Biffy Clyro, Twilight Sad, Rolo Tomassi @ Perth, Scotland, 29/04/10

Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 12/05/2010 @ 17:39
Αυτό δεν θα είναι ένα τυπικό ραπόρτο συναυλίας. Όχι. Απλά για να ξέρετε. Επιτρέψτε μου λοιπόν να υπερβάλω λίγο. Πιστεύω λοιπόν, με πάθος, πως οι Biffy Clyro βρίσκονται με χαρακτηριστική άνεση ανάμεσα στα κορυφαία rock συγκροτήματα από το 2000 και έπειτα. Το παρεάκι από τη Σκωτία -γιατί αυτό ακριβώς είναι, παρέα- έχει μια εντυπωσιακή, για τα σύγχρονα δεδομένα, δισκογραφία, που μέχρι τώρα μετρά πέντε καλοδουλεμένα LP. Oι μυστήριες πειραματικές συνθέσεις των κομμάτιων τους, η άκρως αμφιλεγόμενη στιχογραφία τους, και γενικά, απλά τα γεγονός πως είναι και γαμώ τα παιδιά, όπως διαπίστωσα και από πρώτο χέρι, τους καθιστά τόσο ψηλά στην εκτίμηση μου ως καλλιτέχνες.

Είχα λοιπόν την τύχη να παρευρεθώ σε ένα meet 'n' greet με την μπάντα, πριν την ζωντανή εμφάνισή τους στο Perth της Σκωτίας. Τελικά δεν ήταν τόσο meet 'n' greet, όσο highlight της συναυλίας ολόκληρης καθώς οι Biffy Clyro παίξανε συνολικά τέσσερα κομμάτια σε κοινό 25 με 30 ατόμων σε μια μισοστημένη σκηνή δίχως κάγκελα, σεκιουρητάδες και λοιπά. Γενικά δεν ήξερε κανείς τι να περιμένει από το μικρό αυτό event μίας και όλα αυτά οργανώθηκαν αρκετά μυστικά μέσω email λίγες ώρες πριν τη συναυλία, με χάρτες, φωτογραφίες και οδηγίες για το που θα πάμε. Τελος πάντων, περισσότερο σαν γράμμα σε φίλο καταντάει αυτό εδώ το κείμενο, αλλά να πω την αλήθεια δεν ενοχλούμαι. Συνεχίζω λοιπόν.



Βγαίνοντας  στη σκηνή οι ντυμένοι (έχει σημασία) Biffy Clyro, χαμογελάνε, μας χαιρετάνε και ακούγονται ευθύς αμέσως οι πρώτες νότες του "Know Your Quarry" ένα από τα πολλά (όλα έννοω καταβάθος, αλλά μη το παρακάνουμε) άριστα κομμάτια του "Only Revolutions", το τελευταίο τους δισκογραφικό πόνημα. Έπειτα ακολούθησε ένα ξεχασμένο κομμάτι από το παρελθόν της μπάντας, το πρώτο chapter του "All The Way Down" από το "Vertigo Of Bliss" του 2003. Απίστευτη εκτέλεση. Κάπου εκεί όμως καταλάβαμε πως όλα τελείωσαν, γιατί μία παντελώς εκνευριστική φυσιογνωμία με την ιδιότητα του tour manager πετάχτηκε από τα παρασκήνια λέγοντας πως πρέπει να πάρει τα «παιδιά» και να πάμε πάλι έξω να στηθούμε στην ουρά. Ο κύριος Neil και τα αδέρφια Johnston όμως είχαν άλλη άποψη.



«Όχι, θα παίξουμε ένα δύο ακουστικά requests εδώ μπροστά και μετά θα κατέβουμε να γνώρισουμε τα παιδιά και να βγάλουμε καμιά φωτογραφία». Καθώς εμείς αλλάζαμε βρακάκι από τη χαρά μας, το συγκρότημα κατέβηκε από την κυρίως σκηνή προς εμάς, μαζί με μία ακουστική κιθάρα. "Breatheher" ήταν το αυτό που επέλεξαν να παίξουν. Ένα από τα αμέτρητα b sides τους (σ.σ. σε κάθε single τους επιμένουν να βάζουν δύο τρία ακυκλοφόρητα τραγούδια «για να μη νιώθει ριγμένος ο φαν»), ένα κομμάτι που όσο το ακους τόσο σε πονάει, και σε μία τόσο μοναδική και ιδιαίτερη εμφάνιση και εκτέλεση αποκτά πλέον καινούργιο νοήμα. Τέλος, ένας από το κοινό, πολύ καλά έκανε και ζήτησε το "Questions And Answers", και αυτό από το "Vertigo Of Bliss", σε μία ακουστική εκτέλεση που κοντράρει στα ίσα την στουντιακή, καθώς τα δεύτερα φωνητικά του drummer Ben, ακούγονται πολύ πιο καθαρά και δένουν πανέμορφα με τις μελωδίες του Simon.

Και μετά τις απαραίτητες χαιρετούρες, αυτόγραφα και την κλασσική πλέον λαμογένια ατάκα «I came from Greece to see you guys» που πάντα φαίνεται να συγκινεί τις λιγότερο μεταλλικές μπάντες του εξωτερικού, αφού στο συναυλιακό τους χάρτη πρέπει να’χει κάποιο μεγάλο λεκέ πάνω από την Ελλάδα ή κάτι τέτοιο, τέλειωσε και το "Gold Ticket PreShow Party". Για κάτι τέτοια ζω, true story.

Στα της κανονικής συναυλίας τώρα. Δύο support μπάντες θα άνοιγαν την βραδιά, οι μυστήριοι Rolo Tomassi και οι «δεν-σηκώνω-την-μαστούρα» Twilight Sad. Τους πρώτους τους είχα ψάξει λιγάκι στο παρελθόν γιατί τα ξένα μήντια είχαν κάνει αρκετά μεγάλο ντόρο γύρω από το όνομά τους και ήθελα να το παίξω και γω ψαγμένος και κουλ, αλλά ποτέ δεν μου έκαναν εντύπωση. Από τότε δηλαδή είχα στο μυαλό μου πως ήταν για «εκλεκτικούς», ας τους πούμε, ακροατές. Έπειτα από την ζωντανή τους εμφάνιση το πιστεύω ακόμη πιο πολύ. Οι ίδιοι οι Biffy Clyro επέλεξαν τα συγκροτήματα που θα περιοδεύσουν μαζί τους σ’αυτό το mini  βρετανικό τουρ και ακόμα είμαι μπερδεμένος με την επιλογή τους αυτή. Γνωρίζοντας πως τα γούστα της μπάντας επεκτείνονται από Nirvana σε A Perfect Circle και από Rihanna σε Sunn O))), παράλληλα με τον πρωταρχικό, πιο ωμό και πειραματικό ήχο τους, οι Rolo Tomassi  θα έδεναν φίνα, αλλά μετά την στροφή των Σκωτσέζων σε πιο εύπεπτα μονοπάτια μία τέτοια επιλογή ήταν μάλλον άστοχη.



Aυτά όλα έχουν να κάνουν με τα γεγονότα που μπορούσε να παρατηρήσει κανείς μόλις βγήκε στη σκηνή η γλυκήτατη Eva Spence, τραγουδίστρια της μπάντας. Καθώς  έβγαλε τα πρώτα brutal φωνητικά, κυρίως στοιχείο των κομματιών τους, μία αυτόματη παγωμάρα  έπεσε σε όλο το venue, και φάνηκε πολύ. Οι περισσότεροι ήταν αμήχανοι καθώς δεν ήξεραν πως να αντιδράσουν πάνω σε αυτό που έβλεπαν και άκουγαν, και για να πω την αλήθεια, τους συμμεριζόμουν λιγάκι. Καθώς πέρναγε η ώρα και είχαν παίξει 2-3 τραγούδια, κατάφερα και μπήκα στο κλίμα και ευχαριστηθώ αυτό που άκουγα. Εντυπωσιακές οι ικανότητες του κιθαρίστα, καθώς οι συνθέσεις κάθε άλλο παρά την νόρμα ακολουθούν και τα off tempo ριφφάκια του ήταν ιδιαιτέρως καλοδομημένα και ευφυέστατα, ενώ χειριζόταν τα εφφέ του με μαεστρία. Δε μπορώ να πω τα ίδια για την υπόλοιπη μπάντα (πλην της δεσποινίδας Spence) γιατί ήταν τελείως άνευροι και στατικοί, ενώ ο πληκτράς /co-frontman δεν επιδέχεται σχολιασμό γιατί πολύ απλά μου φάνηκε σαν ένα αγγούρι που φωνάζει.



Οι Twilight Sad από την αρχή μέχρι το τέλος του set τους ήταν το ίδιο ακριβώς κουραστικό πράμα. Ατμοσφαιρικές συγχορδίες και συνθέσεις, με τον κιθαρίστα να μη βγάζει ούτε στιγμή το χέρι του από το τρέμολο, και έναν frontman τόσο «χαμένο» που άλλοτε μπουρδουκλωνόταν στο καλώδιο του μικροφώνου, έχασκε και κοίταζε με ένα κενό βλέμμα τα πόδια του, άλλοτε τραγούδαγε έχοντας το μικρόφωνο κατεβασμένο, με αποτέλεσμα προφανώς να ακούμε instrumental εκτελέσεις των, κατά τ’ άλλα αρκετά, όμορφων στουντιακών κομματιών τους. Χάσιμο όμως χρόνου και χασμουρητά. Καλό θα ήταν να τονιστεί πως και οι δύο support μπάντες είχαν εξαιρετικά χάλια ήχο, ακόμα και για τα ελληνικά δεδομένα, που προφανώς επισκίασε τις εμφανίσεις τους.

Λίγο μετά τις εννέα και μισή βγήκαν οι, γυμνοί από τη μέση και πάνω, Biffy Clyro, σήμα κατατεθέν των ζωντανών εμφανίσεων τους. "That Golden Rule" και πανικός από κάτω. Δεν ξέρω αν μπορείτε να αντιληφθείτε τι σημαίνει ζωντανή εμφάνιση Biffy Clyro σε σκωτσέζικο έδαφος. Είναι ένα συγκρότημα με ένα εξαιρετικά (cult) φανατικό fan base, τρελαμένα άτομα, που τους ακολουθούν παντού και φωνάζουν «Mon The Biff!» με πάθος που θα ζήλευε και ο Μελ ο Γκιμπσον. Να σείεται ολόκληρο το Concert Hall από τις φωνές καθώς το κοινό τραγούδαγε τα ορχηστρικά μέρη του κομματιού, και γενικά να μη χάνει στίχο. Δε ξέρω για σας, αλλά για κάτι τέτοια ζω. True story.



Tην τιμητική του, όπως ήταν βεβαίως αναμενόμενο, είχε το "Only Revolutions", με όλα σχεδόν τα κομμάτια του να ακούγονται ζωντανά. Δεν έλλειψαν βέβαια και τα διαμάντια του "Puzzle" όπως τo "Saturday Superhouse", "Who' s Got A Match?" και το φανταστικό "Living Is A Problem Because Everything Dies", αλλά και κομμάτια από το πολύ πρώιμο back catalogue τους όπως το "Justboy", "Convex Concave" και το αγαπημένο του τρου οπαδου* "There Is No Such Thing As A Jaggy Snake".



Η απόδοση της μπάντας ήταν το κάτι άλλο. Αεικίνητοι, εκφραστικοί και αλάνθαστοι. Αντιθέτως με τις προηγούμενες μπάντες, ο ήχος ήταν κρύσταλλο και τα φωνητικά και των τριών ήταν σε καταπληκτικά επίπεδα. Στη θέση του δεύτερου κιθαρίστα αναγνώρισα προς έκπληξη μου τον Mike Vennart, frontman των Οceansize, που εν αντιθέσει με την βαρετή του σκηνική παρουσία με τη δικιά του μπάντα, εδώ έδωσε φοβερό show. Στο σύνολο ήταν λιγότερο επικοινωνιακοί απ’όσο θα περιμένα, αλλά και οι ίδιοι έδειχναν να απολαμβάνουν την συναυλία όσο εμείς. Υπήρχαν φάσεις που ο Simon απλά κατέβαζε το μικρόφωνο με τη βάση μπροστά στο κοινό και το άφηνε εκεί να τραγουδάμε εμείς, ενώ η μπάντα μαζευόταν γύρω από τον drummer και μας χάζευαν.



Ένα μικρό παράπονο έχω με το set list, όχι με την απούσια κομματίων (καλά ότι ένα "57" ή ένα "Folding Stars" λείπανε, λείπανε), αλλά περισσότερο με τη σειρά των κομματιών. Είναι «έθιμο» των Biffy Clyro να ανοίγουνε τις συναυλίες τους με το "Life Is A Problem Because Everything Dies", με το άψογο intro του, ενώ τώρα προτιμήθηκε το "That Golden Rule" που θα το προτιμούσα χίλιες φορές για τελείωμα της συναυλίας αντί του άνευρου "The Captain", αλλά εντάξει, μάλλον απλά εγώ είμαι πάραξενος. Άκου εκεί το "Bubbles" τέταρτο κομμάτι, ούτε να ιδρώσουμε δε προλάβαμε.



Δεν ήταν μία τυπική συναυλία. Ήταν μία εξωπραγματική εμπειρία, από το «Fuckin' hell, Greece? Thats  pretty far away like!» του Simon Neil, μέχρι και το τυπικό «You guys where amazing» του James Johnston. Όπως είπα στην αρχή όλα αυτά έρχονται να αποδείξουν απλά το τι μεγαλειώδης μπάντα είναι οι Biffy Clyro. Και δεν πειράζει, δεν έχουν δεχτεί ακόμα την αναγνώριση που τους αξίζουν. Ειλικρινά, δεν πειράζει, γιατί έχουν τόσα πολλά ακόμα να προσφέρουν που απλά είναι θέμα χρόνου.

ΥΓ : Άμα θέλετε, μπορείτε να δείτε κάποια κλιπάκια γυρισμένα από μένα από το live εδώ το "Bubbles".

ΥΓ2: Εδώ επίσης μπορείτε να δείτε ένα πρόσφατο collaboration των Biffy Clyro με τους Rolo Tomassi, στο "There Is No Such Thing As A Jaggy Snake".

YΓ3: 'Μοn The Biff!

Setlist:

That Golden Rule
Living Is A Problem
Glitter And Trauma
Bubbles
9/15ths
Shock, Shock
Who' s Got A Match?
Justboy
God And Satan
Mountains
Bodies In Flight
Born On A Horse
Saturday Superhouse
A Whole Child Ago
Theres No Such Thing As A Jaggy Snake
Many Of Horror
Whorses
-----------------------------------------------------------
Cloud Of Stink
Machines
Convex Concave
The Captain


*περάστε και μία βόλτα από εδώ για να μπείτε στο κλίμα.


Ιάσονας Τσιμπλάκος
  • SHARE
  • TWEET