένο, ξερό black metal, όσο απόμακρο και στριφνό απαιτούσε μια τέτοια περίσταση. Για περίπου 40 λεπτά, η μπάντα, με εξαιρετικό ήχο, χτυπούσε με υψηλές ταχύτητες αλλά και σποραδικά μελωδικά περάσματα, και γενικότερα άφησαν μια αίσθηση στο παρευρισκόμενο κοινό που παραπέμπει στις πιο ωμές και pure ημέρες του ιδιώματος πίσω στα ‘90s.

Σειρά είχαν στη σκηνή έπειτα από σύντομο διάλειμμα οι Redreigner. Από το black στο death metal λοιπόν, συμπληρώνοντας την ηχητική παλέτα των headliners, σε μια εμφάνιση που θαρρώ πως ήμασταν ολίγον τι απροετοίμαστοι για αυτή. Με τον frontman να επιβάλλει με την σκηνική του παρουσία (όπως πράττει και στο έτερο σχήμα του, τους Zakula) μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, και τα έρποντα riffs να αφήνουν ένα έντονο Morbid Angel-ικό στίγμα, το χθόνιο (blackened) death metal της μπάντας ήχησε καταιγιστικό, ναι, αλλά κυρίως στοχευμένο. Οι Redreigner έπαιξαν death metal με τρομερή αφοσίωση αλλά και άποψη, και προσωπικά μου κίνησαν την περιέργεια για το επικείμενο άλμπουμ τους. Εξαιρετικοί.

Όλα ήταν έτοιμα για την επέλαση των Anaal Nathrakh. Η μπάντα στήθηκε στη σκηνή, το intro του “Acheronta Movebimus” από το προ δεκαετίας “Desideratum”, μέσα από το οποίο παρουσίασαν και για πρώτη φορά ζωντανά το “The One Thing Needful”, δόνησε το χώρο, και ο frontman V.I.T.R.I.O.L. (Dave Hunt) ανέβηκε και έκτοτε παραδοθήκαμε στα τερτίπια του. Ο φρενήρης black/death/grind/industrial ήχος της μπάντας σε ζωντανό πλαίσιο αποκτά μια πιο ανελέητη extreme metal χροιά, και έτσι πολύ γρήγορα οι εντάσεις που χαρακτηρίζουν τον ήχο της μπάντας κατέκλυσαν ένα σχετικά γεμάτο Κύτταρο.

Άμεσα, το “Bellum Omnium Contra Omnes” από το φοβερό και τρομερό “Eschaton” έσκασε (χα!) στα μούτρα μας και ένα ταξίδι σε μια δισκογραφική πορεία δυο και βάλε δεκαετιών ξεκίνησε. Στις αρχές του αιώνα, κανένας δεν πλησίαζε την ένταση των Anaal Nathrakh. Όταν ο Hunt προλόγισε το αντιναζιστικό “The Final Absolution” με την καλύτερη δυνατή ατάκα που μπορούσε («αφιερωμένο σε ένα σκατένιο ζωγράφο – ό,τι καλύτερο μπορείς να πεις για αυτό το σκουπίδι»), μέσα από το τιτάνιο “Hell Is Empty Αnd All The Devils Are Here”, η πρώτη κορυφή της βραδιάς είχε καταφθάσει.

Ο Hunt, έκλεβε την παράσταση με τις τρομερές εναλλαγές φωνητικών, και έτσι ήταν λογικό κάθε πέρασμά του με καθαρά φωνητικά να χρήζει αποθέωσης από ένα κοινό που όσο περνούσε η ώρα ζεσταινόταν – και ας μην εξερράγη ποτέ.  Συνεπώς, το τεράστιο “The Age Of Starlight Ends” μέσα από το πρόσφατο “Endarkenment”, αναμενόμενα ήταν μια από τις πιο αγαπημένες στιγμές του κοινού.

Η χημεία της παρούσας περιοδεύουσας σύνθεσης της μπάντας, αβίαστη και στα κόκκινα, μας επέτρεψε να παρασυρθούμε από τον όλεθρο. Τα κομμάτια εναλλάσσονταν καταιγιστικά, ο ήχος έπειτα από κάποια αρχικά τεχνικά προβλήματα έπιασε τα απαιτούμενα στάνταρ, και μέσα σε διαύγεια ήχου και νου, οι Anaal Nathrakh, πάντα υπό τη συνοδεία των απαιτούμενων οπτικών που συνεισέφεραν τα μέγιστα στη διαμόρφωση ενός παρανοϊκού και χαοτικού κλίματος, υπενθύμισαν το μέγεθός τους. Ένα μέγεθος, που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στη διαμόρφωση του extreme metal όπως το ξέρουμε και ακμάζει σήμερα, ενώ η ίδια η μπάντα συνεχίζει να εξελίσσει τον ήχο της.

Όσο προχωρούσε το σετ, η ανεπιτήδευτη ειλικρίνεια των Anaal Nathrakh κέρδιζε κάθε παρευρισκόμενο. Το σφιχτό και τεχνικό παίξιμο, το ποδοβολητό των τυμπάνων, τα δεύτερα φωνητικά – κραυγές, η επικοινωνία με το κοινό, η αμεσότητα, η ηχητική βία, όλα οδηγούσαν σε μια αναμενόμενη κορύφωση. Όταν ήρθε η ώρα για το πέρασμα από το εμβληματικό “In The Constellation Of The Black Widow”, που τιμήθηκε με το ομότιτλο καθώς και το “More Of Fire Than Blood”, η κατάσταση ξέφυγε. Η ιδιοφυία της μπάντας επιβλήθηκε στο Κύτταρο, τα απίστευτα riffs και οι μανιακές αλλαγές ιδιωμάτων και ρυθμών μας γονάτησαν, το headbanging χτύπησε κόκκινο.

Δίχως encore και λοιπές βλακείες, οι Anaal Nathrakh βούτηξαν στο δημοφιλές “Forward!”, με τον κόσμο να απαντά στην χαρακτηριστική ιαχή. Το φινάλε της συναυλίας ήρθε με το “Endarkenment” και το τιτάνιο “Submission Is For The Weak” μέσα από το μακρινό ντεμπούτο της μπάντας, “The Codex Necro” του 2001. Μέσα σε ένα ηχητικό χάος, οι Anaal Nathrakh μας ευχαρίστησαν και αποχώρησαν. Εμείς, αποχωρήσαμε γεμάτοι και με χαμόγελα στα πρόσωπα, έχοντας βιώσει μια υποδειγματική extreme metal βραδιά. Όσο για τους Άγγλους, το μόνο που θα αρκεστώ να πω, είναι πως αυτό που βιώσαμε, θα έπρεπε να είχε συμβεί νωρίτερα. Η αναμονή, παραήταν μεγάλη. Χρειαζόμαστε τέτοιες σφαλιάρες υπενθύμισης του τι εστί πραγματικά σπουδαίο, σοβαρό και μεγαλειώδες στη μουσική που ακούμε. Ειδικά όταν οι συναυλίες τους είναι ακριβώς όπως τις κάνεις εικόνα όταν ακούς τον ηχητικό τρόμο που εξαπολύουν.

Φωτογραφίες: Ειρήνη Τάτση