Ανασκόπηση 2016: Death / Black / Extreme Metal

Black waves drowning the horizon

Από τους Γιάννη Δούκα, Αντώνη Κονδύλη, Ίριδα Κουκουβίνη, Γαβριήλ Φιλιππόπουλο, 10/01/2017 @ 14:19

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το 2016 ήταν ένα απαίσιο, για την ανθρωπότητα, έτος. Η δυστυχία, ο πόλεμος, η μισαλλοδοξία κυριάρχησαν, σε ένα σκηνικό που παρουσιάζει εμφανή δείγματα εκφυλισμού και παρακμής της ανθρώπινης ύπαρξης. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε κατά πόσο όλα αυτά αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για τη μουσική, αλλά η χρονιά αυτή πρόσφερε αρκετές συγκινήσεις στους οπαδούς του ακραίου ήχου. Μπορεί να μας αποχαιρέτησαν ορισμένα θρυλικά συγκροτήματα, όμως αυτοί που έμειναν πίσω αλλά και οι καινούργιοι που ήρθαν μας άφησαν στιγμές, ορισμένες εκ των οποίων θα τις μνημονεύουμε για χρόνια.


♦ 2016: Έτος θανάτου, διαλύσεων και περιοδειών νοσταλγίας ♦

1. O περσινός θάνατος του Martin Kearns, ντράμερ των Bolt Thrower, φαίνεται ότι ήταν πολύ πιο καθοριστικός απ' ό,τι μπορούσαμε να φανταστούμε. Η συγκλονιστική ανακοίνωση της μπάντας, τον περασμένο Σεπτέμβριο, δείχνει τόσο το δέσιμο των μελών της όσο και την πραγματική της προσήλωση στις αρχές και τις αξίες που πρεσβεύει. Ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια στην ιστορία του death metal έκλεισε και πήρε μαζί του πολλές αναμνήσεις της νιότης μας. Τους αποχαιρετάμε με συγκίνηση.

2. Τα δυσάρεστα, όμως, για τους απανταχού deathsters δεν σταμάτησαν εκεί. Ένα από τα ιστορικά συγκροτήματα της Florida, οι θρυλικοί Malevolent Creation, αποφάσισαν ότι δεν πάει άλλο και το διέλυσαν και αυτοί. Η κληρονομιά τους παραμένει σημαντική και δίσκοι σαν τα "The Ten Commantments" και "Retribution" θα έχουν πάντα μια θέση σε κάθε death metal αφιέρωμα και δισκοθήκη.

3. Είναι σίγουρο (όσο μπορείς να είσαι σε αυτήν τη ζωή) ότι οι Emperor δεν θα κυκλοφορήσουν άλλο δίσκο. Όμως δεν μας αφήνουν να τους ξεχάσουμε. Μετά τη συναυλιακή τους επανασύνδεση το 2014 για τη ζωντανή παρουσίαση του "In The Nightside Eclipse", τώρα ήρθε η σειρά του άλλου αριστουργήματός που λέγεται "Anthems To The Welkin At Dusk" το οποίο γίνεται είκοσι χρονών και οι Νορβηγοί μας αναγκάζουν να ψάχνουμε για κάποιο από τα φεστιβάλ του ερχόμενου καλοκαιριού, να το απολαύσουμε ζωντανά.

4. Κάτι παρόμοιο σκέφτηκαν, όμως, και οι Mayhem που δεν είπαν όχι σε μια γενικότερη τάση της εποχής για live παρουσιάσεις ιστορικών δίσκων. Οι Νορβηγοί, λοιπόν, αποφάσισαν να παρουσιάσουν εξ ολοκλήρου το "De Mysteriis Dom Sathanas" σε διάφορες χώρες μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα. Θα τους περιμένουμε τις «άγιες» ημέρες του ερχόμενου Απριλίου.

5. Μετά από είκοσι χρόνια οι Agalloch αποφάσισαν ότι δεν μπορούν να συνεχίσουν ως συγκρότημα και ανακοίνωσαν και αυτοί την διάλυσή τους. Πέντε άλμπουμ, ακόμα περισσότερα EP και αμέτρητες στιγμές μουσικής ομορφιάς θα μας συντροφεύουν για πάντα.


♦ Το ποδήλατο και το metal δεν ξεχνιούνται... ♦

1. Οι Darkthrone αποδεικνύουν για άλλη μια φορά ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ξενερώσουν οποιονδήποτε πιστό φίλο τους. Το "Arctic Thunder" άλλοτε ανασαίνει με βαρύ ύφος, άλλοτε ψυχραίνει το δωμάτιο σου. Αυτό που σίγουρα, όμως, κάνει για άλλη μια φορά είναι να βροντοφωνάζει τη μεταλλικότητα του.

2. Γύρω στα 25 χρόνια στο κουρμπέτι και οι Gorguts συνεχίζουν να βάζουν το στίγμα τους στη χαοτική πλευρά του τεχνικού death metal. Το "Pleiades Dust", είναι ένας τριαντάλεπτος μουσικός ογκόλιθος που μαρκάρει την επιστροφή των Καναδών και από το πρώτο άκουσμα θα σε καταπλακώσει κάτω από τα βαριά riff του και τους συνεχείς πειραματισμούς του.

3. Σε σταθερή τροχιά από τις αρχές των '90s, οι Asphyx δίνουν την αίσθηση ότι δεν θα λοξοδρομήσουν ποτέ. Το "Incoming Death" προσφέρει εκρηκτικό και σαρωτικό death metal, γεμάτο ένταση και πολεμική ατμόσφαιρα που πλαισιώνεται από εκστατικά riff, οργιώδη φωνητικά που φέρνουν συνεχώς στο μυαλό το παρελθόν και το μέλλον του ίδιου του συγκροτήματος. Και όλα αυτά χωρίς να υστερούν λεπτό σε έμπνευση, ιδέες και φρεσκάδα.

4. Αισίως οδεύοντας στα 34 χρόνια πορείας στην ακραία σκηνή, οι δουλειές των Vader θα μπορούσαν πλέον να περιγράφονται όπως οι χλωρίνες, «αυτούς ξέρετε αυτούς εμπιστεύεστε».  Διαχρονικά κεντήματα από riff και σταθερής ποιότητας συνθέσεις από θρύλους του χώρου, για ακόμα μια φορά δημιούργησαν έναν απολαυστικό δίσκο, στην τελευταία δουλειά τους "The Empire".

5. Ο Abbath είδε και απόειδε με τους Immortal, τα παρατάει και φτιάχνει στο ίδιο στυλ ό,τι θα είχε κάνει με το προηγούμενο όνομα. Και καλά έκανε! Έχοντας το know how στη σύνθεση, εξαπολύει χειμερινούς ανέμους και θύελλες κάνοντας το, τόσο ευκολοάκουστο που καταντάει κτήμα του εκάστοτε ακροατή. Το "Abbath" δύσκολα θα αφήσει αδιάφορο όποιον μεταλλά ασχοληθεί μαζί του.

Check also: Ο Paul Speckmann με τους θεόθεους Master συνεχίζει να βγάζει αξιολογότατους δίσκους παλιομοδίτικου death metal όπως το εξαιρετικό φετινό "An Epiphany Of Hate". To "Nice Teeth Whore" των Lord Mantis ενθουσίασε τους απανταχού οπαδούς του blackened sludge μέχρι να μάθουμε τα νέα του θανάτου του ντράμερ της μπάντας (και των Indian), Bill Bumgardner. Οι Inquisition κυκλοφόρησαν το "Bloodshed Across The Empyrean Altar Beyond The Celestial Zenith" στο οποίο μοιάζουν να κοιτούν στο ατμοσφαιρικό παρελθόν τους αλλά κάπου επαναλήφτηκαν. Οι Sarke στο "Bogefod" συνεχίζουν στα ίδια μονοπάτια παρέα με τον Nocturno Culto. Οι Urfaust εξακολουθούν να μας στέλνουν σε μέρη που μόνο κάποιος με πραγματική έμπνευση σε πάει. Το "Empty Space Meditation" συντηρεί τον μύθο τους. Ενώ οι Dark Funeral μας πρόσφεραν ένα ακόμα δείγμα σουηδικού black metal με το "Where Shadows Forever Reign".


♦ Once Upon The Cross ♦

1. Τελικά οι Νεοζηλανδοί Ulcerate απλά δεν ξέρουν τι πάει να πει μέτριο. Συνεχίζουν το σερί των εξαιρετικών κυκλοφοριών τους με το αριστουργηματικό "Shrines Of Paralysis" και ισοπεδώνουν για άλλη μία φορά τα πάντα στο πέρασμά τους, με την παρανοϊκή δυσαρμονία και την εθιστικά βίαιη δυναμική τους. Πυκνή και τεχνική, η μουσική πνίγει τον ακροατή μέσα στην άβυσσο με τον πιο χαώδη και σαγηνευτικό τρόπο.

2. Οι Ισπανοί τράγοι και κάφροι Teitanblood είναι παιδιά του σκοταδιού και τον χαμηλών συχνοτήτων. Ό,τι και να έχουν δημιουργήσει προκαλεί τρόμο και είναι μία μουσική θηριωδία πέραν του αντιληπτού. Riff βγαλμένα από τα πιο σκοτεινά δρομάκια του κάτω κόσμου, μούχλα και δυσωδία αναβλύζουν από τους βρυχηθμούς του NSK ενώ δεν ξεχνούν ποτέ να ρίξουν και ένα παλιοdeath μεταλάδικο solo, έτσι γιατί είναι μερακλήδες. Το EP δύο τραγουδιών "Accursed Skin" ακολουθεί τη λογική του "Sombre Doom" των Dead Congregation, με δύο αρκετά μεγάλες συνθέσεις να παίζουν σε mid-tempo ταχύτητες και κάποια βορβορώδη ξεσπάσματα.

3. Θες να βουλιάξεις μέσα σε μία πνιγηρή κόλαση; Μήπως αναζητάς να νιώσεις την ανελέητη, ιλυώδη άβυσσο; Σε έχουν καλύψει οι Blood Incantation με το "Starspawn". Τιμώντας τις old school καταβολές τους χωρίς να τις αντιγράφουν κατά πόδας, δημιούργησαν ένα βρωμερό μεγαλούργημα, με πυκνά, ογκώδη riff και με φωνητικά που αναδύονται από τα έγκατα, έτοιμα να σε τραβήξουν μαζί τους πάλι κάτω.

4. Οι Βρετανοί Grave Miasma αν δεν είναι μία μπάντα που έχετε στα σημειωματάριά σας, καλό θα ήταν να την βάλετε. Οπαδοί της πνιχτής ατμόσφαιρας των Teitanblood και των Portal δεν αφήνουν σπιθαμή ελευθερίας στον ακροατή. Το EP (δεν ξέρω τι μόδα είναι αυτή, κανονικούς δίσκους να τους ονομάζουμε EP, αλλά ας το πάρει το ποτάμι) "Endless Pilgrimage" έχει άπειρα παλιομοδίτικα κιθαριστικά θέματα μέσα και μία αύρα Incantation να πλανάται πάνω από τα τραγούδια. Παλιακά death metal τύμπανα και λίγοι νεοτερισμοί. Εδώ παίζει μόνο σκοτεινή πιουρίλα.

5. Οι παραγωγικότατοι Revocation από την Βοστώνη με την διάθεση να τα σπάσουν όλα στο πέρασμα τους, επανήλθαν φέτος με το αποκαλυπτικό "Great Is Our Sin". Χώνοντας αρκετά thrash στοιχεία στον βίαιο ήχο τους, οι Αμερικάνοι κεντάνε riff πάνω στα riff, με εξαιρετική τεχνικότητα και αποδεικνύουν ότι είναι από τις ανερχόμενες ηγεμονικές μορφές της νέας γενιάς της extreme metal μουσικής.

Check also: Οι Βάσκοι Altarage κυκλοφόρησαν ένα πνιγηρό death metal έπος ("Nihl") που έπιασε εξαπίνης τους ακραιόφιλους παγκοσμίως, βάζοντάς τους σε πολλές λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς. Η πραγματική έκπληξη, ωστόσο, έγινε από τους Ελβετούς Bolzer και το "Hero" καθώς μετά από δύο συγκλονιστικά EP και βάρβαρο death metal, έρχονται και μας συνταράσσουν μ’ ένα, εσωτερικής καύσης, αριστούργημα στο οποίο ακούμε από καθαρά φωνητικά και μελωδικές γραμμές μέχρι black metal με post αναφορές. Με το LP ντεμπούτο τους "Sonoran Depravation" οι Αμερικάνοι Gatecreeper προσφέρουν δόσεις γνήσιας, old school πώρωσης, με απολαυστικά riff που υπόσχονται να παρασύρουν σβέρκους σε ακούσια παλινδρόμηση.


♦ Τράγοι, σατανάδες, χιπστερ και (αν)ορθοδοξία ♦

1. Οι Deathspell Omega «χτύπησαν» χωρίς προειδοποίηση και επανεμφανίστηκαν οργισμένοι, βίαιοι και με ένα αποκρουστικό προσωπείο. Το "The Synarchy Of The Molten Bones" είναι ένα άλμπουμ στο οποίο κυριαρχούν οι δυσαρμονίες και οι χειμαρρώδεις ρυθμοί, ενώ το ηχητικά εκκωφαντικό αποτέλεσμα τρομοκρατεί το σύμπαν. Οι Γάλλοι φιλοδοξούν να εδραιώσουν νέες σταθερές στον ακραίο ήχο, ενώ παράλληλα δείχνουν για μια ακόμη φορά ποιος είναι το αφεντικό στο black metal στερέωμα.

2. Οι Γάλλοι είναι σαδιστές και οπαδοί του ηχητικού πολέμου. Οι Antaeus ήταν πάντα μηδενιστές αλλά και πρωτοπόροι. Κράτησαν μία ολόκληρη γενιά ακροατών στο underground και το ξαναέκαναν κρίσιμο και επικίνδυνο. Εκεί που νομίζαμε πως είναι νεκροί (μέσα και έξω από εισαγωγικά) κυκλοφόρησαν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της σεζόν και ένα από τα καλύτερα στο black metal τα τελευταία χρόνια. Το "Condemnation" πιάνει το νήμα από εκεί που το άφησε το "Blood Libels" και συνεχίζει να γρατζουνάει τη σάρκα μας με τα χαρακτηριστικά -πατενταρισμένα σχεδόν- κυκλικά riff του Set και τα άρρωστα/παρανοϊκά φωνητικά του MkM.

3. Οι Cultes Des Ghoules στο "Coven" δημιουργούν ένα θεατρικό έργο σε πέντε πράξεις και ανοίγουν νέους δρόμους στο black metal. Στα 97 λεπτά του δίσκου οι Πολωνοί επιδεικνύουν συνθετική δεινότητα και στήνουν ένα κατάμαυρο θεατρικό σκηνικό τρόμου και μυστηρίου που προκαλεί εφιάλτες, δημιουργώντας παράλληλα μια στοιχειωμένη ατμόσφαιρα.

4. Οι Oranssi Pazuzu μπορούν να προσφέρουν όση ψυχεδέλεια χρειάζεσαι, εν μέσω ενός μαυρομεταλλικού ορυμαγδού. Το "Varahtelija" αποτελεί ένα περιπετειώδες, πολύπλοκο και ανένταχτο άκουσμα, που και ο όρος ψυχεδελικό black metal φαντάζει περιοριστικός. Το σίγουρο είναι ότι οι Φινλανδοί αποδεικνύουν για μια ακόμη φορά ότι δεν νιώθουν άνετα να αναμασούν τα ίδια και αρέσκονται να ανακαλύπτουν νέους τρόπους να δημιουργήσουν μουσική.

5. Ανεξαρτήτως τι άποψη έχει ο καθένας για το folk, οι Moonsorrow δημιούργησαν στο "Jumalten Aika" ένα υπέροχο, πολυεπίπεδο μίγμα μεταλλικής μαυρίλας και folk ήχου, που θα παρασύρει στο παγανιστικό του πανηγύρι και τον πιο πεισμωμένο, απέναντι στον εν λόγω ήχο, ακραιόφιλο. Οι Φινλανδοί με τις παιανικές συνθέσεις τους, με τις ρυθμικές τους μελωδίες, με τα χορωδιακά φωνητικά, είναι σε θέση να κάνουν ακόμα και τη φλογέρα να πουλά αγριάδα.

Check also: Η Γαλλία έχει αρχίσει να παίρνει τα ηνία στον ακραίο underground ήχο και οι Plebeian Grandstand είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Επίσης είναι χαρακτηριστικό δείγμα της επιρροής που έχουν ασκήσει οι Deathspell Omega σ’ ένα ευρύ φάσμα της ακραίας μουσικής. Στο "False Highs, True Lows" αποτίουν φόρο τιμής στους «ορθόδοξους» ηγέτες. Οι σχετικά φρέσκοι, αλλά πολύ δυναμικοί Schammasch με το τριπλό άλμπουμ τους "Triangle" φρόντισαν να εξερευνήσουν την black metal σε βάθος με μία avant garde, μυσταγωγική προσέγγιση, αποδεικνύοντας ότι εκτός από καλές σοκολάτες η Ελβετία βγάζει και πολύ καλή μουσική. Οι Anaal Nathrakh, μια κατηγορία από μόνη τους με τον χαρακτηριστικό κυκεώνα black, grind και industrial στοιχείων, για ακόμα μια φορά δημιουργούν το πανδαιμόνιο που μας έχουν συνηθίσει στο διαολεμένο "The Whole Of The Law".


♦ Τα δικά μας παιδιά... ♦

1. Σαν τους Rotting Christ δεν υπάρχει άλλο ελληνικό συγκρότημα. Το "Rituals" είναι ο δωδέκατος ολοκληρωμένος τους δίσκος και ο κύκλος που άνοιξε στο "Theogonia" μάλλον άργησε να κλείσει και μια φυσιολογική κόπωση λειτούργησε εις βάρος της έμπνευσης. Μετά από τόσες σπουδαίες στιγμές, δικαιούνται και αυτοί κάποιο στραβοπάτημα. Εδώ θα είμαστε και θα περιμένουμε το επόμενο μεγάλο τους άλμπουμ.

2. Στον τρίτο τους δίσκο οι Aenaon όχι απλά προοδεύουν αλλά εξελίσσουν τον ήχο τους και την ποιότητα της δημιουργίας τους. Το όργιο πειραματισμού και ιδεών που λαμβάνει χώρα στο "Hypnosophy" οδηγεί σε ένα εκθαμβωτικό αποτέλεσμα, σε σημείο που ο όρος progressive black metal να φαντάζει περιοριστικός. Η διεθνής αναγνώριση δεν θα αργήσει να έρθει.

3. To "Force Of Profanation" των Ravencult ήταν ένας από τους πιο χορταστικούς δίσκους που κυκλοφόρησαν από συγκρότημα εντός των τειχών αλλά με προδιαγραφές παγκόσμιας αναγνώρισης. Old school black metal όλεθρος που γραπώνει ανυποψίαστους ακροατές και τους γυρνά σβούρες μέχρι να ξεράσουν τα σωθικά τους. Ολόκληρος ο δίσκος είναι ένα αμάλγαμα παλιομοδίτικου metal, παιγμένο μέσα στην κάβλα το 2016. Τουλάχιστον σε όσους αυτά τα ακούσματα τους βγάζουν κάτι από τα εφηβικά τους χρόνια, χωρίς να είναι ρετρό, θα νιώσουν τις τρίχες τους να σηκώνονται.

4. Στην πιο ώριμη και «κατασταλαγμένη» κυκλοφορία τους οι Hail Spirit Noir συνεχίζουν να λατρεύουν το prog rock και την ψυχεδέλεια, ενώ μια μαυρομεταλλική σκιά συνεχίζει να πλανάται πάνω από την μουσική τους. Το "Mayhem In Blue" αποτελεί τη φυσική εξέλιξη του ήχου ενός συγκροτήματος που δεν του ταιριάζουν τα ασφαλή μονοπάτια και οι δοκιμασμένες συνταγές.

5. Οι Agatus μάλλον αποτελούν την έκπληξη της χρονιάς αφού καταφέρανε με το "The Eternalist" να απασχολήσουν πολλούς, ακόμα και εκτός του black metal κόσμου που τους είχε μάθει στα μέσα του '90. Ο δίσκος τους σφύζει από έμπνευση, θάρρος για εξερεύνηση, ενώ ο αναλογικός ήχος γίνεται σύμμαχος στα έγχορδα και τα πραγματικά υπέροχα κρουστά.

Check also: Οι αδιαφιλονίκητοι ηγέτες του εγχώριου death metal, με παγκόσμια αναγνώριση, Dead Congregation, κυκλοφόρησαν χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες το EP δύο τραγουδιών "Sombre Doom" βγάζοντας έναν άρρωστο doom εαυτό που δεν τους είχαμε συνηθίσει. Οι Kawir συνεχίζουν να υμνούν την αρχαία Ελλάδα στο "Πάτερ 'Ηλιε Μήτερ Σελάνα", ενώ οι Βολιώτες Isolert με το ντεμπούτο τους "No Hope, No Light... Only Death" τράβηξαν αρκετά αυτιά πάνω τους παίζοντας κάργα ενεργητικό Dissection-ικό black metal.


