Symphony X, Edge Of Paradise @ Poppodium 013, 16/09/24

Όντας η πρώτη φορά που βρέθηκα σε συναυλία στο εξωτερικό, είχα μεγάλη απορία για το τι θα συναντήσω. Το Poppodium 013 αποδείχτηκε ένας εξαιρετικός χώρος, τον οποίο φαίνεται να προτιμούν πολλές μπάντες κατά την περιοδεία τους στην Ολλανδία κρίνοντας από τον κατάλογο των ονομάτων στη σελίδα.

Αυτόματα σκάνερ εισιτηρίων, ντουλάπια προς ενοικίαση, χώροι για το merch της κάθε μπάντας, πολλαπλά μπαρ, συμπεριλαμβανομένων δύο στις πλαϊνές πλευρές της αίθουσας με τη σκηνή, μιας αίθουσας που είχε στο πίσω μέρος υπερυψωμένο χώρο με αναδιπλούμενες καρέκλες, καθώς και ράμπα πρόσβασης για καροτσάκι η οποία και αξιοποιήθηκε. Αυτά είναι μερικές σημειώσεις που θα ήταν ευχάριστο να βλέπαμε και σε εγχώρια venues.

Στο κυρίως θέμα μας, η βραδιά ξεκίνησε τηρώντας αυστηρά το πρόγραμμα, με τους Αμερικανούς Edge Of Paradise να βγαίνουν στη σκηνή πέντε λεπτά μετά τις 8. Η εισαγωγή υπό τον ήχο των ντραμς γέμισε εκκωφαντικά το χώρο μπροστά στη σκηνή, προετοιμάζοντας μας για κάτι εξαιρετικό. Μόλις όμως η μπάντα ξεκίνησε να παίζει, ο ήχος χάθηκε κάτω από το ρυθμό που έδινε ο Jamie Moreno.

Παρόλαυτα, όσο ο ήχος βελτιωνόταν, όλα τα μέλη ξεδίπλωσαν τις ικανότητες τους, με την Margarita Monet να κλέβει τα βλέμματα με την παρουσία της, αδυνατώντας ωστόσο να ακουστεί και να μεταφέρει το δικό της ταλέντο. Παρά τη φαινομενική της άνεση να τραγουδήσει κάθε απαιτητική μελωδία των τραγουδιών τους, ο συνδυασμός των προηχογραφημένων φωνητικών με τη χαμηλή ένταση του μικροφώνου της, είχαν σαν αποτέλεσμα να ακούγεται ένα πολύ κατώτερο αποτέλεσμα από αυτό που άξιζαν.

Οι δύο κιθαρίστες της μπάντας, όσο αλάνθαστα και αν έπαιζαν, το βλέμμα τους δεν απομακρύνθηκε στιγμή από τις ταστιέρες, δίχως να κερδίσουν το κοινό με τη σκηνική τους παρουσία. Εν τέλει, οι Edge of Paradise απέσπασαν για τα 45 λεπτά τους το χειροκρότημα του κοινού, το οποίο όμως έδειχνε ξεκάθαρα πως βρισκόταν εκεί για άλλο λόγο.

Ένα τέταρτο προετοιμασίας αργότερα και με την αίθουσα γεμάτη χωρίς να αισθάνεται κανείς ασφυκτικά, το πάρτι ξεκίνησε. Από την πρώτη νότα, οι Symphony X ήταν καταιγιστικοί. Ο Michael Romeo μάγευε με τη λευκή του εξάχορδη, ο Michael LePond συναγωνιζόταν σε ταχύτητα και ακρίβεια τον ασταμάτητο Jason Rullo και ο Michael Pinnella καθόριζε την ατμόσφαιρα στην οποία υπήρχαν όλοι οι υπόλοιποι.

Τελευταίος και καλύτερος έτρεξε στη σκηνή ο Russell Allen υπό τους ήχους του "Iconoclast", κάτι που δεν σταμάτησε να κάνει για πάνω από μιάμιση ώρα. Η αντίθεση με τους συμπατριώτες τους ήταν εμφανής από την πρώτη στιγμή.

Εξαιρετικός ήχος που μπορούσες να διακρίνεις τα πάντα, μια μπάντα σε απίστευτη φόρμα με όρεξη και κέφι που έκανε ότι έπρεπε για να παρασύρει σε αυτό τον κόσμο. Με συνεχή sing alongs, χορό και ιστορίες, ο Russell κάλεσε τον κόσμο να γιορτάσουν μαζί τους τα 30 χρόνια της μπάντας (αστειευόμενος ότι το γόνατο του του έλεγε πως είναι 34) και αυτός ανταποκρίθηκε με χαρά.

Έχοντας μια λανθασμένη αρχική εντύπωση ότι το ολλανδικό κοινό δεν δείχνει κανένα ιδιαίτερο ενθουσιασμό, αυτό καταρρίφθηκε όταν γύρω μου κόσμος κάθε ηλικίας τραγουδούσε με όλη του τη δύναμη, χειροκροτούσε και συμμετείχε με θέρμη.

Σχεδόν δύο ώρες αργότερα και με ένα άψογο και εντυπωσιακό σόου να έχει ολοκληρωθεί, οι Symphony X απέδειξαν χωρίς την παραμικρή δυσκολία γιατί αποτελούν ένα από τα κλασσικά ονόματα της metal σκηνής. Συστήνονται ανεπιφύλακτα σε όποιον θέλει να απολαύσει ταλαντούχους μουσικούς να κάνουν καλά αυτό που απολαμβάνουν!

Αργύρης Τσουκάτος (αναγνώστης)