The Smashing Pumpkins, Tom Morello @ Στάδιο Ειρήνης & Φιλίας, 16/07/24

Η επιστροφή των Smashing Pumpkins στην χώρα μας για μία συναυλία, 26 χρόνια μετά την πρώτη τους εμφάνιση στο Λυκαβηττό, αποτέλεσε εξαρχής τεράστιο γεγονός. Ένα από τα δυνατότερα και ποιοτικότερα rock συγκροτήματα, τουλάχιστον για την δεκαετία του '90, με την σπουδαία κληρονομιά που κουβαλάει, δεν ήταν δύσκολο να κινητοποιήσει χιλιάδες κόσμου, κυρίως στην ηλικιακή ομάδα των 40+, σε ένα εν τέλει μισογεμάτο ΣΕΦ.

Ο παρατεταμένος καύσωνας ήταν εν τέλει μάλλον αδύνατο να μην γίνει αισθητός και εντός του κλειστού σταδίου ενώ το συμπυκνωμένο πρόγραμμα, το οποίο τηρήθηκε απαρέγκλιτα, έφερε μεν ουρές μέχρι ενός σημείου, στη πορεία όμως φάνηκε ότι το σύστημα των αυτόματων πληρωμών μπορεί να λειτουργήσει σωστά. Τα σπουδαιότερα όμως θα συνέβαιναν στην άλλη άκρη του παρκέ, με όσα διαδραματίστηκαν επί σκηνής.

Με την παρουσία του Tom Morello σε θέση special guest να αποτελεί εξαιρετική επιλογή και επιπλέον ατραξιόν, η βραδιά άνοιξε με τον καλύτερο τρόπο. Ο ήχος ήταν γενικότερα πάρα πολύ καλός, με τα τύμπανα να ακούγονται δυνατά και καθαρά, και τις κιθάρες ακόμη δυνατότερα και κάπως φασαριόζικα. Η παρουσία του υιού Morello, Roman στο πρώτο κομμάτι τράβηξε αναμενόμενα, με τον πιτσιρικά να δείχνει ότι μπορεί να βαδίζει στα χνάρια του πατέρα του με ένα φαντεζί, over the dead solo.

Αναμενόμενα το καλύτερο groove και το σκληρό rock είχαν την τιμητική τους, με τον Morello προφανώς σε θέση πρωταγωνιστή και frontman, μοιραζόμενος τα φωνητικά με τον κιθαρίστα, ενώ στα δεύτερα συνεισέφερε και ο μπασίστας. Οι πρώτες ενέσεις από Rage Against Τhe Machine δεν έχουν μεγάλο αντίκτυπο αλλά συντηρούν το ενδιαφέρον, το "Gossip" δίνει μια πρόγευση για τους Maneskin σε λίγες μέρες και το "Hold The Line" αφιερώνεται στο εργατικό δυναμικό. Ωστόσο, πιο αξιομνημόνευτες στιγμές για το πρώτο μισό είναι τα γνωστά κόλπα του Morello, κυριότερα όταν έπαιξε με το headstock και το βύσμα.

Το κοινό φάνηκε να μπαίνει για τα καλά στην εξίσωση από την εκτέλεση του θρυλικού "Kick Out The Jams" και άρπαξε για τα καλά στο μεγάλο medley με τα έπη των Rage Against Τhe Machine και το "Cochise" των Audislave. Στη συνέχεια και πριν το μεγάλο φινάλε, μόνο οι τόνοι έπεσαν καθώς το συναίσθημα κυρίευσε το στάδιο. Στην «προσευχή» του "Like A Stone" που ολοκληρώθηκε μετά το solo, το κεντρικό μικρόφωνο έμεινε κενό και λούστηκε από φως εις ανάμνηση του αδικοχαμένου Chris Cornell, ενώ συγκλονιστικό στο σύνολό του ήταν το "The Ghost Of Tom Joad" του Bruce Springsteen, με solo αυτή τη φορά στα δόντια.

Αναμενόμενα, κορυφαία στιγμή της βραδιάς ήταν το γιγαντιαίο "Killing In The Name" με την επαναφορά του υιού Morello, κάτι σαν σχολικός ύμνος όχι μόνο για τα ελληνόπουλα αλλά και για τα παιδιά ολάκερης της οικουμένης. Δεν χρειάστηκε τραγουδιστής γιατί το κοινό τραγούδησε σύσσωμό όλους τους στίχους και χοροπηδούσε χωρίς σταματημό στο παρκέ. Η μικρή διακοπή ισχύος πάνω στο επαναλαμβανόμενο "now you do what they told ya" φάνηκε κατά κάποιον τρόπο ταιριαστή αλλά δεν προσέθεσε επιπλέον θυμό και ενέργεια, όλα όμως κύλησαν όπως έπρεπε, με την προσταγή "jump the fuck up" να γίνεται πραγματικότητα στο "Power Τo Τhe People" του θρύλου των θρύλων John Lennon που ολοκλήρωσε μετά από 55 λεπτά το σετ.

