Green Lung @ Cathouse, Γλασκώβη, 22/11/23

Πάμπολλοι οι λόγοι που μπορεί να πάει κανείς σε μία συναυλία. Πας στα τυφλά - να στηρίξεις μία σκηνή που αγαπάς. Πας νοσταλγικά - να τιμήσεις μία επετειακή συναυλία ενός δίσκου που σε γαλούχησε. Πας οπαδικά - να δεις την αγαπημένη σου μπάντα να παίζει καινούργια κομμάτια για τα οποία δεν πολυνοιάζεσαι. Πας, πας, πας. Εγώ πάντως προχθές θυμήθηκα ότι πας και για να περάσεις καλά. 

Στους Λονδρέζους Green Lung έχω μία πολύ ιδιαίτερη αδυναμία. Ενώ μουσικά δεν συνηθίζω να βοσκώ στα μεταλολημέρια που συχνάζουν, ο φοβερός συνδυασμός ελαφροσατανιζέ αισθητικής, αλβιωνικής λαογραφίας, μουσικής δεινότητας και όλο αυτό σερβιρισμένο σε πιάτο τύπου δεν-παίρνουμε-τους-εαυτούς-μας-σοβαρά-αλλά-κάνουμε-σοβαρή-δουλειά, μου μιλάει στην ψυχή.

Τους είχα ξαναπετύχει τον Σεπτέμβρη του '21, στην πρώτη μεταπανδημική συναυλία στην οποία παρευρέθηκα, στο ανήλιαγο κατώγι του Ivory Blacks. Κάτι η αμηχανία της πρώτης φοράς, κάτι ο μέτριος ήχος, κάτι το ότι είμαι και λίγο παράξενος, έφυγα μάλλον μη εντυπωσιασμένος από εκείνο το λάηβ. Fast-forward στο προχθές, με τη μπάντα να έχει στις αποσκευές τους ένα ακόμη διαμάντι, να ξεκινάνε το μεγαλύτερο UK tour της καριέρας τους.

Συνοπτικά, οι τύποι είναι επαγγελματίες. Με τη στόφα και το know-how μπάντας που έχει αλωνίσει τις μεγαλύτερες σκηνές παγκοσμίως, παρουσίασαν ένα φανταστικό show, δίχως περιττή στιγμή και προσεγμένο στην εντέλεια. Με οδηγό τον Tom Templar στα φωνητικά και ένα σετλίστ να δανείζεται ιδανικά κομμάτια από τη δισκογραφία τους, εντυπωσίασαν το sold-out κοινό που βρέθηκε στο Cathouse.

Όπως ήταν αναμενόμενο, το "This Heathen Land" είχε την τιμητική του - με σύνολο 7 κομμάτια από τα 14 να είναι παρμένα από αυτό - αλλά οι επιλογές ήταν όλες μεστές, με μόνη προσωπική παραφωνία την έλλειψη του "Ancient Ways" που είναι και το αγαπημένο μου του δίσκου. Έχοντας πει τα παραπάνω, το "One For Sorrow", ενώ δεν με εντυπωσιάζει ιδιαίτερα μέσα στη ροή του δίσκου, στα πλαίσια μίας συναυλίας (που οχτώ τραγούδια συνεχόμενα σε έχει πάρει από τα μούτρα - με εξαίρεση το "Song Of The Stones"), δίνει μία πολύ ευπρόσδεκη ανάσα. Ανάσα βέβαια στιγμιαία, διότι όσο προχωράει το κομμάτι, το ΝΤΟΥΜ γιγαντώνεται και σε παρασέρνει, ιδίως όταν αναλογιστείς τον πρόλογο που έδωσε ο Templar σχετικά με την κατάθλιψη.

Η παρουσίαση της συναυλίας θα ήταν ατελής αν δεν αναφερθεί o Scott Black και η κιθάρα του που αναμφισβήτητα πρωταγωνίστησαν στη μιάμιση ώρα που οι Green Lung βρέθηκαν στη σκηνή. Ακόμα μου φαίνεται αδιανόητο ότι τα κομμάτια αυτά βγαίνουν καρμπόν λάηβ με μία μόνο κιθάρα, αλλά πιθανολογώ πως ο πραγματικός αφανής ήρωας και μυστικό όπλο της μπάντας είναι ο John Wright στα πλήκτρα, που πασάλειψε του τέσσερεις τοίχους του Cathouse με νόστιμους old-school organ τόνους.

Αν 22 και 23 Μάρτη - σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα αντίστοιχα - δεν ξέρεις ήδη που θα είσαι, να ξέρεις ότι έχεις προειδοποιηθεί, η καμπάνα έχει ηχήσει, ο διάολας θα σου χτυπήσει την πόρτα και ‘συ δεν έχεις παρά να του ανοίξεις.

Φωτογραφίες: Μαριλένα Βλαχοπούλου