Varathron, Deviser, Synteleia @ Κύτταρο, 11/02/24

Η κάθοδος των θρυλικών Varathron στην Αθήνα θεωρώ πως θα παραμένει διαρκώς ένα σημαντικό συναυλιακό γεγονός. Πόσο μάλλον όταν αυτή πλαισιώνεται με συγκροτήματα που «ασπάζονται» και τιμούν, από διαφορετικές σκοπιές, την παράδοση του εγχώριου black metal. Σε αυτό το σημείο, θεωρώ περιττό να επαναλάβω τη σημασία και το αποτύπωμα της ηχητικής διαφοροποίησης που έλαβε το ιδίωμα από μπάντες της τοπικής σκηνής όταν και εξαπλωνόταν σε παγκόσμιο επίπεδο, πριν από περισσότερα από 30 χρόνια. Θα αρκεστώ απλώς στο ότι είχα να παρακολουθήσω headline εμφάνιση των Varathron από εκείνο το Lords Of The Void fest πριν από οκτώ χρόνια, και με δεδομένη τη δισκογραφική τους ανάκαμψη στο ενδιάμεσο, η προσμονή ήταν μεγάλη.

Τη βραδιά άνοιξαν οι Synteleia, συγκρότημα που ενεργοποιήθηκε κατά την «αναβίωση» του εν λόγω ήχου την προηγούμενη δεκαετία. Με ένα αρκετά διευρυμένο σετ περίπου 50 λεπτών, που περιελάμβανε κομμάτια τόσο από το demo “Astral Blasphemies” του 2016 όσο και από τα άλμπουμ “Ending Of The Unknown Path” και το προπέρσινο “The Secret Last Syllable”, και σύμμαχο έναν ογκώδη και διαυγή ήχο, οι Synteleia παρουσίασαν το υλικό τους σε ένα ήδη γεμάτο venue. Ομολογουμένως, τα ηχητικά πεδία που κινούνταν τα κομμάτια δημιουργούσαν εύκολα συνειρμούς ως προς τις επιρροές τους, ενώ το μεταγενέστερο υλικό ξεχώριζε διακριτά συναυλιακά. Όμως όταν το συγκρότημα, που τεχνικά ήταν πολύ δεμένο, ανέβαζε τις ταχύτητες ή συνεπικουρούνταν στη σκηνή από τη Μίνα Μόρφη, θα κέρδιζε το κοινό, μεταδίδοντας το πάθος του να μείνει αφοσιωμένο στην εγχώρια black metal παράδοση.

Την εμφάνιση των Deviser την περίμενα με ανυπομονησία. Το περσινό “Evil Summons Evil” ήταν αναπάντεχα ποιοτικό και αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον για το ιστορικό σχήμα. Φυσικά, με κυκλοφορίες όπως το θρυλικό “Unspeakable Cults” ή το κλασικό “Transmission To Chaos”, οι Deviser δεν πρόκειται να λησμονηθούν. Όταν λοιπόν επί 40 λεπτά μας παρουσιάζουν με περίσσειο πάθος και αυτογνωσία κομμάτια από όλες τις περιόδους τους, δεν γίνεται να μην ψυχαγωγηθείς.

Η εμφάνιση των Deviser, που όπως είπαν «είναι τα ‘90s», βασίστηκε ως επί το πλείστον στην πρόσφατη δισκογραφική τους επιστροφή. Όμως, με έναν ήχο πιο παλαιομοδίτικο (παρόλα αυτά εξαιρετικό) από τις στουντιακές εκδοχές, η μετάβαση από τη σύγχρονη εποχή στο παρελθόν παρουσίαζε αξιοσημείωτη ομοιογένεια. Φυσικά, για αυτό ευθύνεται και η συναυλιακή χροιά των συνθέσεων, όσο και η ποιότητά τους. Κομμάτια όπως το “The Fire Burning Bright” έδεναν άψογα με το “Death Is Life Eternal” ή το “Of Magick”. Φυσικά, όταν ήρθε προς το φινάλε το “Threnody”, είχαμε και την επιβεβαίωση πως οι Deviser δεν είναι ένα απλά νοσταλγικό act, αλλά πλέον, και συναυλιακά μπορούν να σηκώσουν το βάρος του ονόματος και της ιστορίας τους.

