Chrysta Bell @ Gazarte, 09/11/19

Μία καλή συναυλία σε ταξιδεύει. Δεν έχει σημασία αν ο προορισμός είναι το βροχερό Μάντσεστερ, κάποια ηλιόλουστη παραλία στη Λατινική Αμερική, το κέντρο μιας διαδήλωσης, ένα ομιχλώδες πρωινό στην Ισλανδία ή ένα αχανές δάσος στην Ιαπωνία. Το αξίωμα ισχύει πέρα από διακρίσεις, και όσοι το έχουν βιώσει έστω για μία φορά, ξέρουν για τι μιλάμε. Για τους υπόλοιπους, λυπάμαι, ατυχήσατε. Σε κάθε περίπτωση, το βράδυ του Σαββάτου η Chrysta Bell με την μπάντα της μετέφεραν για λίγο τον Κεραμεικό στα βορειοδυτικά των Ηνωμένων Πολιτειών, με χαρακτηριστική ευκολία. Αν αυτό δεν είναι σημάδι απόλυτης επιτυχίας, δεν ξέρω τι μπορεί να είναι.

Η μουσική της αμερικανίδας δυνητικά χωράει κάτω (και) από την ταμπέλα του pop, σε καμία περίπτωση όμως δεν προορίζεται για κατανάλωση από το ευρύ κοινό. Οι ατμόσφαιρες είναι αφοπλιστικά noir. Οι επιρροές της ξεφεύγουν κατά πολύ από τα προφανή. Η εμπορικότητα δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά έρχεται ως φυσικό αποτέλεσμα. Η απλότητα με την οποία η τραγουδίστρια και οι μουσικοί που την πλαισιώνουν ανέβηκαν στη σκηνή ήταν χαρακτηριστική. Από τα πρώτα μέτρα του "Tonight We Rise" έγινε σαφές ότι τα πάντα ήταν άψογα στημένα. Πεντακάθαρος ήχος, προσεγμένη απόδοση, καλόγουστο συνοδευτικό οπτικό υλικό, όλα με καλώς εννοούμενο επαγγελματισμό.

Ο πρωταγωνιστικός ρόλος ανήκε ξεκάθαρα στη Bell. Οι ερμηνείες της, οι κινήσεις της, τα σχόλια ανάμεσα στα κομμάτια, τα χαμόγελα μετά τα χειροκροτήματα· συνολικά η παρουσία της έβγαζε μία ειλικρίνεια που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με την εικόνα ντίβας ίσως περίμενε να αντικρύσει κάποιος περαστικός. Το υλικό, τόσο το αυστηρά προσωπικό όσο και στις συνεργασίες της με τον David Lynch, έχει πάντα στο επίκεντρο τη χαρακτηριστική χροιά της. Οι συνειρμοί με την PJ Harvey στο πανέμορφο "52 Hz" ήταν ένα μικρό παράσημο, ενώ στο "Real Love" δεν χρειάστηκαν πάνω από μερικά δευτερόλεπτα για να δημιουργηθούν οι εικόνες του αυτοκινήτου στην άδεια, χαμένη λεωφόρο.

Τα γεμίσματα του Jon Sanchez στην κιθάρα έφερναν έναν καλοδεχούμενο σχεδόν-blues αέρα. Ο Jayson Altman πίσω από το drum kit ήταν ουσιώδης, αφήνοντας τον απαραίτητο χώρο στους συμπαίκτες του. Πέρα από την πρωταγωνίστρια, εκείνος που ξεχώρισε ήταν ο βασικός συνεργάτης της, Chris Smart. Τα δεύτερα φωνητικά του έδεναν τέλεια και οι μπασογραμμές ακούγονταν απολαυστικά καθαρές, ιδιαίτερα στις πιο groovy στιγμές, όπως το "Night Ride". Οι κορυφές του σετ, βέβαια, έρχονταν αναμενόμενα όταν οι προβολείς έμεναν στην μπροστάρισσα. Η ερμηνεία στο "Windmills Of Your Mind" μοίρασε απλόχερα ρίγη, και στα "Undertow" και "Time Never Dies" ο χρόνος στιγμιαία σταμάτησε.

Σε έναν κόσμο που έχει συνηθίσει το εύκολο και το φθηνό, η Chrysta Bell στέκεται στην αντίπερα όχθη. Η παρουσία της στη σκηνή ήταν γεμάτη συναίσθημα, χωρίς να γίνεται μελό, επιβλητική χωρίς να γίνεται υπερβολική, σέξι χωρίς να γίνεται προκλητική. Όταν λίγο πριν την ολοκλήρωση του κανονικού σετ αναφέρθηκε στη συμμετοχή της στο Twin Peaks, αφιερώνοντας το "Blue Rose" στον Gordon, τον Albert και τους υπόλοιπους, η αποθέωση ήταν προβλέψιμη όσο και δίκαιη. Δεν ξέρω κατά πόσο είχε να κάνει με τα τραπέζια και τα κεριά στον χώρο, με τη δική μου προδιάθεση, ή με τις ίδιες της μουσικές, αλλά για ενενήντα λεπτά θα ορκιζόμουν ότι βρέθηκα στο Roadhouse Bar.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά