Amenra, Sevengill @ Gagarin 205, 24/02/23

Οι Φλαμανδοί άρχοντες επέστρεψαν με sold-out σε κλειστό χώρο, σε μια βραδιά με απάτητες κορυφές μεν, αλλά και ψεγάδια δε

Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 28/02/2023 @ 15:40

Η παρακολούθηση μιας συναυλίας των Amenra σε κλειστό χώρο, αποτελεί, και δικαίως, ένα «άχαστο» γεγονός για όσα άτομα παρακολουθούν τις εξελίξεις στο extreme metal. Οι Βέλγοι post-metallers διαθέτουν πλέον ένα κύρος που τους έχει αναδείξει σε μια από τις πλέον σημαντικές και ξεχωριστές μπάντες του ήχου εδώ και πολλά χρόνια. Σε αυτό, συντελούν τόσο οι εκπληκτικές τους κυκλοφορίες, όσο και οι τελετουργικές, ιδιαίτερες ζωντανές εμφανίσεις τους. Σε αυτό το πλαίσιο, δεδομένης και της σχέσης που έχει αναπτυχθεί με το εγχώριο κοινό, η ανακοίνωση πως η επιστροφή των Amenra σε κλειστό venue ως headliners θα γινόταν sold out, δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει κανένα. Κατευθυνθήκαμε λοιπόν, από νωρίς στο Gagarin 205, στηθήκαμε στην ουρά που έκανε γύρω από το τετράγωνο για να μπούμε, έτοιμα να βιώσουμε το ανείπωτο που προκαλεί ένα performance των Φλαμανδών.

Με το χώρο να είναι ήδη αρκετά ως πολύ γεμάτος, και με το πρόγραμμα να τηρείται στην εντέλεια, οι Sevengill είχαν πάρει τη θέση τους στη σκηνή. Η τριάδα για τα επόμενα, περίπου 40 λεπτά, έχοντας ως σύμμαχο έναν άριστο ήχο, μύησε το πολυπληθές κοινό στον post-metal κόσμο της. Με τον ήχο να φέρνει αρκετά στο μυαλό τους Amenra και τους Pelican, αλλά να μην μένει εκεί, αφού συγκεκριμένα ξεσπάσματα, που ιδεατά θα επιθυμούσα να διαρκούν περισσότερο και να μην σπανίζουν, θύμιζαν μπάντες όπως οι Downfall of Gaia, το σχήμα απέδειξε πως παραμένει πιστό στα ιδανικά του ήχου.

Sevengill

Απέδωσαν το υλικό τους στην εντέλεια, με επιμονή και με τα ξεσπάσματα να έρχονται σαν κύματα, ενώ τα ακραία φωνητικά που παρουσίασαν στα τελευταία λεπτά της εμφάνισης να δείχνουν πως ο ήχος τους έχει μέλλον. Φυσικά, θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθεί πως τέτοιου είδους μουσική για να εκτιμηθεί, απαιτεί προσήλωση από μεριάς του ακροατηρίου, ειδικά αν δεν είναι εξοικειωμένο με το υλικό της μπάντας. Παρατηρήθηκε όμως, δυστυχώς, σε ένα φαινόμενο που δεν σταμάτησε καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς, σε κάθε παύση ανάμεσα στα κομμάτια, ή ακόμη και ως επικάλυψη σε στιγμές που η μουσική ένταση ήταν απούσα, μια διαρκής οχλαγωγία, με τις συζητήσεις και τα πηγαδάκια, όσο θεμιτά, και σε μεγάλο βαθμό αναμενόμενα και αν είναι, αφού οι συναυλίες οφείλουν να αποτελούν εστίες κοινωνικοποίησης, να δυσχεραίνουν την παρακολούθηση σημαντικής μερίδας του κοινού.