Λίγο μετά τις 10:30, οι Varathron είχαν ανέβει στη σκηνή. Η εισαγωγή ακούγεται και το “Ouroboros Dweller” εκκινεί ένα δυναμικό μπάσιμο. Καθίσταται άμεσα αντιληπτό πως το προ εξαετίας πλέον “Patriarchs Of Evil” αποτελεί δίσκο σταθμό για το εμβληματικό εγχώριο σχήμα. Όχι και άδικα. Η παρούσα σύνθεση της μπάντας, με μπροστάρη έναν συγκλονιστικό Necroabyssious ζωντανά είναι καταιγιστική, και έτσι οι ατμόσφαιρες και κυρίως οι χαρακτηριστικές κιθαριστικές τους γραμμές, αυτές που οριοθέτησαν ένα υπο-ιδίωμα, κυριαρχούσαν σε ένα ασφυκτικά γεμάτο Κύτταρο.

Οι Varathron ήταν εκεί από την αρχή. Έτσι, ήταν λογικό το εξαιρετικό σετ τους να βασιστεί στο άφθαρτο “His Majesty In The Swamp”, ένα απαραίτητο (black) metal άλμπουμ. Γενικά. Συνεπώς, πώς να μην ανατριχιάσεις και να μην υποκλιθείς στο μεγαλείο της μπάντας που έγραψε τα “Unholy Funeral” και “Nightly Kingdoms”; Το άψογο πέρασμα δε από το “Cassiopeia’s Ode” από το επίσης κλασικό “Walpurgisnacht” μας μετέφερε για τα καλά σε εκείνη την εποχή όπου η εγχώρια σκηνή πρωτοστατούσε στις extreme metal εξελίξεις, ακόμη και αν πιθανώς να αδίκησε τον εαυτό της στην πορεία.

Τα “Tenebrous” και “Saturnian Sect” μας επέστρεψαν στο παρόν, ενώ το περσινό “The Crimson Temple” εκπροσωπήθηκε από το “Crypts In The Mist”. Βέβαια, προηγουμένως το τιτάνιο “Lustful Father” όπως και το “Son Of The Moon” έπιασαν μεγάλες κορυφές. Η άνεση με την οποία οι εντάσεις, τα γυρίσματα, αυτά τα διαολεμένα mid-tempo σημεία, οι πολυσχιδείς κραυγές, τα στιβαρά τύμπανα και το έρπον μπάσο που έχουν μετατρέψει αυτά τα κομμάτια σε black metal ύμνους δεν χάνουν κύρος και αίγλη με τον τρόπο που οι Varathron τα φέρνουν σαρωτικά σε ζωντανό προσκήνιο, είναι συγκλονιστική.

Το βράδυ της Κυριακής στο Κύτταρο βιώσαμε για ακόμη μια φορά όλες τις αρετές μιας εμφάνισης των Varathron. Δίχως ίχνος τυποποίησης ή επανάληψης, το πέρασμά τους ήταν εφάμιλλο μιας πραγματικά ουσιώδους headline εμφάνισης. Και όταν κλείνεις το σετ σου με το “Genesis Of Apocryphal Desire”, τότε ίσως και τα λόγια να είναι περιττά. Νοσταλγική ή μη, η Κυριακή μας προσέφερε απλόχερα μια συναυλία εμποτισμένη στην αισθητική και την δυναμική μιας μουσικής που όπως και να το κάνουμε έχει άλλη επιρροή πάνω μας, και εμείς άλλο δέσιμο μαζί της. Και κορώνα στο στέμμα, ήταν οι «Πατριάρχες» που διανύουν μια εξαιρετική περίοδο, συναυλιακά και δισκογραφικά. Ας τους χειροκροτήσουμε, ξανά.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής