Nevermore

Enemies Of Reality

Century Media (2003)
14/05/2005
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τρία χρόνια μετά τον δίσκο-οδοστρωτήρα-γροθιά στη μάπα, "Dead Heart In A Dead World", οι Nevermore επανέρχονται με το "Enemies Of Reality", το 6ο τους άλμπουμ. Πρώτα από όλα να ξεκαθαρίσω ότι είναι σχετικά δύσκολο να μιλήσει κάποιος περιγραφικά για αυτήν την μπάντα, γιατί πολυ απλά είναι μη-κατατάξιμοι σε συγκεκριμένη κατηγορία του metal. Επίσης ο καθένας έχει και από μία διαφορετική άποψη για τους Nevermore, αν και όσον αφορά το "Enemies Of Reality" κάπου όλοι συμφωνούνε από ότι έχω διαπιστώσει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πάντα παράγουνε υψηλής ποιότητας metal και ότι πάντα είχανε τις τέλειες παραγωγές στους δίσκους τους. Και λέω «είχανε» γιατί στο "Enemies Of Reality" τα πράγματα έιναι αρκετά διαφορετικά στο θέμα της παραγωγής.

Σκατά στα μούτρα της Century Media. Η δισκογραφική εταιρία με τα δισεκατομμύρια, που έχει γίνει γνωστό τα τελευταία χρόνια ότι καταπιέζει αφάνταστα τους καλλιτέχνες της. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Jon Schaffer μία ζωή τους έβριζε αφού είχανε κατακλέψει τους Iced Earth, ενώ να μην πω για τους Arch Enemy, που ο φοβερός και τρομερός προηγούμενος δίσκος τους, "Wages Of Sin", άργησε ένα χρόνο (!) να έρθει στην Ευρώπη. Όρεξη να έχει κάποιος να μετράει τις μαλακίες της Century Media. Δεν θα επεκταθώ πολύ παραπάνω, απλά θα αναφέρω ότι με την σειρά τους χαντακώσανε αυτή τη φορά τους Nevermore. Πώς; Πριν ένα περίπου χρόνο, η Century Media βλέποντας ότι το συμβόλαιο με τους Nevermore πλησίαζε στο τέλος του και ότι η μπάντα κάνει από τις μεγαλύτερες πωλήσεις στο roster της εταιρίας, άρχισε να πιέζει την μπάντα να επανα-υπογράψει καινούριο συμβόλαιο με καινούριους όρους, παρόλο που το παλιό δεν είχε λήξει ακόμα (ούτε έχει λήξει ακόμα). Οι Nevermore φυσικά δεν είναι τίποτα μαλάκες, θέλανε να κρατήσουνε ανοιχτές τις επιλογές τους πάνω σε αυτό το κρίσιμο θέμα και απορρίψανε τις προτάσεις της εταιρίας τους. Έτσι αρχικά μία περιοδεία που ήτανε να κάνει η μπάντα με τους Overkill ακυρώνεται απο την Century Media (11/10/01), ενώ αργότερα μαθαίνεται ότι τα λεφτά που έδωσε η εταιρία στην μπάντα για την παραγωγή του δίσκου ήταν το 1/3 από αυτά που τους είχε διαθέσει για την παραγωγή του "Dead Heart In A Dead World" (!!!). Έτσι επανερχόμαστε στο θέμα μας, που είναι το "Enemies Of Reality".

Η παραγωγή είναι μάλλον κακή, μπουκωμένη, βαλτώδης, σαν να ήθελε ο παραγωγός να βγάλει ένα live συναίσθημα, αλλά απέτυχε. Ο παραγωγός επί της ευκαιρίας είναι ο Kelly Gray, ο οποίος είχε προσχωρήσει για λίγο στους Queensryche, ένω έχει κάνει και παραγώγες σε αρκετούς pop και rock δισκους (Dokken). Δηλαδή με δυο λόγια, ο πλέον ακατάλληλος παραγωγός για τους Nevermore. Είναι μεγάλο κρίμα αν το καλοσκεφτεί κάποιος, γιατί κάτω από αυτήν την σχετικά πρόχειρη παραγωγή, κρύβονται ορισμένα διαμάντια του metal, αλλά λόγω της απειρίας του Gray με το συγκεκριμένο είδος, δεν μπορούνε να αναδειχτούνε πλήρως. Το rhythm section των Sheppard/Williams αποδυναμώνεται τώρα που η μπάντα το χρειάζεται περισσότερο... Τα τύμπανα έχουνε έναν πολύ «κοινό» ήχο, σαν να προέρχονται από δίσκο της δεκαετίας του 70, ενώ το μπάσο ακούγεται μόνο σε συγκεκριμένα σημεία στον δίσκο, σαν να έπαιξε πολύ λίγο ο Sheppard.

Η κιθαριστική δουλειά παρ' όλα αυτά είναι για μία ακόμα φορά εξαιρετική, με τα ξεσηκωτικά, δομημένα solo και τα φλεγόμενα riffs και ο Jeff Loomis είναι αναμφισβήτητα ένας από τους ικανότερους κιθαρίστες του καιρού μας. Αυτός όμως που κλέβει την παράσταση στον δίσκο είναι ο Warrel Dane (αν και για αυτό ευθύνεται κάπου και η παραγωγή, αφού τα φωνητικά είναι πιο μπροστά σε σχέση με τα υπόλοιπα όργανα...), με τις ονειρικές, αφηγηματικές και σε σημεία γεμάτες μίσος και απόγνωση ερμηνείες του.

Όσον αφορά τις συνθέσεις, έχω ακούσει μία φήμη τώρα τελευταία... ότι οι Nevermore σε αυτόν τον δίσκο δε δείχνουνε το 100% των δυνατοτήτων τους, επειδή είναι ο τελεταίος με την Century Media. Η αλήθεια είναι ότι οι συνθέσεις είναι κάπως διαφορετικές από ότι στο παρελθόν, οι ρυθμοί έχουνε ανέβει και έχουνε γίνει πιο death metal, τα φωνητικά κάπως πιο ακραία, ενώ τα solos έχουνε μειωθεί κάπου μέσα στα τραγούδια (όπως στο "Dreaming Neon Black"). Οπότε θα συμφωνήσω ότι η μπάντα δεν τα δίνει όλα όπως στο παρελθόν, αν και δεν μπορώ να εικάσω σχετικά με τον λόγο για τον οποίο συμβαίνει αυτό.

Παρ' όλα αυτά, υπάρχουνε κομματάρες μέσα σε αυτόν τον δίσκο που δείχνουνε ότι κάτω από διαφορετικές συνθήκες θα μπορούσε να ήτανε μεγάλο έπος. Συνθέσεις όπως το ομώνυμο, το "Ambivalent", το "I, Voyager", το "Seed Awakening", το "Who Decides", δείχουνε τι πάει να πει Nevermore. Υπάρχουνε όμως και κάποια κομμάτια κάπως μουδιασμένα όπως το "Never Purify" ή το "Create The Infinite". Η μπαλάντα του δίσκου, "Tomorrow Turned Into Yesterday", μου φάνηκε νερόβραστη, γνωρίζοντας βέβαια ότι η εν λόγω μπάντα έχει γράψει πολύ καλύτερες όπως το "The Sorrowed Man", "The Heart Collector", "Insignificant"… Τέλος το "Noumenon" είναι ένα κομμάτι του οποίου δεν κατάλαβα καν το λόγο ύπαρξης ... έιπαμε οι Nevermore έχουνε ψυχεδέλεια, αλλά αυτό μάλλον παραπάει...

Τελικά αύτον τον δίσκο τον περίμενα αρκετό καιρό, αλλά αποδείχτηκε μία μικρή απογοήτευση, αν και μπορεί άνετα να λειτουργήσει ως κράχτης για την μπάντα, δεν είναι ότι καλύτερο μπορεί να προσφέρει το συγκρότημα. Και αυτό θέλω να πιστεύω ότι έχει να κάνει με εξωγενείς παράγοντες και όχι με τους ίδιους τους Nevermore. Εύχομαι επίσης να το αποδείξουνε αυτό με την επόμενη δουλειά τους, η οποία αναμένεται να κυκλοφορήσει πιο σύντομα από την καθυστέρηση που είχε το "Enemies Of Reality".

  • SHARE
  • TWEET