Sevengill

Με το προβλεπόμενο μισάωρο να επιτρέπει στο τεχνικό συνεργείο των Amenra να στήσει και να πραγματοποιήσει το αναμενόμενο soundcheck, και το Gagarin πλέον ασφυκτικά γεμάτο, οι Amenra ξεχύθηκαν στη σκηνή με το κλασικό "Razoreater". Ο ήχος παρέμεινε διαυγής και η ένταση σε κατάλληλα επίπεδα, με το μπάσο να δονεί τους τοίχους του venue. Τα μέλη των Amenra, αφοσιωμένα στα «καθήκοντά» τους απέδιδαν με μια αρμονία ιδανικά τις ενορχηστρώσεις, εντείνοντας την αίσθηση τελετουργίας. Ο Colin van Eeckhout χτυπιόταν δίχως αύριο, φτύνοντας και νιώθοντας στο μεδούλι κάθε λέξη, με την κίνησή του πάνω στη σκηνή να οπτικοποιεί τον ψυχισμό του, ακόμη και αν εξαρχής έγινε αντιληπτό πως φωνητικά δεν βρισκόταν στα ιδεατά επίπεδα. Όσο πάθος και αν είχαν οι κραυγές του, όσο ευάλωτα και αν εξέφερε τα καθαρά του μέρη, απουσίαζε η δυναμική που χαρακτηρίζει την εκφορά τους. Έτσι, και το απαιτητικό "De Evenmens" μέσα από το πρόσφατο "De Doorn", αν και βρήκε θερμής υποδοχής, δεν έπιασε τα επίπεδα της στουντιακής του εκδοχής.

Amenra

Οι Amenra όμως, είναι μεγάλο συγκρότημα. Από το "Plus Pres De Toi" του εκπληκτικού "Mass VI" και έπειτα, έγινε αντιληπτό πως ο Colin θα συνεισέφερε τα μέγιστα στο να καταστεί και αυτή η εμπειρία, ως υπερβατική. Η μπάντα είχε ζεσταθεί και οι μουσικοί συντονίζονταν μεταξύ τους περισσότερο, τα φωνητικά, πλέον στοιχειώνουν, και σιγά σιγά το αρχικό μουδιασμένο κλίμα αρχίζει να αναστρέφεται. Αξίζει να σημειωθεί βέβαια, πως στην μέχρι τότε υπάρχουσα κατάσταση, κομβικό ρόλο, πέρα από τις προαναφερθείσες ομιλίες και τα χειροκροτήματα που συχνά έρχονταν περί τα μέσα των κομματιών αντί για το τέλος τους, έπαιξε και το γεγονός πως από τη μέση του venue και μέχρι την έξοδο, και κυρίως στο κέντρο και όχι στα πλάγια που η κατάσταση ήταν καλύτερη, οι συνθήκες δεν ήταν και οι ιδανικές, με μαρτυρίες να αναφέρουν πως ο ήχος δεν έφτανε εξίσου καλά και διακριτά, καθώς και πως υπήρξαν περιστατικά όπου άτομα από το κοινό ένιωσαν έντονη δυσφορία.

Amenra

Έτσι, παρά το γεγονός πως το venue δεν είχε μετατραπεί σε μια ενιαία μάζα που θα συντόνιζε τους παλμούς της με το υποβλητικό έργο που ξεδίπλωναν επί σκηνής οι Φλαμανδοί, στιγμές όπως το τιτάνιο "Terziele" από το κλασικό πλέον, "Mass IIII", οδηγούσαν προς την κορύφωση. Το μπάσιμο στο δεύτερο μέρος του κομματιού, με τον ντράμερ να δίνει ρέστα, και τον μπασίστα να συνεισφέρει με εντυπωσιακά δεύτερα σκισμένα φωνητικά, απέδειξε πως το μεγαλείο των Amenra, λογιζόμενων ως συναυλιακό κτήνος, ήταν παρόν και το βράδυ της Παρασκευής.

Επιλέγοντας να μπλέξουν κομμάτια από το βαθύ παρελθόν τους με το πρόσφατο παρόν, δημιούργησαν ένα σετλιστ που υπό ιδανικές συνθήκες θα φάνταζε ιδανικό ακόμη και παρά τις όποιες προφανείς απουσίες. Οι Amenra όταν συνθέτουν έχουν στο μυαλό τους ένα ενιαίο καλλιτεχνικό οικοδόμημα, και η εναλλαγή κομματιών παίζει το ρόλο της. Η έναρξη του "Am Kreuz" από το "Mass III" θύμισε πως το ανήμερο θεριό που ήταν στις αρχές τους, αυτοκαταστροφικό και ατίθασο, δεν άλλαξε όσο η μουσική τους γινόταν πιο καθολικά ισοπεδωτική. Το κοπάνημα της μπάντας επί σκηνής ήταν συγκλονιστικό, η ένταση ανέβηκε και η απόδοση έπιασε αυτό το επίπεδο για το οποίο θέλει κάποιο να τους δει ζωντανά ακόμη και αν δεν είναι μυημένο εις βάθος στη μουσική τους. Και καλά κάνει, έτσι για να πω και την αποψάρα μου.

Amenra

Όπως ήταν αναμενόμενο, το "A Solitary Reign" θα αποτελούσε την κορύφωση της εμφάνισης. Το τραγούδι, πιθανώς το πλέον αναγνωρίσιμο της μπάντας αλλά και σημείο εισόδου στον κόσμο της, έφερε ειδικό φορτίο για κάθε ένα παρευρισκόμενο στο συναυλιακό χώρο. Και έτσι, αυτή ακριβώς η κοινή εμπειρία, μέσα από τις εξατομικευμένες διαφοροποιήσεις της, έκανε μεν τα κινητά να σηκωθούν και τα φλας να ανάψουν, αλλά συντόνισε και το ετερόκλητο πλήθος. Ο Colin γύρισε προς το κοινό, σε μια από τις ελάχιστες φορές, ο προβολέας έπεσε πάνω του, έχοντας απογυμνωθεί μεταφορικά και κυριολεκτικά, και η σκηνή φάνταζε μικρή για τους Βέλγους. Το κλείσιμο του σετ με το κολοσσιαίο "Diaken" ήταν το ιδανικό. Η μπάντα με το performance της να έχει φτάσει σε οριακά επίπεδα, έπιασε το πανύψηλο ταβάνι της, φέρνοντας το σκοτάδι στα μούτρα μας, σημειώνοντας άλλη μια κορυφή και ένα λυτρωτικό φινάλε – έξοδο, ειδικά με αυτό το αλάνθαστο riff στα τελευταία μέτρα του κομματιού, που βασανιστικά δεν διαρκεί περισσότερο.

Amenra

Η συναυλιακή επιστροφή των Amenra στη χώρα μας, ήταν πιθανώς και η μαζικότερη. Εδώ αξίζει να αναφερθεί πως ο κλιματισμός ήταν ενεργός συνεισφέροντας αναλογικά στη βελτίωση των συνθηκών. Το κάπνισμα βέβαια, είναι μια άλλη, πονεμένη ιστορία, η οποία σχετίζεται και με την απόδοση, σε ένα κατάμεστο κλειστό χώρο, του όποιου συστήματος εξαερισμού. Σε καθαρά μουσικό επίπεδο, παρά την σχετικά χλιαρή έναρξη και τις ενδιάμεσες διακυμάνσεις, οι Amenra παρέδωσαν, ειδικά στο δεύτερο μέρος της, και δίχως να καταφύγουν σε φθηνά τεχνάσματα εντυπωσιασμού, μια αβίαστη, ρευστή, συγκλονιστική, ανθρώπινη και βαθιά επικοινωνιακή συναυλία.

Φωτογραφίες: Christina Alossi

SETLIST

Razoreater
De Evenmens
Thurifer
Plus Pres De Toi
Het Gloren
Terziele
Am Kreuz
A Solitary Reign
Diaken

  • SHARE
  • TWEET