Μπορεί να έχουμε απολαύσει τον Morello σε καλύτερες περιστάσεις, μπορεί ένας κανονικός τραγουδιστής να απογείωνε τη συνολική εμπειρία, μπορεί το ρεπερτόριο να είναι τόσο πολυσυλλεκτικό που να χάνεται κάπως η συνοχή. Από την άλλη, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι πρόκειται για έναν μουσικό που παραμένει δραστήριος και επίκαιρος με 30 και πλέον χρόνια στην πλάτη του. Και μπορεί να είναι πάντοτε απολαυστικός, όπως ήταν και στο ΣΕΦ, ως special guest των μεγάλων Smashing Pumpkins. [Θ.Ξ.]

Λίγα λεπτά πριν από την προγραμματισμένη ώρα έναρξης, τα φώτα σβήσανε και η αναμονή είκοσι και έξι ολόκληρων χρόνων ετοιμάστηκε να λάβει τέλος. H αρένα είχε πλέον αρκετό κόσμο παντού, αλλά και το κάτω μέρος των κερκίδων ήταν επίσης σε μεγάλο βαθμό γεμάτο. Βλέποντας τις ηλικίες αλλά και τις φάτσες των ανθρώπων δίπλα μας να είναι πάνω-κάτω ίδιες με τις δικές μας, αναρωτηθήκαμε αν η εμφάνιση των Smashing Pumpkins θα ήταν μια παρέλαση νοσταλγίας ή κάτι περισσότερο.

Οι πρώτες νότες του "The Everlasting Gaze" από το "Machina/The Machines Of God" ήταν αρκετά δυναμικές και μας κινητοποίησαν μονομιάς. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι οι τρεις κιθάρες που βλέπαμε στη σκηνή υπήρχανε μόνο στα μάτια μας, γιατί δυστυχώς δεν υπήρχανε στα αυτιά μας. Σε σημείο που με δυσκολία να αναγνωρίζεις το κομμάτι. Το "Doomsday Clock" πέρασε ελαφρώς και δεν ακούμπησε, υπό αυτό το καθεστώς από την ηχητική εγκατάσταση.

Στο "Zoo Station", μια εντελώς αναπάντεχη διασκευή στους U2 που οι Smashing Pumpkins παίζουν τακτικότατα σε αυτή τους την περιοδεία, οι κιθάρες εξακολουθούσαν να αγνοούνται και το μπάσο να κυριαρχεί παντού. Αμέσως μετά, οι Pumpkins έπαιξαν το καλύτερό τους κομμάτι, δηλαδή το "Today". Κάπου εκεί ξεκινήσαμε να παρακαλούμε από μέσα μας να επισκεφθεί το μέρος ο Lars εποχής "...And Justice For All" και να δώσει μερικές οδηγίες. Παρ' όλη τη γκρίνια για τον ήχο πάντως, τα φώτα της παράστασης ήταν πραγματικά φοβερά κι αυτό κράτησε από την αρχή μέχρι το τέλος.

Στο μαγικό "Thru The Eyes Of Ruby", το πρώτο κομμάτι που ακούσαμε από το οριακό "Mellon Collie And The Infinite Sadness", ο ήχος φάνηκε να στρώνει κι από εκεί και πέρα τα πράγματα ήταν πολύ βελτιωμένα. Οι τζούρες από το πλέον πρόσφατο "Atum", τη μεγαλεπήβολη (και άνιση) rock opera που έβγαλαν πριν δυο χρόνια σε τρία μέρη, που χώνονταν μέσα στο setlist, δε μας είπαν και πολλά. Ευτυχώς κάπου εκεί ήρθε το "Tonight, Tonight", δηλαδή το καλύτερό τους κομμάτι, για να μας ξεσηκώσει όσο δε μας είχε ξεσηκώσει άλλο κομμάτι μέχρι εκείνη την ώρα.

Από το παρεξηγημένο στην εποχή του αλλά αναγνωρισμένο σήμερα “Adore” ακούσαμε μόνο το πρώτο single “Ava Adore” και η αλήθεια είναι ότι ένα “Perfect” μας έλειψε λιγάκι. Έπειτα οι Smashing Pumpkins αποφάσισαν να μας παίξουν το καλύτερό τους κομμάτι, το "Disarm". Ο Billy πήρε την ακουστική και μας έδωσε ανατριχίλες για μια ακόμη φορά, μιας και το σερί που είχαν οι Pumpkins στα ‘90s δύσκολα βρίσκεις κάποιο άλλο συγκρότημα να το ματσάρει.

Τα τρία βασικά και παλιά μέλη προφανώς τραβήξανε τα περισσότερα βλέμματα. Ο Billy είναι ακόμα η ίδια φιγούρα που είχαμε συνηθίσει και πριν από 30 χρόνια. Η κάπα που φορούσε και την οποία δεν αποχωρίστηκε δευτερόλεπτο δημιουργούσε απορίες για το πώς την άντεξε μέσα στην ατμόσφαιρα του ΣΕΦ. Η ντροπαλότητά του έδωσε στον James το κομμάτι της επικοινωνίας, με τον ίδιο να αναφέρεται μόνο στον κακό vegan γύρο που δοκίμασε στην πόλη μας.

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στον φανταστικό Jimmy Chamberlin, τον drummer που το παίξιμό του ανεβάζει επίπεδο κάθε δίσκο των Smashing Pumpkins στον οποίο συμμετέχει. Προφανώς το ίδιο συμβαίνει και με τις ζωντανές τους εμφανίσεις, όταν κάθεται πίσω από το τερατώδες kit πίσω από το οποίο περιμένεις να δεις κάναν Portnoy. Ο μπασίστας Jack Bates έμεινε στο παρασκήνιο φυσιογνωμικά, αλλά μας τάϊσε καλά ηχητικά (έως και υπερβολικά, στην αρχή!), ενώ οι δύο γυναικείες παρουσίες της μπάντας πρόσθεταν στη σκηνική παρουσία - ειδικά η Kiki.

Ο James, ως spokesperson της μπάντας, μας σύστησε την Katie Cole και τα φωνητικά της βγήκαν μπροστά για το “Springtimes”. Το υπέροχο "Mayonaise" μας ξύπνησε κι άλλες μνήμες από τα παλιά, ενώ στο "Bullet With Butterfly Wings", ο ενθουσιασμός μας χτύπησε κόκκινο. Λογικό, μιας και μιλάμε για το καλύτερο κομμάτι της μπάντας, ο πρώτος στίχος του οποίου μάλιστα έχει βαφτίσει και την περιοδεία - τους υπόλοιπους τους τραγουδήσαμε εμείς. Τα διαλείμματα με τα κομμάτια από τους πιο πρόσφατους δίσκους δε θα λέγαμε ότι προκαλούσαν και ενθουσιασμό, αλλά κατά κύριο λόγο το setlist ήταν πάρα πολύ καλό και δεν του έλειψε σχεδόν τίποτα.

Το δίδυμο "1979" και "Rhinoceros" ήταν λίγο χαλαρωτικό και ταξιδιάρικο. Στο "Jellybelly" όμως οι Smashing Pumpkins έδειξαν μια ηχητική πλευρά τους που άγγιξε οριακά ακόμα και το metal! Το "Gossamer" ήταν ένα κομμάτι που προσωπικά το απόλαυσα πάρα πολύ εξ' αιτίας του jam στο τέλος. Χωρίς μέχρι σήμερα να υπάρχει studio εκδοχή του, μιας και έχει μπει μόνο σε μια ζωντανή κυκλοφορία πριν από 15 χρόνια, το παντρέψανε τέλεια με το "The Spaniards" από προσωπικό δίσκο του Corgan και το έκαναν λου-κού-μι.

Για το τέλος οι Pumpkins μας άφησαν τα καλύτερά τους κομμάτια. Ο Iha έκανε τις συστάσεις όλης της μπάντας, με την Kiki Wong να μας παίζει και ένα riff από το "Master Of Puppets" - ίσως προς τιμή του Lars, που είχε περάσει μια βόλτα πριν. Το υπέροχο "Cherub Rock" και το ανυπέρβλητο "Zero" από τους (σ.σ. εδώ για πρώτη φορά σοβαρολογώ περί «καλύτερων», το γράψαμε και στον οδηγό μας) δύο καλύτερους δίσκους της μπάντας, έκλεισαν ονειρικά μια βραδιά που μας ταξίδεψε πίσω στην εφηβεία μας με τρόπο ιδανικό.

Δύο ώρες είχαν περάσει χωρίς να το καταλάβουμε. Μέσα σε αυτό το δίωρο οι Smashing Pumpkins μας ταξίδεψαν σε χρόνια πολύ αγαπημένα, μας θύμισαν για πόσους και πόσους λόγους τους είχαμε λατρέψει, μας έδειξαν γιατί κάποτε είχαν γίνει το μεγαλύτερο εναλλακτικό συγκρότημα της εποχής τους. Εκτός από εμάς που ήμασταν κάτω, φάνηκαν και οι ίδιοι να διασκεδάζουν και να ευχαριστιούνται την ανταπόκριση της οποίας έτυχαν και έκλεισαν επιτυχημένα την περιοδεία τους στην πόλη μας. Ναι, η νοσταλγία παρέλασε και ήταν λογικό και επόμενο, αλλά περνώντας την από ένα ενεργό φίλτρο ζωντάνιας οι Smashing Pumpkins κατάφεραν να μας χαρίσουν μια συναυλιάρα που θα θυμόμαστε για καιρό. [Π.Κ.]

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος