King Gizzard & The Lizard Wizard, AMKA @ Gagarin 205, 31/05-01/06/22

Πόσα συγκροτήματα εκεί έξω θα έβγαιναν εν μέσω παγκόσμιας περιοδείας να πουν ότι «ο ντράμμερ μας αρρώστησε αλλά θα παίξουμε μερικές ημερομηνίες χωρίς αυτόν»; Όμορφα, τώρα βγάλτε εκείνους που θα έβρισκαν αντικαταστάτη. Και αυτούς που θα έπαιζαν με προηχογραφημένα ντραμς, προφανώς. Οι υπέρ-αγαπημένοι King Gizzard & The Lizard Wizard είναι η περιπτωσάρα που μία μέρα μετά την αρχική δήλωση, και δύο πριν την επόμενη συναυλία, συμπλήρωσαν ότι μάλλον θα καλύψουν το κενό με drum machine και σίγουρα αυτές οι συναυλίες θα είναι ιδιαίτερες, δίνοντας δυνατότητα για επιστροφή εισιτηρίων λόγω της αλλαγής. Γιατί αυτοί είναι.

Ημέρα 1

Ξεκινώντας από την αρχή, το πρόγραμμα τηρήθηκε με ευλάβεια. Οι πόρτες άνοιξαν ακριβώς στις 20:00, οι ΑΜΚΑ άνοιξαν το σετ τους στις 20:30 κι από τα πρώτα δευτερόλεπτά του ήταν πρακτικά αδύνατο να μην σε παρασύρει η ενέργειά τους. Το μοντέρνο post-punk της τετράδας δίπλα στις περισσότερες εκδοχές του ήχου των πρωταγωνιστών της βραδιάς μοιάζει κάπως πιο στριφνό, και ίσως να είναι, με τελείως ψυχρά κριτήρια. Την ίδια στιγμή ωστόσο η απόδοσή τους ήταν τέτοια που δεν άφηνε χώρο για χαλαρότητα ή σχόλια, παρά μόνο σε στιγμές.

Κιθάρες τίγκα στην ένταση και τα πετάλια.  Ρυθμοί ανάμεσα σε χορό και κρίση πανικού. Μικρόφωνο στο ίδιο επίπεδο με τα όργανα, σε απολύτως εναλλακτική λογική. Ήπια περάσματα για να σπάει το νεύρο. Και φιγούρες. Πολλές φιγούρες. Δεν θα ήταν καθόλου παράξενο η ανυπομονησία του κοινού να βάραινε την ατμόσφαιρα, εν τέλει όμως το αποτέλεσμα πήγε πιο κοντά στο ανάποδο. Τα στιγμιαία στραβοπατήματα δεν μπορούσαν να χαλάσουν το πρόσημο. Στα ξεσπάσματα με μπάσο και ντραμς σχεδόν ένιωθες το venue να συντονίζεται. 

Αν ένα πράγμα έγινε σαφές στο μισάωρο κενό που ακολούθησε ήταν το πόσο πολύ περίμενε ο κόσμος την επιστροφή των King Gizzard & The Lizard Wizard. Οι φωνές, που σχεδόν δεν σίγησαν σε αυτό το διάστημα, χτύπησαν κόκκινο με το που η παρέα από την Αυστραλία παράχθηκε στη σκηνή. Στο άκουσμα των εισαγωγικών μέτρων του "Sense" το τραγούδι άρχισε αυτόματα. Σα να μην πέρασε μια μέρα από το 2018. Το ότι στη θέση του drum kit καθόταν μία βάση με ένα μπλουζάκι αφιερωμένο στον απόντα Mickey Cavs κι ένα drum machine δεν επηρέασε ούτε στο ελάχιστο. Το κέφι, τα χαμόγελα και το φως δεν έλειψαν στιγμή.

Το όλο στήσιμο έδενε σταθερά, τραγούδι το τραγούδι. Η αλληλεπίδραση με το κοινό συνέβαλε τα μέγιστα και οριακά περισσότερο από όσο θα περίμενε ο πιο αισιόδξος. Η ευκολία με την οποία άρχιζαν τα ρυθμικά χειροκροτήματα και τα sing along, ακόμα και χωρίς ενθάρρυνση από τη μπάντα, ήταν εντυπωσιακή. Ακόμα περισσότερο αν ληφθεί υπόψη ότι τα κομμάτια που επιλέχθηκαν ήταν ανάμεσα στα πιο ήπια της δισκογραφίας τους. Όχι ακριβώς το προφανές ακουστικό σετ που ίσως φανταζόσουν διαβάζοντας την ανακοίνωση που είχε προηγηθεί λίγες μέρες πριν, αλλά ας είμαστε ρεαλιστές· ποιος περιμένει οτιδήποτε προφανές από αυτό το σχήμα;

Με τη μία μικρή κορύφωση να διαδέχεται την προηγούμενη, και την ατμόσφαιρα να έχει πάρει μία καλοκαιρινή τροπή, το ολόφρεσκο "Presumptuous" έσκασε σα βόμβα coolness από το πουθενά. Στη συνέχεια με "The River" και "Wah Wah", γιατί τα πάντα μπορούν να γίνουν καλύτερα με "Nonagon Infinity", οι στροφές ανέβηκαν κι έμειναν εκεί ως το σβήσιμο του "Hot Water". Οι παραμορφώσεις στο μικρόφωνο και τις κιθάρες του Stu Mackenzie. Τα χαμογελαστά περάσματα του Ambrose Kenny-Smith. Το ηγετικό μπάσο του Lucas Harwood. Το ασταμάτητο σιγοντάρισμα των Walker/Craig. Τα λικνίσματα κάτω από τη σκηνή. Το φουσκωτό κροκοδειλάκι. Το πρώτο μέρος μίας γενναίας ανατροπής.