♦ Ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει και βγάζει αταμπέλωτα διαμάντια ♦

1. Είχαμε προβλέψει σαν άλλες Πυθίες ότι οι Oathbreaker δεν θα μείνουν για πολύ καιρό στα στεγανά του blackened hardcore. Οι κολεγιές με την Church Of Ra δεν τους άφησαν ανεπηρέαστους και έβγαλαν από πάνω τους το μανδύα του ακραίου hardcore προφήτη. Πλέον τα πράγματα έχουν ζορίσει καθώς οι Βέλγοι με το "Rheia" παίζουν μπάλα στο γήπεδο του συναισθηματικού και εσωτερικευμένου black metal που έχει γερές δόσεις post-rock και avant-garde σε μία λογική τύπου Deafheaven και Liturgy. Τη γραμμή τη δίνουν τα φωνητικά της Caro η οποία παλαντζάρει μεταξύ της Julie Christmas, της Jarboe και μιας λύκαινας. Σπουδαίο συγκρότημα για να το αγνοήσει κάποιος.

2. Οι Cobalt κυκλοφόρησαν έναν από τους καλύτερους δίσκους του ακραίου metal για το 2016. Το "Slow Forever" ορθώνεται πελώριο και θηριώδες, με παρανοϊκές συνθέσεις, βίαια ξεσπάσματα, εναλλαγές στην ατμόσφαιρα και στη διάθεση, ακροβατώντας ανάμεσα σε διάφορα πεδία του ακραίου ήχου. Ένας ηχητικός ογκόλιθος που διαμορφώνει συνειδήσεις.

3. Δεκαεφτά χρόνια αναμονής είναι πολλά και πιθανότατα δεν αξίζει ποτέ να περιμένεις τόσο και για τίποτα, αλλά οι In The Woods έδωσαν την εντύπωση ότι δεν έλειψαν ούτε μια μέρα. Το "Pure" περικλείει όλα αυτά που κάποτε αγαπήσαμε στη μουσική των Νορβηγών και αποτελεί έναν δίσκο μαγευτικό, ατμοσφαιρικό, προοδευτικό, με έντονα ψυχεδελικές στιγμές που σίγουρα προκαλεί νοσταλγία, αλλά ακούγεται σύγχρονος, γεμάτος ουσία και έμπνευση.

4. Ο Carl Michael και οι Virus διαστέλλουν και συστέλλουν τον χώρο, τον χρόνο, εσένα έμενα και τη γιαγιά απέναντι. Τα riff ανεβοκατεβαίνουν σε περίεργες διαστάσεις ενώ η φωνή του όσο περνάει ο καιρός γίνεται ακόμα καλύτερη. Στο "Memento Collider" όνειρα και πραγματικότητα πιάνονται χέρι χέρι χορεύοντας μαζί με κάποιο μπαλέτο, σε κάποιο μέρος που έχει ρημάξει από τη ραδιενέργεια.

5. Το "Devil Is Fine" έσκασε από το πουθενά και έκανε πολλούς ακραιόφιλους (αν και δεν απευθύνεται αποκλειστικά σε αυτούς) να γκουγκλάρουν τη λέξη spirituals. Το project που λέγεται Zeal And Ardor συνδυάζει μουσικές του αμερικάνικου νότου, με τον ακραίο ήχο. Blues και spirituals ατμόσφαιρα και αισθητική, με black metal πινελιές, σε ένα πρωτότυπο fusion παραλήρημα. Τους περιμένουμε και αυτούς για συναυλία σύντομα.

Check also: Η ουγγρική one-man-band Thy Catafalque έκανε την επιστροφή της φέτος με το "Meta" που εξερευνά τη μουσική έξω από τα στεγανά του black metal, έχοντας μία avant-gard-ish προσέγγιση, ενσωματώνοντας στοιχεία post, folk, ηλεκτρονικά και ό,τι άλλο χρειάζεται για να πλέξει μέσα από τις ραφές των διαφόρων ειδών ένα υπέροχο, ατμοσφαιρικό αποτέλεσμα.

  • SHARE
  • TWEET