Leprous

Πολλές φορές συζητάμε για συνθετική ωριμότητα, τι είναι αυτό που μπορεί να προσδώσει τον χαρακτηρισμό "progressive" στη μουσική μιας μπάντας, ακόμη και για την τεχνική πρόκληση που εμπεριέχει. Αυτό που όμως εν τέλει μετράει, είναι τα τραγούδια και το πόσο μπορούν να αγγίξουν την ψυχή του ακροατή.

Ένα τέτοιο παράδειγμα συνθετικής ωριμότητας αλλά και μουσικής εξέλιξης είναι οι Leprous, που σαν χαμαιλέοντες σε κάθε τους δισκογραφική δουλειά κατορθώνουν από τη μια να αλλάζουν τον ήχο τους, από την άλλη να παρουσιάζουν ένα αποτέλεσμα που έχει όλα τα χαρακτηριστικά που τους ξεχωρίζουν από το πλήθος. Με το εξαιρετικό "The Congregation" προ διετίας, έδειξαν πως σιγά σιγά καταστάλαξαν σε έναν "trademark" ήχο, αρκετά σκοτεινό κι ατμοσφαιρικό, απομακρυνόμενοι από το πιο funky και παιχνιδιάρικο στυλ του "Bilateral" που προσωπικά είχα αγαπήσει τόσο. Μια μετάβαση επιτυχημένη, που τόσο ποιοτικά όσο κι εμπορικά τους δικαίωσε και τους καθιέρωσε ως έναν από τους κύριους παίκτες της σύγχρονης progressive metal σκηνής.

Μέσα σε όλα, ήρθε και η αποχώρηση του Oystein Landsverk από τα κιθαριστικά και φωνητικά του καθήκοντα και η αντικατάστασή του με τον Robin Ognedal (επίσης μέλους της live μπάντας του Ihsahn) να μας κάνει να αναρωτηθούμε πόσο διαφορετική θα ήταν η καινούρια αυτή δισκογραφική προσπάθεια, ενώ η χρήση τσέλο δια χειρός Raphael Weinroth-Browne έβαλε ένα ακόμη λιθαράκι στο χτίσιμο της ολοένα αυξανόμενης περιέργειάς μας.

Ενώ τόσο το "Coal" όσο και το "The Congregation" εστίαζαν στην ατμόσφαιρα και είχαν ένα σκοτεινό χαρακτήρα, το "Malina" θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ο πιο "poppy" δίσκος τους. Πολλοί διαβάζοντας αυτό τον όρο θα βγάλουν σπυράκια. Deal with it. Το κάνουν και το κάνουν εξαιρετικά. Οι κιθάρες έχουν ελαφρύνει σε σημείο που μάλλον θα έλεγε κανείς πως ερωτοτροπούν με το rock παρά με το metal, όμως ο πυρήνας του ήχου που χαρακτηρίζει τους Leprous είναι εδώ, ωριμασμένος από την εμπειρία και τον πειραματισμό όλων των προηγούμενων ετών. Και ο πυρήνας αυτός είναι τα φωνητικά του Εinar Solberg, και το αδιανόητα σφιχτό και groovy παίξιμο του Baard Kolstad στα τύμπανα.

Αυτό που κάνουν οι Leprous εξαιρετικά στο "Malina", είναι το πώς δημιουργούν εξαιρετικά πιασάρικες συνθέσεις, που επιφανειακά ίσως δείχνουν απλοποιημένες, ωστόσο είναι τόσο πυκνές σε ιδέες και όσο κανείς εμβαθύνει ανακαλύπτει τρομερές λεπτομέρειες και μια ιδιαίτερη πολυπλοκότητα, ειδικά στο ρυθμικό κομμάτι. Πρωταγωνιστικά τα φωνητικά σε όλα τα κομμάτια, με ρεφρέν που το ένα μετά το άλλο κολλάνε στο μυαλό. Τι να πρωτοπιάσεις, από ένα άλμπουμ που είναι γεμάτο με δυνητικά singles. Από το "From The Flame", στο δεύτερο single "Stuck", που στη στουντιακή έκδοσή του είναι σαφέστατα καλύτερο, με ένα τελείωμα που συνδυάζει ηλεκτρονικά στοιχεία με επιβλητικό τσέλο, και καταλήγει σε ένα εκρηκτικό τελείωμα. Το "Illuminate" που ξεκινά με ένα groovy intro, επενδύει και πάλι στο πιασάρικο ρεφρέν του που μου έφερε λίγο τους Queen στο μυαλό με τις πολλαπλές αρμονίες. Ένα μικρό αλλά ευπρόσδεκτο ταξίδι στο ύφος του "Bilateral" με το "Coma" και τον σαρωτικό ρυθμό του και το στακάτο riff, ενώ δεν λείπει και το πιο heavy στυλ σε κομμάτια σαν το Mirage" που κλείνει το μάτι σε Djent δομές.

Βέβαια το ότι ο δίσκος είναι κάπως πιο εύκολος από τους προκατόχους του, δε σημαίνει πως εγκαταλείπει όλα όσα μας άρεσαν στο παρελθόν. Το ομότιτλο κομμάτι έχει μια στοιχειωτική ατμόσφαιρα, ενώ έξυπνα μεταμφιέζεται η μελωδία του και στο επικό "The Last Milestone" που κλείνει το δίσκο. Η παρουσία των εγχόρδων δίνει μια νέα και ακόμη πιο επιβλητική διάσταση στα κομμάτια, και σε συνδυασμό με τα πλήκτρα δημιουργούν ένα ιδιαίτερο ηχόχρωμα.

Δεν θα μπορούσα να παραλείψω φυσικά και το προσωπικό μου αγαπημένο "The Weight Of Disaster" που συνδυάζει με μαεστρία τεχνική, μελωδία και συναίσθημα. Ένα από τα καλύτερα riffs και από τις πλέον progressive στιγμές του άλμπουμ.

Αξίζει πέραν των άλλων να δώσω τα εύσημα και για την παραγωγή, που είναι ιδιαίτερα οργανική και φυσική, χωρίς να της λείπει ο όγκος και η ισορροπία. Κάτι που λείπει αρκετά στις μέρες μας, με τη μάστιγα της συμπίεσης, των triggers και των samples στα τύμπανα να ρουφά τη ζωή από σχεδόν κάθε όργανο. Φυσικά, όλα τα μέλη αποδίδουν εξαιρετικά τα μέρη τους, με τον Baard Kolstad να ξεχωρίζει, αποδεικνύοντας περίτρανα πως είναι ένας από τους πιο ξεχωριστούς και ευφάνταστους drummers της σύγχρονης σκηνής, παίζοντας λιτά εκεί που πρέπει, με εκρήξεις όπου χρειάζεται, και πάντα με μικρές έξυπνες ιδέες που ιντριγκάρουν το αυτί και το μυαλό.

Δεν ξέρω αν το "Malina" είναι ο καλύτερος δίσκος των Leprous, όμως για μένα σίγουρα είναι ο πιο «κολλητικός» μετά το άπιαστο "Bilateral". Χωρίς ούτε μια περιττή στιγμή, η μπάντα καταφέρνει να μας δώσει το πιο ώριμο, μελωδικό και καλογραμμένο άλμπουμ της μέχρι στιγμής, που σίγουρα θα τους εκτοξεύσει ακόμη ψηλότερα στα σκαλιά του progressive (κι όχι μόνο) χώρου. Απλά άψογο.