Ημέρα 2

Το δεύτερο βράδυ, οι AMKA παρουσίασαν το ίδιο ακριβώς set με το πρώτο. Με την ίδια σειρά, με τα ίδια χορευτικά και με μόνη διαφορά ότι ο τραγουδιστής δεν έβγαλε ποτέ το σακάκι του. Ύστερα από το ενεργητικό μισάωρό τους, τα μέλη των King Gizzard & The Lizard Wizard έβγαιναν εκ περιτροπής στη σκηνή κάτι για να φέρουν, κάτι για να ρυθμίσουν, γενικά πηγαινοέρχονταν συνεχώς. Η αποθέωση που γνώριζε κάθε ένας με το που έβγαινε πρώτη φορά στη σκηνή, θύμιζε οπαδούς αίρεσης που βλέπουν μπροστά στα μάτια τους τον ηγέτη και κατά πεποίθησή τους σωτήρα τους.

Για μια ακόμα βραδιά πολύ κοντά στην προγραμματισμένη ώρα τα φώτα έσβησαν. Οι ιαχές του ετερόκλητου και πολυεθνικού (πάρα πολλοί ξένοι!) κοινού οξύνθηκαν πριν ακόμα ο Stu βγει πρώτος-πρώτος για να ρυθμίσει το εναρκτήριο μπιτάκι στο Roland TR-08. Όλα τα υπόλοιπα ήταν και πάλι εκεί: η τρέλα που κουβαλάνε οι πέντε που εμφανίστηκαν τελικά στη σκηνή, η αδημονία και ο ενθουσιασμός μας που τους ξαναβλέπαμε, ο πολύ καλός ήχος, τα επαγγελματικά visuals. Κερασάκι στην τούρτα, ο φουσκωτός κροκόδειλος που είχε και πάλι την τιμητική του σουλατσάροντας με crowdsurfing σε όλη την πλατεία.

Μέχρι στιγμής φέτος οι King Gizzard έχουν βγάλει μόλις (!!) δύο δίσκους. Δεδομένης της παραγωγικότητάς τους και της πληροφόρησης ότι οι δύο εμφανίσεις θα έχουν διαφορετικό setlist, η έκπληξη για το τι διαφορετικό θα ακουγόταν σε σχέση με την προηγούμενη μέρα επικρατούσε στην ατμόσφαιρα. Το "Omnium Gatherhum" είχε την τιμητική του και τη μεγαλύτερη εκπροσώπηση, αφού το πρώτο μισάωρο ήταν αφιερωμένο ως επί το πλείστον σε αυτό. Το τελείωμα του "Sadie Sorceress" έφερε λίγο στο μυαλό τους τεράστιους Grateful Dead και τις ξεχειλωμένες εκτελέσεις τους, ενώ στο βαφτισμένο "Slow Jam I" χωρέσανε μέρη από τα "Her And I" και "Iron Lung".

Ενώ σχεδόν ολόκληρη η πρώτη μέρα είχε κυλήσει σε σχετικά chill ρυθμούς, εδώ όσο περνούσε η ώρα, τα γκάζια ανέβαιναν. Η κορυφή ίσως και των δύο ημερών ήταν το δαιμονιώδες "Rattlesnake". Από το εναρκτήριο riff οι φωνές ξεπέρασαν τον ήχο του συγκροτήματος και για το επόμενο ίσως και τέταρτο χορέψαμε, χτυπηθήκαμε, φωνάξαμε, τραγουδήσαμε, τους είδαμε να εναλλάσσονται στα όργανα και γενικώς συνέβη ένα όργιο τόσο επί σκηνής όσο και από κάτω. Περίπου μιάμιση ώρα μετά την έναρξη, οι Αυστραλοί τελειώσανε, χαιρετήσανε και αποχωρήσανε, χωρίς να ξαναβγούνε. Εμείς είχαμε καταλήξει ιδρωμένοι και ευχαριστημένοι, ενώ και ο φουσκωτός κροκόδειλος είχε χάσει αρκετό από τον αέρα του λόγω του χοροπηδητού στο οποίο είχε βασανιστικά υποβληθεί.

Μας έλειψε τελικά ο Cavs; Μας έλειψε τελικά ο Cavs από μια πλευρά και φυσιολογικό ήταν να συμβεί αυτό. Από την άλλη πλευρά όμως, απολαύσαμε μια μπάντα που έχει δείξει ότι βρίσκεται σε ένα παρατεταμένο peakδημιουργικότητας. Από το να μη γινόντουσαν οι συναυλίες, είναι πολύ καλύτερο που τελικά έγιναν με τον τρόπο που έγιναν. Σε δυο βραδιές με μόνα παράπονα το πάντα απαράδεκτο τσιγάρο και τις λίγο τσιμπημένες τιμές στο καταπληκτικό merch (ειδικά η αφίσα, φοβερή), οι King Gizzard & The Lizard Wizard κατάφεραν να υποκαταστήσουν πετυχημένα τον drummer τους και να δώσουν δύο shows με εντελώς διαφορετικό setlist κάθε βραδιά, που και άρτια ήταν, και κάτι το ιδιαίτερο είχαν. Φέρτε τους πάλι!

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά